Πρόσφατα παρακολουθήσαμε την παράσταση “Ο Άσχημος“, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου, στο θέατρο Tempus Verum – En Athinais.

Μία μαύρη κωμωδία με πολλούς σύγχρονους προβληματισμούς σχετικά με τα σύγχρονα πρότυπα ομορφιάς. Η ζωή μας θα ήταν πραγματικά πιο εύκολη εάν γινόμασταν υπερβολικά όμορφοι;

Γράφει η Αλεξία Λυμπέρη

Λίγα λόγια για το έργο

O Λέτε, ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας, είναι ένας επιτυχημένος μηχανικός που επίσης είναι απερίγραπτα άσχημος. Ο ίδιος δεν είχε ποτέ συνειδητοποιήσει την ασχήμια του, μέχρι τη στιγμή που το αφεντικό του και η γυναίκα του το επιβεβαιώνουν: το πρόσωπό του είναι “Απαράδεκτο”.

Καθώς η ασχήμια του εμπόδιζε το Λέτε στην επαγγελματική και στην οικογενειακή του ζωή, αποφασίζει να επισκεφτεί έναν πλαστικό χειρούργο και να αλλάξει την εξωτερική του εμφάνιση. Ο πλαστικός χειρούργος στην αρχή είναι ανένδοτος ότι δεν μπορεί να αναλάβει την περίπτωσή του, διότι είναι τόσο άσχημος που θα έπρεπε να ξαναχτιστεί το πρόσωπό του από την αρχή. Ωστόσο, αναλαμβάνει την πρόκληση κι οι προσπάθειες του πλαστικού χειρούργου ανταμείβονται, ο Λέτε αποκτάει ακαταμάχητη ομορφιά.

Η ζωή του Λέτε αλλάζει από τη μία μέρα στην άλλη: η σύζυγός του τον βρίσκει ακαταμάχητο, στη δουλειά του χαρακτηρίζεται ως ανερχόμενο αστέρι κι οπουδήποτε κι αν παρευρίσκεται κερδίζει το θαυμασμό του κόσμου. Ο Λέτε είναι χαρούμενος! Αλλά αυτό το όνειρο σύντομα θα τελειώσει, καθώς ο πλαστικός χειρούργος είναι έτοιμος να προσφέρει το πρόσωπο του Λέτε σε οποιονδήποτε έχει την οικονομική δυνατότητα να πληρώσει το ποσό.

Και το όνειρο γίνεται εφιάλτης, όλοι θέλουν να αποκτήσουν τη δική του ομορφιά με αποτέλεσμα να χάσει τη μοναδικότητά του.

Στο τέλος, ολόκληρη η ανθρωπότητα θα εγκλωβιστεί στο ίδιο πρόσωπο

Ο Marius Von Mayenburg με το καυστικό και συν των άλλων σύγχρονο κείμενό του, έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, που τα πρότυπα ομορφιάς επιβάλλονται από τα media, όλοι τείνουμε να δίνουμε βάση στην απόκτηση της τέλειας εικόνας εις βάρος του πνεύματος.

Όμως όταν χάνουμε την ατομική μας ταυτότητα, την προσωπική μας εικόνα και τείνουμε να μοιάζουμε με όλους τους άλλους ανθρώπους γύρω μας, ξεκινάει ένα εφιαλτικό ταξίδι χωρίς επιστροφή…

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, όταν ο Λέτε φτάνει στα όρια του παραλογισμού ζητάει από τον πλαστικό χειρούργο το πρόσωπό του πίσω, εκείνος του εξηγεί ότι οτιδήποτε αφαιρείται δεν ξανακολλάει…

Η παράσταση

Στην αρχή της παράστασης, οι ήρωες μας υποδέχονται στο φουαγιέ του θεάτρου υπό τη μελωδία πιάνου, τα πρόσωπά τους είναι καλυμμένα με επιδέσμους, δημιουργώντας έναν αέρα μυστηρίου για όσα θα εξελιχθούν στη συνέχεια.

