Συνέντευξη στη Λιάνα Ζωζά

Ο Μιχάλης Κουρέτας, σημερινός Αντιπρόεδρος της Διοίκησης του ΠΕΑΚ, αλλά και πρόσφατα Μέλος της ΕΕΑ (Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού), υπήρξε για αρκετά χρόνια αθλητής του πόλο και μάλιστα με σημαντική καριέρα και συμμετοχές στην Εθνική Ομάδα υδατοσφαίρισης, ενώ μέχρι και το 2021 με την ιδιότητα του Διεθνούς Διατητή, παρέμενε ενεργά δίπλα στο άθλημα που αγαπά. Όλα αυτά λοιπόν, μας έδωσαν την ευκαιρία, για την ενδιαφέρουσα συνομλία μας σχετικά με τον υγρό στίβο στην Ελλάδα, αλλά και στην πόλη του, την Πάτρα και το μέλλον του επαγγελματικού αθλητισμού.

-Ξεκινήσατε από τον ΝΟΠ Πατρών, σαν αθλητής. Κολύμβηση, αλλά πολύ γρήγορα, περάσατε στην υδατοσφαίριση, με πολύ καλές μεταγραφές και μεγάλες διακρίσεις, με την Εθνική Ελλάδος. Συνεχίσατε, σαν διαιτητής υδατοσαφαίρισης, σε διεθνές επίπεδο.

Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιες από τις παραπάνω εμπειρίες σας, που υπήρξαν σταθμοί στην πορεία σας;

-Θα ήθελα να πω, εξ’ αρχής, ότι θεωρώ, τον εαυτό μου ευλογημένο που ασχολήθηκα με τον αθλητισμό. Είμαι πλέον πεπεισμένος ότι σε όλη αυτή τη διαδρομή, των 42 χρόνων, μέχρι σήμερα, στην αθλητική μου διαδρομή, έπαιξε ρόλο η ικανότητα, το ταλέντο και η τύχη. Όλα αυτά μαζί, με βοήθησαν να κάνω ό,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα και με τη βοήθεια του Θεού συνεχίζω να κάνω.

Ξεκίνησα με την κολύμβηση, έχοντας πάντα στο μυαλό μου, το πόλο, γιατί μου άρεσε πολύ το παιχνίδι, με τη μπάλα. Γρήγορα, λοιπόν, μεταπήδησα στην υδατοσφαίριση με αποτέλεσμα, το 1980, να κάνω την πρώτη μου συμμετοχή στην Α1 Εθνική κατηγορία.

Συνέχισα στο Ναυτικό Όμιλο Πατρών μέχρι το 1986 που μεταγράφηκα στον Ολυμπιακό, παίζοντας εκεί, μέχρι το 1990. Στη συνέχεια, επέστρεψα στην Πάτρα και έμεινα μέχρι το 1995, όπου και σταμάτησα, λόγω επαγελματικών υποχρεώσεων. Σε όλη αυτή τη μεγάλη διαδρομή, σταθμός στην καριέρα μου, πιστεύω πως ήταν η πρώτη φορά, που φόρεσα, το σκουφάκι, της Εθνικής Ομάδας. Είναι μεγαλείο, να φοράς και να αγωνίζεσαι, με το εθνόσημο τιμώντας το εθνος και την πατρίδα σου. Όπως, επίσης και το ότι αγωνίστηκα σε δύο μεγάλες και ιστορικές ομάδες, όπως είναι ο Ολυμπιακός και ο Ναυτικός Όμιλος Πατρών. Υπήρξαν πολλές όμορφες στιγμές, αλλά ασφαλώς και άσχημες. Όμως, αυτό που μένει είναι οι εμπειρίες και οι στιγμές που αποκομίζεις, από όλο αυτό το ταξιδι και οι σχέσεις ζωής που χτίζεις.

