Αρχική Blog Σελίδα 480

«Νίκη»: H «μορφική» γλώσσα του Νίκου Καρόκη


Γράφει η Μαράη Γεωργούση *

Η καλλιτεχνική δημιουργία αποτελεί μια επίπονη διαδικασία μέσα από τον στοχασμό, την επιλογή, την σύνθεση και την σχηματοποίηση των υλικών. Ο γλύπτης Νίκος Καρόκης ακολουθεί ένα σύνολο  διαδικασιών δημιουργώντας μια δίοδο έκφρασης. Φιλοτεχνεί μια σειρά γλυπτών που, επικοινωνούν με τον θεατή μέσω της «μορφικής» τους γλώσσας. Μια γλώσσα μορφών και συμβόλων ευρύτερα κατανοητή.

Οι όποιες δυσκολίες προκύψουν από τον διάλογο με το υλικό, το σχήμα, τον όγκο, το μέγεθος, το χρώμα, επιλύονται από τον γλύπτη με φροντίδα και σεβασμό στην οντότητα του αρχικού σχήματος. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης αναφέρει πως η «Νίκη», «Niki» ως όνομα του γλυπτού προήλθε από την μελέτη της κίνησης και της στάσης του σώματος, αυτής της συχνής κοινής αντίδρασης των ανθρώπων, όταν επιτυγχάνουν τον απόλυτο στόχο τους και εκδηλώνουν τον ενθουσιασμό τους.

H αρμονία και η ομορφιά είναι έννοιες σύνθρονες της γλυπτικής τέχνης. Ο καλλιτέχνης μετατρέπει το όραμά του σε επιθυμία, ενώ  δημιουργώντας το προχωρά συγχρόνως καλλιτεχνικά και ψυχικά. Το συγκεκριμένο γλυπτό είναι φορτισμένο με έναν έντονο συμβολικό χαρακτήρα. Η γραμμικότητα της μορφής, οι μεγάλες και μικρές καμπύλες, οι ευθείες, η ώσμωση  τους αποτέλεσαν γεωμετρικό παιχνίδι στα χέρια του γλύπτη. Απέδωσε με την χρήση του υλικού του ένα κολάζ συναισθημάτων, γεγονότων και μνήμης. Ένα κολάζ βιωματικό με εγκιβωτισμένες αφηγήσεις.

Η επιλογή του θέματος έμπνευσης ενός γλυπτού δεν έχει πάντα την ίδια αφετηρία. Έχει μεγάλη σημασία τι αφηγείται το γλυπτό και πως έχει εκφραστεί από τον καλλιτέχνη. Ένα οπτικό ερέθισμα, ένα συναίσθημα, οδηγούν στην  αφορμή για πράξη. Η κάθε προσωπική μας νίκη, «Niki», όπως ονόμασε ο Νίκος Καρόκης το γλυπτό του, προϋποθέτει σωστή προετοιμασία, σκληρή δουλειά, συνεχή προσπάθεια και νίκη επί του εγκλωβισμού του φόβου.

Η «Νίκη» εμφανίστηκε στην λογοτεχνία για πρώτη φορά στον Ησίοδο, ενώ οι πρωιμότητες αναπαραστάσεις της χρονολογούνται περίπου στο πρώτο μισό του 6ου π. Χ. αιώνα. Σύμφωνα με την εκδοχή του Ησιόδου ήταν κόρη του Τιτάνα Πάλλαντα και της Στύγας, αδελφή του Ζήλου, του Κράτους και της Βίας, ενώ κατά μία άλλη παράδοση ήταν κόρη του Άρη. Μάλιστα ανήκε στην πρώτη θεϊκή γενιά και είναι παλαιότερη από τους ολύμπιους θεούς.

Παρατηρώντας προσεκτικά την δημιουργία του καλλιτέχνη, βλέπουμε τη στιγμή της απόλυτης δικαίωσης, που η συγκίνηση μετά την επίτευξη του εκάστοτε σημαντικού στόχου και του «ευ αγωνίζεσθε» λυγίζει τα γόνατα του νικητή από τη χαρά, ακριβώς όπως στο γλυπτό και κάνει τον άνθρωπο να προτάσσει τις γροθιές του ψηλά στον ουρανό, μετά την ευγενή άμιλλα, ως σύμβολο επιτυχίας και ικεσίας.

Οι μάχες που αντιμετωπίζει ο κάθε ένας από εμάς είναι πολλές και αφορούν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Είτε γιατί ο ίδιος ή ένα προσφιλές πρόσωπο ιάθηκε από κάτι σοβαρό, είτε γιατί πέτυχε τον ακαδημαϊκό στόχο του, είτε γιατί κέρδισε το τζόκερ, είτε γιατί έμαθε πως μια νέα ζωή έρχεται στον κόσμο, είτε γιατί έβαλε γκόλ-τρίποντο… Ο αγώνας που επιδιώκει την προσωπική, πνευματική ανέλιξη σε συνδυασμό με το όφελος του κοινωνικού συνόλου δεν μπορεί παρά να είναι θεμιτός.

Η μορφή του γλυπτού είναι λιτή και ξεκάθαρη, καθορίζεται στον χώρο από τον όγκο της φόρμας. Η σχεδιαστική λιτότητα ενισχύει τη δυναμική του έργου χωρίς να το καθιστά φλύαρο. Το φως αντανακλάται από τα μικρά κομμάτια επεξεργασμένης λαμαρίνας, τα οποία ενσωματωμένα σε πλέξιγκλας, ενωμένα μεταξύ τους πολυεπίπεδα, συνθέτουν το γλυπτό, ενώ δίνουν πνοή και ταυτόχρονα την ψευδαίσθηση της κίνησης στο υλικό. Ο γλύπτης συνειδητά δημιουργεί ένα άρτιο όλον από μικρά θραύσματα, θέλοντας να συμβολίσει τον κατακερματισμό της ανθρώπινης ύπαρξης από τις δυσκολίες και τον αγώνα που απαιτείται μέχρι την επίτευξη του στόχου αλλά και πως όλα αυτά τα κομμάτια ενώνονται ξανά μετά το νικηφόρο αποτέλεσμα. Το γλυπτό παραμένει κοινός τόπος της απτικής πλαστικότητας, των συναισθηματικών προβολών και των εννοιολογικών σχολίων. Συμβολίζει ακόμα την παράταση του ονείρου, την προσδοκία για την συνέχεια αλλά και την εξιλέωση της στιγμής μετά από την επίτευξη των στόχων, όταν το άχθος δίνει τη θέση του στη  «Νίκη» «Niki».