Ο Θανάσης Δόβρης, στο ρόλο του άσχημου Λέτε, είναι απολαυστικός χαρίζοντας γέλιο στο κοινό. Κωμικός όσο χρειάζεται, αλλά κι εκφραστικά εύστοχος όσον αφορά το παραλήρημα και την αγωνία που βιώνει ο πρωταγωνιστής για το μέλλον της ύπαρξής του.

Η Βάσω Καβαλιεράτου, στο ρόλο της συζύγου του Λέτε, αλλά και της πλούσιας κυρίας που αναζητά την ηδονή, καταφέρνει μέσω της γελειογραφικής υπερβολής των χαρακτήρων που υποδύεται να ενταχθεί απόλυτα στο κλίμα της παράστασης. Με εκφραστικότητα, πάθος κι έντονη κινησιολογία, καταφέρνει να ακολουθήσει τους έντονους σκηνοθετικούς ρυθμούς.

Ο Συμεών Τσακίρης, στο ρόλο του διευθυντή του Λέτε και του πλαστικού χειρούργου, μέσω της εκφραστικότητάς του μας χαρίζει στιγμές γέλιου. Απολαυστικός και με άρτια υποκριτική προσέγγιση, καταφέρνει τόσο να μας διασκεδάσει, όσο και να συνεισφέρει στο χτίσιμο της κραυγής κατά της οπτικής ομογενοποίησης του ανθρώπινου είδους.

Ο Μιχάλης Βρεττός, στο ρόλο του βοηθού του Λέτε στη δουλειά και του ομοφυλόφιλου γιου της πλούσιας κυρίας, φαίνεται να μην μπορεί να ενταχθεί πλήρως στη γελοιογραφική υπερβολή που ακολουθείται από την παράσταση, με αποτέλεσμα να μην απογειώνει τους χαρακτήρες που του έχουν ανατεθεί.

Η σκηνοθεσία, του Δημήτρη Λάλου, άρτια αισθητικά, ακολουθεί ένα γρήγορο μελωδικό ρυθμό, καταφέρνοντας μοναδικές εναλλαγές μεταξύ του κωμικού και του δραματικού στοιχείου της παράστασης, κρατώντας ταυτόχρονα αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού.

Τα σκηνικά, της Ιωάννας Πλέσσας, απλά αλλά λειτουργικά, καταφέρνουν σημειολογικά να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τους χώρους εξέλιξης των σκηνών του έργου.

Τα δε κουστούμια της Κρίστελ Καπερώνη, απλά καθημερινά ρούχα, όπου με την προσθήκη αξεσουάρ επιτυγχάνεται η διάκριση της εναλλαγής των ρόλων των ηθοποιών από το κοινό. Παρόλα ταύτα η μεταμόρφωση του Λέτε από άσχημο σε “όμορφο” δεν διαφαίνεται επί σκηνής παρά μόνο υπονοείται.

Συνολικά πρόκειται για μία μαύρη κωμωδία σε γρήγορο ρυθμό, που ο θεατής γελάει αβίαστα, ενώ ταυτόχρονα προβληματίζεται για τα σύγχρονα πρότυπα ομορφιάς.

Ιδανική παράσταση για όλους όσους αγαπούν τις κωμωδίες κι αναζητούν μία θεατρική παράσταση όπου θα διασκεδάσουν πραγματικά.

Η αλλαγή της εικόνας μας, άραγε, δεν ενέχει κανένα προσωπικό τίμημα στη ζωή μας;

info παράστασης

Παραστάσεις: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 20:30 μέχρι 21/04

Tempus Verum En Athinais: Ιάκχου 19, Γκάζι

Τηλέφωνο – κρατήσεις: 2103425170

Διάρκεια: 85′ χωρίς διάλειμμα

Τιμή εισιτηρίου: 16€ (κανονικό), 12€ (μειωμένο), 10€ (ανέργων)

Κάθε Πέμπτη γενική είσοδος 10€

Προπώληση: ww.viva.gr