Στις 5 Οκτωβρίου 2024, η έκθεση τέχνης “Unbound: Art Against Assault” πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, στο χώρο Lamias 6, στον Ταύρο. Οργανωμένη από τις μαθήτριες του Campion School Athens, Τζούλια Δημάκη και Έλλη Κουλουκουντή, η έκθεση είχε στόχο την ευαισθητοποίηση για τη σεξουαλική κακοποίηση και την προώθηση της κοινωνικής αλλαγής μέσω της τέχνης.
Έργο από την Αναστασία Ρουβά
Απόψεις Χώρου, Έργα Τέχνης
Η έκθεση “Unbound: Art Against Assault” φιλοξένησε έργα ανήλικων καλλιτεχνών από όλη την Ελλάδα, που με θάρρος και δημιουργικότητα εξέφρασαν τις εμπειρίες τους γύρω από θέματα σεξουαλικής βίας και την ανάγκη για έναν ασφαλέστερο κοινωνικό ιστό.
Μεταξύ των κεντρικών εκθεμάτων, ξεχώρισαν το διεθνώς αναγνωρισμένο έκθεμα «What Were You Wearing?» και η φωτογραφική σειρά Shame – European Stories του Simone Padovani, που εστίασε σε ιστορίες βίας από όλη την Ευρώπη.
Όλα τα έσοδα από την εκδήλωση διατέθηκαν στη Justice Initiative, έναν οργανισμό που υποστηρίζει τα θύματα και αγωνίζεται για τη δικαιοσύνη.
Έλλη Κουλουκουντή Αναστασία Ρουβά Τζούλια Δημάκη
Βίκυ Δάβαρη Αγγελική Βεργίτση Αλίνα Πολέμη
Daria Arcus Νίκη Ρακοπούλου Ariam Antar
Οι φωτογραφίες είναι ευγενική παραχώρηση του φωτορεπόρτερ Δημήτρη Πελέκη
ΗTheProjectGalleryσυμμετέχει στη Διεθνή Καλλιτεχνική foireARTMARKETBUDAPEST 2024 από τις 17 Οκτωβρίου 2024 έως τις 20 Οκτωβρίου 2024 με έργα ζωγραφικής, κολάζ και γλυπτικής. Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Έλενα Κυρκιλή, Αλέξανδρος Μαγκανιώτης, Διονύσης Παππάςκαι Μάριος Φούρναρης.
Η Έλενα Κυρκιλή μέσα από την περιέργεια και τον συνεχή πειραματισμό, αναζητά τι είναι εκείνο που υπάρχει πέρα από το δεδομένο νόημα των πραγμάτων. Στα έργα της η χρήση των ευτελών ή ανορθόδοξων υλικών επικεντρώνεται μέσω μιας δημιουργικής, λειτουργικής αλλά και εικαστικής συνομιλίας, στην ανάδειξη των μεταξύ τους σχέσεων. Η νοηματική και μορφική ολοκλήρωση της αισθητικής των εικόνων της Κυρκιλή, επιτυγχάνεται μέσα από την αλληλεπίδραση των στοιχείων της χρωματικής συμφωνίας, της σχηματικής συναρμογής και της διαλεκτικής σύνδεσης των διαφορετικών υλικών.
Ο Αλέξανδρος Μαγκανιώτης, όντας αρχιτέκτονας, χρησιμοποιεί το σχέδιο ως κύριο μέσο της εικαστικής του έκφρασης. Στο έργο του επιχειρεί να διερευνήσει την επίδραση του οικιακού και κοινωνικού περιβάλλοντος στη διαμόρφωση ζητημάτων που έχουν να κάνουν με την ταυτότητα, τον χρόνο και τον ρόλο του εαυτού μας στην καθημερινή ζωή. Ο καλλιτέχνης αντλεί τις αναφορές του μέσα από το σύνολο του διευρυμένου ενδιαφέροντός του για την τέχνη, την λογοτεχνία, την ψυχανάλυση και τις μνήμες του παρελθόντος. Ο Μαγκανιώτης μεταφέρει αισθητικά την εμπειρική σχέση που αναπτύσσει με τα φαινόμενα του κόσμου, μέσω της ιδιαίτερής του τεχνικής με τις διακεκομμένες γραμμές και τις κουκίδες, αναζητώντας ως αποτέλεσμα μια εικόνα η οποία παρά τη σαφή της δομή χαρακτηρίζεται επιπλέον από τον εμπλουτισμό της επέμβασης τυχαίων συμβάντων κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της.
