Γράφει η Ζέτα Τζιώτη
Ο Νίκος Γιώργος Παπουτσίδης είναι ένας πολύπλευρος καταξιωμένος εικαστικός. Ταλαντούχος, τελειομανής, ιδιαίτερα σεμνός, λάτρης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, γεννήθηκε στο Κάιρο και διαμένει στην Αθήνα. Δημιουργεί έργα γλυπτά και ζωγραφικά, που αποτελούν πηγή καλοτυχίας και θετικής ενέργειας.
Σπούδασε στην Αγγλία Περιβαλλοντολογική Τέχνη και Σχέδιο, Τέχνη και Ιστορία Τέχνης και έζησε για πολλά χρόνια στο Παρίσι, όπου συνεργάστηκε µε διάφορες γκαλερί.
Επινόησε το Σιδηρογράφηµα, είδος τέχνης όπου η ζωγραφική και η γλυπτική παρουσιάζουν ενιαίο έργο πάνω σε λαµαρίνα. Έχει σχεδιάσει είδη γραµµάτων και συνθέσεις µε λέξεις και έχει γράψει Οπτική Ποίηση. Πρωτοποριακός, οπτικοποίησε τον λόγο αναζητώντας τον κόσμο της κρυμμένης παιδικότητάς. Δηµιούργησε το Ποίηµα -Αντικείµενο, συνδυασµό εικόνας και λόγου.
Υπαίθρια γλυπτά του υπάρχουν στην Τεχνόπολη-Γκάζι (1999), στο Φισκάρδο της Κεφαλλονιάς (2001) , στην Ιθάκη (2001), σε πλατεία του Δήµου Κηφισιάς (2003), στο Ηρώον του Δήµου Παλαιού Φαλήρου (2005), στο Ιπποκράτειο Νοσοκοµείο Αθηνών (2007), σε κεντρικά σημεία της πόλης της Ρόδου (2008), στο Copelouzos Family Art Museum (2012), στην αφετηρία του Μαραθωνίου Δρόµου (2013), στην πρόσοψη νεοκλασικού κτιρίου επί της οδού Σόλωνος 6 (2013) και σε βιομηχανικό κτίριο στο Μαρκόπουλο Αττικής (2014).
Γλυπτά του βρίσκονται στο Πνευµατικό Κέντρο του Δήµου Αθηναίων (1997), στο Αµερικάνικο Κολέγιο Ελλάδος – ACGart (1997, 2007, 2009), στα γραφεία της ABSOLUT COMPANY, Στοκχόλµη (1999), στο Πολιτιστικό Κέντρο “Μελίνα” (2000), στο Δηµαρχιακό Μέγαρο Αθηνών (2003) , στο ΚΑΤ Κηφισιάς (2003), στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης Δήµου Ροδίων (2008), στον πολυχώρο πολιτισµού Αθηναΐς (2010), στο Copelouzos Family Art Museum (2012), στο Μουσείο Μαραθωνίου Δρόµου (2013) και στην πρεσβεία της Ιαπωνίας στην Αθήνα (2013).
Άλλα έργα του φιλοξενούνται σε δηµόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Με τον Πολιτιστικό Οργανισµό Δήµου Αθηναίων επιµελήθηκε τον χριστουγεννιάτικο στολισµό της Αθήνας (1996) και την Γιορτή Βιβλίου (1997).
Το 2018 το Διεθνές Αεροδρόµιο Αθηνών “Ελ.Βενιζέλος” υπό την αιγίδα του Μουσείου Μαραθωνίου Δρόµου οργάνωσε έκθεση διάρκειας έξι µηνών µε ενότητα έργων του σχετικά µε το Μαραθώνιο Ιδεώδες.
Από όλη αυτή την εικαστική δραστηριότητα, ξεχωρίσαμε και παρουσιάζουμε κάποια έργα του όπως το “Όραμα” και ο “Ιθαγενής”.
