Λίλα Παπαπάσχου & Χρήστος Σούτος | Αυτό που τους ενώνει είναι κάτι παραπάνω από την επαγγελματική τους πορεία

-Λ.Π. Μου αρέσει πολύ όπως το έθεσες, αν και με την ιατρική η μόνη σχέση που έχω είναι ότι έχω υπάρξει κάποια στιγμή…ασθενής (γέλια) και εύχομαι να μην μου ξανασυμβεί σύντομα! Ξεκινώντας από το θέατρο, ως απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Θεμέλιο και με τη δημοσιογραφία και το ραδιόφωνο να με «κυνηγούν» με έναν καρμικό τρόπο από νεαρή ηλικία, κάπως όλα αυτά συναντήθηκαν μαγικά και φτάσαμε στο σήμερα έχοντας διανύσει ήδη μία όμορφη και δημιουργική διαδρομή, γεμάτη ενδιαφέρουσες συναντήσεις, νέες συνεργασίες και μαθήματα ζωής. Η ποίηση τώρα είναι κάτι άλλο. Η συγγραφή γενικότερα. Πολύ βαθύτερο και προσωπικό. Γι’ αυτό και μου είναι πιο δύσκολο να μιλάω γι’ αυτήν. Προτιμώ ότι έχω να πω να το εκφράσω μέσα από τα κείμενα και τα ποιήματά μου.

-Χ.Σ. Αν εξαιρέσεις την ποίηση, που δεν τολμώ καν να την ακουμπήσω και το θέατρο που το λατρεύω ως θεατής και μόνο, στα υπόλοιπα κάτι κάνουμε. Η ζωή είναι ο μεγάλος άγνωστος. Αλλιώς ξεκινάς και αλλού καταλήγεις. Η ιατρική ήταν η πρώτη αγάπη, πριν μπει στη ζωή μου η δημοσιογραφία που αποδείχτηκε ο μεγάλος έρωτας. Το ραδιόφωνο τώρα είναι για μένα το πιο όμορφο μέσο και ποτέ δεν φανταζόμουν ότι από πιστός ακροατής θα γινόμουν ένας ακόμα άνθρωπος που θα κρατά συντροφιά σε δύσκολες ή ευχάριστες στιγμές στους άλλους.

-Ζευγάρι στο ραδιόφωνο και στη ζωή. Πώς είναι αυτό, στ’ αλήθεια;

-Χ.Σ. Οι περισσότεροι θα σου πουν ότι δύσκολα πετυχαίνει η ταυτόχρονη συμβίωση σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο. Εμένα η γνώμη μου είναι ότι εάν είσαι καλά στη σχέση σου, δεν έχεις κανένα πρόβλημα να τη μεταφέρεις και στον επαγγελματικό τομέα. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ζευγαριών με διαφορετικά επαγγέλματα που μεταφέρουν τις εντάσεις της δουλειάς τους στο σπίτι τους. Το κλειδί είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, να ξέρεις ποιος είσαι, να σέβεσαι τον σύντροφό σου και να μπορείς να αντιληφθείς τι σου προσφέρει επαγγελματικά που εσύ δεν έχεις.

-Λ.Π. Πρωτόγνωρο. Για μένα τουλάχιστον, αφού είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ο Χρήστος είναι ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο όλο αυτό δεν λειτουργεί ανταγωνιστικά, ίσως γιατί είναι ένας χορτασμένος και ακομπλεξάριστος άνθρωπος που χαίρεται με την πρόοδο μου, είτε αυτή συμβαίνει παράλληλα με τη δική του, είτε αφορά κάτι πολύ δικό μου. Το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ για εκείνον. Νομίζω πως το μυστικό της επιτυχίας κρύβεται σε αυτό που ανέφερε ο Χρήστος. Τον αλληλοσεβασμό, την εμπιστοσύνη σε αυτό που είσαι και αυτό που ιδανικά θα ήθελες να γίνεις, αλλά και τη βαθιά και αληθινή αγάπη και τον θαυμασμό για έναν άνθρωπο, που κάνει οποιαδήποτε διαφωνία να μοιάζει…επουσιώδης.

-Και…πώς περνά μια τυπική σας ημέρα; Στις κοινές και τις ξεχωριστές σας ώρες.