Μάριος Φούρναρης, No Title
Το παράξενο και το φανταστικό είναι δύο στοιχεία τα οποία χαρακτηρίζουν το σύνολο της καλλιτεχνικής σκέψης του Διονύση Παππά και διαμορφώνουν το πλαίσιο μιας τεχνικής στην οποία η αισθητική παραμόρφωση των μορφών αντικατοπτρίζει όψεις κοινωνικών συμπεριφορών στο οικείο καθημερινό περιβάλλον.
Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί συχνά ως βασικό υλικό της δουλειάς του το χαρτί, συνδέοντας το λόγω της εύθραυστης φύσης του με την έννοια του προσωρινού, του εφήμερου. Οι κατασκευές, οι εγκαταστάσεις, τα σχέδια, τα collages και τα urban projects από ψηφιακές εκτυπώσεις του Παππά, ως μέρος μιας διευρυμένης γκάμας μεθόδων της πολύπλευρης και ποικίλης καλλιτεχνική πρακτικής του, διαμορφώνουν έναν κριτικό σχολιασμό επάνω σε ζητήματα ταυτότητας, μια επίμονη προσπάθεια διερεύνησης της ρευστής φύσης του εαυτού μας με έννοιες όπως ο χρόνος, ο έρωτας και η διαφορετικότητα.
Οι ζωγραφικές συνθέσεις του Μάριου Φούρναρη, αποτελούν ένα κωδικοποιημένο οπτικό λεξιλόγιο σημείων και αναφορών που νοηματικά διαμορφώνει το είδος μιας δημιουργικής ανάγνωσης και συστήνεται στο κοινό ως μέρος της ευρύτερης πολυεπίπεδης καλλιτεχνικής έρευνάς του. Τα ετερόκλητα στοιχεία της μεθόδου του οργανώνονται στο πλαίσιο μιας ισορροπημένης σχέσης μεταξύ φορμαλιστικών και συμβολικών αντιθέσεων, η οποία αποδίδει στο σύνολο της εικόνας εννοιολογικό περιεχόμενο. Η μουσική σημειογραφία, η μορφολογική ανατομία των φυτών, η γεωμετρία και η γλώσσα, στο έργο του Φούρναρη συμπλέκονται αισθητικά και νοηματικά με όψεις της επιστήμης και της τεχνολογίας δημιουργώντας νέα συστήματα κατανόησης του οντολογικού περιεχομένου της ανθρώπινης ύπαρξης, στο παρόν και το μέλλον, σε πραγματικούς ή ακόμη και φανταστικούς κόσμους.
Διονύσιος Παππάς, blow me red 2
Who is Who
Η Έλενα Κυρκιλή γεννήθηκε στο Τορόντο του Καναδά. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (2011-2017) στο Α΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής. Στο παρελθόν έχει πραγματοποιήσει σπουδές στις Ελευθέριες Τέχνες (Liberal Arts) στο University of Western Ontario. Έργα της βρίσκονται στη συλλογή της Τράπεζας Πειραιώς , του Μουσείου Μπενάκη και σε ιδιωτικές συλλογές εντός και εκτός Ελλάδος.
Ο Αλέξανδρος Μαγκανιώτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και έκανε MasterinArchitecturalDesign στην “TheBartlett” του Πανεπιστημίου U.C.L. στο Λονδίνο. Ως εικαστικός έχει παρουσιάσει την δουλειά του σε επτά ατομικές εκθέσεις σε μουσεία και γκαλερί. Ενδεικτικά το έργο του η «Αλφάβητος», επιλέχθηκε για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην 7η Μπιενάλε του Πεκίνου που έγινε στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Κίνας το 2017. Το 2022 συμμετείχε με το έργο του Οδυσσέας στην έκθεση του Υπουργείου πολιτισμού με θέμα την Thalassa, The sea in Greek art from Antiquity until today, στο Μουσείο της Σανγκάης, στην Κίνα. Είναι ιδρυτικό μέλος και καλλιτεχνικός διευθυντής της The Project Gallery στην Αθήνα και επιμελητής στις εκθέσεις Still Alive, Man on the Moon, και Τα Άνθη του Κακού.