Το “Όραμα”
Το “Όραμα” είναι μια φιγούρα που ατενίζει τον ορίζοντα με τα χέρια πάνω από το κεφάλι, σχηματίζοντας ένα μάτι. Το σχήμα του ματιού τελικά κυριαρχεί στη φιγούρα. Το ανθρώπινο αυτό όργανο ταυτίζεται εδώ με την ενέργεια του ανθρώπου, για να αναβαθμίσουν τη ματιά σε όραμα.
Το «Μάτι» είναι σύμβολο που συναντάται σε μεγάλους πολιτισμούς όπως τον Ινδουισμό, σε απεικονίσεις ιερογλυφικών, ακόμα και σε χριστιανικές εκκλησίες.
Το ίδιο γλυπτό, σε μεγάλες διαστάσεις (3 Χ 2 μ.) είναι τοποθετημένο στον υπαίθριο χώρου του ενυδρείου Ρόδου. Το χαρακτηριστικό του καλλιτέχνη είναι το μεγαλείο των απλών γραμμών. Εντούτοις, το έργο επιβάλλεται στο χώρο με τον όγκο του, κόντρα στο φως.
Το γλυπτό αποτελεί τυπικό παράδειγμα τεχνικής laser cut sculpture (πάχους 2εκ.), η οποία έχει λίγα δείγματα στην Ελλάδα. Ίδια τεχνική χρησιμοποίησαν κατά καιρούς οι Picasso (Daley Plaza, Chicago), Alexander Calder, κ.α. για μεγάλων διαστάσεων υπαίθρια γλυπτά.
Ο “Ιθαγενής”
Άλλο ένα ξεχωριστό έργο είναι ο “Ιθαγενής”. Ο “Ιθαγενής” είναι ένα από τα έργα της ενότητας “Τρόπαια” (2007) εμπνευσμένο από τη φιγούρα ενός ιθαγενή, χωρίς συσχέτιση με τόπο και χρόνο. Ιθαγενής από τόπο που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα, αλλά ακόμα και ένας επισκέπτης από το διάστημα. Σκιάχτρο από παραμύθι, σημαδούρα σε κοσμικό σταυροδρόμι. Ακόμη, Τρόπαιο μνήμης.
Αλλά τι είναι τα Τρόπαια;
Τα Μνημεία-ενθύμια μνήμης θα λέγαμε περισσότερο, θυμίζουν την αγωνία και την εμμονή για την ολοκλήρωση του έργου που θέλεις να τελειώσεις αλλά δεν μπορείς, δεν ξέρεις πώς.
Ενός έργου όχι απαραιτήτως εικαστικού αλλά προσωπικού, κοινωνικού, συναισθηματικού, πνευματικού. Μνημεία αναθηματικά, να θυμίζουν ποσό συγκλονιστική πρέπει να είναι η κάθε φευγαλέα στιγμή. Μνημεία που λειτουργούν σαν πομποί που στέλνουν αλλά και δέκτες που λαμβάνουν μηνύματα με σκέψεις και ιδέες συνταρακτικές, όμως στιγμιαίες, αφού χάνονται γιατί δεν καταγράφονται την στιγμή εκείνη.
Κάθε ένα από τα τρόπαια είναι μια αντίσταση στην καθημερινότητα, την ρουτίνα, την βαρεμάρα. Ανασταίνουν την δύναμη, το πάθος, τον έρωτα, το θάρρος, την αγωνία. Αλλά τρόπαιο είναι και το βραβείο του αγώνα για την επιμονή στη τελειότητα ,στο απλό όχι απλοϊκό, την απόρριψη του φλύαρου και περιττού. Συμβολίζει μια νίκη στη σαφήνεια. Το τρόπαιο είναι το βραβείο μιας μνήμης. Κάθε μνήμη είναι μια γεννά. Ένα ποίημα. Μια ζωγραφιά. Ένα γλυπτό. Γιατί η μνήμηση είναι η μητέρα των τεχνών. Και με το τρόπαιο προσπαθεί μέσω του δημιουργού του να την βραβεύσει.