Γράφει η Ζέτα Τζιώτη

Την δική του αλήθεια για την Τέχνη «του ελάχιστου, του ανείπωτου, του ίχνους», μας καλεί να ανακαλύψουμε ο Μιχάλης Μαδένης στη νέα του έκθεση ζωγραφικής, η οποία παρουσιάζεται στην Evripides Art Gallery στο Κολωνάκι έως τις 15 Ιουνίου 2019.

Η έκθεση αποδεικνύει το εύρος και το μέγεθος του ταλέντου του Μαδένη, είτε ασχολείται με τον ρεαλισμό, είτε με την αφαίρεση. Η απλοποίηση των μορφών και οι συνεχείς πειραματισμοί στο χρώμα και στους όγκους οδηγούν σταδιακά στα πιο γεωμετρικά του έργα, που εντυπωσιάζουν με τις τονικές διαβαθμίσεις των χρωμάτων και την έντασή τους. Η δεξιοτεχνική εναλλαγή θερμών και ψυχρών χρωμάτων και οι τραχιές πινελιές οδηγούν την ζωγραφική του σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο θέασης, από εκείνο, που μας είχε συνηθίσει μέχρι σήμερα ο καλλιτέχνης. 

Ο Μαδένης «κινητοποιεί» την ανάμνηση δημιουργώντας έναν μοναδικό διάλογο ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα

Η καινούργια του δουλειά θα μπορούσε να ειπωθεί-χωρίς υπερβολή-ότι αποτελεί μια από τις καλύτερες στιγμές της εικαστικής του διαδρομής, καθώς φέρνει στο φως μια «αθέατη», πιο ανεικονική του πλευρά, που διεγείρει συναισθήματα και αποκαλύπτει μια εσώτερη αλήθεια για έκφραση μιας βαθιά συναισθηματικής ανάγκης, για όλα εκείνα που δεν ειπώθηκαν, για όσα έμειναν μισά, μέσα από την ανάμνηση της θύμησης…

Ο Μαδένης «κινητοποιεί» την ανάμνηση δημιουργώντας έναν μοναδικό διάλογο ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Αρκετά από τα έργα της έκθεσης δημιουργήθηκαν σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα στο παρελθόν και δεν είχαν παρουσιασθεί μέχρι σήμερα. Μέσα σε αυτά διαφαίνονται τα ίχνη της παρούσας δουλειάς του, καθώς το παρελθόν συνομιλεί με το παρόν και το κοινό καλείται να αναζητήσει την δική του αλήθεια.

Ψηφίδες μέσα στον χρόνο και τον χώρο, που ακολουθούν την εικαστική διαδρομή του Μαδένη, αποτυπώνοντας την συνέχεια του έργου του και την πορεία του μέχρι σήμερα. Όπως σημειώνει ο ίδιος για τη νέα του δουλειά «μοιάζει σαν να συναντάς στιγμές από το παρελθόν».

Σαν ομόκεντρους κύκλους, που κλείνουν σήμερα, μετά από δεκαετίες συσσωρευμένης εμπειρίας και ανατροπών. Στο ίδιο σκεπτικό και τα  πορτρέτα της έκθεσης, στα οποία διαφαίνεται μια εσωτερική αναζήτηση, καθώς οι μορφές σταδιακά απλοποιούνται και σχηματοποιούνται «ανοίγοντας» νέα μονοπάτια στην εικαστική του γραφή.  

Αγαπημένος μαθητής του Τέτση, του «δασκάλου» όπως τον αποκαλεί, ο Μιχάλης Μαδένης, αποδεικνύεται άοκνος λάτρης του χρώματος και «εραστής» του πάθους και της έντασης στη ζωγραφική. Τα νέα του αφαιρετικά έργα καθηλώνουν και συνάμα εντυπωσιάζουν με τις χρωματικές κορυφώσεις αλλά και τις έντονες αντιθέσεις τους, δημιουργώντας νέα δεδομένα στη ζωγραφική του και απελευθερώνοντας την Τέχνη του από τις παλαιότερες «συμβάσεις» του σχήματος και της αναπαράστασης.

