Πίνακες μεγάλων και μεσαίων διαστάσεων, αντικείμενα, παιχνίδια και μπιμπελό σε αλληλεπίδραση διανθίζονται εικαστικά στη δουλειά που παρουσιάζει αυτές τις μέρες η εικαστικός Μαριάννα Κατσουλίδη στην Περί Τεχνών Καρτέρης. Ζωγράφος, και εικαστική καλλιτέχνης, τα τελευταία χρόνια έχει δώσει μεγάλη βάση στην Εικαστική Ψυχοθεραπεία.
Κύριο concept της έκθεσης η στοιχειώδης και κομβική συνειδητοποίηση από πλευράς του βρέφους, περί ενός αντικειμένου το οποίο γίνεται για πρώτη φορά αντιληπτό σαν κάτι άλλο από τον εαυτό του.

Η θεωρητικός τέχνης Ισαβέλλα Κλαδάκη γράφει μεταξύ άλλων στον κατάλογο της έκθεσης «…Σαν οι ήρωες από τις προηγούμενες εικαστικές ενότητες της να ενηλικιώθηκαν, σαν οι σχέσεις τους να δοκιμάστηκαν, ορισμένες μορφές παρέμειναν στα έργα της και άλλες τις αποχαιρετά εικαστικά. Νέες σχέσεις συνάπτονται μεταξύ των μορφών που χαρακτηρίζουν το έργο της και επενδύονται σταδιακά με ένα περιβάλλον που διαφοροποιείται από τις προηγούμενες εικαστικές φάσεις…»

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

-Μαριάννα, παρουσιάζετε τη νέα σας δουλειά στην περί τεχνών Καρτέρης με τίτλο «Πέρα από τη σφαίρα του Εγώ / Not me possessions». Πώς προέκυψε αυτός ο τίτλος;

-Ξεκινώ από το δεύτερο μέρος του τίτλου, «Not me possessions», να πω πως δεν πρόκειται για κάποιο ορθογραφικό λάθος αλλά για μια φράση την οποία δανείστηκα από το κείμενο για τα έργα, που έχει γράψει η θεωρητικός τέχνης και εικαστική ψυχοθεραπεύτρια, Ισαβέλλα Κλαδάκη και συνοδεύει τον κατάλογο της έκθεσης, και όπως η ίδια αναφέρει έχει σαφή σημεία αναφοράς ως προς την ψυχαναλυτική θεωρία του D. W. Winnicott, περί των μεταβατικών αντικειμένων και φαινομένων.

Με την έκφραση λοιπόν “not me possessions” εκφράζεται η στοιχειώδης και κομβική συνειδητοποίηση από πλευράς του βρέφους, περί ενός αντικειμένου το οποίο γίνεται για πρώτη φορά αντιληπτό σαν κάτι άλλο πέρα και έξω από τον εαυτό του.

Πρόκειται έτσι για την πρώτη «κατοχή» του παιδιού αλλά ταυτόχρονα και τη μη κατοχή του. Ο εαυτός δημιουργεί το αντικείμενο, το πλάθει στη φαντασία του, γιατί το χρειάζεται,  αλλά το αντικείμενο ήταν εκεί εξαρχής  περιμένοντας να χρησιμοποιηθεί από το υποκείμενο. Αυτό οδηγεί αναπόφευκτα το αντικείμενο, έξω από την περιοχή του παντοδύναμου εγώ, και στην αναγνώρισή του ως αυτοτελούς και αυτόνομης οντότητας.

Τέλος θέλησα να βάλω σε λέξεις το ευρύτερο νόημα που έχει αυτή η έκθεση για  εμένα, αυτά που πραγματευόμουν καθώς δημιουργούσα τα έργα, αυτά που ήθελα να «πω», και που ενώ όλοι «συμμετέχουμε» στις ιστορίες – σχέσεις  αυτές, μοιάζει ταυτόχρονα και σαν να  είναι έξω από εμάς, μετά από εμάς, πέρα από εμάς,  μιλώντας έτσι για αυτή την παραδοξότητα της ενδιάμεσης εμπειρίας μεταξύ του εαυτού και του αντικειμένου-Άλλου, που βρίσκεται «πέρα από τη σφαίρα του Εγώ».

