Ο Βασίλης Κατσικονούρης επιστρέφει με την αδιαπραγμάτευτη συγγραφική του δεινότητα και ένα κείμενο τόσο πραγματικό και ζωντανό όσο η ίδια η ροή του λόγου, τόσο αυθόρμητο όσο οι συνειρμικοί ακροβατισμοί της σκέψης, όπου βρίσκεις κρυμμένη όλη τη δύσκολη αλήθεια του σήμερα και των παράδοξων – αναπάντεχων ατραπών που μπορεί να τραβήξει η ζωή.
Πρόκειται για ένα πανέμορφο λαϊκό παραμύθι με ουσιαστικά μηνύματα, μία παραβολή που μας προσφέρει άμεσα το σκοπό της και μεταφέρεται στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός σε σκηνοθεσία Ερμίνας Κυριαζή και Γιώργου Νινιού. Τον ήρωα του έργου ενσαρκώνει με μία απερίγραπτη δυναμική ρεαλισμού ο Γιώργος Νινιός, ο οποίος καταφέρνει με την ερμηνεία του αυτή να μετουσιώσει το θεατρικό κοινό σε αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης μαγεύοντας το και συγκινώντας το με την αλήθεια της παρουσίας του στη θεατρική σκηνή.
Η ιστορία ως εξής…Ένας παλαίμαχος τερματοφύλακας της Εθνικής Ελλάδος με το προσωνύμιο ‘’Τσιτάχ’’ την Παγκόσμια ημέρα αθλητισμού βρίσκεται προσκεκλημένος σε ένα σχολείο προκειμένου να μιλήσει για την αξία του αθλητισμού και τα ευγενή αθλητικά ιδεώδη. Απευθυνόμενος στους μαθητές του σχολείου (που χωρίς να το καταλάβει το ίδιο το κοινό έχει πάρει το ρόλο αυτών) μέσα από ένα χείμαρρο αφιλτράριστων σκέψεων αλλά τόσο ζεστά ανθρώπινων, και ενώ εκφέρονται από έναν άνθρωπο κατά κοινή παραδοχή ακατέργαστο, εμπεριέχουν μέσα τους όλη την κατεργασμένη σοφία που χρειαζόμαστε για να πορευτούμε.
Ο λόγος δυσκολεύεται να βγει, η περιγραφή των όσων αισθάνεται δύσκολη καθώς αυτός ο άνθρωπος έχει μάθει να νιώθει όχι να φτιασιδώνει τις λέξεις του. Πολλές φορές οι εκφράσεις του και οι μορφασμοί του δίνουν χώρο στα λόγια που δε ξέρει να τα χειρίζεται και είναι τόσο μακριά του. Αφηγείται τα περιστατικά τη ζωής του, των οποίων τα όρια μπερδεύονται και αλληλοκαλύπτονται με τα όρια της ποδοσφαιρικής του καριέρας, καθώς η ζωή του είναι απόλυτα ταυτισμένη με το γήπεδο και το ποδόσφαιρο. Πέρα από αυτό τίποτα και όλα “αυτό”, μέχρι τη στιγμή που έρχεται να πάρει τη μεγάλη απόφαση της ζωής του, η οποία είναι κόντρα στα πιστεύω του και στο μέγιστο ιδανικό που πρεσβεύει την “αξιοπρέπεια”. Και το σημείο αυτό προμηνύει την πτώση του, την οποία μεγαλώνει και κάνει αβάσταχτη και ανυπόφορη η μεγαλοσύνη της εμπεπηγμένης στο “είναι του” ακεραιότητας. Η δόξα, τα πλούτη, ο θαυμασμός, ο έρωτας η συντροφικότητα, η δύναμη μεταμορφώνονται αλύπητα σε μοναξιά, αγνωμοσύνη, ανέχεια, εξαθλίωση, θλίψη οδηγώντας αυτόν τον υπέροχα γνήσιο και αληθινό χαρακτήρα να φτάνει στο σημείο….. να βλέπει τ’ αστέρια να πέφτουν και να μην έχει ευχή να κάνει…Ψάχνοντας το μήνυμα στην ιστορία του …όπως λέει και ο ίδιος…γίνεται αυτός το μήνυμα της ιστορίας.