Αλέξανδρος Μαγκανιώτης, Embrace your Power
Ο Διονύσης Παππάς γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι ένας εικαστικός καλλιτέχνης με υπόβαθρο στην Αρχαιολογία και Ιστορία Τέχνης από το ΕΚΠΑ. Αποφοίτησε από την ΑΣΚΤ Αθηνών το 2017. Το έργο του έχει παρουσιαστεί σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Έχει πάρει έπαινο στην 8η Μπιενάλε φοιτητών των Σχολών Καλών Τεχνών Ελλάδας (2017). Το 2020 ήταν ομιλητής στο TEDx Παν/μίου Πειραιά με θέμα το MOMENTUM. Σήμερα, εργάζεται στο Υπουργείο Πολιτισμού.
Ο Μάριος Φούρναρης σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ. (B.F.A. 2010) και στο UniversityofDundee, U.K. (M.F.A. 2012). Το 2024 υπήρξεσυν–εκπαιδευτήςστοπρόγραμματου University of California Berkeley, Summer Abroad: ART MAKING, COMMUNITY AND ENVIRONMENT. Το 2023 παρουσίασε το διακαλλιτεχνικό του project Μυστήριο 83 SpeMelioreMoriendi σε ανάθεση του ELEUSIS 2023 Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Είναι υποψήφιος διδάκτορας του Α.Π.Θ. στην Ιστορία της Τέχνης.
The Project Gallery
Info
Διάρκεια Έκθεσης Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2023 έως Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2024
Η ΔΛ Gallery παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Γιάννη Χρηστάκου με τίτλο “Στη Ρωγμή του Χώρου”.
Κωδικοποιημένοι αυτοβιογραφικοί χάρτες, γεμάτοι λεπτομέρειες, σύμβολα, σουρεαλιστικές μεταστοιχειώσεις, οπτικές μεταφορές, αλληγορίες. Τα έργα του Γιάννη Χρηστάκου μας καλούν να περιπλανηθούμε στα δαιδαλώδη μονοπάτια του προσωπικού του σύμπαντος. Να το εξερευνήσουμε και να χαθούμε σε αυτό. Να νιώσουμε τη μαγεία του αγνώστου και της περιπέτειας σε έναν κόσμο ρευστό που συνεχώς μεταπλάθεται κοινωνικά, πολιτικά, γεωφυσικά.
Πρόκειται για εικαστικούς χάρτες που διαπλέκουν πραγματικά με αληθοφανή στοιχεία σε ένα αρμονικό αποτέλεσμα. Ζωγραφιές που μοιάζουν με αεροφωτογραφίες, παραπέμποντας σε τόπους αληθινούς. Χρησιμοποιούν αναγνωρίσιμους χαρτογραφικούς κώδικες. Η ακρίβεια και τεχνική δεξιοτεχνία τους, εσκεμμένα παραπλανάει και αποπροσανατολίζει τους θεατές.
Οι πίνακες είναι απόρροια μιας επίπονης και ιδιαίτερα χρονοβόρας διαδικασίας σύνθεσης των οπτικών πληροφοριών. Και όμως, η φαινομενικά ορθολογιστική και συστηματική ταξινόμηση της ύλης αποδίδεται με αυθόρμητη, αυτόματη γραφή και με ελεύθερο, ανοιχτό πνεύμα. Η επιστημονική γνώση σμίγει με το ανεξάντλητο πεδίο του φαντασιακού, το βίωμα με την επιθυμία, η αλήθεια με το όνειρο και το ψέμα.
Όπως οι επαγγελματικοί χάρτες, έτσι και τα έργα του Χρηστάκου καταγράφουν μητροπόλεις, πόλεις και χωριά˙ ποτάμια, λίμνες, κοιλάδες, οροσειρές, βουνά˙ πολύπλοκα αστικά οδικά δίκτυα, περιφερειακούς επαρχιακούς δρόμους, σιδηροδρομικές γραμμές. Παρόμοιες εικόνες από τον αντικειμενικό κόσμο στοιβάζονται στο κινητό του για άμεση χρήση. Αποτελούν πηγή έμπνευσης και αντικείμενο μελέτης. Υλικό προς ονειροπόληση, σκέψη και επεξεργασία. Όπως τα στοιχεία της φύσης που συλλέγει εμμονικά.