-Χ.Σ. Πρωϊνό ξύπνημα, τρέξιμο μέχρι δακρύων, πολλή κίνηση στους δρόμους και προσπάθεια να είσαι στην ώρα σου (λέμε τώρα!) στις πολυάριθμες καθημερινές υποχρεώσεις. Αυτά τις καθημερινές τουλάχιστον. Το Σάββατο είναι μία ωραία ραδιοφωνική «εκδρομή» με όχημα τον πολιτισμό, που κλείνει ιδανικά την εβδομάδα και η Κυριακή συνήθως είναι η μέρα χωρίς πρόγραμμα ή τουλάχιστον αυτό προσπαθούμε. Βασικά χρειάζεται οργάνωση και τάξη και να αγαπάς αυτό που κάνεις.

-Λ.Π. Και λίγα λες (γέλια!) Κάπως έτσι, αλλά μέσα σε όλες τις υποχρεώσεις πάντα βρίσκουμε χρόνο για να απολαύσουμε στιγμές ηρεμίας και χαλάρωσης κάνοντας από κοινού κάποια πράγματα, αλλά και ο καθένας μόνος του, ακόμα κι όταν συνυπάρχουμε στον ίδιο χώρο. Ο ελεύθερος χρόνος στις μέρες μας είναι μία πολυτέλεια, αλλά νομίζω πως όσο πολυάσχολος κι αν είναι ένας άνθρωπος, χρειάζεται μικρές διαφυγές γιατί αλλιώς η ζωή μας θα μετατραπεί σε μία ατελείωτη….υποχρέωση….

-Υπηρετείτε με συνέπεια τον πολιτισμό και την ψυχαγωγία από το δημοσιογραφικό μετερίζι εδώ και καιρό, τελευταία με το πάντα ενημερωμένο Theathinaiart.com σας και την πολιτιστική εκπομπή Over Culture που συμπαρουσιάζετε στον Overfm 104,9.  Σκεφτήκατε ποτέ, ή έστω ένας/μία από τους δύο, να τα παρατήσετε και αν ναι γιατί;

-Λ.Π. Κάθε μέρα…και ποτέ! Είναι πολύ δύσκολο να παραμείνεις πιστός στις αρχές και τα πιστεύω σου, σε μια εποχή που όλα «εμπορικοποιούνται». Ευτυχώς για μένα δεν τέθηκε ποτέ θέμα επιβίωσης μέσω της δημοσιογραφίας ή της τέχνης, καθώς μπήκα συγκυριακά από νεαρή ηλικία στην αγορά εργασίας, έχοντας πάντα και μία πρωϊνή δουλειά. Θα μου πείτε έχει κι αυτό ένα τίμημα. Φυσικά, όλα έχουν και έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που όλοι πρέπει να κάνουμε κάποιες επιλογές, όσο δύσκολες κι αν είναι αυτές. Προς το παρόν πάντως αυτό το multitasking μας έχει βγει σε καλό και με κάποιον τρόπο το ένα τροφοδοτεί το άλλο και αντλούμε χαρά και έμπνευση από όλες μας τις ασχολίες. Οπότε προς το παρόν δεν θα τα βροντήξουμε (γέλια).

-Χ.Σ. Η δημοσιογραφία στις μέρες μας είναι απαξιωμένη και με ευθύνη δική μας. Χρειάζεται να κάνεις παραπάνω από μία δουλειές για να επιβιώσεις. Είναι όμως και λειτούργημα. Το Θεαθήναι και η πολιτιστική ραδιοφωνική μας εκπομπή από την πρώτη μέρα, ήταν για μας κάτι που γνωρίζαμε ότι δεν μπορεί να αποτελέσει τη βασική πηγή εισοδήματος. Τουλάχιστον, όχι με τον τρόπο που εμείς αντιμετωπίζουμε τους καλλιτέχνες και τον πολιτισμό. Ποτέ δεν είδαμε τους φορείς του πολιτισμού, τους ανθρώπους της τέχνης και τους αγωνιστές καλλιτέχνες ως μέσο πλουτισμού και εύκολο χρήμα. Εμείς θεωρούμε ότι σκοπός ύπαρξης του site και της εκπομπής είναι η ανάδειξη των πολιτιστικών δραστηριοτήτων, που πιστεύουμε ότι αξίζουν προβολής χωρίς να μας ενδιαφέρει το παραπάνω like ή το πορτοφόλι τους. Γι’ αυτό άλλωστε και οι επιλογές μας γίνονται με καλλιτεχνικά κριτήρια μεν, προσωπικής αισθητικής δε.

