Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη 

Το καλοκαίρι που μόλις πέρασε, η γκαλερί Contemporary Athens παρουσίασε την νέα δουλειά της Ελληνοαμερικανίδας καλλιτέχνιδας Μάχης Δημήτριου-Πολυμεροπούλου με τίτλο Cosmic Cohesion. Στην ενότητα αυτή η Πολυμεροπούλου παρουσίασε στο ελληνικό φιλότεχνο κοινό εξπρεσιονιστικές δημιουργίες με έμφαση στο χρώμα τονίζοντας την ομορφιά της καθημερινότητας. Προσεγγίζοντας τον κόσμο από ένα πρίσμα αισιοδοξίας, πιστεύει ότι αληθινή δημιουργία ακουμπά την ψυχή κάθε ανθρώπου. 

Η καλλιτέχνιδα έχει πτυχίο στην Αγγλική φιλολογία, και πτυχίο στις εικαστικές τέχνες του Πανεπιστήμιου του Maryland. Συνάμα κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο εικαστικών σπουδών. Πριν τις καλές τέχνες, η εικαστικός διδάχτηκε δυο χρόνια την μέθοδο της ηθοποιίας στην σχολή του HB Studio της Νέας Υόρκης και στην Ουάσιγκτον παρακολούθησε σεμινάριο στην Νεοελληνική λογοτεχνία με την Μαρία Αναστασοπούλου Κριμιτζή για 15 συναπτά έτη. 

Έχει καθοδηγηθεί από πνευματικά συγγράμματα, από την κλασική και σύγχρονη λογοτεχνία και την παγκόσμια ιστορία, όπως και τη θεωρία και ιστορία της τέχνης, εστιάζοντας στην πλειοψηφία των εργασιών της στη ζωγραφική, τη γλυπτική, τη χαρακτική, την εκτύπωση και τις εγκαταστάσεις. Τα εργαστήρια της εικαστικού βρίσκονται στην Ουάσιγκτον (ΗΠΑ). 

Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, στην Ελληνική πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτείων και στο Μουσείο Ντε Κίρικο στον Βόλο. 

Την καλλιτέχνιδα εκπροσωπεί στην Ελλάδα η γκαλερί Contemporary Athens στο Κολωνάκι. 

–Μάχη, πώς προέκυψε η αγάπη σου για την Τέχνη;  

–Ξεκίνησα στα εφτά μου χρόνια για πρώτη φορά στην Λάρισα να σχεδιάζω σε χωματένια επιφάνεια μετά από βροχή. Μου άρεσε η υφή του υγρού χώματος και με την αδελφή μου ανταγωνιζόμασταν ποια θα φτιάξει τα πιο όμορφα προφίλ και πρόσωπα γυναικών.  

Από μικρό παιδί παρακολουθούσα την μητέρα μου όταν ζωγράφιζε. Παρακολουθούσα επίσης και άλλους ζωγράφους, που φιλοξενούσε η θεία μου στο διπλανό σπίτι της γιαγιάς μου. Αυτοί ήταν καλλιτέχνες της εποχής, που έκαναν εκθέσεις στην Λάρισα στην αίθουσα του ορειβατικού συλλόγου. 

Είχα εντυπωσιασθεί από πολλούς καλλιτέχνες όπως η Δώρα Μπούκη, ο Βασιλείου και άλλοι, που διέμεναν σε οικογενειακά μας σπίτια, ζωγράφιζαν διαρκώς και φυσικά μάς δώριζαν τα πολύτιμα έργα τους.  

Στα 14 μου αντέγραφα τέλεια τα έργα της μητέρας μου, όσο εκείνη ταξίδευε σε εκθέσεις.  

-Πότε εστίασες στην Τέχνη και αποφάσισες να ασχοληθείς επαγγελματικά με αυτήν; 

-Εστίασα στην Τέχνη όταν πρωτοήλθα στην Ουάσιγκτον, όπου είχα ενθουσιαστεί και έτρεχα μανιωδώς σε κονσέρτα, όπερα, μπαλέτο, σινεμά και θεατρικά έργα που παρακολουθούσα στο Κένεντυ Σέντερ.

Εκεί, απόλαυσα τους Πίτερ Ο Τοολ, Κριστοφέρ Πλάμερ, Νουρέγιεφ, Μπαρίσνικοφ, Μαργκό Φοντέιν. Σπούδασα Αγγλική Φιλολογία και Καλές Τέχνες και είχα την τύχη να γίνομαι δεκτή στα συγκεκριμένα τμήματα και διοργανώσεις που είχαν για μένα πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον. 

Έτσι διαπίστωσα ότι με ενδιαφέρουν οι Τέχνες, η ζωγραφική και το σχέδιο, καθώς και η ιστορία της τέχνης. Τόσο διάσημοι όσο και άγνωστοι καλλιτέχνες με ενέπνευσαν να ξεκινήσω στο δρόμο της δημιουργικότητας και να αναπτύξω τις δεξιότητές μου. 

