Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Η γκαλερί Αργώ πρόσφατα φιλοξένησε στο χώρο της την εικαστικό Μόνικα Βερροιοπούλου που ταξίδεψε από το Ηνωμένο Βασίλειο για να μας παρουσιάσει τη δουλειά της με τίτλο «Σκιές». Η εικαστικός, μαθήτρια και σύζυγος του πρωτοποριακού για την εποχή του Michael Buhler, έχοντας μελετήσει αρχαία ελληνικά κείμενα, απεικονίζει σκιές εμπνευσμένες κυρίως από την Ιλιάδα του Ομήρου και από την Πολιτεία του Πλάτωνα.
Η καλλιτέχνις με επιμονή σκηνοθετεί ανθρώπινες φιγούρες, δράσεις και αντικείμενα σε υποβλητικό τόνο. Τοποθετεί τις σκιές στον καμβά άλλοτε με ξεκάθαρα όρια, άλλοτε μπερδεμένες. Τελειομανής καθώς είναι, δουλεύει με προσήλωση και εμμονή τα άυλα αυτά σχήματα που δηλώνουν την ανθρώπινη παρουσία με το παιχνίδισμα του φωτός. Συναντήσαμε την καλλιτέχνιδα στον χώρο της γκαλερί και μας μίλησε με πάθος για τη δουλειά της.
– Με τι θεματικές έχετε καταπιαστεί στη δουλειά σας;
Είχα καταπιαστεί κυρίως με νεκρές φύσεις, τοπία και προσωπογραφίες. Μου αρέσει επίσης να δουλεύω το «γυμνό» κυρίως με κάρβουνο αλλά και με πηλό. Όμως, οι σκιές είναι η εμμονή μου. Στις περισσότερες ζωγραφιές μου από τα παλιά υπήρχε κάπου μια σκιά. Με το πέρασμα του χρόνου η σκιά με συνεπήρε και έγινε το κύριο θέμα της δουλειάς μου.
– Τι τεχνικές και υλικά χρησιμοποιείτε;
Μου αρέσει να δουλεύω το λάδι σε καμβά αλλά ιδιαίτερα σε ξύλο. Κάποιες φορές πειραματίζομαι με το ξύλο και κολλάω κομμάτια από χαρτόνι μαζί με άμμο ή με κατακάθι από τον καφέ που ατελείωτα πίνω. Η άλλη τεχνική που χρησιμοποιώ είναι κάρβουνο σε χαρτί.
– Από ποιους καλλιτέχνες πιστεύετε ότι έχετε δεχτεί επιρροές;
Οι σπουδές μου έδωσαν την ευκαιρία να μελετήσω πολλούς καλλιτέχνες και σχολές και να δεχτώ επιρροές. Δεν μπορώ να προσδιορίσω απόλυτα από πού έχω επηρεαστεί, αλλά μπορώ να πω ότι η λιτότητα που διασχίζει την κυκλαδική, αρχαϊκή και βυζαντινή τέχνη πάντα με ενδιαφέρει, καθώς και η θαυματουργή απόδοση του φωτός και του σκοταδιού των αγαπημένων μου ζωγράφων Caravaggio, Rembrandt, Vermeer.
– Έχετε μια εμμονή με τις «Σκιές», καθώς είναι μια θεματική που δουλεύετε περίπου 20 χρόνια. Πώς ξεκινήσατε να δουλεύετε πάνω σ’ αυτό;
Από μικρή αγαπούσα τα αρχαία ελληνικά κείμενα και μέσα από αυτά ξεπήδησε η ιδέα της ανθρώπινης σκιάς, που έγινε το κύριο θέμα της δουλειάς μου. Συγκεκριμένα, η σκιά του Πατρόκλου στο όνειρο του Αχιλλέα στην Ιλιάδα με τις σκιές στον Άδη της Οδύσσειας ήταν η πρώτη μου έμπνευση. Οι φυλακισμένοι επίσης, μέσα στη σπηλιά από την Πολιτεία του Πλάτωνα, που θεωρούσαν πραγματικότητα τις σκιές των όσων συνέβαιναν έξω, στιγμάτισαν την έμπνευση αυτή. Από αυτές τις σκιές ξεκίνησε η ιδέα της δουλειάς μου εδώ και περίπου 20 χρόνια.
