Γράφει η Αλεξία Λυμπέρη
Λατρεύω τους μονολόγους, διότι πιστεύω ότι είναι η πιο απαιτητική μορφή θεάτρου με την οποία μπορεί να αναμετρηθεί ένας ηθοποιός. Μόνος του στη θεατρική σκηνή καλείται να μεταδώσει όλες τις ποιότητες του κειμένου στους θεατές. Ηθοποιός και σκηνοθέτης ευθύνονται αποκλειστικά για την ποιότητα της θεατρικής απεικόνισης του κειμένου υπό τη μορφή μονολόγου.
Στην αναζήτηση μονολόγων, την περσινή χρονιά, παρακολούθησα μία θεατρική παράσταση που με σημάδεψε κι αποτελεί ακόμα και σήμερα μέτρο σύγκρισης για εμένα, ώστε να μπορέσω να εκφράσω άποψη και για τους επόμενους μονολόγους που παρακολούθησα μετέπειτα. Πρόσφατα διαπίστωσα με μεγάλη μου χαρά ότι η παράσταση θα συνεχιστεί και τη φετινή χρονιά για τέσσερις μόνο παραστάσεις, οπότε κι αποφάσισα να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας.
Πρόκειται για τη θεατρική παράσταση «Και τα αγόρια κλαίνε» του Μιχάλη Παπαδόπουλου, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου, στο Θέατρο Μπέλλος. Ένα έργο βασισμένο στην αληθινή ζωή του Αμερικανού Τζων Γουέην Κέηση ή αλλιώς «Πόγκο ο κλόουν», ένας από τους πιο γνωστούς κατά συρροή δολοφόνους της Αμερικής, ο οποίος βίασε, σκότωσε κι έθαψε 33 νεαρά αγόρια κάτω από το σπίτι του.
Η παράσταση ξεκινά με την παρουσίαση των δύσκολων παιδικών χρόνων του Τζων Γουέην Κέηση, για να αιτιολογήσει κατά μία έννοια τη μετέπειτα ενήλικη συμπεριφορά του, αφετηρία την οποία θα διάλεγε κι ένας επαγγελματίας ψυχολόγος προκειμένου να προβεί στην κατασκευή του ψυχογραφήματος του δολοφόνου.
Μετέπειτα παρακολουθούμε επί σκηνής πως εξελίχθηκε πλέον η ενήλικη ζωή του Τζων, το γάμο του, την επιχειρηματική του δραστηριότητα, το κοινωνικό του έργου, την απόκτηση παιδιών και γενικότερα, την τέλεια εικόνα ενός οικογενειάρχη της δεκαετίας του 1960.
Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι τη νύχτα ο Τζων αλλάζει πρόσωπο, μετατρέπεται στον Πόγκο τον κλόουν, ο οποίος αγαπάει τα νεαρά αγόρια. Αγαπά το λευκό τους δέρμα, αγαπά να κοιμάται μαζί τους, να τα βιάζει και να τα ακούει να κλαίνε, καθώς με απάθεια τα σκοτώνει και τα θάβει στο υπόγειο του σπιτιού του. Ένα όμως μοιραίο λάθος του θα οδηγήσει τελικά και στη σύλληψή του, η επιλογή του λάθος αγοριού.
“Δυσλειτουργία αντικοινωνικής προσωπικότητας, έλλειψη ικανότητας αίσθησης ενοχής και ανύπαρκτη φυσιολογική ψυχολογική ένταση κι αντίδραση στην καθημερινή ζωή. Επίσης, διακατέχομαι από ένα είδος ανεξέλικτου πόθου περι έντονης ανάγκης ηδονιστικής ικανοποίησης”
Κι ο Τζων συνελήφθη, ο Πόγκο ο κλόουν καταδικάστηκε σε θάνατο… άραγε, τα αγόρια σταμάτησαν να κλαίνε;
Ένα έντονο ψυχολογικό θρίλερ, ακατάλληλο για ανηλίκους, το οποίο αφήνει έντονους ηθικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς στους θεατές.
Ο Γιώργης Κοντοπόδης, στο ρόλο του Τζων Γουέην Κέηση, καταφέρνει μοναδικά να αποδώσει τόσο την εύθραυστη παιδική προσωπικότητα, την οποία έφερε μέσα του ο δολοφόνος, όσο και την απάθεια με την οποία εκμεταλλευόταν και σκότωνε τα θύματά του. Δυνατή ερμηνεία, έντονες τονικές εναλλαγές στη φωνή, μοναδική εκφραστικότητα προσώπου, ύπαρξη υπερβολής στο βαθμό που ενδείκνυται, καθαρότητα λόγου και άρτια κινησιολογία… Για 80 λεπτά ο Γ. Κοντοπόδης μας συνεπαίρνει μαζί του, μας καθηλώνει, μας συγκινεί και μας προβληματίζει.
Η δε μουσική επένδυση της παράστασης, την οποία επιμελείται ο ίδιος, μας ταξιδεύει μοναδικά στο κλίμα της εποχής, καθώς παράλληλα ξεκουράζει στιγμιαία το θεατή από την έντονη δραματουργική δομή του έργου.
Η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου δίνει στο έργο μία γρήγορη αλληλουχία σκηνών, εφάμιλλη των κινηματογραφικών έργων. Τα αντικείμενα που χρησιμοποιήθηκαν ως βοηθήματα στην παράσταση, έξυπνα τοποθετημένα απλά καθημερινά αντικείμενα, όπως μία φουσκωτή μπάλα, ένας μαυροπίνακας κ.ά.
Ειδικά ευρηματική η σύλληψη της αναπαράστασης των πτωμάτων των αγοριών από πλαστικές σύγχρονες παιδικές κούκλες ευρείας κυκλοφορίας, οι οποίες είναι πολύ οικείες σε όλους μας και τις έχουμε συσχετίσει εντελώς διαφορετικά στο μυαλό μας ως αντικείμενα. Εξαιρετική αντίφαση συναισθηματικής σύνδεσης. Τέλος, ο φωτισμός λειτουργεί αποτελεσματικά στην κορύφωση της δραματουργίας του έργου.
Συνολικά πρόκειται για μία δυνατή παράσταση, με έντονη δραματουργία, που καταφέρνει να παρουσιάσει ολοκληρωμένα την προσωπικότητα του δολοφόνου και να θέσει σε έντονους προβληματισμούς τους θεατές. Ιδανική παράσταση για τους λάτρεις των μονολόγων, των ψυχολογικών θρίλερ κι για όσους διαθέτουν έντονη ενσυναίσθηση και δυνατό στομάχι.
Κι όμως, και τα αγόρια κλαίνε…
INFO
Θέατρο ΜΠΕΛΛΟΣ: Κέκροπος 1, Πλάκα
Ημέρες και ώρες: Κυριακή 18, 25 Νοεμβρίου και 2 και 9 Δεκεμβρίου στις 21:30
Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ (γενική είσοδος)
Τηλέφωνο: 2103229889
Email: fga.theatre@gmail.com