Ακολούθως, από το 1996 αποφάσισα να ασχοληθώ με την μεγάλη μου αγάπη, τη διαιτησία. Το 2000 είχα την τιμή και την ευκαιρία να γίνω διεθνής διαιτητής, έχοντας τη δυνατότητα, μέχρι και το 2021, να παίζω, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, εκπροσωπώντας την πατρίδα μου. Συμμετείχα σε όλες τις ευρωπαικές και παγκόσμιες διοργανώσεις, είτε σε συλλογικό είτε σε Εθνικό επίπεδο. Βέβαια υπήρξαν στιγμές που σηματοδότησαν την καριέρα μου και θα αναφέρω χαρακτηριστικά, αυτές που έπαιξα σε 4 τελικούς ευρωπαικών πρωταθλημάτων, 2 τελικούς παγκοσμίων, έναν τελικό παγκοσμίου κυπέλλου και σε πολλούς τελικούς πρωταθλήματος και κυπέλλου στην Ελλάδα.

Σήμερα, είμαι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Διαιτησίας προσφέροντας από ένα άλλο πόστο τις υπηρεσίες μου, στην Ελληνική Διαιτησία.

-Swimming vs Polo ή Κολύμβηση εναντίον Υδατοσαφαίρισης! Η κολύμβηση αποτελεί ένα μοναχικό, θα έλεγα άθλημα, σε αντίθεση με την υδατοσφαίριση που οι αθλητές λειτουργούν ομαδικά. Γιατί επιλέξατε την υδατοσφαίριση και ποιά πιστεύετε πως είναι η θέση, αλλά και οι προοπτικές στην Ελλάδα για το καθένα από τα δύο αυτά αθλήματα;

-Κοιτάξτε, η κολύμβηση θεωρείται η κορωνίδα των αθλημάτων του υγρού στίβου παγκοσμίως και η υδατοσφαίριση, αυτή που δίνει το στίγμα, των δυνατών της πισίνας. Νομίζω όμως, ότι και τα δυο αθλήματα έχουν τα δικά τους ξεχωριστά χαρακτηριστικά που τα κάνουν να είναι πανέμορφα. Πιστεύω πως η θέση της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας είναι να αναδείξει την κολύμβηση και να πάρει τη θέση που της αξίζει στο αθλητικό στερέωμα της χώρας. Αν δείτε τι μπόρεσαν και έκαναν φέτος οι κολυμβητές μας, θεωρώ πως αυτό δεν θα αργήσει να έρθει. Όπως βέβαια και η Εθνική μας Ομάδα, του πόλο, η οποία για πρώτη φορά ανέβηκε στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων, κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο.

ένα από τα μότο μου είναι ότι στη ζωή πρέπει να λες ΟΧΙ και να ζητάς ΣΥΓΓΝΩΜΗ, όταν οι περιστάσεις το επιβάλλουν

-Σήμερα, βρίσκεστε στη θέση του Αντιπροέδου, της Διοίκησης του ΠΕΑΚ και μάλιστα σε μια περίοδο παγκόσμιας πανδημίας. Τι σημαίνει αυτό για εσάς, στην καθημερινότητά σας; Ποιές είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που έχετε αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα;

-Η Πολιτεία και ο Υπουργός Αθλητισμού, Λευτέρης Αυγενάκης, πριν από περίπου δυόμισι χρόνια, εμπιστεύτηκε σε μια ομάδα ανθρώπων την τύχη της διοίκησης του ΠΕΑΚ Πατρών. Μιας ομάδας που λίγους μήνες πριν, είχε πάρει ένα τεράστιο ρίσκο σαν Οργανωτική Επιτροπή και με την αμέριστη στήριξη του ίδιου του υπουργού, να τρέξει και να διοργανώσει τους 2ους Παράκτιους Μεσογειακούς Αγώνες.

