Πρόσφατα, η Gallery 13 στη Δράμα παρουσίασε έκθεση ζωγραφικής με 14 υδατογραφίες- πορτρέτα Ελλήνων λόγιων συνθετών από τον 13ο έως τον 20ο αιώνα του ταλαντούχου εικαστικού, Γιώργου Ταξίδη, με τίτλο «ΗΧΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ».
Ο επιμελητής της γκαλερί, Δημήτρης Γούδας αναφερόμενος στην έκθεση και στα δρώμενα της γκαλερί αναφέρει: «Oι ταιριαστές τέχνες της υδατογραφίας, της μουσικής και του οίνου, με απόλυτο σεβασμό στην παράδοση και τον πολιτισμό υπηρετούν σε αυτές τις δυο εικαστικές προτάσεις τον σκοπό της επαφής του ανθρώπου με την ιστορία του.
Επιπλέον, η εκφραστικότητα των μουσικών οργάνων της ανατολής, η ζωγραφική και ο οίνος, προσφέρουν μια μοναδική πολιτιστική εμπειρία, μέσα από το αίσθημα της ειρήνης που η τέχνη δύναται να εκφράσει. Είναι ένα συμπόσιο με αφορμή το 2022, σαν έτος μνήμης και απολογισμού της προσφοράς του προσφυγικού Ελληνισμού στην πατρίδα μας».
Εμείς, συναντήσαμε τον καλλιτέχνη και μιλήσαμε μαζί του για την τελευταία του έκθεση στην ιδιαίτερη πατρίδα του
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
-Γιώργο, πώς επέλεξες τα πρόσωπα των πορτρέτων που ζωγράφησες και εξέθεσες στην Γκαλερί 13 στη Δράμα;
-Η αρχική πρόσκληση και ιδέα ήταν του φίλου Νεκτάριου Αντωνίου, Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Treasury της Νέας Υόρκης (The Treasury NYC) που μου ζήτησε να φτιάξω τα πορτρέτα των συνθέτων που θα συμπεριλαμβάνονταν στον δίσκο του συγκροτήματος Polis Ensemble.
Την Εκτελεστική Παράγωγη του δίσκου ανέλαβε ο ίδιος μαζί με την εταιρεία του και την εξ’ αδιαιρέτου συμπαραγωγή με τους Polis Ensemble και την ERT. Έτσι, μαζί με τον Νεκτάριο, ήρθα σε επαφή με το συγκρότημα και συγκεκριμένα με τα μέλη Στέφανο Δορμπαράκη και Αλέξανδρο Καψοκαβάδη που μου έστειλαν τα ονόματα των συνθέτων που επέλεξαν να παρουσιάσουν και κάποιες ενδεικτικές εικόνες. Αφού έγινε η πρώτη συλλογή εικόνων ξεκίνησα πειραματικά με κάποια χαρακτικά και μονοτυπίες που για τη συγκεκριμένη περίσταση μου έφτιαξε ο πατέρας μου μια πρέσα χαρακτικής.
Το αποτέλεσμα ήταν περίπου δύο μήνες πειραματισμών για να καταλήξω τελικά σε μονοχρωματικές υδατογραφίες που είχαν καλύτερη συνοχή σαν σύνολο. Έγιναν αρκετές αλλαγές όσον αφορά τα σχέδια, όπου κάπου έπρεπε να αυτοσχεδιάσω, σε άλλα να επινοήσω χαρακτηριστικά προσώπων και κάποιες καινούργιες προσθήκες συνθετών που έγιναν αργότερα για να φτάσουμε να παρουσιαστούν δύο χρόνια μετά στην πόλη μου, την Δράμα μετά από επίμονη παρότρυνση του φίλου, Δημήτρη Γούδα από την Gallery 13.
-Ποια πρόσωπα επέλεξες;
-Ο δίσκος ξεκινάει από τον Ιωάννη Κουκουζέλη που γεννήθηκε, γύρω στα 1280 στο Δυρράχιο. Ακολουθούν συνθέτες όπως ο Πέτρος Γλυκύς ή Μπερεκέτης, Ζαχαρίας ο Χανεντές, Πέτρος Πελοποννήσιος, Φραγκίσκος Λεονταρίτης, Νικόλαος Μάντζαρος, Βασίλης Καλαφάτης, Κώστας Σκαρβέλης, Παναγιώτης Τούντας, Δημήτρης Μητρόπουλος, Γιάννης Κωνσταντινίδης, Νίκος Σκαλκώτας, Νίκος Μαμαγκάκης και ο Μίκης Θεοδωράκης.
