Γράφει η Vasia Bresta
Φωτογραφική κάλυψη: Francesca Kal
Η Κυριακή Δερέμπεη, αν και 20 ετών, “υπηρετεί” το καλό ελληνικό τραγούδι έχοντας στο ενεργητικό της αρκετές συνεργασίες με κάποιους από τους μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες. Ο Μίμης Πλέσσας, είναι ένας από αυτούς, που εμπιστεύτηκαν την φωνή της.
Τη συναντήσαμε την Κυριακή στην Αθήνα και μιλήσαμε μαζί της για την Τέχνη, το τραγούδι και τις σημαντικές συνεργασίες της.
– Κυριακή είσαι μόλις 20 χρονών και έχεις καταφέρει να συνεργαστείς με καταξιωμένους Έλληνες καλλιτέχνες. Πώς ξεκίνησε αυτό;
Σε ηλικία πεντέμισι ετών γνώρισα το περσικό σαντούρι και κάπως έτσι ξεκίνησε η μουσική μου πορεία. Αργότερα, συμμετείχα στις εκδηλώσεις του σχολείου ερμηνεύοντας τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και αργότερα στις εκδηλώσεις της μουσικής σχολής, στην οποία φοιτούσα.
Στα 13 μου, ο Μανώλης Μητσιάς με ανεβάζει στη σκηνή και έτσι ξεκινάει το ονειρό! Η μοίρα μου έδωσε την ευκαιρία να ανταμώσω με καλλιτέχνες, οι οποίοι αποτελούσαν ινδάλματα για μένα όπως η Ελένη Βιτάλη, η Γλυκερία, ο Πασχάλης Αρβανιτίδης, ο Βασίλης Λέκκας και άλλοι.
Το 2017 συμμετείχα στην Eurovision με το τραγούδι “Κόκκινα Φεγγάρια”. Επίσης, αξέχαστη θα μου μείνει και η συμμετοχή μου στην μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο το “Ταξίδι”, στην οποία συνυπήρξα με τον Γρηγόρη Βαλτινό, τον οποίο εκτιμώ απεριόριστα.
Την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησα το τραγούδι με τίτλο “Κάιρο” σε σύνθεση του Στέφανου Κορκολή. Το τραγούδι αυτό συνδυάζει το εθνικό στοιχείο με την σύγχρονη μουσική και τον ευχαριστώ πολύ για την εμπιστοσύνη του.
Επίσης, νοιώθω πολύ τυχερή που είμαι δίπλα στο πλευρό του δασκάλου και δημιουργού, Μίμη Πλέσσα.
-Τέχνη. Τι είναι για σένα;
Η τέχνη για μένα είναι τα πάντα. Τέχνη είναι να μπορώ να εκφράζομαι μέσα από την μουσική.
Νιώθω πολύ τυχερή για το αντάμωμα με τον κύριο Πλέσσα, που είναι από τους αγαπημένους μου συνθέτες
– Θεωρείς ότι ο δρόμος που διάλεξες, δηλαδή να ασχοληθείς με τη μουσική, είναι εύκολος;
Η ακεραιότητα του χαρακτήρα είναι αρετή. Πιστεύω πως πρέπει να προσπαθούμε να ξεπερνάμε τον εαυτό μας και όχι κάποιον συνάδελφο με κακία και ζήλια. Αν και τα πισώπλατα μαχαιρώματα πάντα θα υπάρχουν, δεν θέλω να το βλέπω ως τον κανόνα αλλά ως την εξαίρεση. Για αυτό πρέπει να κλείνεις τα αυτιά, να μην ακούς και να προχωράς.
– Ποιους Έλληνες συνθέτες θαυμάζεις και θα ήθελες να συνεργαστείς μαζί τους;
Τα πρώτα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό είναι ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Σταυρος Ξαρχάκος, ο Σταμάτης Σπανουδάκης και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Μάλιστα, ο κύριος Σπανουδάκης μου είχε δώσει δύο δικά του κομμάτια σε μικρότερη ηλικία αλλά δεν είχα τότε τα θάρρος να τα ηχογραφήσω.
– Ποια στοιχεία του χαρακτήρα σου πιστεύεις ότι σε αντιπροσωπεύουν;
Η υπομονή και το πείσμα μου.