-Συνθέσεις με αντικείμενα, παιχνίδια, μπιμπελό. Πώς επιλέξατε αυτά τα αντικείμενα για τον κάθε σας πίνακα;

-Σχεδόν όλα αυτά τα αντικείμενα ανήκουν στην προσωπική συλλογή μου, και κάποια εξ αυτών τα έχω από παιδί. Στην πραγματικότητα δεν τα επέλεξα εγώ αλλά μάλλον με επέλεξαν εκείνα, καθώς μου ασκούσαν πάντα μια γοητεία, μια έλξη και ήθελα να αποτυπώσω τα συναισθήματα που μου δημιουργούσαν, και να μοιραστώ με το θεατή τις ιστορίες που σκεφτόμουν.

Σε κάθε έργο τώρα, κατά ένα τρόπο αφηγούμαι εικαστικά – συμβολικά μια ιστορία, οπότε έτσι διάλεξα και τους πρωταγωνιστές. Κάποιοι εξ αυτών επαναλαμβάνονται σε περισσότερα από ένα έργα, σα να προχωρούν οι ιστορίες στο χρόνο.

-Η σειρά που τα τοποθετήσατε ήταν τυχαία;

-Η σειρά δεν είναι ποτέ τυχαία, πάντα με ενδιαφέρει η σύνθεση, το σχέδιο, η αρμονία ή οι αντιθέσεις των χρωμάτων, το νόημα κάθε έργου, και σύμφωνα με αυτά  τα τοποθετώ. Επίσης, ούτε  η διάταξη των έργων στην έκθεση είναι τυχαία, έχω προσπαθήσει να τα παρουσιάσω  σε ομάδες, σε υποενότητες.

Επειδή τα ζωγραφικά έργα που παρουσιάζω στην έκθεση έγιναν σε βάθος τριών  χρόνων, δημιουργούν εκ των πραγμάτων υποομάδες, όπως και οι κατασκευές μου οι οποίες έγιναν το 2009 και είναι η αφορμή, η αφετηρία για όλα τα υπόλοιπα έργα.

Τα τελευταία περίπου δέκα χρόνια όμως, η έμπνευση μου αντλούνταν  κυρίως από τα παιχνίδια, τα μπιμπελό, και τα αντικείμενα διαφόρων πολιτισμών και περιόδων

-Πώς εμπνέεστε;

-Εμπνέομαι από πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους  πράγματα, όπως είναι τα ταξίδια, οι ταινίες, η μουσική, τα  παραμύθια, οι μύθοι, τα βιώματα μου, τα όνειρα μου, οι σχέσεις με τον εαυτό και τους άλλους ανθρώπους, με τη φύση  και  με τα ζώα. Τα τελευταία περίπου δέκα χρόνια όμως, η έμπνευση μου αντλούνταν  κυρίως από τα παιχνίδια, τα μπιμπελό, και τα αντικείμενα διαφόρων πολιτισμών και περιόδων.

-Είναι τα παραμύθια πηγή έμπνευσης για σας; Ποιο σας έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη;

-Σαφώς και είναι, σκεφτείτε πως έχω κρατημένα στο εργαστήριο μου  ακόμα τα παιδικά μου παραμύθια, και βιβλία μυθολογίας, τα οποία λειτουργούν ως πηγή έμπνευσης  αλλά και προβληματισμού. Κάποια από τα παραμύθια που μου έχουν μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη είναι το «Μολυβένιο στρατιωτάκι», «ο Πινόκιο», και «Τα ρούχα του Βασιλιά», για διαφορετικό λόγο το καθένα.

-Μιλήστε μας για το παιδικό παραμύθι που έχετε εικονογραφήσει;

-Πρόκειται για το παραμύθι «Όταν οι μαργαρίτες ήταν μόνο άσπρες ή μόνο κίτρινες» της Γαβριέλλας Ψιλοπούλου – Ιερωνυμίδου, που εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 2019 από τις εκδόσεις Άπαρσις.  Το  παραμύθι αυτό συνοδεύεται επίσης  από ένα cd πρωτότυπης μουσικής σύνθεσης με όμποε, κόρνο, φλάουτο, κλαρινέτο και βιολί, του Φάνη Αντωνόπουλου και αφήγηση της Μαρίας Πλουμή.

