Η Μαρία Αποστόλου είναι μια καλλιτέχνης με δυναμική εικαστική γραφή. Η φύση, η θάλασσα, ο βυθός, τα νεκρά φύλλα, τα μάτια που ξορκίζουν το κακό, η Comedia dell’ arte αποτελούν τη δική της υπερβατική πραγματικότητα. Θεωρώντας την τέχνη υπαρξιακή αναγκαιότητα, δημιουργεί έργα που μαγνητίζουν το βλέμμα και τη σκέψη του θεατή.

Με χρώμα άρρηκτα συνδεδεμένο με την δυναμική των μορφών, η εικαστικός πειραματίζεται με πειθαρχημένες πινελιές και απόλυτη εκφραστικότητα. Κάθε έργο της, μοναδικό εμπνευσμένο από μια προσωπική της κατάδυση στα όρια του συνειδητού και του υποσυνείδητου πυροδοτεί μια εντυπωσιακή ακατάβλητη ενέργεια.

Έτσι και εμείς, παρακολουθώντας και θαυμάζοντας τη δουλειά της, θελήσαμε να την επισκεφτούμε στον προσωπικό της χώρο, στο εργαστήριο της και να μιλήσουμε μαζί της για την τέχνη, τις εκθέσεις της, καθώς και τις τελευταίες της δραστηριότητες και τα μελλοντικά της σχέδια.

Γράφει η Ζέτα Τζιώτη  

-Μαρία, πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη τέχνη; 

-Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με ακούσματα όπερας και κλασικής μουσικής καθώς και τη ζωγραφική του πατέρα μου. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο πειραματισμός μου με τη ζωγραφική ξεκίνησε νωρίς.

Στη συνέχεια, σπούδασα στη Σχολή Βακαλό εφαρμοσμένες τέχνες με σημαντικούς δασκάλους, όπως την ίδια την Ελένη Βακαλό στην ιστορία τέχνης και τους Δημητρέα, Βαλαβανίδη και Γουναρίδη.

Αποφοιτώντας εργάστηκα στο χώρο της διαφήμισης ως γραφίστας . Παράλληλα άρχισα να ζωγραφίζω μπλούζες και Τ-shirts χρησιμοποιώντας και υλικά όπως φύλλα αλουμινίου, δέρμα, κορδόνια ένα είδος κολάζ πάνω σε ύφασμα.

Αυτό με οδήγησε στο να ξεκινήσω τη δική μου επιχείρηση μαζί με την αδερφή μου και να δημιουργήσουμε ρούχα με εικαστικές παρεμβάσεις γιατί πιστεύω στην αρμονική συνύπαρξη τέχνης και μόδας. Ο δρόμος αυτός με οδήγησε στην ενασχόληση  μου της τελευταίας δεκαετίας.

Έχω κάνει δύο ατομικές εκθέσεις και έχω λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές.

-Πώς εμπνέεσαι και δημιουργείς;

-Παρατηρώ με εμμονή οποιαδήποτε λεπτομέρεια στη φύση και μέσα από αυτό. Το χέρι μου δημιουργεί αυθόρμητα σχήματα και μοτίβα που αποπνέουν και τις επιδράσεις μου από την τέχνη. Πρόκειται για μια διαδικασία, όπου το απλό και τυχαίο μεταλλάσσεται σε μια εικόνα του δικού μου πνευματικού και υπερβατικού κόσμου.

Όταν ο Van Gogh ζωγράφιζε την κίτρινη καρέκλα δεν είδε μπροστά του μια απλή τυχαία καρέκλα αλλά  άγγιζε έναν ολόκληρο  κόσμο ιδωμένο μέσα από αυτή την καρέκλα . 

Τι είναι άλλωστε αυτό το τυχαίο; Ο  Francis Bacon έλεγε ότι όσο περισσότερο δουλεύεις τόσο το μυστήριο του φαίνεσθαι βαθαίνει όπως και το πώς αυτό το φαίνεσθαι  μετατρέπεται σε μια άλλη έκφραση, τούτο είναι το μυστήριο της έμπνευσης και της τέχνης.

Οι επιδράσεις μου είναι ενδεχομένως πολλές και κανείς δεν γνωρίζει πως λειτουργούν μέσα από τους δρόμους του ασυνείδητου, όμως θα ήθελα να αναφερθώ ενδεικτικά σε κάποιους που θαυμάζω.

Στον Bosch με την καταιγιστική του φαντασία  που εκρήγνυται δημιουργώντας θραύσματα αριστουργηματικών σουρεαλιστικών  λεπτομερειών, στον Klimt με τα καταρρακτώδη ρευστά σχήματα  στο φόντο   σε απόλυτη αρμονία με τη χρωματική του γκάμα, στον Canaletto με την αισθητική διαχείριση της λεπτομέρειας στη ζωγραφική του, στον Van Gogh με την συγκλονιστική εκφραστικότητα του  και την δυναμική σχέση χρωμάτων και σχημάτων, τέλος στους Picasso και Μόραλη με  την  αφαίρεση  – μάθημα τέχνης για το πώς γεννιέται το νέο , το πρωτότυπο, μέσα από το σεβασμό της παράδοσης και τη σκληρή δουλειά και όχι με την απλή απόρριψη. 

