Γράφει η Λιάνα Ζωζά
Tate Modern
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς φανατικός θαυμαστής της τέχνης για να περιμένει τις μεγάλες εικαστικές εκθέσεις στα Μουσεία και τις Γκαλερί, που τα τελευταία χρόνια γίνονται όλο και πιο ενδιαφέρουσες παγκόσμια.
Το σίγουρο είναι πως όλοι οι ένθερμοι, αλλά και μη θαυμαστές της τέχνης περιμένουμε με χαρά τα νέα από το χώρο της τέχνης και των μεγάλων διοργανώσεων που έρχονται και ειδικά φέτος δεν ξέρουμε ειλικρινά ποιά από τις εκθέσεις αυτές να επιλέξουμε για αρχή.
Έχοντας όμως, μια μεγάλη αγάπη για τον Andy Warhol και μιας και ένας από τους σημαντικούς εικαστικούς σταθμούς του 2019, ήταν η έκθεση Andy Warhol: From A to B and Back Again (12.11.2018 – 31.03.2019) που φιλοξενήθηκε στο Whitney Museum of American Art της Νέας Υόρκης, πιστεύω πως θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε από την έκθεση που ετοιμάζει η Tate Modern του Λονδίνου για τον “μπαμπά” της pop art.
Andy Warhol and Marilyn Diptych (1962, Acrylic paint on canvas, 205.44 cm × 289.56 cm, Tate), Photo Credit: Sotheby’s
Στις 12 Μαρτίου 2020, η Tate Modern ανοίγει τις πύλες της για να υποδεχθεί την έκθεση ενός από τους πιο γνωστούς, αλλά και από τους πιο αμφιλεγόμενους καλλιτέχνες της γενιάς του, του Andy Warhol, που όμως το όνομά του είναι αναμφισβήτητα συνεδεδεμένο με την pop art και την κουλτούρα της.
Μέσα από τη μεγάλη αυτή αναδρομική έκθεση, που είναι η πρώτη που δοργανώνεται τα τελευταία είκοσι χρόνια από την Tate, επιχειρείται να φωτισθούν οι κρυφές πτυχές τόσο της προσωπικότητας του καλλιτέχνη, όσο και του πολύπλευρου έργου του.
Για όσους λοιπόν, έχουν συνδέσει το όνομά του μόνο με την γνωστή σούπα Campbell και τα πορτραίτα της Marylin, θα έχουν την ευκαιρία να περιηγηθούν ανάμεσα σε λιγότερο γνωστά έργα του, κάποια μάλιστα από αυτά εκτίθενται για πρώτη φορά. Τα πορτραίτα από τη σειρά των έργων του Ladies and Gentlemen, μια σειρά πορτραίτων έγχρωμων και λατίνων drag queens της σκηνής της Νέας Υόρκης παρουσιάζεται για πρώτη φορά το Ηνωμένο Βασίλειο.
Δεν θα μπορούσε βέβαια να παραληφθεί το παιχνίδι με τα Silver Clouds του, αλλά ούτε και το Exploding Plastic Inevitable, οι εικαστικές performances που δημιουργούσε με μουσική και προβολές, σε συνεργασία με τους The Velvet Underground και τη Nico. Αν λοιπόν νομίζετε πως γνωρίζετε έστω και λίγο το παιδί των φτωχών μεταναστών που σχεδίαζε παπούτσια για να κερδίσει τα προς το ζειν και στη συνέχεια κατάφερε να εξελιχθεί σε κεντρική φιγούρα της κοινωνικής και εικαστικής σκηνής της Νέας Υόρκης, τότε αυτή η έκθεση θα σας κάνει να καταλάβετε πως ο Andy Warhol έχει πολλά να μας αποκαλύψει ακόμη.
Εκτός και αν εμπιστευτείτε τα λεγόμενά του: “If you want to know all about Andy Warhol, just look at the surface of my paintings and films and me, and there I am. There’s nothing behind it.”.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως και τις 6 Σεπτεμβρίου 2020.
National Gallery
Artemisia Gentileschi, Judith Slaying Holofernes, 1613, Galleria degli Uffizi, Florence
Παραμένουμε στο Λονδίνο και στη National Gallery, όπου κάνει την διαφορά παρουσιάζοντας για πρώτη φορά στο Ηνωμένο Βασίλειο την Artemisia Gentileschi (1593-1654), τη μοναδική γυναίκα που έκανε καριέρα και μάλιστα επιτυχημένη σαν ζωγράφος, για πάνω από σαράντα χρόνια στην Ευρώπη του 17ου αιώνα.
Υπήρξε η πρώτη επίσημα αναγνωρισμένη γυναίκα μέλος της Accademia delle Arti del Disegno της Φλωρεντίας, ενώ δεν διάστασε να θίξει μεσα από την τέχνη της θέματα ταμπού για την εποχή της, όπως η δολοφονία, ο βιασμός και η μοιχεία. Δεν θα περίμενε βέβαια κανείς τίποτε λιγότερο από αυτή τη δυναμική γυναίκα που δεν άφησε να σταθούν εμπόδιο στην καλλιτεχνική της πορεία, ούτε το φύλλο, ούτε η ηλικία, αλλά ούτε και η κοινωνική της θέση.
Στην έκθεση που εγκαινιάζεται στη National Gallery στις 4 Απριλίου και θα διαρκέσει έως και τις 26 Ιουλίου 2020, θα παρουσιαθούν επιλεκτικά 35 έργα της ζωγράφου, ανάμεσά τους και κάποια που ανακαλύφθηκαν τυχαία, όπως το πιο πρόσφατο απόκτημα του Μουσείου, η αυτοπροσωπογραφία της, σαν την Αγία Αικατερίνη της Αλεξάνδρειας (Self Portrait as Saint Catherine of Alexandria (1615-17)), έργο το οποίο ήταν άγνωστο μέχρι την ανακάλυψή του από έναν γάλλο δημοπράτη και θα παρουσιασθεί για πρώτη φορά στο κοινό.
Δεν θα μπορουσαν επίσης, να μην συμπεριληφθούν και διάσημα έργα της, όπως το Susannah and the Elders (1610), το πρώτο υπογεγραμμένο της έργο, αλλά και το περίφημο Judith Beheading Holofernes (1611-12).