Έτσι γίνεται εύκολα προσιτό και σε παιδάκια με προβλήματα όρασης, κάτι το οποίο ήταν ζητούμενο για όλους τους συντελεστές.
Στο παραμύθι λοιπόν αυτό  η  συγγραφέας με γλυκό και προσιτό λόγο εξοικειώνει τα παιδιά με τις έννοιες της διαφορετικότητας και της συνύπαρξης, περνώντας μηνύματα αγάπης, αλληλεγγύης, ισότητας και ειρήνης  για όλο τον κόσμο.

Η εικονογράφηση που επέλεξα να κάνω διαβάζοντας το παραμύθι είναι πάρα πολύ λιτή, με έντονα χρώματα, απλές και καθαρές φόρμες, και στόχος μου ήταν να αφήνω τη φαντασία των παιδιών να ταξιδεύει, σε συνδυασμό και με τη μουσική,  και με αφορμή τις δικές μου εικόνες να μπορούν να φτιάξουν τις δικές τους, ή να υπάρχει χώρος (συμβολικά και πρακτικά), ακόμα και να παρέμβουν πάνω στις εικόνες όπως συνηθίζουν πολλές φορές να κάνουν.
Έτσι αντί της ζωγραφικής,  χρησιμοποίησα την τεχνική του κολλάζ με πολύχρωμα χαρτόνια, σχεδιάζοντας, κόβοντας και κολλώντας τις φιγούρες και τις διάφορες φόρμες, παραπέμποντας έτσι στις διάφορες χειροτεχνίες που κάνουν τα μικρά παιδιά. Έγινα κι εγώ για λίγο πάλι παιδί και έπαιξα ξανά με τα χαρτόνια, τις κόλλες και τα σχήματα.

-Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι αναζήτηση μιας παιδικής εποχής;

-Πάντα με ενδιέφεραν τα παραμύθια, και ήθελα να εικονογραφήσω τουλάχιστον ένα, έτσι όταν μου έγινε η πρόταση από τη συγγραφέα τη δέχτηκα με ενθουσιασμό, καθώς μου άρεσε πολύ και το κείμενο. Σίγουρα πρόκειται για ένα παραμύθι που μοιάζει να μας  επιστρέφει
πίσω στα παραμύθια παλαιότερων εποχών όπου όλα είχαν αίσιο τέλος, που παρά τις δυσκολίες, και τις κακουχίες  των πρωταγωνιστών όλα κατέληγαν στο  «περνούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».

Σε ένα κόσμο σκληρό και δύσκολο αναζητούμε νομίζω την παιδικότητα με την έννοια της αγνότητας, της αθωότητας, και καλό είναι όσο γίνεται να μην αναπαράγουμε στα παιδιά τους φόβους που μεγάλωσαν  εμάς και τις προηγούμενες γενιές.
Η αναζήτηση μιας παιδικής εποχής για μένα είναι ζητούμενο πάντα, μέσα από τη ματιά και τη δύναμη όμως του ώριμου ενήλικα που θέλει να δημιουργήσει ένα καλύτερο αύριο.

-Συμβολισμοί και αλληγορία. Τι εξηγήσεις θα μας δίνατε για τους συμβολισμούς σας;

-Θα έλεγα πως είναι πολλοί και διαφορετικοί οι συμβολισμοί που χρησιμοποιώ και βρίσκω στα παιχνίδια. Αρχικά αν και  είναι άψυχα μοιάζουν έμψυχα, κυρίως στα μάτια των παιδιών (μεγάλων και μικρών), έχοντας ενσαρκώσει και μετουσιώσει τόσα  διαφορετικά συναισθήματα και ρόλους. Πρόκειται δηλαδή για αντικείμενα – σύμβολα που μιλούν από μόνα τους στην καρδιά του θεατή ανάλογα με τα βιώματα και την ψυχοσύνθεση του.

Πιστεύω πως μέσω αυτών των απλών αντικειμένων – συμβόλων, μπορούν να ειπωθούν πολύ σοβαρά και αληθινά πράγματα χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις, ίσως και με χιούμορ.

Επίσης ήθελα οι ιστορίες μου να  είναι «ανοικτές», ελεύθερες, δυναμικές. Έτσι  σε κάθε έργο μπορεί εγώ να αφηγούμαι μια προσωπική ιστορία, αλλά ο θεατής θα δει τη δική του, θα νιώσει άλλα συναισθήματα ή και παρόμοια με τα δικά μου, σημασία για μένα έχει να συνομιλήσει με το έργο και να είναι μια ζωντανή αλληλεπίδραση, μια καινούρια ιστορία. Οπότε ναι μεν χρησιμοποιώ συμβολισμούς και αλληγορίες αλλά δεν υπάρχουν απόλυτες εξηγήσεις, υπάρχουν ιδέες, συναισθήματα και πολλές διαφορετικές οπτικές και ιστορίες.

