Το τραγούδι της «Σερενάτα» μας ταξιδεύει στο χρόνο τοποθετώντας στην ποίηση του σπουδαίου Ιωάννη Πολέμη μουσική αλλά και ψυχή.
Με φωνή υπέροχη και αρχές στην προσωπική της διαδρομή, που παραμένουν αδιαπραγμάτευτες, με οικογενειακές καλλιτεχνικές ρίζες και με το ρεμπέτικο στην καρδιά, η Λυδία Μαύρου μιλά με τις αλήθειες της, για τους ερμηνευτές που θαυμάζει και θα ήθελε να βρεθεί μαζί τους επί σκηνής αλλά και τα όνειρά στο Artviews.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
-Μεγάλωσες σε μία μουσική οικογένεια αφού ο πατέρας σου Άλκης Μαύρος υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους τραγουδιστές του ρεμπέτικου με πολύτιμες συνεργασίες, με τους Πόλυ Πάνου, Μπάμπη Γκολέ, Τάκη Μπίνη και πολλούς ακόμα σημαντικούς εκπροσώπους της λαϊκής μουσικής σκηνής. Ποιες οι δικές σου μνήμες από τα παιδικά σου χρόνια;
-Θυμάμαι τον πατέρα μου συχνά να μελετάει κομμάτια και να ακούει δίσκους από τη προσωπική του συλλογή βινυλίων. Μπορώ να πω ότι η μουσική ήταν για τη σχέση μας, συνδετικός κρίκος, κοινό ενδιαφέρον και αγάπη.
Θυμάμαι τη χαρά του όταν ανταποκρινόμουν σε ό,τι τραγουδούσαμε. Συχνά με ηχογραφούσε σε κασέτες και από πολύ μικρή ηλικία ξεκίνησε να με μαθαίνει τον τρόπο με τον οποίο μελετάμε ένα τραγούδι, σε μια προσπάθεια του να μου μεταδώσει ότι κατόρθωσε να μάθει ως λαϊκός – αυτοδίδακτος μουσικός αλλά και να επικοινωνήσει μαζί μου σαν πατέρας.
Η μουσική δεν έλειπε ποτέ από το σπίτι. Στην Τετάρτη Δημοτικού ξεκίνησα και τα μαθήματα στο κλασικό πιάνο. Ήδη από την ηλικία των δεκατριών τραγουδούσα πάντα στο πλευρό του ιδιαίτερα τις καλοκαιρινές περιόδους για να τον βοηθάω αλλά και να μαθαίνω.
Ήταν έντονη η επιθυμία μου αλλά και η παρότρυνση του να ασχοληθώ με τη μουσική.
-Και πότε αποφάσισες ότι θα ασχοληθείς επαγγελματικά με το τραγούδι;
-Στην εφηβεία γύρω στα δεκατέσσερα, στη φάση όπου όλα είναι έντονα και” κόκκινα”, η εσωτερική μου ανάγκη για έκφραση μέσω του τραγουδιού εντάθηκε και πήρε άλλες διαστάσεις.
-Αναμφισβήτητα έχεις μία μεστή φωνή. Έχεις επίσης και μια εξαιρετική εμφάνιση. Πήγες κόντρα στο ρεύμα και επέλεξες συνειδητά το χώρο του ρεμπέτικου, φαντάζομαι ότι δεν είναι εύκολη επιλογή;
-Δεν είναι γιατί έπρεπε να περιορίσω το ρεπερτόριο μου, σε κομμάτια διαχρονικά και ποιοτικά, αποκλείοντας έτσι μια μεγάλη κατηγορία μαγαζιών άρα και περιορίζοντας τις επιλογές μου για εμφανίσεις και δουλειά. Ήταν μια πράξη αντίστασης στην εύκολη λύση, τη βαρβαρότητα τον ξεπεσμό του είδους στις μέρες μας.
Πιστεύω ότι περισσότερο με βοηθάει η ψυχή μου, στην προσπάθεια για ερμηνεία παρά το παρουσιαστικό μου και φυσικά ότι η ομορφιά είναι υποκειμενική. Θεωρώ ότι η εσωτερική ομορφιά υπερβαίνει την εξωτερική.
Εύχομαι να μου δοθεί η ευκαιρία να συνυπάρξω μουσικά με ανθρώπους που θαυμάζω
-Πώς σχολίασε ο πατέρας σου την απόφασή σου να ακολουθήσεις το δρόμο του;
-Με προϊδέασε για τις δυσκολίες του επαγγέλματος. Δεν ήθελε να στηρίξω τον βιοπορισμό μου αποκλειστικά στη μουσική και δεν είχε άδικο.