Είχα την τιμή, αρχικά, να είμαι μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής και να συνεχίσω, στην ομάδα αυτή, σαν Αντιπρόεδρος της Διοίκησης του ΠΕΑΚ. Σε όλο αυτό το διάστημα κληθήκαμε να διαχειριστούμε τη μάστιγα της πανδημίας της COVID. Ανάμεσα στα πράγματα που πρέπει να διαχειριστούμε, το βασικότερο είναι η εφαρμογή και τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας όλων όσων έχουν δικαίωμα πρόσβασης στις αθλητικές εγκαταστάσεις. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, γιατί τα μεγάλα διαστήματα αναστολής της λειτουργίας των αθλητικών εγκαταστάσεων, έχουν κουράσει πολύ κυρίως τους αθλητές, αλλά και τους γονείς που καλούνται να διαχειριστούν μια πρωτόγνωρη κατάσταση, με απρόβλεπτες συνέπειες τόσο στην ψυχολογία, όσο και στη σωματική και πνευματική κατάσταση των αθλητών. Όλοι εμείς, στο ΠΕΑΚ, διοίκηση και προσωπικό, προσπαθούμε να είμαστε όσο το δυνατό πιο έτοιμοι στο να υποδεχόμαστε όλη την αθλητική κοινότητα, με ασφάλεια και τηρώντας όλους τους κανόνες.

Θέλω, να πιστεύω, ότι το αποτύπωμα που έχουμε αφήσει, μέχρι τώρα, είναι θετκό, χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχουμε κάνει και λάθη και παραλείψεις. Το μόνο σίγουρο είναι πως έχουμε ακόμη πολλά να κάνουμε. Στην κορυφή της ατζέντας μας, θα έλεγα πως είναι δύο κορυφαία ζητήματα, όχι μόνο για εμάς, στη διοίκηση, αλλά και για όλη την πόλη της Πάτρας. Είναι η ενεργειακή αναβάθμιση του Πεπανός και η επαναλειτουργία, του Αθλητικού Κέντρου της Αγυιάς.

-Πόσο πιστεύετε πως έχει επηρεάσει τους αθλητές και κυρίως τους μικρούς αθλητές του κολυμβητηρίου, η συνεχιζόμενη, για μεγάλο χρονικό διάστημα, “υπό όρους” προπόνησή τους;

-Αν και σας απάντησα, μερικώς, λίγο πριν, στην ερώτησή σας, πιστεύω πως έχει πολλές προεκτάσεις. Η αναστολή οποιασδήποτε δραστηριότητας έχει πάντα αρνητικό πρόσημο. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για παιδιά και κυρίως, γι’ αυτά που κάνουν αθλητισμό. Δημιουργούνται προβλήματα, για τα οποία δεν υπάρχει προηγούμενη εμπειρία. Η διαχείριση αυτού του είδους των κρίσεων, όπου όποια λύση προσπαθείς να βρείς είναι αφ’ ενός δύσκολη και αφετέρου, χωρίς προηγούμενη εμπειρία, άρα δεν βασίζεται σε στατιστικά σημαίνει πως ουσιαστικά δεν μπορείς να γνωρίζεις αν θα οδηγήσει σε κάτι θετικό. Πηγαίνουμε, θα έλεγα, σε ένα τούνελ, χωρίς να ξέρουμε που οδηγεί και ελπίζοντας πάντα για το καλύτερο.

-Η κοινωνική αποστασιοποίηση, όπως φαίνεται, είναι ένας σύγχρονος όρος, που ήρθε για να μείνει. Εσάς, πόσο σας έχει επηρεάσει, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο;

-O κόσμος και οι άνθρωποι, νομίζω ότι αποκοινωνικοποιήθηκαν πολλά χρόνια πριν, απλά τώρα, ήρθε να επιβεβαιώσει αυτή την στάση ζωής, όλων αυτών, που ήθελαν την εσωστρέφεια και το κλείσιμο, σε μια πολύ κλειστή κοινωνία. Η συσσώρευση προβλημάτων και τα στεγανά, της ελληνικής κοινωνίας, του να μη μάθει κάποιος, στη γειτονιά, το πρόβλημα, γιατί θα μας κακοχαρακτηρίσει, έκαναν τις οικογένειες, να κρύβουν τα όποια προβλήματα, κάτω από το χαλί, όπως συνηθίζουμε να λέμε.