*Δρ. Ιστορικός Τέχνης, Επιμελήτρια εκθέσεων και εκδόσεων, Master I&II στην Σορβόννη, Μέλος της Ε.Ε.Ι.Τ.

Είδαμε την παράσταση “Με λένε Έμμα”

Γράφει η Αλεξία Λυμπέρη

Πρόσφατα παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση “Με λένε Έμμα” στο Σύγχρονο Θέατρο, από την Ομάδα Νάμα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη. Πρόκειται για τη θεατρική μεταφορά του έργου “People, Places and Things” του Ντάνκαν ΜακΜίλαν, το οποίο παρουσιάζει με αφοπλιστική ειλικρίνεια, το πρόβλημα της εξάρτησης από τις ναρκωτικές ουσίες και το αλκοόλ.

Λίγα λόγια για το έργο

Το έργο ξεκινά με την πρωταγωνίστρια να υποδύεται επί σκηνής τη Νίνα στο Γλάρο του Τσέχωφ, χάνει τη λογική της, βρισκόμενη σε σύγχυση. Παραμιλά και τελικά καταρρέει μπροστά στο κοινό. Αυτό το περιστατικό αποτελεί την αφορμή για να ζητήσει ιατρική βοήθεια, καθώς για να μπορέσει να εργαστεί ξανά ως ηθοποιός πρέπει να προσκομίσει μία βεβαίωση ότι δεν αποτελεί δημόσιο κίνδυνο και το ταξίδι ξεκινά…

Ένα ταξίδι με διπλό στόχο, αρχικά την αποτοξίνωση του οργανισμού από τις ουσίες, το οποίο διαρκεί δέκα μέρες και έπειτα, η ψυχολογική υποστήριξη του ατόμου ώστε να αντιληφθεί τις αιτίες που το οδήγησαν σε αυτή τη συμπεριφορά, διάρκειας το λιγότερο είκοσι οχτώ ημερών. Όμως για να πετύχει το ταξίδι αυτό χρειάζεται απόλυτη ειλικρίνεια κι αποδοχή της κατάστασης. Δεν μπορεί κανείς να βοηθήσει εάν το ίδιο το άτομο δεν παραδεχθεί την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και να ζητήσει βοήθεια από ειδικούς.

Κι έτσι, η Νίνα, η Έμμα, η Σάρα, δηλαδή η πρωταγωνίστρια, βρίσκεται σε μια κλινική αποτοξίνωσης, όπου καλείται να λάβει μέρος σε ομαδικές συνεδρίες, να μοιραστεί την ιστορία της ζωής της, να έρθει πιο κοντά στην ιδέα μιας ανώτερης ύπαρξης που μας καθοδηγεί και να εξασκηθεί σε μελλοντικές πράξεις που θα λάβουν χώρα στη ζωή της μετά την έξοδό της από την κλινική.

Το πρόγραμμα της κλινικής ακολουθεί την αρχή ότι αντί οι ασθενείς να παραδέχονται ότι είναι ανήμποροι απέναντι στο αλκοόλ ή στις ουσίες, παραδέχονται ότι είναι ανίσχυροι απέναντι σε ανθρώπους, μέρη και πράγματα. Άνθρωποι που τους ωθούν στην υποτροπή, μέρη που συσχετίζονται με τη χρήση, πράγματα που ενεργοποιούν την πρότερη συμπεριφορά.  

Με λένε Έμμα και είμαι αλκοολική και ναρκομανής

Ένα έργο το οποίο μας ενημερώνει τόσο για ψυχολογικούς όρους ερμηνείας συμπεριφορών, όπως την έννοια της προβολής, όπου αποδίδουμε χαρακτηριστικά οικείων μας προσώπων σε πρόσωπα τα οποία ασκούν κάποιου είδους εξουσίας σε μας, όσο και για υπαρξιακά ζητήματα τα οποία κατά διαστήματα όλους μας έχουν απασχολήσει, ενώ παράλληλα ερχόμαστε πιο κοντά στην άγνωστη πλευρά της ψυχολογίας των εξαρτημένων από ουσίες ατόμων. Άτομα τα οποία δεν είναι τραγουδιστές ή ηθοποιοί, αλλά απλοί άνθρωποι όπως εμείς, με αδύναμο χαρακτήρα, οι οποίοι βρίσκουν δυσκολίες στην αντιμετώπιση της ζωής.

Είμαστε εθισμένοι επειδή έχουμε ένα τοξικό συνδυασμό χαμηλής αυτοεκτίμησης και μεγαλοπρέπειας

Η Έμμα επέλεξε την υποκριτική επειδή πίστευε ότι μέσω των ρόλων που ερμηνεύει μπορεί να ζήσει εκατό ζωές, να ξεφύγει από την πραγματικότητα, να ξεχάσει τις δυσκολίες της πραγματικής ζωής. Και φυσικά σε αυτή την προσπάθεια συντέλεσαν και οι ουσίες, ώστε να τη βοηθήσουν να μην σκέφτεται, να μην αισθάνεται.

Αν δεν είμαι σε χαρακτήρα δεν είμαι σίγουρη ότι είμαι πραγματικά εδώ. Είμαι ήδη νεκρή. Είμαι ένα τίποτα. Θέλω να ζω εκατό ζωές, να είμαι παντού και να παλεύω ενάντια στον απειροελάχιστο χρόνο που έχουμε σε αυτόν τον πλανήτη

Θα τα καταφέρει η Έμμα να αποφοιτήσει από την κλινική, να πάρει τη βεβαίωση και να εργαστεί ξανά ως ηθοποιός;

Θα τα καταφέρει να βγει νικήτρια στον αγώνα της κατά των ουσιών; Οι γονείς της τι ρόλο θα παίξουν σε αυτή της την προσπάθεια;

Θα τα καταφέρει να ενταχθεί στον πραγματικό κόσμο και να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που ενέχει; Μερικά μόνο από τα ερωτήματα που θα απαντηθούν επί σκηνής.

Ένα έργο το οποίο παρουσιάζει την ωμή πραγματικότητα, χωρίς καμία προσπάθεια ωραιοποίησης αυτής, ένα έργο που θα έπρεπε να παρακολουθήσουν όλοι οι έφηβοι, ώστε να αντικρίσουν το πως καταλήγει ένας άνθρωπος που μπλέκει με τις ουσίες.