-Μικρά αντικείμενα σε μεγάλο μέγεθος. Πώς ξαφνικά κάτι πολύ μικρό παίρνει γιγάντιες διαστάσεις;

-Ναι, σε πολλά από τα έργα συμβαίνει αυτό που παρατηρείτε, υπερμεγενθύνω αντικείμενα που στην πραγματικότητα είναι πολύ μικρά, έτσι ώστε σχεδόν αποκτούν ανθρώπινες διαστάσεις και  κοιτούν το θεατή «κατάματα». Είναι και αυτό μέρος των ιστοριών μου, των συμβολισμών μου, το παιχνίδι δηλαδή με τα μεγέθη, του  τι μπορεί να κρύβει, και τι συναισθήματα να δημιουργεί. Στη ζωή πολλές φορές μικρά πράγματα παίρνουν μέσα μας τεράστιες διαστάσεις ή και αντίστροφα, κάπως έτσι συμβαίνει και στις συνθέσεις μου.

-Είστε και εικαστική ψυχοθεραπεύτρια. Τι σημαίνει και πώς προέκυψε αυτό;

-Η Εικαστική Ψυχοθεραπεία είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας, που εκτός από το λόγο, χρησιμοποιεί και τις εικόνες, τα εικαστικά έργα, είτε ζωγραφικά, είτε κατασκευές, είτε  οτιδήποτε μπορεί να δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας ψυχοθεραπείας, και να «φέρει» πληροφορίες που λεκτικά είναι δύσκολο ή πολλές φορές και αδύνατον να δοθούν,.

Το εικαστικό  έργο που δημιουργείται λοιπόν σε μια συνεδρία μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί ένα εξαίρετος σύμμαχος στην θεραπεία, ένας τρίτος πόλος εκτός του θεραπευτή και του θεραπευόμενου, και να φανερώσει  πτυχές, που λεκτικά δεν μπορούν να αποδοθούν καθόλου εύκολα, να ανακουφίσει τον άνθρωπο.

Είναι σημαντικό εδώ να πω ότι η εικόνα προηγείται του λόγου, και πως όλοι αρχικά σκεφτόμαστε με εικόνες, με σύμβολα,  με όνειρα και στη συνέχεια με λέξεις, με λόγια.
Η Εικαστική ψυχοθεραπεία μπορεί να εφαρμοστεί σε πολλούς διαφορετικούς πληθυσμούς, με πολύ σημαντικά αποτελέσματα,  και στο εξωτερικό είναι πολύ διαδεδομένη και χαίρει αποδοχής εδώ και πολλές δεκαετίες, κάτι που έχει αρχίσει να συμβαίνει και στην Ελλάδα  εδώ και αρκετά χρόνια.

Εγώ ξεκίνησα να διδάσκω ζωγραφική πολύ νωρίς, αμέσως μετά τις σπουδές μου. Έτσι μέσα στα χρόνια παρατηρούσα την ευεργετική επίδραση που είχε η ζωγραφική σε ανθρώπους που απλά ήταν το χόμπι τους, και άρχισα να βλέπω πώς έβγαιναν στα έργα με κρυφό ή φανερό τρόπο εκείνα που τους απασχολούσαν, πώς ανάλογα με το χαρακτήρα, την προσωπικότητα, τη φάση που περνούσαν άλλαζαν οι θεματικές, η γραφή, τα χρώματα, επιβεβαίωνα διαρκώς την ανακουφιστική και μετουσιωτική δράση των έργων.

Αυτό βέβαια ήταν κάτι που  έβλεπα κυρίως και πρωτίστως και στη δική μου εικαστική δουλειά, και το επεδίωκα,  και επίσης έβλεπα πως προηγούνταν τα έργα της ίδιας της ζωής. Επίσης ήμουν επί πολλά έτη σε προσωπική ψυχοθεραπεία και το θεωρούσα ένα μεγάλο δώρο, μια μεγάλη δύναμη το να γνωρίζεις τον εαυτό σου,  τις δυνάμεις και τις αδυναμίες σου. Έτσι αποφάσισα να συνδυάσω όλα τα παραπάνω, να σπουδάσω εικαστική ψυχοθεραπεία, να εκπαιδευτώ κανονικά και να μπορώ να προσεγγίσω τον κόσμο μέσω αυτής της οδού που πιστεύω ότι είναι πραγματικά βοηθητική.