Πρωτεύοντα ρόλο στα έργα παίζει η ιδέα της μεταμόρφωσης. Τα χαρτογραφικά σχήματα–ιχνογραφημένα με μολύβια– μαγικά μεταλλάσσονται σε ρίζες, κλαδιά, αγκάθια, φύλλα δέντρων και φυτών γεμάτα νευρώσεις. Σε ανθρώπινες αρτηρίες, νευρώνες, δενδρίτες και αποφυάδες. Ανακαλούν επίσης ρυτίδες, συγκροτώντας μια ποιητική αλληγορία για το πέρασμα του χρόνου και τη σημασία της μνήμης. Οι οπτικές μεταλλάξεις φέρνουν υποδόρια στο επίκεντρο την αλχημική συσχέτιση του ανθρώπινου οργανισμού ως ενός μικρόκοσμου που αντιστοιχεί στον συμπαντικό μακρόκοσμο.
Γιάννης Χρηστάκος
Οι άπειρες διακλαδώσεις των γραμμών απλώνονται σαν ιστοί αράχνης σε όλη την επιφάνεια. Αποτυπώνουν σημειώσεις μιας πλούσιας σε εμπειρίες και ταξίδια ζωής, δομώντας με ελάχιστα εκφραστικά μέσα την κρυπτογραφημένη αφήγηση. Εκτός από μολύβια, ο καλλιτέχνης αξιοποιεί ρητίνες με τις οποίες επικαλύπτει τμήματα των έργων, προσδίδοντας διάφανο όγκο και ματιέρα. Το υγρό γυαλί, σε στερεοποιημένη μορφή, κοφτερό σε ορισμένα σημεία, λειτουργεί συμβολικά ως έμμεσο σχόλιο για την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Με τη χρήση πολύ λεπτού πινέλου και με επαναλαμβανόμενες κινήσεις σαν να κεντάει ή να ράβει, ο Χρηστάκος στερεοποιεί και λαδομπογιές. Συνθέτει με αυτές τρισδιάστατες γραμμές που δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι είναι αυτούσια, επικολλημένα χρωματιστά νήματα και κλωστές, ξεγελώντας και το πλέον πεπειραμένο μάτι. Μορφολογικά και εννοιολογικά παραπέμπουν σε «όξινες» σταγόνες βροχής, σε γρατζουνίσματα και αμυχές, σε ραφές και μπαλώματα.
Με πατέρα σταθμάρχη και μάννα μοδίστρα –στο ατελιέ του που είναι στο πρώην εργαστήριο ραπτικής της μητέρας του, χώρος εμποτισμένος με αναμνήσεις–, ο Χρηστάκος δημιουργεί γεωγραφικούς χάρτες που θυμίζουν παράλληλα περίτεχνες δαντέλες και έντεχνα κεντήματα. Συνομιλεί με το παρελθόν του ενώ βιώνει το παρόν και οραματίζεται το μέλλον. Τα φανταστικά τοπία του, πέραν από το να ξεναγούν τους θεατές σε αυτοαναφορικά μονοπάτια, σχολιάζουν υπογείως καυτά και καίρια θέματα: την κλιματική κρίση, τις ολέθριες επιπτώσεις των πολέμων, τις πληγωμένες πόλεις, τον αφανισμό κρατών, τις ακούσιες μετακινήσεις, τον βίαιο ξεριζωμό, τη ρευστότητα της ύπαρξης και των καταστάσεων.
Η Νατάσα Γκοβεδάρου, εικαστικός, curator και ιδιοκτήτρια της GovedarouArtGallery, διοργανώνει ομαδική έκθεση στο χώρο της γκαλερί Γ.Παπανδρέου 5 στη Θεσσαλονίκη σε συνεργασία με τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και το Περιφερειακό Τμήμα Πτολεμαΐδας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Σκοπός της έκθεσης είναι να ενισχυθεί ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός με ένα μέρος από τις πωλήσεις.
