Γράφει η Μαρία Δήμου
Ο Φερνάντο Μποτέρο γεννήθηκε στο Μεγεδίν της Κολομβίας το 1932 και από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε σθεναρά με την τέχνη της ταυρομαχίας, που ήταν άλλωστε και βασική έμπνευση για τα πολύ πρώιμα εικαστικά του έργα. Δεν άργησε φυσικά να συνειδητοποιήσει πως το αληθινό του πάθος ήταν για την ζωγραφική, ξεκινώντας με αναπαραστάσεις θεμάτων εμπνευσμένων από βιβλία, όπως η γαλλική επανάσταση καθώς και υπαίθριες τοπογραφίες.
Mόλις στα είκοσι του χρόνια, πραγματοποιεί την πρώτη του έκθεση στη γκαλερί Leo Matiz το 1952 ενώ την ίδια χρονιά συμμετέχει επιπλέον στο 9ο Σαλόνι Κολομβιανών Καλλιτεχνών όπου και βραβεύεται για παρθενική φορά. Έπειτα, ακολουθεί το ονειρεμένο του ταξίδι στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στη Μαδρίτη, κατά το οποίο ξεκίνησε να φοιτά στην Ακαδημία του Σαν Φερνάντο, αφού παράλληλα μελετούσε ποικίλα κλασικά έργα στο μουσείο του Πράδο.
Συνέχισε στο Παρίσι και κατέληξε στη Φλωρεντία, όπου σπούδασε στην Ακαδημία του Αγίου Μάρκου και γνώρισε την τέχνη της Αναγέννησης. Ύστερα από την σημαντική για εκείνον περιπλάνηση στις πόλεις των τεχνών της Ευρώπης, δεχόμενος επιρροές από όλα τα σπουδαία κινήματα που σχημάτισαν την τέχνη της ζωγραφικής έως τότε, εγκαταστάθηκε στο Μεξικό σε μια σημαδιακή για την καριέρα του εποχή, που στιγμάτισε το καλλιτεχνικό του στιλ και εύρος. Η πόλη του Μεξικό κατά την περίοδο αυτή, ενδύεται από πολυσήμαντους καλλιτέχνες όπως ο Ντιέγκο Ριβιέρα, μια πολύ βασική προσωπικότητα για την ολότητα της αισθητικής του τότε νεαρού Μποτέρο.
Γυρνώντας πίσω στις ρίζες του στην Μπογκοτά, ο 26χρονος ζωγράφος περπατάει και πάλι στους πανεπιστημιακούς διαδρόμους, αυτή την φορά όμως στον ρόλο του καθηγητή. Αλλά αυτή η στάση, ομοίως με όλες τις υπόλοιπες που πραγματοποίησε μέχρι τώρα, φυσικά και ήταν προσωρινή, αφού η απαστράπτουσα δεκαετία του ’60 τον βρίσκει στην Νέα Υόρκη, την πόλη της ευκαιρίας. Εκεί ο χώρος επιτάσσει Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό και Pop Art, όμως εκείνος παραμένει σταθερός και αναλλοίωτος στον δικό του προσωπικό, μοναδικό τρόπο να αντιλαμβάνεται την τέχνη και την ομορφιά.
Μετά από έναν σύντομο θρίαμβο ατομικών εκθέσεων, το ’73 μετακομίζει στο Παρίσι και ασχολείται πια εξ’ ολοκλήρου με την γλυπτική, ακολουθώντας μια σειρά αναδρομικών εκθέσεων σε διάφορες πρωτεύουσες της Ευρώπης έως και την Αθήνα, ενώ από το ’80 μέχρι σήμερα, στα ενενήντα του χρόνια, κατοικεί μόνιμα στην Τοσκάνη με την σύζυγό του, την Ελληνίδα καλλιτέχνιδα, Σοφία Βάρη.
Οι πίνακές του, όπως και τα χαρακτηριστικά ογκώδη γλυπτά του που κοσμούν αρκετές πόλεις ανά τον κόσμο (Βερολίνο, Μπλιμπάο, Τόκιο, Λονδίνο κλπ.), αποδίδουν μια αίσθηση ευφροσύνης, ενώ οι γλυκύτατες, σφρυγηλές του φιγούρες, εξαιρετικά καμπυλωτές σε μια υπερβολική version των μορφών της Αναγέννησης, χάρη στις αναλογίες, τα πρόσωπα και την φρεσκάδα του δέρματός τους παραπέμπουν σε γιγαντιαία μωρά και διέπονται από πολυχρωμία, αποπνέοντας παράλληλα μια ελαφρύτερη αύρα, περισσότερο αλληγορική και κατά βάση σατιρική, εξού και η έντονη επιθυμία του να ζωγραφίζει πολιτικά πρόσωπα.
Η θεματολογία του, κυμαίνεται σε αναπαραστάσεις της καθημερινής ζωής των μεσοαστών ενώ σπάνια και ανώτερων τάξεων (ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί το έργο του: «Προεδρική οικογένεια» του 1967), αναδημιουργία κλασικών έργων (όπως το «Las Meninas» του Βελάσκεθ και η «Μόνα Λίζα» του Ντα Βίνσι), τοπία και νεκρή φύση, ενώ μια αξιοσημείωτη σειρά έργων (ίσως και η πιο σκοτεινή του) αφορά τα βασανιστήρια των Ιρακινών στις φυλακές του Αμπού Γκράιμπ. Τα γλυπτά του από την άλλη, χαρακτηρίζονται από ένα πολύ αγαπητό του υλικό, τον μπρούτζο, το εντυπωσιακό τους μέγεθος -κυρίως σε πλάτος- και τις άψογα λείες επιφάνειές τους.
Ο Φερνάντο Μποτέρο, είδε και μελέτησε εις βάθος αρκετά κινήματα, ιδέες, δεκαετίες και άπειρους καλλιτέχνες της γενιάς του ή προγενέστερούς του, ενώ επηρεάστηκε εξίσου βαθιά από αρχαιότερους πολιτισμούς και τις τεχνικές τους, αλλά έμεινε πιστός στα «θέλω» του, πράγμα που όχι απλώς τον καθιστά ανώτατο στο είδος του αλλά και ανεπιφύλακτα μοναδικό, αφού μπορούμε να πούμε πως συν τοις άλλοις δημιούργησε, εν γένει, σχολή. Σήμερα, τον αποκαλούν έναν εκ των σπουδαιότερων εν ζωή καλλιτέχνη της Λατινικής Αμερικής, αλλά αναλογιζόμενοι και την λαμπρή διεθνή του καριέρα, θα ήταν εύλογο να πούμε καλύτερα, έναν από τους μεγαλύτερους παγκοσμίως.