Θα σας πω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ. Όταν έχεις πνευμονία, είσαι άρρωστος και πας στον ειδικό, για να πάρεις μια θεραπεία και να γίνεις καλά. Δεν το κρύβεις, γιατί δεν είναι κάτι κακό και προσπαθείς να βρεις την καλύτερη λύση. Όταν κάποιος είναι εθισμένος σε ναρκωτικές ουσίες είναι και αυτό μια αρρώστια, δυστυχώς όμως δε το αντιμετωπίζουμε έτσι. Νομίζουμε ότι αν το μάθει κάποιος θα μας βάλει στη λίστα των κακών οικογενειών. Δεν είναι, όμως, έτσι και το ξέρουμε όλοι αυτό. Προσωπικά, θέλω και επιδιώκω, να είμαι μέλος του κοινωνικού συνόλου, με τα καλά και τα κακά του, προσπαθώντας πάντα να βελτιώνω, ότι κατά τη γνώμη μου, μπορώ.

-Η Πάτρα, εκτός από το ότι είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη, στην Ελλάδα, έχει μια μεγάλη παράδοση στα αθλήματα, του “νερού”. Πιστεύετε πως υπάρχουν οι ανάλογες υποδομές για να συνεχιστεί η παραδοση αυτή;

-Η Πάτρα ήταν και είναι μεγάλη παραδοσιακή δύναμη, στον υγρό στίβο. Θέλω να πιστεύω ότι θα είναι και στο μέλλον. Για να γίνει, όμως αυτό, πράγμα που δεν είναι καθόλου εύκολο, θέλει πολλή δουλειά, θυσίες, χρόνο, χρήμα, επιμονή και υπομονή. Κυρίως, όμως, θέλει και ικανούς ανθρώπους, για να υλοποιήσουν, τα οράματά τους, με τα εργαλεία που διαθέτουν. Υπάρχουν, υποδομές και υλικό, που θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν, σε πολύ καλύτερες μέρες, όμως θέλει πολλή δουλειά και κυρίως όραμα. Χρειαζόμαστε ανθρώπους, με γνώση και εμπειρία στο αντικείμενο και ανθρώπους που να μπορούν να υποστηρίξουν οικονομικά, όλο το εγχείρημα της επαναφοράς των αθλημάτων, του υγρού στίβου της πόλης, στη λεωφόρο των επιτυχιών. Αν με ρωτάτε, αν είμαι αισιοδόξος, με αυτή την προοπτική, θα σας έλεγα πως είμαι, αλλά συγκρατημένα.

Tο καλό δεν είναι τίποτα μπροστά στο εξαιρετικό

-Στην Πάτρα, υπάρχουν, αρκετοί σύλλογοι και σωματεία με κύριο άξονά τους είτε την κολύμβηση είτε την υδατοσφαίριση. Έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης;

-Τα σωματεία είναι το οξυγόνο του αθλητισμού. Το κύτταρο που μέσα εκεί θα γεννηθεί, ο αυριανός πρωταγωνιστής που θα μας εκπροσωπήσει σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Αν γίνεται σωστή δουλειά ή όχι αυτό είναι ένα θέμα που χωράει από μόνο του πολλές ώρες συζήτησης. Αυτό που πρέπει να γίνεται είναι πρώτα απ’ όλα να μεταλαμπαδεύουμε, στα παιδιά, παιδεία και σωστή συμπεριφορά. Κάτι, σαν να λέμε παιδαγωγική μέθοδο. Αυτό είναι το κυρίαρχο. Γιατί, μέσα από τον αθλητισμό χτίζουμε χαρακτηριστικά σεβασμού, στον αντιίπαλο, ευγενούς άμμιλας, αυτοπεποίθησης και διαχείρισης της σκέψης.

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, ο αθλητής, τα παίρνει και τα κάνει πράξη, στην καθημερινότητά του, μέσα από τον προπονητή του, το συναθλητή του, από τους παράγοντες του κάθε σωματείου, ακόμη και από τους γονείς των συναθλητών του. Θα μου πείτε πως περιγράφω μία ιδεατή εικόνα, πράγμα που στην πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολο. Μα αυτό όμως δεν είναι το ζητούμενο; Να έχουμε αυριανούς πολίτες σκεπτόμενους, ικανούς και δυνατούς σαν χαρακτήρες.

