Γράφει ο Γρηγόρης Γκινοσάτης
Κάπου εκεί, λίγο μετά το μέσον της δεκαετίας του 70, και μετά την επέλαση του punk και μετέπειτα του new wave, τα οποία τίμησα δεόντως, σταμάτησα, για να πω την αλήθεια έκοψα, τις επαφές μου με ότι τότε χαρακτηριζόταν hard rock ή heavy metal. Όσο για το NWOBHM ούτε να το ακούσω.
Παράξενη η δεκαετία του ’80. Κοντέψαμε να ξεχάσουμε και αυτά που ξέραμε. Για την μουσική εννοώ. Πολύ indie, ρε παιδί μου και όλα κάπως, το ρούχο, το μαλλί…..
Βέβαια επειδή πάντα προσπαθούσα να παρακολουθώ τι γίνεται , εκείνη την εποχή ( no internet) ήταν βέβαια πιο δύσκολο, άλλα μέσω των μουσικών εντύπων ξένων και ελληνικών και του ραδιοφώνου οκ.
Κάποια στιγμή λοιπόν έπεσε στα χέρια μου το RIDE THE LIGTHING. Παραδόξως , δεν ειχα αντιληφθεί το KILL THEM ALL. Το άκουσμα αυτού του δίσκου επανέφερε τις ελπίδες για τον σκληρό ήχο. Όσα ακολούθησαν μετά είναι μια ωραία ιστορία, σαν και αυτές που ακολουθούν τους περισσότερους μεγάλους καλλιτέχνες και περιλαμβάνουν τραγωδίες, απώλειες συνεργατών, φίλους που αποχώρησαν για άλλες πολιτείες, και τεράστια επιτυχία ανάλογη του ταλέντου τους.
Μεγάλο group οι METALLICA από τα πιο αγαπημένα μου. Τους έχω στους πολύ σπουδαίους του rock. Ο συνδυασμός της καλλιτεχνικής τους αξίας και της επιτυχίας τους τους κατατάσσει ανάμεσα στους μεγαλύτερους καλλιτέχνες των τελευταίων 40 χρόνων.
Τώρα γιατί μου ήρθε όλο αυτό?
Είναι βράδυ Κυριακής, αυπνία, ένα ποτήρι ουίσκι με ένα πάγο, και ξαφνικά χαϊδεύοντας τους δίσκους τραβάω έξω το DEATH MAGNETIC.
SUICIDE AND REDEMPTION.
Απορώ εκείνη την ώρα πως δεν σηκώθηκε όλη η γειτονιά στο πόδι.
Θα το ξαναπώ. Σπουδαίοι ακόμα και τώρα που μεγάλωσαν.
Μετά άρχισα να ψάχνω το VULGAR DISPLAY OF………..