“η σκιά του Πατρόκλου στο όνειρο του Αχιλλέα στην Ιλιάδα με τις σκιές στον Άδη της Οδύσσειας ήταν η πρώτη μου έμπνευση”
– Θα μπορούσε κάποιος να διακρίνει μια μοναχικότητα στα έργα σας και ένα ζυγισμένο παιχνίδισμα του φωτός. Εσείς εκφράζετε κάτι τέτοιο στη ζωγραφική σας;
Νομίζω ότι στα έργα ο καθένας βλέπει κάτι διαφορετικό που ο καλλιτέχνης ίσως να μην το διακρίνει ή να μην το έχει αισθανθεί. Όσον αφορά στο ζυγισμένο παιχνίδισμα του φωτός, ναι, αυτό το ζύγισμα είναι που με συνεπαίρνει με τα καμιά φορά καθορισμένα, καμμιά φορά ακαθόριστα και μπερδεμένα σχήματα των σκιών πάνω στις διαφορετικές επιφάνειες.
– Τελικά, τι σημαίνει για σας ο κόσμος των σκιών;
Δεν μπορώ να ορίσω τον κόσμο αυτό. Επειδή μεγάλωσα στην ηλιόλουστη Ελλάδα, οι σκιές ήταν ένα μέρος της ζωής μου. Όσον αφορά στη δουλειά μου, οι σκιές που με ενδιαφέρουν είναι κυρίως οι ανθρώπινες. Ίσως τα άυλα αυτά σχήματα να δηλώνουν μια ανθρώπινη παρουσία και ένα φως.
– Σπουδάσατε στο City and Guilds of London School of Art με δάσκαλο τον μετέπειτα σύζυγό σας Michael Buhler. Πόσο σας επηρέασε αυτό στην τέχνη σας;
Ο Michael ήταν ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος και ένας πολύ ιδιαίτερος και πρωτότυπος καλλιτέχνης, όπως φαίνεται και στο βιβλίο που εκδόθηκε για εκείνον πριν μερικά χρόνια με τίτλο «From there to here: The art of Michael Buhler». Ήταν επίσης ένας πολύ αγαπητός και υποστηρικτικός δάσκαλος. Με βοήθησε στη δουλειά μου ατελείωτα και πάντα ενεθάρρυνε τις ιδέες μου. Συγχρόνως, με έμαθε να είμαι αυστηρή και να μη χαρίζομαι στον εαυτό μου. Το ίδιο έκανε και με την κόρη μας, Αλεξάνδρα, που και εκείνη ζωγραφίζει. Το αγαπημένο της θέμα είναι οι νεκρές φύσεις με δυνατά σχήματα και έντονα χρώματα.
– Ζείτε και εργάζεστε μόνιμα στην Αγγλία. Πιστεύετε ότι είναι ευκολότερο για έναν καλλιτέχνη να δραστηριοποιείται στο εξωτερικό;
“Στο εξωτερικό, οι καλλιτέχνες είναι πάρα πολλοί και ο ανταγωνισμός τεράστιος. Πρέπει να παλέψει κάποιος πολύ σκληρά και να έχει και πολλή τύχη για να ξεχωρίσει και να διακριθεί το έργο του”
Νομίζω ότι για να οδηγηθούμε σε κάποιο συμπέρασμα, θα πρέπει να έχουμε γνώση και των δύο κόσμων. Στο εξωτερικό, οι καλλιτέχνες είναι πάρα πολλοί και ο ανταγωνισμός τεράστιος. Πρέπει να παλέψει κάποιος πολύ σκληρά και να έχει και πολλή τύχη για να ξεχωρίσει και να διακριθεί το έργο του. Οι πωλήσεις είναι φυσικά παντού δύσκολες. Έχοντας μια άποψη για την ελληνική πραγματικότητα θεωρώ ότι εδώ τα πράγματα είναι πιο βατά και είναι πιο εφικτό για τον καλλιτέχνη να γίνει γνωστός και να διακριθεί.
– Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Αποφάσισα μετά από πολλά χρόνια να μετακομίσω στο ιστορικό Hastings της Νοτιοανατολικής Αγγλίας. Ένα μέρος που με εμπνέει πολύ γιατί είναι ένα γραφικό ψαροχώρι. Πιστεύω ότι εκεί θα συνεχίσω το θέμα των σκιών σε σχέση με το καινούργιο μου περιβάλλον. Ευτυχώς! Λέγεται ότι είναι από τα πιο φωτεινά μέρη της Αγγλίας!
*Πηγή: Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “axianews”