-Πέραν του θεάτρου, των βιβλίων και της μουσικής, έχετε καμιά «βρόμικη» συνήθεια; Κάψιμο στο Netflix, ας πούμε, ξεφύλλισμα περιοδικών με τις ώρες, trash tv;

-Χ.Σ. Playstation για μπασκετάκι! Είναι η «ώρα του παιδιού» που όλοι αναζητάμε ασχέτως ηλικίας και κάτι που με χαλαρώνει μετά από μια δύσκολη και κουραστική μέρα. Όσον αφορά τις πλατφόρμες τύπου Netflix που ανέφερες, σαφώς και τις παρακολουθούμε, αλλά προσωπικά τις θεωρώ και υπεύθυνες για τον αργό, αλλά σταθερό θάνατο του κινηματογράφου. Τώρα για τα reality πάσης φύσεως ίσως στην Αρχαία Ρώμη να ήμουν από τους λίγους που δεν θα πήγαινα στο Κολοσσαίο. Στην εποχή μας υπάρχει και το επάγγελμα «παίκτης ριάλιτι». Αυτό νομίζω τα λέει όλα για το που βρισκόμαστε και το ποιοι είμαστε.

-Λ.Π. Έχουμε ζήσει πολλά βράδια με μαραθώνιους αγαπημένων σειρών και κλασικών ταινιών, ποπ κορν και λιώσιμο κάτω από τα σκεπάσματα. Επίσης, είναι πάντα χαλαρωτικό για μένα το ξεφύλλισμα γνωστών γυναικείων περιοδικών στο μπαλκόνι, με μουσικό χαλί το τιτίβισμα των πουλιών και θέα την αστική χλωρίδα. Μόδα και φύση δύο σε ένα (γέλια). Με την trash tv δεν το είχα ποτέ. Δεν με αφορά καθόλου.

-Τι βιβλίο έχει ο καθένας στο κομοδίνο του αυτήν την περίοδο; Κι ας μην το ξεφυλλίζει κάθε νύχτα…

-Λ.Π. «Η Κλάρα και ο Ήλιος» του Καζούο Ισιγκούρο και «Ορατή σαν Αόρατη» της Ζυράννας Ζατέλλη, που είναι και η αγαπημένη μου συγγραφέας (γενικά και διαχρονικά) . Έχω φτάσει σχεδόν στο τέλος του πρώτου και ξεκίνησα να διαβάζω το δεύτερο μόλις πριν από λίγες ημέρες, με παιδικό ενθουσιασμό τολμώ να πω, καθώς για μένα η συγκεκριμένη συγγραφέας υπήρξε – και παραμένει – τεράστια πηγή έμπνευσης. Την ευγνωμονώ γι’ αυτό και για πολλά ακόμη…Διαβάζω επίσης και βιβλία θεατρολογίας.

-Χ.Σ. Η αλήθεια είναι πως ο χρόνος για ανάγνωση είναι περιορισμένος. Από την άλλη όποτε βρίσκεται έστω και λίγος χρόνος ανατρέχω σε ιστορικά βιβλία και βιογραφίες αθλητών – και άλλες. Μου αρέσει να ανακαλύπτω στοιχεία μίας προσωπικότητας που δεν είναι γνωστά στο ευρύ κοινό και να διαβάζω βιβλία για τον κινηματογράφο, τις ταινίες και τους ηθοποιούς.

-Διάβασα σε ένα ποίημα της Λίλας που δημοσιεύτηκε προσφάτως στο Diastixo.gr τον εξής εξαιρετικό στίχο: «πλησιάζει ο καιρός της ψυχρής αποτίμησης». Μήπως αυτός ο καιρός, αυτή η εποχή έχει έρθει κιόλας, ειδικά στον τραυματισμένο τομέα της τέχνης και της ψυχαγωγίας; Η αποκαθήλωση των ειδώλων, τα «τέρατα « πίσω από τους ανθρώπους, αυτό εννοώ.

-Χ.Σ. Ναι όντως, αυτός ο στίχος έχει πολλές αναγνώσεις. Το γεγονός ότι άνοιξαν ορισμένα στόματα ήταν θετικό, ανεξάρτητα από το πως και το γιατί έγινε. Στην ιατρική, αλλά και στη ζωή η διαπίστωση του προβλήματος είναι το πρώτο βήμα. Το επόμενο είναι η αντιμετώπιση και το τρίτο είναι η ίαση. Για να φτάσεις στο τέλος πρέπει να περάσεις όλα τα βήματα. Κακοποιητικές συμπεριφορές δυστυχώς θα υπάρχουν πάντα, γιατί είναι στη «φύση» του ανθρώπου. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να αισθάνονται οι αποδέκτες τέτοιων συμπεριφορών προστατευμένοι και αρκετά ισχυροί απέναντι στον θύτη τους, για να το καταγγέλουν άμεσα και όχι μετά από χρόνια. Τότε θα έχει ολοκληρωθεί η «ψυχρή αποτίμηση».