Μερικά από τα έργα μου επικεντρώνονται στην αυτο-έκφραση, ενώ άλλα αντανακλούν αντιδράσεις και συναισθήματα. 

-Ποια μουσεία που έχεις επισκεφτεί σε έχουν συγκλονίσει;  

-Τα μουσεία Μ.Ο.Μ.Α της Νέας Υόρκης, το Ηιρσχορν της Ουάσιγκτον, η Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον, το Μετροπόλιταν,Uffizi, το μουσείο του Λούβρο, το Βρετανικό μουσείο, το Γκουγκενχαιμ, το μουσείο της Ακρόπολης, το Κυκλαδικό και το Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Αγαπώ τα μουσεία και μου αρέσει να μελετώ τα εκθέματά τους. Μου δίνουν έμπνευση για τα έργα μου. 

-Διαμένεις στην Ουάσιγκτον και επισκέπτεσαι και άλλες πόλεις των ΗΠΑ, κοιτίδες πολιτιστικών δρώμενων. Επισκέπτεσαι συχνά και το Μαϊάμι, μια πολιτεία με χρώμα και φως. Πόσο έχει επηρεάσει τη δουλειά σου η ζωή σου στην  Φλόριντα; 

-Την τελευταία δεκαετία ανακάλυψα την διαφορά στον ήχο μεταξύ του τροπικού κλίματος της Φλόριντα και του βορεινού κλίματος της Ατλαντικής ακτής. Η ατμόσφαιρα των τροπικών διαφέρει σε ρυθμό και χρώμα. Τα χρώματα και οι ήχοι με οδηγούν στα έργα μου. 

-Ποια τεχνική σε εκφράζει περισσότερο; Σου αρέσει να πειραματίζεσαι; Τι υλικά χρησιμοποιείς; 

-Η τεχνική με μικρές πινελιές με εκφράζει περισσότερο. Έχω πειραματιστεί με τεχνικές ακουαρέλας, ακρυλικά σε λινό, ποίκιλες επιφάνειες και με διάφορες ύλες σε ύφασμα. Γενικά μου αρέσει να πειραματίζομαι αλλά γνωρίζω τι με εκφράζει πιο σωστά. 

-Η μουσική σού δημιουργεί τη διάθεση να ζωγραφίσεις; Ποια μουσική αγαπάς;  

-Αγαπώ την ελληνική μουσική, που πάντα με εμπνέει, την κλασσική μουσική και την όπερα και φυσικά την τζαζ, που αγαπά πολύ όλη μου η οικογένεια. Η διάθεση μου επηρεάζεται από τον ήχο της φύσης, που με βοηθάει στην δημιουργία κάθε μου έργου.   

-Ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που σε έχουν εμπνεύσει; 

-Έχω θαυμάσει και έχω εμπνευστεί από Μικελαντζελο, Θεοτοκόπουλο, Ρέμπραντ, Νταλί, Ντεγκά, Μονέ, Μανέ, Βαν Γκονγκ, Καραβάτζιο, Βασίλεβιτς  και πολλούς άλλους. Διακρίνω γνωστά στοιχεία τεχνικής και αντίληψης όπου νιώθω πιο ασφαλής στην γραμμή που ακολουθώ στην καλλιτεχνική μου πορεία. 

-Από ποιους καλλιτέχνες του εξπρεσιονισμού έχεις επηρεαστεί; 

-Όλα αυτά τα χρόνια που αγαπώ και ασχολούμαι με την Τέχνη έχω επισκεφτεί πολλές εκθέσεις σε μουσεία και τεράστιες συλλογές σε μέγαρα συλλεκτών.  

Η αγάπη μας για την Τέχνη και η διάθεση προσφοράς μας σε αυτήν, οδήγησε τον σύζυγο μου και εμένα να είμαστε «μέλη-φίλοι» σε πολλά αξιόλογα μουσεία συμβάλλοντας στην προβολή σημαντικών εκθέσεων, όπως εκθέσεις στην Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον, και συγκεκριμένα δυο εκθέσεις του Ρέμπραντ, αλλά και των Βερμέερ, Rachel Whiteread, The Double κλπ.  Επίσης μάς ενθουσίασε και η έκθεση στο Hirshhorn, που παρουσίασε την Pat Steer.  

Οπότε όλη αυτή η διαδικασία έχει συμβάλει στο να έχω δημιουργήσει άποψη για τα έργα, τους καλλιτέχνες και τις χρονικές περιόδους που δραστηριοποιήθηκαν από καλλιτεχνικής πλευράς.  