Τώρα, βέβαια, στα σωματεία υπάρχει και μια άλλη πλευρά, που έχει να κάνει κυρίως με τη βιωσιμότητά τους. Δηλαδή, με την οικονομική τους επιβίωση και ανεξαρτησία και είναι πολύ λογικό να υφίσταται. Δεν είναι λογικό, όμως, να γίνεται αυτοσκοπός, πράγμα που το βλέπουμε και το αντιλαμβανόμαστε, ουκ ολίγες φορές.

-Το κολυμβητήριο “Α. Πεπανός” είναι ένα σύγχρονο κολυμβητήριο, με προδιαγραφές, αλλά περιφερειακό. Τελικά, Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα και στον αθλητισμό;

-Θα πρέπει να γνωρίζετε, ασφαλώς, ότι το ΠΕΠΑΝΟΣ είναι ίσως η μεγαλύτερη αθλητική εγκατάσταση υγρού στίβου, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά ακόμη και για τα ευρωπαικά δεδομένα. Αυτό, γιατί διαθέτει δύο πισίνες, οι οποίες μπορούν να εξυπηρετήσουν και να φιλοξενήσουν αγώνες πόλο, ταυτόχρονα. Σε καμία άλλη αθλητική εγκατάσταση δεν συμβαίνει αυτό. Ακόμη και στο Ολυμπιακό κολυμβητήριο, στο ΟΑΚΑ, η καταδυτική πισίνα είναι μικρή, για να διεξαχθούν αγώνες πόλο. Οπότε, μιλάμε για μια μεγάλη εγκατάσταση, με πολλά περιθώρια φιλοξενίας μεγάλων διοργανώσεων.

Απλά, η ανυπαρξία κοντινού αεροδρομίου είναι ανασταλτικός παράγοντας προσέλκυσης ομάδων και αθλητών από το εξωτερικό, κυρίως. Έχουμε φιλοξενήσει, σαν πόλη, αρκετές διοργανώσεις, ποτέ όμως, δεν θα είναι αρκετές. Ευελπιστούμε, με την αλλαγή της διοίκησης στην Κολυμβητική Ομοσπονδία, να φυσήξει ούριος άνεμος σκέψης, αντίληψης και ενστίκτου, οπότε να μας ανατίθενται, όλο και περισσότερα events. Εμείς, από τη πλευρά μας, είμαστε ανα πάσα στιγμή, έτοιμοι να δεχτούμε την οποιαδήποτε πρόκληση και πρόσκληση, για κάτι τέτοιο.

-Ο αθλητισμός, όπως και οι τέχνη, διακρίνεται για τους οραματιστές του, αλλά και για τους ακούραστους “εργάτες” του. Ποιό είναι το δικό σας όραμα για το άμεσο, αλλά και για το απώτερο μέλλον;

-Κατά τη γνώμη μου, τα όνειρα είναι βραχυπρόθεσμα, ενώ τα οράματα μακροπρόθεσμα. Όνειρό μου, λοιπόν, είναι να βελτιώνουμε τις συνθήκες άσκησης και προπόνησης όλων, στις εγκαταστάσεις μας, με όσο το δυνατόν πιο κοντά, στο ιδανικό. Εξάλλου, το καλό δεν είναι τίποτα μπροστά στο εξαιρετικό. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Όραμά μου, όμως είναι τρία πράγματα.

Πρώτον, η ενεργειακή αναβάθμιση του ΠΕΠΑΝΟΣ που σημαίνει χαμηλό κόστος λειτουργίας, άρα και μεγαλύτερη βιωσιμότητα. Δεύτερον, η επαναλειτουργία του αθλητικού κέντρου, στην Αγυιά. Τρίτον και ίσως το πιο δύσκολο από όλα, είναι η δημιουργία ενός αθλητικού πολυχώρου που εκτός από αθλητικές εγκαταστάσεις θα περιλαμβάνει και μια μικρή πόλη, με ξενώνες και χώρους για εμπορική χρήση και εκμετάλλευση, πράγματα ελκυστικά για κάθε επισκέπτη. Θέλουμε εξωστρέφεια και επενδύσεις.