Ακολουθώντας, την διδακτική πορεία του χρόνου και έχοντας πολύτιμο σύμμαχο την εμπειρία και την στοχαστική ματιά ο Μιχάλης Μαδένης δημιουργεί με τόλμη και δυναμική μια νέα σειρά έργων, που διακρίνονται για την ένταση και το πάθος τους.

Μέσα από 24 μεγάλου μεγέθους πίνακες της τελευταίας διετίας (2017-2019),οι οποίοι συνοδεύονται από τέσσερις παλαιότερους μαζί με σειρά 85 σχεδίων, αποδεικνύεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο,  πως η ίδια θεματική απασχολεί τον καλλιτέχνη, με διαφορετικό κάθε φορά αποτέλεσμα, τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Μετά από επίνευση της Νάσιας και του Κώστα Ευριπίδη (στη συλλογή τους ανήκει μεγάλο μέρος αυτής της πρόσφατης παραγωγής του ζωγράφου), ο Μιχάλης Μαδένης ενώνει πολλές παλαιότερες θεματικές του, με κυρίαρχη εκείνη του μοτίβου της βροχής, και με κάθετες κατακόρυφες και οριζόντιες λωρίδες, επιτίθεται πάνω στον καμβά με «τρεξίματα» ή «ροές» καθαρού ρευστού χρώματος, και με φαρδιές, αυτοσχέδιες σπάτουλες, που τις κινεί οριζοντίως, επικαλύπτει με χρωματικές επιστρώσεις την επιφάνεια του μουσαμά, και φτάνει ενίοτε μέχρι και να αποκαλύψει τμήματα πρότερων χρωματικών στρωμάτων.

Στους πρόσφατους πίνακες του Μαδένη, θα διακρίνουμε λεπτότατες αναφορές – στον Tàpies, τον Cy Twombly, τον Gerhardt Richter,  τον Leonardo Cremonini, τον Francis Bacon. Αυτές οι αναφορές μας διδάσκουν πως μέσα από την υλική υπόσταση ενός έργου τέχνης, μέσα από τις αδιόρατες διαφοροποιήσεις της πυκνότητας του χρώματος και του τρόπου επίθεσής του στην επιφάνεια του καμβά,  μπορούμε να φτάσουμε σε μια εξόχως ευαίσθητη και οξυδερκή παρατήρηση, κατανόηση και αντιμετώπιση γεγονότων και καταστάσεων. Είναι η τέχνη του ελάχιστου, του ανείπωτου, του ίχνους.

H τελευταία έκθεση του Μιχάλη Μαδένη «Το ελάχιστο, το ανείπωτο, το ίχνος» συνοδεύεται από αναλυτικό κατάλογο, του οποίου τα κείμενα υπογράφουν ο Νίκος Παϊσιος και η Νάσια Ευριπίδου. Την παρουσίαση και την συντήρηση του χαρτώου υλικού επιμελήθηκε η Ελευθερία Γκούφα, ενώ η επιμέλεια της έκδοσης ανήκει στην Ειρήνη Ευριπίδου.  

Who is Who

Ο Μιχάλης Μαδένης γεννήθηκε στην Κομοτηνή το 1960 και σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1985-1990) κερδίζοντας κάθε χρόνο υποτροφία από το ΙΚΥ.

Δάσκαλος του στο προκαταρκτικό έτος ήταν ο  Τριαντάφυλλος Πατρασκίδης και στη συνέχεια o Παναγιώτης Τέτσης, από το εργαστήριο του οποίου αποφοίτησε με άριστα. 

Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές -ένα χρόνο με υποτροφία του Ολλανδικού κράτους και δύο χρόνια με υποτροφία του ΙΚΥ- στην Ελεύθερη Ακαδημία Τεχνών της Χάγης με δάσκαλο τον Bob Bonis, όπου και αρίστευσε.

Από το 2006 έως το 2017 εργάστηκε στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Εθνικής Πινακοθήκης ως υπεύθυνος του παιδικού εργαστηρίου.

Μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει 14 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 150 ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές, ιδρύματα και μεγάλα μουσεία εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα axianews φύλλο 1/6/2019