Ο χαρακτήρας αυτός μέσα από την απλότητα του, το λαϊκό του προφίλ, το ακατέργαστο της ύπαρξης του και της απλοϊκής εκφοράς του λόγου του, κρύβει όλη την ειλικρίνεια, την αρχοντιά, την “κιμπαροσύνη”, την αξιοπρέπεια, την ανιδιοτέλεια και το αληθινό συναίσθημα που θα χαρακτήριζε έναν βαθιά ουσιαστικό και ολοκληρωμένα αξιοθαύμαστο για την καθαρότητα του άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που τολμά να σε κοιτά στα μάτια και να λέει με ειλικρίνεια αυτό που πιστεύει. Ζεστό, βαθιά συναισθηματικό που εκφράζει το χάρισμα του αυτό μέσα από τις πράξεις του και όχι τις λέξεις του. Έναν άνθρωπο που είναι πιστός και ταγμένος στους ανθρώπους που αγαπά και σέβεται και ρισκάρει να τσαλακώσει ότι τον ορίζει για να τους προστατέψει.
Την καθαρή, γνήσια αλλά πολυσύνθετη προσωπικότητα λόγω της πλούσιας συναισθηματικότητας η οποία έρχεται σε βαθιά ρήξη με αυτό που φαίνεται ως άμορφα ακατέργαστο, αρπάζει ο Γιώργος Νινιός και την ‘’περνάει’’ στην κυριολεξία μέσα στο σώμα του.
Γίνεται ένα με τον ήρωα του με έναν τρόπο και μία ερμηνευτική προσέγγιση μόνον άξιας θαυμασμού. Η κίνηση του, οι εκφράσεις του είναι ό,τι ακριβώς είναι ο ήρωας του Βασίλη Κατσικονούρη. Ο Γιώργος Νινιός μεταμορφώνεται και καταφέρνει να μιλήσει στις ψυχές μας με το βλέμμα του την καθαρή και ραγισμένη ματιά του. Σαν μικρές ριπές δροσερού ανέμου έρχονται κάποιες μικρές στιγμές της ζωής του και κάποιες ατάκες που χαράζουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μας αλλά η συγκίνηση παραμένει και όσο το έργο εξελίσσεται κλιμακώνεται σε βαθύτερα επίπεδα. Αυτός ο ακατέργαστος άνθρωπος γίνεται σοφός, φιλοσοφεί βαθιά μέσα στη ζωή καθώς ακόμα και ένα βλέμμα του είναι πιο αιχμηρό και κατανοητό από κάθε περισπούδαστη ανάλυση. Και εκεί καταλαβαίνεις σε πόσο βάθος έχει εισχωρήσει ο Γιώργος Νινιός αναφορικά με την ερμηνεία του ρόλου…το σώμα πλέον μιλάει και τα καταλαβαίνεις όλα…
Η σκηνοθεσία της Ερμίνας Κυριαζή και του Γιώργου Νινιού συντονίζουν υπέροχα το κείμενο με τον ήρωα της. Κάθε κίνηση, κάθε λέξη, κάθε ματιά μιλάει μέσα στο κείμενο και το κείμενο μιλάει μέσα στον Γιώργο Νινιό, επιτυγχάνοντας το απόλυτο της ενσάρκωσης ενός θεατρικού ρόλου.
Η Μουσική και οι στίχοι που συνέθεσε και έγραψε ο Γιώργος Νινιός συνέχεια του λόγου του και της προσωπικότητας του ήρωα. Κάθε άνθρωπος έχει τη μουσική του, κάθε άνθρωπος είναι μουσική και ο Τσιτάχ δεν θα μπορούσε παρά να είναι αυτή η μουσική.
Ο σχεδιασμός Φωτισμού του Βασίλη Πετεινάρη καταφέρνει και εντείνει το συναίσθημα του κοινού και η σκηνογραφική ιδέα της Ερμίνας Κυριαζή ταυτισμένη με την απλότητα και την ουσία του ήρωα. Υπέροχη η ύπαρξη μίας τεράστιας σιωπηλής και θλιμμένης μαριονέτας που στέκεται δίπλα στον Τσιτάχ, θυμίζοντας μας τον παλιό του εαυτό, την καθαρή συνείδησή του παρελθόντος του και πως αυτή χειραγωγήθηκε όταν βρέθηκε σε μία δύσκολη φάση της ζωής του καθιστώντας τον μία σιωπηλή, ακούνητη πια με γερμένο το κεφάλι μαριονέτα.
Όλη η ζωή του πια, όλη η επιθυμία του ένα τσιγάρο που δεν έχει…και ότι του απέμεινε η ανέχεια, που αναγκάζει έναν υπερήφανο άνθρωπο να πρέπει να το ζητήσει.. και αυτή η μοναξιά που τον καταδικάζει να μην έχει τίποτα άλλο να κάνει παρά να μαζεύει στις τσέπες του τις στάχτες της ζωής του…χωρίς να έχει έναν ώμο να ακουμπήσει..
Μια συγκλονιστική παράσταση που μας θύμισε ότι τίποτα δεν είναι ότι φαίνεται….και ότι αυτό που δεν φαίνεται μπορεί να δώσει το μεγαλύτερο μήνυμα ζωής….