Επίσης,  μου έχει δώσει τα εχέγγυα παράλληλα με τις σπουδές μου, να μπορώ να συγκρίνω τη δουλειά τους. Αγαπώ τα έργα που οι καλλιτέχνες εκφράζονται και μας παρέχουν, όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για την ιδιοσυγκρασία τους και για την εποχή τους.  

Αισθάνομαι να έχω επηρεαστεί από τους Παρθένη, Θεοτοκόπουλο, Πικάσο, Μίτσελ, Νταλί, Ρίχτερ, Κιεφερ, Μοντριάν, Λισεστειν, Τζάσπερ Τζονς και αμέτρητους άλλους που έχουν καλλιεργήσει το πνεύμα της αλληλεγγύης στην σύγχρονη τέχνη.  

Στα σαράντα χρόνια της πρακτικής μου ως καλλιτέχνης, διαπιστώνω έναν πρόσφορο εικαστικό διάλογο με τους δημιουργούς και υψηλά επίπεδα επικοινωνίας. Συναισθηματικά στο τελάρο μου εκφράζω τον εαυτό μου, τον ψυχισμό μου. Έφθασα στο σημείο αυτό εξασκώντας πάντα στον ίδιο ρυθμό την εντύπωση, τον ιμπρεσιονισμό, ώσπου κατέκτησα το σημείο απελευθερωμένης κίνησης εκφράζοντας την πραγματικότητα στην γλώσσα του εξπρεσιονισμού. 

Κάθε αληθινή δημιουργία ακουμπά την ψυχή κάθε ανθρώπου

-Σαν φιλόλογος, προσεγγίζεις την Τέχνη και από αυτή την οπτική… 

-Όπως στην φιλολογία, έτσι και στην τέχνη μιλούμε διάφορες γλώσσες: Συγκριτικά άλλοι μιλούν καλλίτερα από άλλους. Υπάρχει ως κυρία γλώσσα, η γλώσσα  της καλής τέχνης, με διαλέκτους σαν  του μετα-ιμπρεσιονισμού, του ρεαλισμού, της καμπύλης του κορμιού, του ψηφιακού, του πορτραίτου και άλλα.   

Στη δουλειά μου εμπλέκονται επίσης συναισθήματα, όπως ηρεμία και διάθεση, που επηρεάζουν την απόδοση ενός καλλιτέχνη. Τα συναισθήματα μας δύσκολα τα μοιραζόμαστε, όταν αυτά αποτυπώνονται στον καμβά σε μια άλλη διάσταση κάποιου μετασχηματισμού αποτελούν μια καινούργια πραγματικότητα.  Φυσικά οι δημιουργίες λίγο ως πολύ εμπνέουν και αυτό είναι ικανοποιητικό. Φυσιολογικά προκύπτει και η αντιγραφή όπου οι ειδικοί ξέρουν και αναγνωρίζουν όλες τις λεπτομέρειες.  

Να θυμίσω τον Κικέρωνα, ο οποίος καταγράφηκε στην ιστορία, να ναυλώνει καΐκια με διαταγές σε Έλληνα καπετάνιο να του φέρουν, όσα περισσότερα μπορούσαν συγγράμματα και έργα τέχνης στην Ιταλία.  

Σαν Ελληνίδα μοιράζομαι μαζί σας αυτήν την πληροφορία. Εκείνη την εποχή είναι δεδομένο ότι οι Ρωμαίοι μετέφεραν Ελληνικά σχέδια, γραπτά και έργα τέχνης στην Ιταλία. Ό,τι δε δεν μπορούσαν να μεταφέρουν, το αντέγραφαν.    

Οι τεχνίτες κάθε εποχής εξακολουθούν και αντιγράφουν τους καλλιτέχνες και έτσι μαθαίνουν πιο γρήγορα. Καλό είναι αυτό να γίνεται σε νεαρή ηλικία.  Με τον τρόπο αυτό και με καθοδήγηση ανακαλύπτουν σε βιβλία Ιστορίας της Τέχνης και Θεωρίας τον ίδιο καλλιτέχνη-δα σε κάποια άλλη εποχή!   

Δυστυχώς τότε δεν εντοπίζουμε γυναίκες καλλιτέχνιδες. Ας μην ανοίξουμε το θέμα για την θέση της γυναίκας εκείνη την εποχή. Τότε -τολμώ να πω- μάς  είχαν σαν τα σκυλιά. Καταφέραμε να εισέλθουμε στο προσκήνιο μετά τον μεσαίωνα. 

 -Πώς επιλέγεις τα χρώματα που συνθέτουν το καμβά σου; 

-Κάνω τις χρωματικές μου επιλογές με έναν απλό τρόπο…κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο επί σαράντα έξι χρόνια και εκτιμώντας την ομορφιά της φύσης και της καθημερινότητας. 

-Αγαπημένη σου ρουτίνα.. 