-Έρχομαι στο τραγούδι σου “Σερενάτα” που μόλις κυκλοφόρησε από την Celestial Keys Records σε μουσική του Νίκου Κυριαζή και σε στίχους του ποιητή Ιωάννη Πολέμη. Είναι δύσκολο να ερμηνεύεις ποίηση;
-Είναι δύσκολο σαφώς, γιατί απαιτεί εναρμόνιση με το ύφος του ποιήματος, τον τόνο της γλώσσας καθώς και τα συναισθήματα που δημιουργούν τις “ωραίες εικόνες” του ποιητή. Ο Ιωάννης Πολέμης ανήκε στην ίδια ποιητική γενιά με τον Κωστή Παλαμά και τον Γεώργιο Δροσίνη, την λεγόμενη «γενιά του 1880». Ήταν από τους υπερμάχους της δημοτικισμού. Μαζί τους, όπως και με τον Νίκο Καμπά, συγκροτεί την τετράδα των δημοτικιστών ποιητών, που στάθηκε αντιμέτωπη προς τους τότε μεσουρανούντες καθαρευουσιάνους ρομαντικούς ποιητές και άλλαξε τον ρου της ελληνικής ποίησης.
Κάθε ποίημα του έχει το δικό του άρωμα …Ένα άρωμα που μεταφέρει στο χρόνο στοιχεία της εποχής στην οποία γεννήθηκε. Όταν αυτή η εποχή απέχει παρασάγγας από εκείνη του ερμηνευτή είναι ακόμα πιο δύσκολο. Πρέπει «να μπεις στα παπούτσια» του ποιητή συνδυάζοντας το προσωπικό σου στοιχείο χωρίς αυτό να προσβάλλει το ποιητικό έργο.
Όταν ηχογράφησα το Τραγούδι το έστειλα στον Αργύρη Ναστόπουλο, το διευθυντή της δισκογραφικής εταιρείας, Celestial keys records μέσω ενός γνωστού μου. Το άκουσε και με την πρώτη συνάντηση μας όλα πήραν το δρόμο τους. Η «Σερενάτα» έχει αγαπηθεί και αισθάνομαι πραγματικά ευγνώμων.
-Ποιοι ερμηνευτές αποτελούν πρότυπα σου και θα ήθελες να συνεργαστείς μαζί τους;
-Λατρεύω τη Χαρούλα Αλεξίου. Πέρα από το μεγαλείο της φωνής της, θαυμάζω την ερμηνευτική της ικανότητα, την ικανότητα να τονίζει το στίχο ζωντανεύοντας εικόνες και συναισθήματα στον ακροατή και να αποδίδει τόσο βαθιά το νόημα του.
Θαυμάζω εξίσου την Ελένη Βιτάλη! Πιστεύω ότι κάθε τραγούδισμά της είναι κατάθεση ψυχής και εξομολόγηση. Μια κατάθεση αληθινή, αβίαστη και μη στυλιζαρισμένη. Τη Γλυκερία για τη φωνή, το εύρος, τον απίστευτο δυναμισμό και τη φωτεινότητα της πάνω στη σκηνή. Φυσικά το Γιώργο Νταλάρα που αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού για τη φωνή και τις αξιοθαύμαστες ερμηνείες του…
Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να αποτελούν πρότυπα για όλους τους νέους στο λαϊκό τραγούδι. Την Ελευθερία Αρβανιτάκη με το υπέροχο χρώμα, έκταση, και εκφραστικότητα…
Την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και τη Δήμητρα Γαλάνη για την στιβαρότητα και την απεραντοσύνη των φωνών τους…
Τον Θοδωρή Κοτονιά για το «απέριττο» στην ερμηνεία, το χρώμα, τη γλυκύτητα, την ευγένεια ψυχής και τα πανέμορφα γυρίσματα. Την Ανατολή Μαργιόλα για το εύρος, τη χαρακτηριστικότητα, τον όγκο και το δυναμισμό στην ερμηνεία της. Απ’ τα παιδιά της γενιάς μου, τη Σεμέλη Παπαβασιλείου και τον Κώστα Τηγάνη, δυο νέες και πολλά υποσχόμενες φωνές…!
-Κλείνοντας, πώς ονειρεύεσαι το μέλλον σου;
-Ονειρεύομαι το αύριο παρέα με αγαπημένους φίλους μουσικούς και συνεργάτες στη σκηνή κάνοντας αυτό που αγαπάμε, ενωτικά με συναδελφικότητα και αγάπη.
Θα ήθελα να μου δοθεί η ευκαιρία να συνυπάρξω μουσικά σε χώρους με ανθρώπους που θαυμάζω, να συμμετάσχω σε δουλειές νέων συνθετών και σιγά σιγά να ετοιμάσω τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο με τραγούδια που με εκπροσωπούν και αγγίζουν την ψυχή μου.