Η παράσταση

Η μετάφραση του έργου του Γιώργου Χατζηνικολάου, είναι ακριβής, ακολουθώντας πιστά το πρωτότυπο κείμενο. Ελάχιστες σκηνές έχουν παραληφθεί, χωρίς να αφαιρείται τίποτα συνολικά από την ουσία του κειμένου.

Τα δε σκηνικά του ιδίου, απλά αλλά λειτουργικά βοηθούν την οπτική ολοκλήρωση της πλοκής του έργου, ενώ το δωμάτιο των παιδικών χρόνων της ηθοποιού αποτελεί πραγματική έκπληξη για τους θεατές η λεπτομερής κατασκευή αυτού.

Τα κουστούμια του ιδίου, απλά καθημερινά ρούχα, σύμφωνα με τη σύγχρονη οπτική του έργου.

Η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη, άρτια αισθητικά, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες, κι αλληλουχία σκηνών που δεν μπερδεύουν, ούτε δυσχεραίνουν το θεατή από την παρακολούθηση της πλοκής της υπόθεσης.

Η Μαίρη Μηνά, στο ρόλο της Έμμα, καταφέρνει να είναι άλλοτε απόμακρη συναισθηματικά όσο απαιτεί ο ρόλος, και άλλοτε οργισμένη με την ίδια τη ζωή. Σε ένα απαιτητικό ρόλο καταφέρνει να τα φέρει εις πέρας μέσω μιας επαγγελματικής ερμηνείας.

Η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, στο ρόλο της γιατρού, θεραπεύτριας, μητέρας της Έμμας, σύμβαση η οποία κρατήθηκε από τις θεατρικές οδηγίες του Ντάνκαν ΜακΜίλαν που ήθελε την ίδια ηθοποιό να υποδύεται τους τρεις αυτούς ρόλους, ερμηνευτικά κι εκφραστικά εξαιρετική, σε ένα δύσκολο εγχείρημα ερμηνείας πολλαπλών ρόλων.

Οι δε Κώστας Ξυκομηνός (Πι/Πατέρας), Χάρης Τζωρτζάκης (Μαρκ/ανσάμπλ), Ανδρέας Κοντόπουλος (Πωλ/ανσάμπλ), Γιάννης Λεάκος (Κόνσταντιν/Φόρεστ/ανσάμπλ), Ιωάννα Τζίκα (Λώρα/ανσάμπλ), Μαρίτα Τζατζαδάκη (Τζόντι/ανσάμπλ), Έλενα Βάκαλη (Σάρον/ανσάμπλ) και Λένα Μποζάκη (ανσάμπλ) ανεξαιρέτως ερμήνευσαν τους ρόλους τους με εκφραστικότητα, πειστικότητα και ρεαλισμό.

Τα μόνα ίσως- κατά την άποψή μας- μελανά σημεία της παράστασης ήταν η πλαισίωση αυτής με video art, το οποίο θεωρήσαμε περιττό, καθώς δεν προσέφερε τίποτα στην εξέλιξη της πλοκής του έργου, καθώς επίσης η μουσική η οποία εκβίαζε το συναίσθημα του θεατή και κάποιες σκληρές σκηνές, όπως η κλοπή των ρούχων της Έμμας στην κλινική, οι οποίες μετατράπηκαν σε χορευτικό. Θα θέλαμε η ωμή πραγματικότητα να μην ωραιοποιείται ως εικόνα μέσω περιττών καλλωπιστικών στοιχείων. Παρόλο που κατανοούμε τη χρησιμότητα αυτών ως μέσω χαλάρωσης του θεατή, σε ένα τέτοιο έργο που παρουσιάζει την ωμή πραγματικότητα, τα θεωρήσαμε περιττά.

Συνολικά πρόκειται για μια εξαίσια δουλειά, μια ολοκληρωμένη παράσταση, με παρουσίαση ολοκληρωμένων χαρακτήρων επί σκηνής, που θα μας προβληματίσει και θα μας ευαισθητοποιήσει όλους.

Ιδανικοί παράσταση για όλους και ειδικά για τους έφηβους.

Οι ναρκωτικές ουσίες και το αλκοόλ είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις σε έναν κόσμο σπασμένο;

info παράστασης

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 9:15μ.μ. & Πέμπτη στις 9:00μ.μ., Σάββατο 6:15μ.μ, Κυριακή 6:00μ.μ

Χώρος: Σύγχρονο Θέατρο

Διεύθυνση:    Ευμολπιδών 45

Τηλέφωνο: 210 3464380

Site:  www.sychronotheatro.gr

Email:    [email protected]

Facebook: https://www.facebook.com/sychronotheatro/

Η παράσταση «Με λένε Έμμα» του Ντάνκαν ΜακΜίλαν από την Ομάδα Νάμα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, παίρνει παράταση παραστάσεων λόγω επιτυχίας στο Σύγχρονο Θέατρο έως τις 31 Μαρτίου.

Εξασφαλίστε έγκαιρα τα εισιτήριά σας στο https://www.viva.gr/tickets/theater/sixrono-theatro-kerameikos/me-lene-emma/

Κική Κολυμπάρη: “Κάθε έργο έχει το δικό του DNA”

Στην ιστορική Αίθουσα Τέχνης Αθηνών εγκαινίασε η εικαστικός, Κική Κολυμπάρη την πρώτη της ατομική έκθεση με τίτλο: «Planted Occurrences».  Παρά τις διαδηλώσεις την ημέρα των εγκαινίων στο κέντρο της Αθήνας, πλήθος εικαστικών, φιλότεχνων, φίλων αλλά και συλλεκτών παραβρέθηκαν στο χώρο της γκαλερί για να θαυμάσουν τη δουλειά της καλλιτέχνιδας.

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

Η Κολυμπάρη παρουσιάζει έργα, ακρυλικά σε καμβά, που απεικονίζουν τμήματα ανθρώπινων μορφών και έτερες αφηρημένες συνθέσεις που πολύσημα συνενώνονται και επανασυναρμολογούνται σε ένα ζωγραφικό αποτέλεσμα δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο χρώμα.  Η ζωγραφική της εικαστικού έρχεται να επιβεβαιώσει, ότι ακόμα και οι πιο συμβατικές, καθημερινές στιγμές μπορούν να λειτουργήσουν ως πηγή έμπνευσης και να ξεπηδήσουν από αυτές νέες, εκρηκτικές οπτικές.