-Λ.Π. Με τιμά ιδιαίτερα αυτή η ερώτηση και ειλικρινά ευχαριστώ. Για μένα ο συγκεκριμένος στίχος έχει πολλές προεκτάσεις. Στο συγκεκριμένο κομμάτι της αποκαθήλωσης των ειδώλων που ανέφερες, θα σου πω ότι αυτοί που τα αποκαθηλώνουν σήμερα, είναι οι ίδιοι που τα έχρισαν ως τέτοια. Προσωπικά, θαύμαζα και θαυμάζω κάποιους ανθρώπους για τα καλλιτεχνικά ή άλλα επιτεύγματά τους, χωρίς ποτέ να θεωρήσω πως είναι άγιοι ή υπεράνω του νόμου. Γι΄ αυτό και θεωρώ ότι όποιος κι αν είσαι, όσα χρήματα και εξουσία κι αν έχεις, αν οι πράξεις σου είναι ποινικά κολάσιμες, πρέπει να τιμωρηθείς όπως και κάθε άλλος πολίτης μιας χώρας. Υπάρχουν βέβαια και πράξεις που είναι ηθικά κολάσιμες, αλλά αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα και σίγουρα θα πρέπει να την κάνουμε σε συλλογικό επίπεδο, γιατί για να αλλάξει κάτι επί της ουσίας, πρέπει να γίνουν βαθιές τομές, όχι μόνο στο χώρο του αθλητισμού και του πολιτισμού, αλλά στην κοινωνία συνολικά. Σε αυτήν πάντως την «ψυχρή αποτίμηση» που αναφέρεσαι είμαστε με τα θύματα και αυτά στηρίζουμε.

-Ποια ήταν η τελευταία φορά που κλάψατε και ποια εκείνη που γελάσατε μαζί;

-Χ.Σ. Για το γέλιο, κάθε μέρα όλο και κάτι συμβαίνει και το «παθαίνουμε». Δεν είμαστε δα και δύσκολοι στο να γελάσουμε. Για το κλάμα, αν και δεν είναι καθόλου ντροπή να κλαίει κανείς, μπορώ να πω ότι μου συμβαίνει σχετικά σπάνια. Να στεναχωρηθώ με κάτι συμβαίνει συχνά. Το να κλάψω όμως, όχι και τόσο. Το κλάμα χρειάζεται, είναι μια κάθαρση της ψυχής, αλλά για παράδειγμα δεν μπορώ να κλάψω με μία ταινία σαν μερικές – μερικές (Λίλα, ακούς;)

-Λ.Π. Μα τι κάνουμε τόση ώρα νομίζεις. Γελάμε για να μην κλάψουμε. Σοβαρά τώρα, προσωπικά γελάω και κλαίω συχνά. Γελάω συνήθως με τον Χρήστο, καθώς είναι ο πιο «αστείος» άνθρωπος που γνωρίζω, με ένα σπάνιο ταλέντο στις μιμήσεις και τη δημιουργία μίνι stand up comedy παραστάσεων, τις οποίες απολαμβάνω ιδιωτικά. Είμαι επίσης εξαιρετικά ευσυγκίνητη. Κλαίω σιωπηλά σε κάθε δυσάρεστη είδηση, ειδικά όταν αυτή αφορά παιδιά, κλαίω με τις ταινίες (πρόσφατα έκλαψα με τις ταινίες «Η Εξουσία του Σκύλου» και  Τζούντι που βασίζεται στη ζωή της Τζούντι Γκάρλαντ). Πιστεύω πως το κλάμα, όπως και το γέλιο είναι ο πιο φυσικός τρόπος…ψυχοθεραπείας.

-Ποιο εστιατόριο επισκεφτήκατε πρόσφατα; Παλιό, καινούργιο, δεν έχει σημασία.

