Γράφει η Μαρία Δήμου
Το 1962, ανάμεσα στην πληθώρα ταινιών του -όντας ένας από τους πλέον παραγωγικούς σκηνοθέτες της γενιάς του-, συνεργάστηκε ξανά με την πρώην σύζυγο και πολυετή μούσα του ή τουλάχιστον μία από τις πολλές, την Brigitte Bardot και με δική του σεναριακή εκτός από σκηνοθετική υπογραφή, ο Roger Vadim… «έπλασε» το: «Repos du Guerrier»!
Η ιστορία ακολουθεί την Geneviève, μια όμορφη, νεαρή κοπέλα, από ευκατάστατη οικογένεια, της οποίας το ταξίδι ξεκινάει όταν φύγει από το Παρίσι για την Ντιζόν, ώστε να τακτοποιήσει ορισμένες περουσιακές εκκρεμότητες. Στο ξενοδοχείο όπου πρόκειται να διανυκτερεύσει, όσο ψάχνει για το δωμάτιό της, εσφαλμένα ανοίγει λάθος πόρτα. Εκείνη είναι και η στιγμή που, χωρίς η ίδια να το έχει ακόμη συνειδητοποιήσει, θα της αλλάξει άρδην την ζωή.
Στο δωμάτιο βρίσκεται ο Renaud, ένας ρέμπελος, ζιγκολό, που αποφάσισε να δώσει τέλος στην ζωή του με τον πιο δειλό τρόπο, καταλήγοντας αναίσθητος έπειτα από υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών. Η Geneviève, προτού ξανακλείσει την πόρτα και απολογηθεί για την αδιάκριτη εισβολή της, αντιλαμβάνεται πως ο νεαρός άντρας δεν κοιμάται απλώς βαθιά, αλλά χρήζει άμεσης βοήθειας. Μετά την επαναφορά του άντρα και ύστερα, η πρωταγωνίστρια ανακαλύπτει πως ο άνθρωπος πίσω από αυτό το αγγελικό πρόσωπο την ώρα του βαθύ του ύπνου, είναι κάθε άλλο παρά άγγελος στο ξύπνιο του.
Από την παρθενική, ουσιαστική τους γνωριμία και έπειτα, παραμένουν αχώριστοι. Η Geneviève, εγκαταλείπει τον αρραβωνιαστικό της στο Παρίσι και επιλέγει να ζήσει μια απρόβλεπτη και ταλαίπωρη ζωή με τον Renaud. Μια ζωή που δεν της υπόσχεται και δεν θα της παρέχει τίποτα, άκρως διαφορετική από εκείνη που είχε συνηθίσει έως τώρα. Από την μία, είναι πλέον η ευκαιρία της να «λάμψει», να απεγκλωβιστεί από την μιζέρια της καθημερινότητας, όπου το πάθος και ο έρωτας είναι μια πολυτέλεια. Από την άλλη, ωστόσω, δεν υπάρχει χώρος για δύο πρωταγωνιστές, όσο απτόητος κλέβει την παράσταση ο Renaud.
Η ηρωίδα, αφήνει εις γνώσιν της την εύκολη ζωή και αφήνεται στην ανεμελιά του έρωτα αλλά παράλληλα και στα χέρια του Renaud, ο οποίος έχει βάλει στόχο στην ζωή του να αποδείξει πως η αγάπη είναι ένας συμβιβασμός για τους δειλούς και τους άτολμους, που δεν έχουν ποτέ τους γευτεί την ομορφιά της ελευθερίας, του αυθορμητισμού και δίχως να παίρνει ποτέ «ρεπό» από την αήττητη γοητεία του ασυμβίβαστου χαρακτήρα του, τώρα στοχεύει στην ολική εξόντωση της αγαπητικιάς του.
Η Geneviève, αναμένει στωικά να τελειώσει το παραλήρημα και να επιστρέψουν αμφότεροι στην πραγματικότητα όπου η ίδια δεν θα είναι αναγκασμένη να παίρνει τον ρόλο της μητέρας. Όσο ο Renaud παίζει σαν αιώνιο μωρό και σπάζει όλων των ειδών τους ηθικούς φραγμούς, η Geneviève παραβλέπει όλους τους δικούς της, μαζί με τα «θέλω» της, τις αξίες της και πόσο μάλλον τον εγωισμό της, ο οποίος -όπως πολύ σωστά αντιλαμβάνεται για τα περί αγάπης και έρωτα εν αντιθέσει με τον Renaud- έρχεται πάντοτε τελευταίος.
Με ήσυχων τόνων ροή, έφεση στα δράματα και μελοδραματικούς, διεξοδικούς διαλόγους, ο Vadim στο «Repos du Guerrier» καταφέρνει να διαπεράσει την οθόνη και να μοιράσει το συναίσθημα του πόνου και της στατικής αλλά ταυτόχρονα καθοδικής πορείας των πρωταγωνιστών, στους θεατές. Βιώνουμε μαζί τους μια εξαντλητική λούπα, μέσα στην οποία οι χαρακτήρες βασανίζονται και μάχονται ακούραστοι, ο ένας με το να πολεμάει και ο άλλος με το να υπομένει. Όμως, ο αληθινός μαχητής είναι εκείνος που υπομένει και όχι εκείνος που επιτίθεται και δίχως στήριγμα, το οποιοδήποτε οικοδόμημα γκρεμίζεται.