Να πω τέλος πως λανθασμένα ο κόσμος πιστεύει πως για να κάνει εικαστική ψυχοθεραπεία πρέπει να γνωρίζει ζωγραφική, ίσα ίσα που  όσο πιο αυθόρμητη και «παιδική» μπορεί να είναι μια εικόνα, τόσο πιο αληθινή είναι. Είναι εντελώς άλλο πράγμα τα έργα που δημιουργούμε ως καλλιτέχνες και μπορεί να ασχολούμαστε επί μήνες, και μας ενδιαφέρει το εικαστικό και το αισθητικό αποτέλεσμα και εντελώς άλλο τα έργα που γίνονται μέσα στη θεραπεία και έχουν άλλο σκοπό.

-Πόσο δύσκολο είναι αυτό για σας; Πόση ευθύνη σας επιφορτίζει;

-Σίγουρα είναι δύσκολο, οτιδήποτε έχει να κάνει με τον άνθρωπο και την θεραπεία του, την υποστήριξή του,  έχει ένα άλλο βάρος, μια μεγάλη ευθύνη. Πρέπει όλοι οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας να είμαστε άρτια εκπαιδευμένοι από διαπιστευμένα ιδρύματα, να τηρούμε τους κώδικες δεοντολογίας, το προσωπικό – ιατρικό απόρρητο, και το κυριότερο να είμαστε οι ίδιοι σε θεραπεία αλλά και σε εποπτεία, για να μπορούμε να βοηθήσουμε σωστά τους ανθρώπους που μας εμπιστεύονται.

Προσωπικά το βιώνω ως μια δύσκολη μεν αλλά και μαγευτική εμπειρία που με άλλαξε και με αλλάζει εσωτερικά, είναι μια άλλη «εφαρμογή» της Τέχνης. Πρόκειται για μια ζωντανή και δυναμική διαδικασία που άξονας της είναι η αγάπη για τον άνθρωπο, η αποδοχή του ατελούς της ύπαρξής του  και  η υποστήριξή του στο ταξίδι της αυτογνωσίας που λέγεται θεραπεία.

-Μελλοντικά σας σχέδια

-Τα μελλοντικά μου σχέδια που αφορούν στη Ζωή περιλαμβάνουν φυσικά την Τέχνη, τη  ζωγραφική, την εικαστική ψυχοθεραπεία αλλά και την προσωπική μου εξέλιξη ως άνθρωπο πρωτίστως και ως επαγγελματία στη συνέχεια.
Το ζητούμενο για μένα είναι να κάνω τα πράγματα αυτά που με γεμίζουν, με εμπλουτίζουν, να μη μένω στάσιμη, να προχωρώ, να βελτιώνομαι. Επειδή πλέον έχει προστεθεί και ένας  ακόμη ρόλος στη ζωή μου αυτός της μαμάς, νιώθω την ανάγκη να είμαι ακόμα καλύτερη και όσο γίνεται πιο επαρκής ως άνθρωπος γιατί όπως γνωρίζετε τα παιδιά μιμούνται το παράδειγμά μας και αυτό είναι ίσως η μεγαλύτερη  ευθύνη.

Info Έκθεσης
Μαριάννα Κατσουλίδη
«Πέρα από τη σφαίρα του Εγώ / Not me possessions»
GALLERY ΠΕΡΙΤΕΧΝΩΝ ΚΑΡΤΕΡΗΣ,
Ηροδότου 5 Κολωνάκι
έως 7 Μαΐου 2022.

Who is Who

H Μαριάννα Κατσουλίδη γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι Ζωγράφος, Εικαστική καλλιτέχνης, μέλος του Επιμελητήριου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος,  και Εικαστική Ψυχοθεραπεύτρια, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ψυχοθεραπείας.

Το 2021 αποφοίτησε από το 4ετές Μεταπτυχιακό  Πρόγραμμα Εικαστικής Ψυχοθεραπείας, του Κέντρου Τέχνης και Ψυχοθεραπείας  και έλαβε Πιστοποιητικό Ειδίκευσης στην Εικαστική Ψυχοθεραπεία, από την Ευρωπαϊκή Ένωση Ψυχοθεραπείας (E.A.P.).