«Το Polis Ensemble επιχειρεί ένα μικρό αφιέρωμα στο έργο μερικών από τους σπουδαιότερους μουσουργούς με ελληνική καταγωγή, από τον ύστερο Μεσαίωνα μέχρι τα τέλη του 20ού. Το παρόν πόνημα δεν αποτελεί ανθολογία, με την έννοια της συλλογής των αντιπροσωπευτικότερων συνθέσεων της νεοελληνικής έντεχνης μουσικής. Πολλοί είναι, δε, οι συνθέτες που λείπουν από το ηχογράφημα, βάσει του όγκου και της σπουδαιότητας της προσφοράς τους.
Τα μέλη του σεξτέτου επέλεξαν -ορισμένα μόνον- ενδεικτικά αποσπάσματα μίας ευρύτατης λόγιας εργογραφίας, μην διστάζοντας να τα προσαρμόσουν στις ιδιαίτερες τεχνικές απαιτήσεις των μουσικών οργάνων που χρησιμοποιούν.
Η απουσία, επίσης, γυναικείων ονομάτων ανάμεσα σε αυτά των δημιουργών θα πρέπει να θεωρείται φυσιολογική, δεδομένου ότι οι κοινωνικές συνθήκες της περιόδου στην οποία αναφερόμαστε καθόλου δεν ευνόησαν την επώνυμη γυναικεία παρουσία στην ελληνική μουσική. Αντιθέτως, στον χώρο της ανώνυμης μουσικής παράδοσης, θα έλεγε κανείς ότι τα νυφιάτικα τραγούδια, τα μοιρολόγια, τα νανουρίσματα, τα ταχταρίσματα ή ακόμη και τα τραγούδια της ξενιτιάς που αποτυπώνουν τον βαθύ πόνο της γυναίκας που μένει πίσω, φανερώνουν μιαν ενδεχόμενη ισοτιμία μεταξύ ανδρικής και γυναικείας καλλιτεχνικής παραγωγής.
Είναι βέβαιο πως ένα αντίστοιχο μελλοντικό εγχείρημα με θέμα τη σύγχρονη ελληνική δημιουργία θα ήταν γεμάτο από πρόσωπα οικεία και αγαπημένα· ανάμεσα στα οποία θα βρίσκονταν και πολλές γυναίκες.» (Από την έκδοση)
-Εμπνέεσαι από την μουσική και τι «ήχους» ξεχωρίζεις;
-Μουσική παίζει στο εργαστήριο μου σε μόνιμη βάση, δεν μπορώ να δουλεύω χωρίς μουσική. Όπως επίσης μουσικοί άλλα και συνθέτες φίλοι επισκέπτονται το χώρο και ανταλλάσσουμε ιδέες, επηρεαζόμαστε ο ένας από τον άλλον, δουλεύομε ξεχωριστά άλλα ο δρόμος μας είναι ο ίδιος. Μουσική είναι επίσης και ο ήχος που κάνει το μολύβι μου καθώς γρατζουνάει το χαρτί, το οποίο, από τον ήχο καταλαβαίνω αν είναι σκληρό ή μαλακό μολύβι, αν έχει ένταση ή αν χαϊδεύει απαλά το χαρτί.
-Θεωρείς ότι η παραδοσιακή μουσική αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής μας ταυτότητας;
-Σαφέστατα. Όπως είναι τα δημοτικά τραγούδια που κρατούν μια προφορική παράδοση, θρακιώτικα έθιμα, ποντιακοί και κρητικοί χοροί, νησιώτικα τραγούδια και πολλά άλλα που έχουν αναμιχθεί μεταξύ τους και έχουν μέσα τους στοιχεία που διαμορφώνουν την ταυτότητα μας και όπως πολύ σωστά σημειώνουν τα μέλη του συγκροτήματος για το συγκεκριμένο πόνημά τους: ταξιδεύοντας με όχημα έναν ήχο ο οποίος -πότε ως «φωτοδότης» και πότε «ετερόφωτος»- διατηρεί τα στοιχεία εκείνα που μας επιτρέπουν να τον χαρακτηρίσουμε «ελληνικό»
δεν μπορώ να δουλεύω χωρίς μουσική
-Τι σημαίνει για σένα η Δράμα;
-Η Δράμα είναι ο τόπος που μεγάλωσα, η νέα αρχή των γονιών μου στην Ελλάδα, η βάση μου που από εδώ ξεκινούσα κάθε μεγάλο ταξίδι. Το εργαστήριο μου που γεμίζει από φίλους κάθε φορά που επιστρέφω και τα περισσότερα έργα μου που έχουν παραχθεί εκεί. Οι άνθρωποι με τους οποίους μοιράστηκα το όραμα μου, τις δυσκολίες και τα όνειρα μου. Οι καινούργιοι φίλοι που σαν αγριόχορτα φυτρώνουν στο τσιμέντο.
Gallery 13
Μητροπολίτου Αγαθαγγέλου 13 Πεζόδρομος,
Δράμα 661 31
Δράμα: Συμπόσιο μνήμης με οδηγό τις τέχνες της υδατογραφίας, της μουσικής και του οίνου