Oι αρχικές εικόνες που επιλέγονται από την ίδια, επαναπροσδιορίζονται μέσα από τις εικαστικές της επιδιώξεις δίχως να ανήκουν στα «τετριμμένα» στιγμιότυπα της καθημερινότητας, τα οποία στη σύγχρονη εποχή δεν βιώνονται μόνο στο πεδίο της εμπειρίας ούτε συσσωρεύονται απλά στον κόσμο της ανάμνησης. Καταγράφονται όμως ανεξίτηλα στον εικαστικό κόσμο της καλλιτέχνιδος και διαμοιράζονται ταχύτατα στην αδιάλειπτη ροή των ψηφιακών μας κόσμων ενθουσιάζοντας το φιλότεχνο κοινό.

Η έκθεση συνοδεύεται από κείμενα της ιστορικού τέχνης, Χάριτος Κανελλοπούλου και του καθηγητή της ΑΣΚΤ Αθηνών, Γιώργου Καζάζη.

Kiki Kolympari Feeling Secure in Bus 34 Richtung Plärrer, 2018, 180x210cm, acrylic on linen

-Ποιες οι πηγές της έμπνευσής σου για αυτή την έκθεση;

-Αυτό που μπορεί να προσδιοριστεί ως πηγή έμπνευσης για ένα έργο είναι ασαφές. Η γενεσιουργός αιτία είναι σχετικά ακαθόριστη καθώς μια εικόνα, ένα κείμενο ή ένα συμβάν  μπορούν να πυροδοτήσουν τη σπίθα που θα καθορίσει τα σχήματα και τα χρώματα πάνω στο τελάρο.

Συνηθίζω να αρχειοθετώ κάθε ιστορία, εικόνα ή ταινία που μου κάνει εντύπωση. Όλα αυτά είναι οι πρώτες ύλες που ανασυνθέτω δίνοντας τους μια νέα διάσταση όπου επικρατεί το συναίσθημα έξω από καθετί γνώριμο και οικείο.

-Με ποιες τεχνοτροπίες παίρνεις από το έργο σου το αποτέλεσμα που σε ικανοποιεί; Σ αρέσει να πειραματίζεσαι με υλικά;

-Έχοντας δοκιμάσει όλων των ειδών τα χρώματα έχω καταλήξει να δουλεύω με ακρυλικά, ένα υλικό με πολλές δυνατότητες, ιδιαιτερότητες και αρκετά παρεξηγημένο από πολλούς καλλιτέχνες.
Έχουν πιο τραχιά αίσθηση από τα λάδια και τα βασανίζω με διάφορους τρόπους δημιουργώντας υφές, χρησιμοποιώντας από πινέλα μέχρι υαλόχαρτο και μέταλλα.

Αρχειοθετώ κάθε ιστορία, εικόνα ή ταινία που μου κάνει εντύπωση


-Πιστεύεις ότι η τέχνη πρέπει να περιορίζεται στον καμβά ή πιστεύεις στη χρηστικότητα της;

Αυτό που διαχωρίζει πάντα τη σπουδαία, την καλή τέχνη από την διακοσμητική και αδιάφορη είναι η λειτουργικότητά της και η αξία της καθορίζεται από τον τρόπο με τον οποίο αυτή επιτυγχάνεται.

Αυτή ίσως να είναι και η πιο αντικειμενική προσέγγιση από τις απαρχές της ανθρωπότητας.
Από την πρώτη λεπίδα, το πρώτο σκεύος, μέχρι την πρώτη παράσταση πάνω στα βράχια εξυπηρετείται πάντα ένας σκοπός. Αυτός μπορεί να είναι από μια άμεση ανάγκη του ανθρώπου όπως π.χ. να τραφεί έως και μια συγκριτικά πιο έμμεση ανάγκη να επικαλεστεί ή και να εξορκίσει κάποιες ανώτερες δυνάμεις.

Όπως γίνεται λοιπόν αντιληπτό ο διαχωρισμός δεν έγκειται στο μέσον αλλά στο κατά πόσο το μέσον επιτυγχάνει το σκοπό του. Η ειδοποιός διαφορά στην αποτελεσματικότητα που διαχωρίζει μια επιτυχημένη καρέκλα από έναν επιτυχημένο πίνακα ζωγραφικής είναι ο χρόνος.

Μια καλοφτιαγμένη καρέκλα θα σε ξεκουράσει αμέσως. Ένας επιτυχημένος πίνακας ζωγραφικής θα σε διαμορφώσει εσωτερικά και θα σε τροφοδοτεί με σκέψεις και συναισθήματα σε ένα μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Άρα, αυτό και η μορφή ανάγκης, είναι αυτά που διαχωρίζουν αυτά τα δύο έργα τέχνης.

Same Deal, 2018, 120 x 100cm, acrylic on linen

-Πόσο εύκολα αποχωρίζεσαι έναν πίνακά σου;

-Το κάθε έργο έχει το δικό του DNA. Από τη σύλληψη της πρώτης ιδέας μέχρι τη διαδικασία παραγωγής του θυμίζει την κυοφορία ενός ζωντανού οργανισμού. Δένεσαι με αυτό από την πρώτη ιδέα μέχρι τον αγώνα της ολοκλήρωσής του.
Όταν ο καρπός αυτής της προσπάθειας βρει ανταπόκριση και εκτιμηθεί από κάποιον που θέλει να το αποκτήσει, αισθάνομαι ότι ανοίγει ένας δίαυλος επικοινωνίας και βρίσκω κοινούς τόπους με αυτόν. Είναι ενδεχομένως το σημείο όπου συναντιόμαστε όλοι μαζί έξω από τις λεπτομέρειες που μας διαφοροποιούν.


Η Αίθουσα Τέχνης Αθηνών ιδρύθηκε το 1963 από μια γυναίκα βουτηγμένη στην τέχνη, την Μαριλένα Λιακοπούλου


-Πως αισθάνεσαι που οργανώνεις την πρώτη σου ατομική έκθεση σ΄ έναν χώρο τέχνης που έχουν περάσει τόσο σπουδαία ονόματα καλλιτεχνών; 

– Η Αίθουσα Τέχνης Αθηνών  ιδρύθηκε το 1963 από μια γυναίκα βουτηγμένη στην τέχνη, την Μαριλένα  Λιακοπούλου, ιστορικός τέχνης η ίδια, κόρη του γνωστού ζωγράφου Περικλή Βυζάντιου και αδερφή του επίσης ζωγράφου Κωνσταντίνου Βυζάντιου.