Το 2008 αποφοίτησε από το  2ετές Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Εικαστικών Τεχνών  ΜΕΤ,  της Ανώτατης  Σχολής  Καλών Τεχνών της Αθήνας, με καθηγητή τον Α. Χριστάκη.

Το 2005 αποφοίτησε με Άριστα από την  Ανώτατη  Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, από το Τμήμα Εικαστικών Τεχνών, με κατεύθυνση στη Ζωγραφική και  καθηγητές τον Δ. Μυταρά αρχικά, και στη συνέχεια τον Τρ. Πατρασκίδη, και της απονεμήθηκε ο  ενιαίος και αδιάσπαστος τίτλος σπουδών Μεταπτυχιακού Επιπέδου (Integrated Master) στην ειδικότητα των Εικαστικών Τεχνών.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών της, το 2004 προτάθηκε για υποτροφία, και παρακολούθησε επίσης  τα ειδικά μαθήματα Σκηνογραφία, Χαρακτική και Διδασκαλία της Τέχνης στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

To 2021 εργάστηκε ως συντονίστρια ομάδων εικαστικής θεραπείας σε συνεργασία με την εταιρεία «Startagers» αλλά και το εργαστηρίο «art as therapy» στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού προγράμματος «ART4US» για τον ελληνικό οργανισμό Κ.Α.Ν.Ε.

Από το 2005 έως σήμερα  έχει συνεργαστεί  με το Κέντρο Εκπαίδευσης Ενηλίκων, το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Ηλιούπολης, το Κέντρο δια βίου μάθησης Vellios School of Art, την Ιόνιο Σχολή,  καθώς και τον όμιλο ΑΚΤΟ art and design,  ως καθηγήτρια σχεδίου, χρώματος και χαρακτικής.

Επίσης συνεργάζεται με την εταιρία «Summit team building & training» ως καλλιτεχνική σύμβουλος σε διάφορα εταιρικά δημιουργικά προγράμματα.

Από το 2003 έως το 2007 ασχολήθηκε με το εικαστικό ένδυμα (ζωγραφική σε ενδύματα και αξεσουάρ) και η  δουλειά αυτή παρουσιάστηκε στον τύπο ΒΗΜΑDONNA (30-03-2003), COSMOPOLITAN (10-2003), στην τηλεόραση ΝΕΤ «10-2»  με τη Ρίκα Βαγιάννη και την Πόπη Τσαπανίδου  (07-04-2003), στην εκπομπή «Πανδαιμόνιο», καθώς και στην Νότια Ελληνική Τηλεόραση Ν.Ε.Τ. στην εκπομπή «Πρόσωπα» με τη  Ρεβέκκα Σγουρέα  (15-06-2004).

Έχει κάνει 8 ατομικές εκθέσεις και έχει πάρει μέρος σε περισσότερες από 60 ομαδικές εκθέσεις. Το 2017 ήταν υποψήφια για το 3ο Βραβείο Ευρωπαϊκής ζωγραφικής του Μουσείο Φρυσίρα, ενώ το 2015εκπροσώπησε, μεταξύ άλλων καλλιτεχνών, την Ελλάδα στην 6η Διεθνή Μπιενάλε του Πεκίνου,“Memory and Dream, στην Κίνα. Συμμετείχε επίσης στην ArtAthina το 2021, το 2016 και το 2014.  Έργα της υπάρχουν στη συλλογή του Μουσείου Φρυσίρα, στη συλλογή Μοσχανδρέου, στη συλλογή Γκαρίπη, στη συλλογή του Luciano Benetton, και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Έργα της έχουν γίνει εξώφυλλα βιβλίων, μουσικών αλλά  και ποιητικών συλλογών, και έχει εικονογραφήσει  το παιδικό παραμύθι

«Όταν οι μαργαρίτες ήταν  μόνο άσπρες ή μόνο κίτρινες», της Γαβριέλλας Ψιλοπούλου – Ιερωνυμίδου, που εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 2019 από τις Εκδόσεις Άπαρσις.

Η ζωγραφική της είναι παραστατική, συμβολική,  με βαρύτητα στο σχέδιο, και τα θέματα της ανθρωποκεντρικά με στοιχεία από παιχνίδια, μύθους  και παραμύθια.

Zει και εργάζεται στην Αθήνα.