-Πριν το ξεκίνημα της μέρας εδώ και 35 χρόνια ενημερώνομαι ξεφυλλίζοντας γαλλικά και  αμερικανικά περιοδικά τέχνης και ντεκόρ. Στη συνέχεια, με  ευχαριστεί ένας μικρός περίπατος στον κήπο. Αυτό με χαλαρώνει και με βοηθά να ανατροφοδοτώ την σκέψη μου. 

–Σε τι επίπεδο πιστεύεις ότι η τέχνη κάνει καλύτερη την ανθρώπινη ύπαρξη; 

-Κάθε αληθινή δημιουργία ακουμπά την ψυχή κάθε ανθρώπου. Η δημιουργία οτιδήποτε καινούργιου βοηθά τον καλλιτέχνη να μεταβαίνει σε επίπεδο που δεν υπάρχουν μικροπρέπειες, σκοτούρες και συμπλέγματα. Στην σύγχρονη τέχνη, όταν ο καλλιτέχνης καταφεύγει στην διάσταση της δημιουργίας, η χαρά του μικρού καινούργιου δώρου είναι εμφανής. Στην ουσία φέρνεις μια καινούργια ζωή στον κόσμο, όχι βέβαια τόσο δυνατή, αλλά κάθε δημιουργία κρατά κάποια ενεργειακή δύναμη.  

Η ανθρώπινη ύπαρξη όταν της προσφέρεται η διανοητική ποσότητα τροφής χωρίς ψεύτικα και νοθευμένα υλικά, αναζωογονείται, παίρνει δύναμη και ενέργεια. Ο ανθρώπινος νους απορροφά ότι ωφέλιμο και χρήσιμο βελτιώνοντας διαρκώς την διανοητική ικανότητα.  

Είναι  κάτι σαν refresh, σαν ένα σημείο ευχαρίστησης αναγκαίο σε κάθε άνθρωπο. Στην τέχνη αυτό συναντάται σε ένα άριστο μουσικό κομμάτι, μια ανόθευτη ερμηνεία, ένα πέταγμα χορού, μια ζωγραφισμένη εικόνα, μια στιγμιαία συνάντηση ηθοποιών, όπου ο  θεατής αφομοιώνει τις μικρές χαρές που σπάνια νιώθουμε.  

-Πώς είναι να είσαι καλλιτέχνης στο κέντρο του κόσμου;  

-Είναι σχετικά δύσκολο σε αυτήν την πόλη να βρίσκει κάποιος ένα σημείο ικανοποίησης κάποιας λειτουργίας, μια ευχαρίστηση, ένα σημείο πνευματικής ισορροπίας έχοντας συγκεκριμένες, λιγοστές απαιτήσεις και  υπευθυνότητες.  

Τελικά το περιβάλλον εδώ είναι ανταγωνιστικό και προκλητικό στον κόσμο της τέχνης. Εν τούτοις λογική εξέλιξη είναι, ως καλλιτέχνης να ακολουθείς μια ευθεία διότι ξεφεύγοντας αυτής της μεθόδου αυτόματα βρίσκεσαι πίσω σε χρόνο που θα πρέπει να καλύψεις επαναλαμβάνοντας.  

Είναι κάτι σαν τον μύθο του Σίσυφου. 

Καλλιτεχνική δήλωση: 

Επαναφέροντας στην επιφάνεια και δημιουργώντας εκ νέου την πραγματικότητα εκπληρώνω την ανάγκη μου να διερευνήσω και να εκφράσω τον εσωτερικό μου κόσμο, ζώντας με έναν πιο συνειδητό τρόπο. Η ζωγραφική και η αναδημιουργία από τη φύση γίνεται όπως η μεταβολή της φωτογραφίας σε αργή κίνηση. Πάντα η παρούσα εργασία μου με οδηγεί στην επόμενη σειρά έργου.  

Όλα τα χρησιμοποιούμενα μέσα είναι συνδεδεμένα με ένα εφήμερο θέμα. Για παράδειγμα όνομα σειράς 1) Επιβίωση: περιλαμβάνει αποκλειστικά χειροποίητα αντικείμενα.  Τα υλικά χρήσης για την εγκατάσταση γλυπτών περιλαμβάνουν μέταλλο, σύρμα, σκυρόδεμα, ξύλο και ύφασμα. Κοινή γνώση: “αποτέλεσμα της διαδικασίας του πάγου και της εξέλιξης είναι η ομορφιά, ομορφιά που κρατάμε σαν θησαυρό”. Δηλώσεις: Οι καλές τέχνες είναι ένας οδηγός για το φως, όπως «Η ζωγραφική είναι ο ήλιος μου» για 45 χρόνια. Επιτυχημένοι, καλόγουστοι σύγχρονοι καλλιτέχνες μπορούν να αναζητήσουν έμπνευση στο πνευματικό έργο θεολόγων.