Η γκαλερί έχει μια ισχυρή προσφορά στην τέχνη με πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες: Camille Pisarro, Paul Signac, Georges Seurat, Felix Vallotton, Max Ernst, René Magritte, Τάσσο Αλεβίζο, Γιάννη Μόραλη, Andy Warhol  και πολλούς άλλους.

Ενώ ταυτόχρονα με τη γνώση και το διορατικό της βλέμμα έδωσε βήμα σε πολλούς νέους και μετέπειτα καταξιωμένους καλλιτέχνες.
Ως εκ τούτου είναι μεγάλη τιμή για μένα  το γεγονός ότι παρουσιάζω την πρώτη μου ατομική έκθεση σε έναν τόσο έντονα φορτισμένο χώρο.

Ευχαριστώ πολύ Αλέξανδρο Λιακόπουλο και την Ελίζα Γρηγοράκη για την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν.

-Μίλησέ μας για τα έργα που μας παρουσιάζεις σ αυτή την έκθεση.

Τα έργα που παρουσιάζω στην έκθεση είναι καρποί των τριών τελευταίων ετών.
Κύριο χαρακτηριστικό των έργων αυτών είναι η αποδόμηση της ορατής πραγματικότητας, αναγνωρίσιμων μορφών και η ανασύνθεσή τους σε μια νέα μορφή που αποσκοπεί στο να αποδεσμεύσει από το συγκεκριμένο, από την προσωπική εμπειρία και να αναχθεί σε κάτι ευρύτερο και καθολικό.

Αυτός είναι ο λόγος που έκθεσή έχει τον τίτλο Planted Occurrences.  Ήθελα μ’ αυτό τον ενδοσκοπικό τίτλο να μεταδώσω με έναν τρόπο και τη διαδικασία δημιουργίας των έργων με τον τελικό τους σκοπό.
Την έκθεση συνοδεύουν κείμενα της ιστορικού τέχνης Χάρις Κανελλοπούλου και του καθηγητή μου στη Σχολή Καλών Τεχνών Γιώργου Καζάζη.

Ο κάθε ένας μέσα απ τη δική ματιά βυθίστηκε στους προβληματισμούς της δουλειάς μου με ιδιαίτερη οξυδέρκεια.

-Μελλοντικά σχέδια..

Να δουλεύω και να εξελίσσομαι.

Starting from the End, 2017, 170 x 120cm, acrylic on linen

Info Έκθεσης

Διάρκεια έκθεσης: 24 Ιανουαρίου έως 23 Φεβρουαρίου 2019

Athens Art Gallery, Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, Γλύκωνος 4, Αθήνα

Ωράριο Λειτουργίας:

Τρίτη-Παρασκευή 11:00-14:30 & 18:00-21:00

Σάββατο 11:00-14:30

Πληροφορίες: 210-7213938 | http://www.athensartgallery.gr

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα AXIANEWS στο φύλλο 02/02/2019

“Τα σκουπίδια” του Γιάννη Ξανθούλη στο «Από Κοινού Θέατρο»


Φωτογραφική κάλυψη: Francesca Kal

Δημοσιογραφική κάλυψη: Vasia Bresta

Το εμβληματικό αυτό έργο του Γιάννη Ξανθούλη είναι μια πικρή σάτιρα για μια επίκαιρη πραγματικότητα. Σκουπίδια είναι τα όνειρα κάποιων ανθρώπων που ζωντανεύουν για να καυτηριάσουν όσα συμβαίνουν στις ζωές μας χωρίς δική μας υπαιτιότητα.

Το έργο γνώρισε τεράστια επιτυχία στη δεκαετία του ’80 και είναι ακόμα επίκαιρο. Είναι ένα κλασικό πια αριστούργημα, ένα κείμενο με επιθεωρησιακή δομή, που προκαλεί ταυτόχρονα γέλιο και συγκίνηση.

Μια ομάδα τουριστών πέφτει την ημέρα που τα σκουπίδια γιορτάζουν τα 100 χρόνια λήθης, στο Σκουπιδοτενεκέ τους. Εκεί συγκεντρώνονται τα Ονειρα, ο Οδυσσέας Κλέφτης, ο Σερβιτόρος Μανίτσας, ο Θυρωρός της Οδού Σκουφά, η Νοσοκόμα Σάντα Ζουμπουλιά, άνθρωποι της βιοπάλης και πολλοί αλλόκοτοι ήρωες που σχολιάζουν την εποχή. Οι διηγήσεις τους προκαλούν γέλια και κλάματα, ενώ ένας χορός από σκουπίδια τους πλαισιώνει.

Τα σκουπίδια ξεπετάγονται μέσα από τους κάδους της σκηνής του “Από Κοινού”. Ένα έργο με μεγάλες δόσεις χιούμορ. Μικρές ιστορίες που συναντιούνται επί σκηνής και μας κάνουν να σκεφτούμε για λίγο την πραγματικότητα χωρίς να χάσουμε την αισιοδοξία μας!

Οι ηθοποιοί μας κέρδισαν για μια ακόμη φορά! Μας έκαναν να αισθανθούμε σαν ένα κομμάτι της παράστασης και να βιώσουμε έναν έναν τους χαρακτήρες σαν να βρισκόμασταν και εμείς στην σκηνή τους! Η εξαιρετική Ελένη Γερασιμίδου, ο καταπληκτικός Αντώνης Ξένος, καθώς και η νεανική και φρέσκια παρουσία της Αγγελικής Ξένου και του Άκη Σιδέρη αποδίδουν τη σάτιρα με τρόπο που προβληματίζει τον θεατή.


Παίζουν οι ηθοποιοί: Ελένη Γερασιμίδου, Αντώνης Ξένος, Αγγελική Ξένου, Άκης Σιδέρης 

Φωνή :
Νικολέτα Βλαβιανού

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Κοραής Δαμάτης Μουσική: Φίλιππος Παχνιστής Χορογραφίες: Άκης Σιδέρης Σκηνικά – Κοστούμια: Κοραής Δαμάτης

Τα σκουπίδια

Σάτιρα του Γιάννη Ξανθούλη 
Διαρκεια : 105΄
Σκηνοθ.:Κ. Δαμάτης 
Ερμηνεύουν: Ελ. Γερασιμίδου, Αντ. Ξένος. Άκης Σιδέρης, Αγγ. Ξένου.