-Με τι θεματικές έχει ασχοληθεί ως σήμερα;

-Με έλκει η δυναμική σχέση χρώματος και σχήματος που παίρνει τη μορφή μιας χρωματικής έκρηξης που μοιάζει να επηρεάζει τα σχήματα που από συγκεκριμένα τείνουν να γίνουν αφηρημένα. Κάποιες φορές έχω την αίσθηση πως το χρώμα επηρεάζει το ίδιο το σχήμα και όλη αυτή η ορμέμφυτη τελετή μέσα μου  αποτυπώνει ένα ονειρικό τοπίο.

Σε πολλά έργα μου , μέσα στον ονειρικό αυτό τόπο υπάρχει πολλές φορές  ένα μάτι όχι σαν κάποιο ένθετο στοιχείο αλλά σαν ένα στοιχείο – σύμβολο που ζωγραφίζω αυθόρμητα . Όταν τελειώνω ένα τέτοιο  έργο το κοιτώ και με κοιτά και δεν ξέρω γιατί είναι εκεί σε μια γωνιά αλλά πάντα το βρίσκω απαραίτητο για το αισθητικό του νόημα.

Από το έργο μου δεν λείπουν  όμως και οι ανθρώπινες φιγούρες άλλοτε σε καρναβαλική μεταμόρφωση ή μέσα σε τοπία όπου τα σχήματα των βράχων υποκύπτουν στο βάρος του χρώματος και χάνουν τη σκληρότητα και το ακλόνητο σχήμα τους. Σε μερικά έργα έχω επίσης  χρησιμοποιήσει στοιχεία που δημιουργούν  τρίτη διάσταση προσδίδοντας μια θεατρικότητα στην εικόνα. Ίσως αυτό να εκφράζει την αγάπη μου για την όπερα και το θέατρο .

Τέλος, τα μέσα μου είναι το χαρτί, η ακουαρέλα, τα μελάνια, τα χρωματιστά μολύβια, υλικά που νιώθω πως αρμόζουν σε αυτό που θέλω να δώσω και ταιριάζουν στο χέρι μου ακόμα και στα βιώματα μου. 

-Πιστεύεις ότι η τέχνη πρέπει να εντάσσεται στην καθημερινότητά μας;

-Δεν θεωρώ την τέχνη πολυτέλεια αλλά υπαρξιακή αναγκαιότητα διότι ο άνθρωπος σαν λογικό ον έχει ανάγκη να αισθανθεί ότι υπάρχει κάτι που τον υπερβαίνει. Αυτό το νιώθει μέσα από την ικανότητά του να βιώσει την εμπειρία της ομορφιάς που τον οδηγεί σε ένα κόσμο πληρότητας . Η συναίσθηση της τέχνης μας αποκαλύπτει τον βαθύτερο ανθρώπινο εαυτό  μας και τούτο δεν αφορά μόνο τον δημιουργό αλλά και τον θεατή.

-Κάποια από τα έργα σου είναι μικρού και μεσαίου μεγέθους και πωλούνται σε πωλητήρια Μουσείων και επιλεγμένα σημεία. Υπάρχει κάποιο σκεπτικό για το κάθε έργο σε σχέση με το μέγεθος;

-Mε έλκουν τα μικρά έργα και η λεπτομέρεια. Το μικρό μέγεθος στην τέχνη με γοητεύει καθώς πρέπει μέσα σε ένα μικρό χώρο να εκφράσεις τον κόσμο σου. Ίσως μέρος της γοητείας του μικρού μεγέθους κρίνοντας από τον εαυτό μου, είναι η ανάγκη για στενότερη επαφή του θεατή με το έργο. Εδώ ο θεατής πρέπει να πλησιάσει για να δει, για να βιώσει τη λεπτομέρεια . 

-Θεωρείς την τέχνη επένδυση; 

Για τον καλλιτέχνη η τέχνη δεν είναι επένδυση . Η επένδυση αφορά πολλές φορές εκείνους  που ο Oscar Wilde θεωρεί ότι ξέρουν την τιμή αλλά όχι της αξία …!

–Έχεις επεκτείνει τις εικαστικές σου δραστηριότητες και πρόσφατα συνεργάστηκες με νεόδμητη ξενοδοχειακή μονάδα σε κοσμοπολίτικο νησί. Μίλησε μας για τη συνεργασία σου αυτή.

-Αξιοποιώντας μια πρόταση να φιλοτεχνήσω  έργα μεγάλων διαστάσεων δέχτηκα τη πρόκληση αυτή δημιουργώντας έργα σε καμβά με ακρυλικά χρώματα. Σαν σύνολο τα έργα αυτά αποτελούν μια ενιαία θεματική ενότητα που την ονόμασα “Θαλάσσιοι Κήποι” και έχουν  συνάφεια με τα έργα μου των μικρών διαστάσεων.

–Μεταξύ των άλλων, έχεις σχεδιάσει φουλάρια για γνωστό οίκο. Πώς προέκυψε και αυτή η συνεργασία.

-Σαν αξεσουάρ θεωρώ ότι το φουλάρι προσδίδει ένα ιδιαίτερο κύρος και στιλ και καθώς μου αρέσει η εφαρμογή της τέχνης και στη μόδα προχώρησα σε αυτή τη συνεργασία . Είναι άλλωστε ένας τομέας που με ενδιαφέρει γενικότερα.

-Τελικά, πώς αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου  μέσα στη διάσταση της καλλιτεχνικής σου δημιουργίας;

-Η καλλιτεχνική μου διάσταση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και εύχομαι να μπορώ να βρίσκω το δρόμο για την ειλικρινή έκφραση του πάθους μου για αυτήν.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα axianews 6/2019