– Σε συζήτηση που είχαμε, ανέφερες ότι ετοιμάζεις μια σειρά από βιβλία κοινωνικού περιεχομένου. Θα ήθελες να μας μιλήσεις για αυτά;
Ετοιμάζω επτά βιβλία που αναφέρονται σε κοινωνικά ζητήματα όπως είναι η διεμφυλικότητα, η σεξουαλικότητα, τα άτομα με ειδικές ικανότητες, ο φυλετικός ρατσισμός, ο αλκοολισμός, το τσιγάρο, τα ναρκωτικά και το AIDS. Τα ζητήματα αυτά με βρίσκουν απόλυτα ευαισθητοποιημένη.
Σε κάθε βιβλίο, επέλεξα οι ηρωίδες του να είναι κορίτσια και έδωσα στην καθεμιά ένα ξεχωριστό όνομα εμπνευσμένο από τις επτά νότες του πενταγράμμου.
Το πρώτο μου βιβλίο εκδόθηκε όταν ήμουν 16 ετών με τίτλο “Με τα μάτια της καρδιάς από τα βάθη της ψυχής” και το δεύτερο εκδόθηκε τον Ιούνιο του 2018 με τίτλο “Όταν η καρδιά συναντά το νου”. Στο βιβλίο αυτό, αναφέρομαι μέσα από ποιήματα και στοχασμούς στα γηρατειά, στην αντίθεση της χαράς με την λύπη, στον ανεκπλήρωτο έρωτα και στην επιθυμία του ανθρώπου να αγαπηθεί. Έχω επιλέξει όλα αυτά να διαδραματίζονται στην Κωσταντινούπολη και στην Σμύρνη.
– Κυκλοφόρησε το πρώτο σου single σε σύνθεση Μίμη Πλέσσα με τίτλο “Πήρες πια τα μάτια σου” από την Heaven Music. Θα ήθελες να μας μιλήσεις για αυτό.
Νιώθω πολύ χαρούμενη και πολύ τυχερή γι’ αυτό το αντάμωμα με τον κύριο Πλέσσα. Το να είναι κάποιος δίπλα σε αυτό τον άνθρωπο, είναι πολύ σημαντικό.
Σε ηλικία πεντέμισι ετών ξεκίνησα μαθήματα στο περσικό και αργότερα στο ελληνικό σαντούρι
– Ποιο είναι το αγαπημένο σου μουσικό όργανο;
Σε ηλικία πεντέμισι ετών, ξεκίνησα μαθήματα στο περσικό σαντούρι και αργότερα αναγκάστηκα να μάθω και το ελληνικό σαντούρι. Το περσικό σαντούρι είναι διατονικό, ενώ το ελληνικό σαντούρι είναι χρωματικό. Σίγουρα με το περσικό σαντούρι δεν θα μπορούσα να παίξω ευρωπαϊκή μουσική, όμως ο πρίμος ήχος του πάντα με μάγευε.
Η νέα αυτή πατέντα, μου δίνει την δυνατότητα να παίξω τραγούδια από την ευρωπαϊκή μουσική, όμως με ήχο περσικό. Το συγκεκριμένο σαντούρι για έμενα είναι ένας θησαυρός!
– Τι απεχθάνεσαι περισσότερο σε έναν άνθρωπο;
Την υποκρισία, το ψέμα και την προδοσία, αν και όλα αυτά είναι αλληλένδετα.
– Τους τελευταίους μήνες βρίσκεσαι πολύ τακτικά στην Αθήνα. Μήπως σκέφτεσαι να αφήσεις την Θεσσαλονίκη; Νιώθεις έτοιμη για μια τέτοια αλλαγή;
Η αλήθεια είναι ότι αυτό θα είναι μία μεγάλη απόφαση, διότι θα αφήσω την οικογένειά μου και την πόλη στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα. Όμως, θεωρώ ότι είναι όμορφα όπου κι αν είσαι, αρκεί να έχεις ανθρώπους να αγαπάς και να σε αγαπούν.
Σίγουρα, ο άνθρωπος κάποτε ανοίγει τα φτερά του μακριά από την αγκαλιά των γονιών του, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι χάνει την αγάπη τους και την προστασία τους.
Η απόσταση είναι χιλιομετρική και όχι συναισθηματική. Έτσι είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Και όπως συνηθίζω να λέω στον εαυτό μου καθημερινά “Citious, Altious, Fortious”! Δηλαδή, πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά!
*Ευχαριστούμε τo κατάστημα Perla Negra στη Θεσσαλονίκη για τα φορέματα της φωτογράφησης.