Θέατρο Από Κοινού – Ευπατρίδων 4 , Γκάζι, τηλ: 2114057249
(στάση Μετρό: «Κεραμεικός») 

Ώρες Παραστάσεων:

Παρασκευή στις 21:00

Σάββατο στις 21:00

Κυριακή στις 20:00


Μάνια Ευσταθίου: “Monitoring Solitude 2.0” στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη

Internal Choice

Η Μάνια Ευσταθίου στην 6η ατομική της έκθεση με τίτλο “Monitoring Solitude 2.0” παρουσιάζει στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στην Νέα Υόρκη  από τις 7 έως τις 21 Φεβρουαρίου 2019 μία ομάδα έργων της τελευταίας τριετίας, μικτής τεχνικής.

Back Alley View

Το πρώτο μέρος από τα έργα αυτά παρουσιάστηκε ήδη με επιτυχία στην αίθουσα τέχνης «Τεχνοχώρος» στην Αθήνα το Σεπτέμβριο του 2017.

Στη σειρά αυτή, η καλλιτέχνης εστιάζει στη μοναχικότητα, την απομόνωση, την αποξένωση….

Καταδεικνύει  την απουσία του Άλλου υπογραμμισμένη σε κενούς εσωτερικούς χώρους και σε κατακερματισμένα και έρημα, αστικά τοπία.

Η δουλειά της συνδυάζει ζωγραφική, σχέδιο και φωτογραφικό υλικό από το προσωπικό της αρχείο, συναρμοσμένα σε ψηφιακές εκτυπώσεις σε plexiglas.

Hotel Room, Revisited , homage to Edward Hopper

Με αναφορές στον ερημικό ρεαλισμό του Edward Hopper, στο εικαστικό πλαίσιο ταινιών όπως του Wim Wenders και του Andrei Tarkovsky δημιουργεί υποβλητικές συνθέσεις που ισορροπούν μεταξύ του Μεταφυσικού και του Ρεαλιστικού.

Εισάγει τον θεατή σε σιωπηλά, ομιχλώδη περιβάλλοντα, όπου η ανθρώπινη φιγούρα άλλοτε είναι παρούσα και άλλοτε υποδηλώνεται.

Who is Who

Η Μάνια Ευσταθίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962. Σπούδασε Ιατρική στη Θεσσαλονίκη, όπου και ειδικεύτηκε στην Πυρηνική Ιατρική. Εργάστηκε ως γιατρός σε νοσοκομεία και ιατρικά εργαστήρια στην Ελλάδα. Είναι απόφοιτος του τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών ΑΠΘ και έχοντας σαν βάση την Θεσσαλονίκη εργάζεται αποκλειστικά ως εικαστικός.

Έργα της βρίσκονται στις συλλογές του Εθνικού Μουσείου της Κίνας, του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού, Θεσσαλονίκης, της Δημοτικής Πινακοθήκης Κορίνθου, της Οδοντιατρικής σχολής ΑΠΘ, της Πινακοθήκης Βογιατζόγλου και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ. Έχει πραγματοποιήσει πέντε ατομικές εκθέσεις ενώ έχει συμμετάσχει σε Biennale και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Αυτή είναι η πρώτη ατομική της έκθεση στο εξωτερικό.

Μάστερ και Μαργαρίτα στο Θέατρο ΡΟΕΣ

 -Δεν καταλαβαίνω καθόλου τι θα γίνει από ‘δω και πέρα.

-Δε μπορεί παρά να συμβεί κάτι εντελώς παράλογο!

Μια σουρεαλιστική μυθοπλασία όπου ο ίδιος ο Διάβολος, τιμωρός και κουρασμένος, με τη συνοδεία του, κάνει την εμφάνισή του,  να γιατρέψει την έλλειψη πίστης, να ισορροπήσει εκ νέου το λογικό με το παράλογο , το εφικτό με το αδύνατο  και εν τέλει να περιγελάσει την εμπιστοσύνη του ανθρώπινου είδους, σε αυτό που αυθαίρετα νομοθετεί ως πραγματικότητα. 

Μια οικοδομική σκαλωσιά, με ανθρώπους γαντζωμένους στον όγκο της, αποδομείται.

Μια παράσταση αφιερωμένη στο κίνημα των κονστρουκτιβιστών, που αρνήθηκε τόσο πεισματικά το ρομαντισμό και τελικά τον αποθέωσε, εκ νέου.

Απόσπασμα από το μανιφέστο τους:

“ Μέσα στον ανεμοστρόβιλο των εργάσιμων ημερών μας, πέρα από τις στάχτες και τα ερείπια του παρελθόντος και τα κάγκελα του μέλλοντος, 

μπροστά σας,  διακυρρήσουμε, ότι η πιο μεγάλη ομορφιά είναι η πραγματική ύπαρξη.

Η ζωή δε γνωρίζει ούτε καλό , ούτε κακό , ούτε τη δικαιοσύνη σα μέτρο ηθικότητας. Η ανάγκη είναι η μεγαλύτερη και η πιο σωστή από όλες τις ηθικότητες.

Η ζωή δε γνωρίζει ορθολογιστικές αφηρημένες αλήθειες σα μέτρο γνώσης: το γεγονός είναι η μεγαλύτερη και η πιο σίγουρη από όλες τις αλήθειες.

Χώρος και χρόνος ξαναγεννήθηκαν σήμερα για εμάς.”  

Μόσχα, 3 χρόνια μετά την Οκτωβριανή επανάσταση

Σκηνοθεσία —Χορογραφία: κι όμΩς κινείται

Ερμηνεία : Bentancor Camilo, Λινάρδου Αντιγόνη, Μαλκότσης Ερμής Μερεντίτη Αγγελική, Σουγιουλτζή Χριστίνα, Τόμπορης Χρόνης 

Μουσική: Αντωνίου Κλέων( ηλεκτρική κιθάρα), Μπάμπης Παρίτσης (βιολί)

Σκηνικά : Bentancor Camilo

Φωτισμοί: Αθανασοπούλου Μαρία

Κοστούμια : Μάνεση Αγγελική, Μουζάκη Φανή

Φωτογραφίες : Μαργετουσάκης Γιάννης

Αφίσα : Αλτάνη Μυρτώ Video Trailer: Αθανασοπούλου Μαρία

info παράστασης

Τις Τρίτες 12, 19, 26 Φεβρουαρίου και τη Δευτέρα 4  και Τρίτη 5 Μαρτίου, στις 21.00μ.μ.

Θέατρο ΡΟΕΣ: Ιάκχου 16 στο Γκάζι | Κρατήσεις 2103474312

Εισιτήρια: 12 ε. γενική είσοδος, 10 ε. φοιτητικό, 8 ε. ανέργων.