-Χ.Σ. Είμαι λάτρης του καλού φαγητού. Η αλήθεια είναι ότι έχω συγκεκριμένα στέκια που έμαθα και στη Λίλα, όταν θέλουμε να απολαύσουμε ένα ποιοτικό φαγητό. Στέκια που αγαπάμε διαχρονικά είναι η ιστορική ταβέρνα του Οικονόμου στην Τρώων, με οικοδεσπότη τον Κώστα και «καλλιτεχνική» πελατεία, «Τα Φιλετάκια» του φίλου μας του Γιώργου στη Δάφνη, ο Evans και το Φαληράκι με εξαιρετικό φαγητό στο Παλαιό Φάληρο. Πολύ καλό ιταλικό εστιατόριο είναι και το Mo’ s Kitchen στον Κολωνό.

-Λ.Π. Συμφωνώ με τον Χρήστο 100%, αν και εγώ είμαι πιο «γκουρμεδιάρα». Πρόσφατα πήγαμε σε ένα πολύ καλό Ιταλικό εστιατόριο, το El Τrovatore στη νέα μας γειτονιά, το Παλαιό Φάληρο και περάσαμε πολύ όμορφα. Η γειτονιά που μεγάλωσα, το Κουκάκι κρύβει πλήθος γαστριμαργικών -και άλλων – θησαυρών και σίγουρα αξίζει να κάνετε μία βόλτα προς τα εκεί.

-Ποια γωνιά της πόλης κρύβει κάποιο πολύτιμο μυστικό της αγάπης σας; Ποια γειτονιά, έστω;

-Λ.Π. Γνωριστήκαμε μέσω δύο πολύ αγαπημένων μας προσώπων στο Θέατρο Πορεία ένα κρύο βράδυ του Φλεβάρη, πρωτοφιληθήκαμε έξω από το Beton7 ένα μήνα μετά και βγήκαμε πρώτο ραντεβού στο θέατρο Αποθήκη. Οπότε, πάλι στο θέατρο (και τους ανθρώπους του!) χρωστώ ευγνωμοσύνη (γέλια). Πέρα από την αστεία και ρομαντική πλευρά του πράγματος πάντως, η αλήθεια είναι πως οι τρεις αυτοί χώροι και οι περιοχές που βρίσκονται θα είναι πάντα συνυφασμένοι με την αρχή μίας ευτυχίας που δεν είχα καν διανοηθεί ότι μπορεί να υπάρξει.

-Χ.Σ.Η πρώτη συνοικία που μείναμε μαζί ήταν το Κουκάκι. Όμορφη περιοχή, υπό το φως της Ακρόπολης, που έχει στην καρδιά μας μία ιδιαίτερη θέση για τους περιπάτους μας,  τα εξαιρετικά μαγαζάκια της και πολλά ακόμη…πιο προσωπικά….και ακατάλληλα δια ανηλίκους…και ενηλίκους (γέλια).

-Μας ετοιμάζετε κι άλλες «εκπλήξεις» μελλοντικά;

-Χ.Σ. Η αλήθεια είναι πως κάτι ετοιμάζουμε. Σε συνεργασία με το CMP Sports School, το πρώτο, αποκλειστικά αθλητικό ΙΕΚ της χώρας, ετοιμάζουμε μία διαφορετική Web TV, με άκρως νεανικό χαρακτήρα, εκπομπές αθλητικές, πολιτιστικές και ποικίλης ύλης, με στόχο μία νέα πρόταση, απόλυτα σημερινή και σύγχρονη. Είστε οι πρώτοι που το μαθαίνετε και ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία και την ευκαιρία να το μοιραστούμε με τους φίλους αναγνώστες.

-Λ.Π. Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι για αυτό το νέο μας βήμα, που γίνεται σε συνεργασία με πολύ ικανούς ανθρώπους που έχουν πραγματική όρεξη να κάνουν καινούργια και πρωτότυπα πράγματα σε μια εποχή που σιγά-σιγά η σχέση των θεατών με την τηλεόραση, γίνεται ολοένα και πιο….διαδικτυακή. Το 2022 θα είναι μάλλον και η χρονιά που θα «εκδοθώ». Μην πάει ο νους σας στο πονηρό (γέλια). Εννοώ φυσικά την λογοτεχνική μου έκδοση. Κάτι βρίσκεται στα σκαριά και ελπίζω σύντομα να υλοποιηθεί. Σας ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη κουβέντα μας.

*Φωτογραφίες: Ευθύμης Παπαπάσχος, Μάνος Γαμπιεράκης και Κωνσταντίνος Λέπουρης