-Τη σχέση σας με τον αθλητισμό, τη διακρίνει η συνέχεια και η συνέπεια, σε όλους του τομείς που έχετε βρεθεί μέχρι σήμερα! Είναι για εσάς, μια σχέση ζωής;

-Είναι θα έλεγα μια σχέση καρμική. Είναι όλη μου η ζωή. Κάποτε σε μια άλλη συνέντευξη με ρώτησαν τι σημαίνει το κολυμβητήριο της Αγυιάς για μένα και τους απάντησα ότι είναι το μαιευτήριο που γεννήθηκα. Έτσι το αισθάνομαι. Προσπαθώ να είμαι συνεπής λόγων και έργων. Θα ήθελα να μιλάνε οι άλλοι για μένα και για αυτά που προσπαθώ να κάνω. Θέλω και επιδιώκω οπωσδήποτε να μου επισημαίνουν τα λάθη και τις παραλείψεις μου και το λέω αυτό, γιατί στη ζωή μου, δεν κρύφτηκα ποτέ. Εξάλλου, ένα από τα μότο μου είναι ότι στη ζωή πρέπει να λες ΟΧΙ και να ζητάς ΣΥΓΓΝΩΜΗ, όταν οι περιστάσεις το επιβάλλουν.

-Μέλος της ΕΕΑ (Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού), είναι η καινούρια σας ιδιότητα με την οποία, συμμετέχετε στην νέα σύνθεση της επιτροπής, με πρόταση του Υφυπουργού Αθλητισμού και Πολιτισμού, κυρίου Λευτέρη Αυγενάκη. Αν και τα νερά, στα οποία κληθήκατε να κολυμπήσετε είναι βαθιά, πιστεύετε πως υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης μέσα από μεταρρυθμίσεις, στον επαγγελματικό αθλητισμό; Ποιος είναι ο τομέας του αθλητισμού που έχει απασχολήσει περισσότερο, μέχρι και σήμερα, την ΕΕΑ;

-Θεωρώ ότι η τοποθέτησή μου, σαν μέλος της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού είναι άκρως τιμητική, όχι μόνο για μένα, αλλά και για την πόλη της Πάτρας και όλη την αθλητική κοινότητα. Όντως, τα νερά είναι βαθιά, αλλά γι’ αυτό, όμως δεν κολυμπήσαμε χιλιάδες χιλιόμετρα στο νερό; Για να αντέχουμε.

Τα τελευταία 2 ½ χρόνια, οι μεταρρυθμίσεις και οι καινοτομίες που έχουν γίνει στο αθλητικό γίγνεσθαι της χώρας είναι πραγματικά πρωτοφανείς. Πολλοί θέλησαν, στο παρελθόν, να κάνουν κάποιες από αυτές, αλλά έμειναν μόνο στα λόγια και στα συρτάρια των υπουργικών γραφείων. Όλη αυτή, λοιπόν, η αθλητική μεταρρύθμιση που έγινε με 5 νομοσχεδια και όλα αυτά που έχουν να γίνουν ακόμα έχουν ονοματεπώνυμο. Θα έλεγα καλύτερα ονοματεπώνυμα. Αυτό του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και του Υπουργού Αθλητισμού Λευτέρη Αυγενάκη και πρέπει στη ζωή αυτή, να αποδίδουμε τα εύσημα σε όσους τολμούν και αυτοί οι δύο τόλμησαν και μάλιστα πολύ σκληρά. Πιστέψτε με.

Τώρα, η ΕΕΑ έχει να επιτελέσει ένα μεγάλο και πολύ σημαντικό έργο και βέβαια υπάρχουν περιθώρια και μάλιστα μεγάλα, βελτίωσης της εικόνας του επαγγελματικού αθλητισμού. Ξέρετε, είναι μια σχέση που και οι δυο πλευρές είναι πιασμένες χέρι – χέρι, όπως αντιλαμβάνεστε. Όλο το φάσμα του επαγγελματικού αθλητισμού επιδέχεται βελτιώσεων και νομίζω ότι είμαστε ακόμα στην αρχή, για να διατυπώσω ποιός είναι ο τομέας που μας έχει απασχολήσει. Αυτό θα μπορώ να σας το απαντήσω αργότερα.