Προπώληση: https://www.ticketservices.gr/event/o-master-kai-i-margarita-sto-theatro-roes-ki-omos-kineitai/?lang=el

Ρωγμές στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο

Ζητείται άνθρωπος να μας διαθέσει το χρόνο του. Χρόνο συμπυκνωμένο, ουσιαστικό, γεμάτο στιγμές. Χρόνο συνεχόμενο που καλπάζει ασταμάτητα προς τα μπρος. Χρόνο που πάγωσε γεμίζοντας το χώρο έντονη δυσφορία ή απύθμενη συγκίνηση. Χρόνο που έφυγε, σπαταλήθηκε και δε θα ξανάρθει. Χρόνο ελεύθερο, ξέγνοιαστο, δίπλα σε κάποια παραλία. Χρόνο ασφυκτικό κάτω από το βάρος αυστηρών προθεσμιών. Χρόνο γραμμικό, χρόνο κυκλικό, έσχατο χρόνο. Χρόνο που γεννά και χρόνο που γεννιέται. Ζητείται άνθρωπος να μας διαθέσει αυτό το τόσο σχετικό αλλά και τόσο συγκεκριμένο που είναι η ίδια του η ύπαρξη.

Ένας πρώην ιδεολόγος, μια πρώην αθλήτρια του στίβου, μια πρώην φοιτήτρια αρχιτεκτονικής, ένας πρώην στατιστικός αναλυτής και μια πρώην μποέμ, σε αναζήτηση του μέλλοντα εαυτού τους, αποφασίζουν να απαντήσουν σε μία αγγελία εύρεσης εργασίας. Μια αγγελία που προσφέρει μια μοναδική θέση με αμοιβή σκανδαλωδώς ικανοποιητική. Τα «χρόνια» που θα μοιραστούν οι 5 υποψήφιοι στην αίθουσα αναμονής για την επικείμενη συνέντευξη θα είναι καθοριστικά.

Η ομάδα «Γιαξεμπόρε», μετά την παράσταση «Πέρασε ένας χρόνος», επιστρέφει με τη νέα της δουλειά «Ρωγμές ή αλληλουχικά στάδια συστημικού εντροπισμού». Ακολουθώντας το γνώριμο πια τρόπο της προσωπικής έρευνας και των συνεντεύξεων, η ομάδα δημιουργεί ένα κείμενο και μια παράσταση (devised theatre) που έρχονται αντιμέτωπα με την έννοια του χρόνου, τόσο του προσωπικού/υποκειμενικού όσο και του συλλογικού/αντικειμενικού. Σε μια κοινωνία που ο χρόνος λογίζεται κυρίως ως χρήμα και που ποτέ δεν είναι αρκετός, οι ήρωες βιώνουν στιγμές-ρωγμές που τους οδηγούν να αναρωτηθούν τι, τελικά, έχει πραγματικά αξία.

Παίζουν: Δήμητρα Δρακοπούλου, Τρύφωνας Ζάχαρης, Ιάκωβος Μηνδρινός, Σεμίνα Πανηγυροπούλου, Λυγερή Ταμπακοπούλου. / Σκηνοθεσία: Ναταλία Στυλιανού.

info παράστασης

Στα Παλιά Γραφεία του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου

Λεωφόρος Συγγρού 143, Έβδομος Όροφος

Παραστάσεις

Σάββατο στις 21:00 &Κυριακή στις 20:00

Από 9/2 μέχρι και 3/3 (8 παραστάσεις)

Τηλέφωνο κρατήσεων: 694 762 9055

«Victims» (Θύματα) στο Studio Κυψέλης

Πρεμιέρα: Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2019

Mετά την περσινή μεγάλη ανταπόκριση, τις πολύ καλές κριτικές και με απαίτηση του ατζέντη Gordon Dickerson, επαναλαμβάνεται και φέτος το ψυχολογικό θρίλερ «Victims» στο Studio Κυψέλης, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Λιβανού. Πρωταγωνιστές, στο νέο κοίταγμα της παράστασης, ο Μιχάλης Ιατρόπουλος και η Σόνια Κωτίδου.

Λίγα λόγια για το έργο

Πρόκειται για ένα τολμηρό, πολιτικό θρίλερ, γραμμένο το 1980 από τον Michael Howard (Μιchael Schnessel) και πολυπαιγμένο παγκοσμίως. Αφορά την ιδιόρρυθμη συνάντηση ενός ζωγράφου με ένα γυμνό μοντέλο, μέσα από την οποία προκύπτουν εφιαλτικές αλήθειες για τη ζωή των δύο ηρώων. Αλήθειες που τους επηρεάζουν τόσο…. ώστε την επόμενη μέρα κανείς από τους δύο δεν θα είναι ίδιος.

Οι κοινωνικές συμβάσεις που μάς καθορίζουν, οι οικογενειακές επιβολές, τα θέλω και τα πρέπει σε έναν περίεργο χορό με το σήμερα και τις δικές του ανάγκες καθώς και μια ενηλικίωση που εισβάλλει απρόοπτα εν μια νυκτί, αποτελούν κυρίαρχα στοιχεία του έργου. Θεωρείται ένα από τα αρτιότερα ψυχολογικά θρίλερ.

Ταυτότητα της παράστασης

Σκηνοθεσία-φωτισμός: Γιώργος Λιβανός

Μετάφραση: Σωτήρης Αντωνίου

Μουσική: Σάκης Τσιλίκης

Σκηνικά-κοστούμια: Γιοβάννα Πρασσίνου

Κινησιολογία: Σίμωνας Πάτροκλος

Σύμβουλος: Ζωρζέτ Μιρόν

Βοηθός σκηνοθέτη: Νερίνα Καμπασάκη

Κινηματογράφηση: Αντώνης Μανδρανής

Γραφιστικά: Ειρήνη Γκολέμη

Φωτογραφίες: Ζώης Τριανταφύλλου Σφακιανάκης & Κώστας Βολιώτης

Προβολή-επικοινωνία: Νατάσα Παππά

Πρωταγωνιστούν: Μιχάλης Ιατρόπουλος & Σόνια Κωτίδου

Διάρκεια παράστασης: 110 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Video trailer παράστασης: https://www.youtube.com/watch?v=XW8ATPoaQic

Ημέρα & ώρα παράστασης

Κάθε Tετάρτη στις 21.15 (από τις 13-02-19)

Τιμές εισιτηρίων

Κανονικό: 12 ευρώ (με ποτό)

Μειωμένο (φοιτητικό-ανέργων-ΑΜΕΑ): 8 ευρώ

Aτέλειες δεκτές με την αγορά προγράμματος (6 ευρώ)

Για κρατήσεις θέσεων-πληροφορίες

Τηλ.: 210 8819571 & 6944 535261

Πρόσβαση στο θέατρο

-Με τα τρόλεϊ 2, 4 (στάση Ζακύνθου)

-Με το λεωφορείο 022 (στάση Ζακύνθου)

“Βρικόλακες” του Χένρικ Ίψεν στο Θέατρο Τέχνης

Πρεμιέρα Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου

Μια συμπαραγωγή του Θεάτρου Τέχνης με το Θέατρο του Νέου Κόσμου

Στους Βρικόλακες, ο Ίψεν –με μια δομή που θυμίζει αρχαία τραγωδία– προσπαθεί να διερευνήσει το δικαίωμα του ανθρώπινου όντος στην ευτυχία. Σε μια κοινωνία υποταγμένη σε απαρχαιωμένες ιδέες και ηθικές, η Έλεν Άλβινγκ προσπαθεί να ορθώσει το ανάστημά της και να απαλλαγεί από οτιδήποτε στοιχειώνει τη ζωή της, προτείνοντας έναν εντελώς ριζοσπαστικό τρόπο ζωής απαλλαγμένο από ιδιότητες.

Σ’ αυτή της την απόπειρα θα έρθει σε σύγκρουση με τις αδιάλλακτες και τιμωρητικές θεωρίες του Πάστορα Μάντερς και με την ίδια της τη ζωή και τις ενοχές της μέσα από την αντιμετώπιση της ασθένειας του γιου της Όσβαλντ. Οι «βρυκόλακες» του παρελθόντος και του παρόντος κατά την εξέλιξη του έργου κατακλύζουν το σπίτι και οδηγούν στην αναπόφευκτη καταστροφή των πάντων. Το τέλος του έργου βρίσκει τα πρόσωπα βουτηγμένα στο σκοτάδι του νου τους, να παρακαλάνε για μια «ανύψωση» στον ήλιο.

Ο Ίψεν εξυφαίνει ένα εντελές αριστούργημα για την αέναη και απελπιστικά επαναληπτική και αναπόδραστη μοίρα του ανθρώπου. Η παράσταση επιχειρεί να φωτίσει αυτό ακριβώς το εγκλωβιστικό σχήμα, σε ένα σύστημα αλληλεξαρτητικών σχέσεων και αέναης κίνησης, σε ένα περιβάλλον (ηχητικό και σκηνογραφικό) στοιχειωμένο από παιδικές μνήμες.

Συγγραφέας: Χένρικ Ίψεν

Μετάφραση: Μαργαρίτα Μέλμπεργκ

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς

Σύμβουλος στη Δραματουργία: Θεοδώρα Καπράλου

Σκηνικά: Κλειώ Μπομπότη

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Χορογραφία: Τάσος Καραχάλιος

Φωτογραφίες: Γκέλυ Καλαμπάκα

Βοηθός Σκηνοθετη: Άννα Παπαγεωργίου

Παίζουν: Ρένη Πιττακή, Ακύλλας Καραζήσης, Μιχάλης Σαράντης, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Κώστας Μπερικόπουλος

info παράστασης

Διάρκεια Παραστάσεων: Από 22/02/2019 έως και 21/04/2019

Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν: ΦΦρυνίχου 14 | Τηλ. 2103222464

Προπώληση https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-texnis/vrikolakes

Παραστάσεις: Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21.15

Τιμές Εισιτηρίων
Τετάρτη & Παρασκευή: 15€ γενική, 10€ μειωμένο και 8€ ανεργίας
Πέμπτη: 10€ γενική είσοδος
Σάββατο: 18€ γενική και 12€ μειωμένο και ανεργίας
Κυριακή: 16€ γενική και 12€ μειωμένο και ανεργίας

«Η ΠΟΡΝΗ ΑΠΟ ΠΑΝΩ” στο Coronet Theater

Η παράσταση που έχει αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές από κοινό και κριτικούς συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία της για έκτη σεζόν και ανεβαίνει από τις 11 Φεβρουαρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο ΘέατροCoronet.

Η Ερατώ -η νοικοκυρά απο κάτω- μιλάει για τον έρωτα, την απόρριψη, την προδοσία, τη βαναυσότητα σε βάρος των γυναικών, τους διεφθαρμένους δημόσιους λειτουργούς, την έλλειψη αυτοεκτίμησης. Με υπομονή και στωικότητα ζει στο περιθώριο, μέχρι την ημέρα που στο απο πάνω διαμέρισμα μετακομίζει μια πόρνη. Και τότε… η ζωή της αλλάζει με ένα μαγικό τρόπο!

 ‘Ενα μοναδικό ρεσιτάλ ηθοποιίας που μας ταξιδεύει για 90 λεπτά από το γέλιο στη συγκίνηση, παραμένοντας κάθε στιγμή στην πραγματικότητα, για να οδηγήσει σε ένα τέλος ΕΚΠΛΗΞΗ!

Ταυτότητα παράστασης

Κείμενο: Αντώνης Τσιπιανίτης

Σκηνοθεσία: Σταμάτης Πατρώνης

Φωτισμοί: Ελένη Παπαλεξανδροπούλου
Κοστούμια: Δημήτρης Ανδριανός
Μουσική επιμέλεια: Μιχάλης Ρουμπής, Ιωάννης-Ιόλαος Μανιάτης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Μιχάλης Ρουμπής

Επικοινωνία: Μαρκέλλα Καζαμία

info παράστασης

Έναρξη Παραστάσεων: Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2019

Ημέρες και Ώρες παραστάσεων: Δευτέρα στις 19:30 – Τρίτη στις 21:00

Διάρκεια: 90 λεπτά (με διάλειμμα)

Εισιτήρια: 12 ευρώ και 10 ευρώ (μειωμένο)

Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/coronet-theater/i-porni-apo-pano/

CORONET-THEATER: Φρύνης 11, Παγκράτι, 11634 Αθήνα
Τηλέφωνα:  210 7012123 – 210 7012511

Παραπλεύρως του Θεάτρου υπάρχει Parking Αυτοκινήτων (Ασπασίας 5) (Εμπορικό Κέντρο Athens Millenium) στην προνομιακή τιμή των 5,00 €
 (Με την επίδειξη του Εισιτηρίου)