Το θέμα αυτής της ομαδικής έκθεσης είναι “Όταν η Τέχνη εμπνέεται για τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό” και τα έργα που θα συμμετέχουν θα σχετίζονται με τις 7 θεμελιώδεις αρχές που διέπουν τον Ερυθρό Σταυρό (Ανθρωπισμός , Αμεροληψία, Ουδετερότητα, Ανεξαρτησία, Εθελοντισμός, Ενότητα, Παγκοσμιότητα). Παράλληλα με την έκθεση θα εορταστούν και τα 10 χρόνια λειτουργίας της GovedarouArtGallery! Η έκθεση θα διαρκέσει από 10 Οκτωβρίου – 1 Νοεμβρίου 2024.
Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός είναι ο μεγαλύτερος ανθρωπιστικός οργανισμός στην Ελλάδα με σύνθετο έργο που βασίζεται στην εθελοντική δράση και την άμεση ανταπόκριση των πολιτών. Κινητοποιείται στοχεύοντας πάντα στην ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου σε περιόδους πολέμου και ειρήνης, στηρίζοντας τραυματίες, ασθενείς, πρόσφυγες, ηλικιωμένους, ανθρώπους με οικονομικές δυσκολίες και άτομα από κάθε ευάλωτη ομάδα του πληθυσμού. Η δράση του έχει συνδεθεί με την επαγρύπνηση, την αλληλεγγύη και τη φιλαλληλία και είναι συνώνυμη της αφιλοκερδούς προσφοράς και της ανιδιοτέλειας.
Κωνσταντίνος Πάτσιος, La belle au bois dormant, 60x70cm, painting and collage on paper, 2024
O Κωνσταντίνος Πάτσιος παρουσιάζει ένα νέο σύνολο έργων στο Art Market της Βουδαπέστης με την Belart, μια κορυφαία σερβική gallery από τις 17 ως τις 20 Οκτωβρίου.
Το «La Quinta del Sordo» (Η έπαυλη του κωφού) του Francisco de Goya ήταν η κύρια πηγή έμπνευσης του καλλιτέχνη. Μια πολύ ενδιαφέρουσα σειρά από πίνακες ζωγραφικής που δημιουργήθηκαν στις αρχές του 19ου αιώνα, και παρουσιάζουν το βαθύ και ανησυχητικό όραμά του για την ανθρώπινη κατάσταση. Ζωγραφισμένα στο σπίτι του καλλιτέχνη κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, απεικονίζουν την αυξανόμενη απογοήτευση του καλλιτέχνη από την πολιτική και κοινωνική αναταραχή της εποχής του. Η σκοτεινή του εικονοποιία αποκαλύπτει την εμβάθυνση του Γκόγια σε θέματα όπως η παράνοια, η βία και το γκροτέσκο.
Κωνσταντίνος Πάτσιος, The Fibonacci Sequence, 60x70cm, painting and collage on paper, 2024
Χρησιμοποιώντας τεχνικές όπως το ντεκολάζ, ο Κωνσταντίνος Πάτσιος αποδομεί και επανασυναρμολογεί στρώματα υλικών, καθένα από τα οποία αντιπροσωπεύει διαφορετικές ιστορικές περιόδους και προοπτικές. Αυτή η συνένωση διαφορετικών ιστορικών θραυσμάτων του επιτρέπει να παρουσιάσει τη δική του ερμηνεία της ιστορίας, όπου ανόμοια στοιχεία ενσωματώνονται για να σχηματίσουν μια συνεκτική αφήγηση.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία, αποκαλύπτεται μια νέα αντίληψη της ιστορίας, που επανερμηνεύει και αναψηλαφεί τα γεγονότα.
Κωνσταντίνος Πάτσιος, Metamorphosis, 40x40cm, painting and collage on wood, 2024
Αυτό που εκτιμάμε περισσότερο στη γαστρονομική –και όχι μόνο– σκηνή της Αθήνας είναι εκείνες οι προτάσεις που τολμούν κάτι ιδιαίτερο. Το Lux Athens είναι μια τέτοια πρόταση! Με στόχο να δημιουργήσει ένα νέο σημείο αναφοράς για τους φίλους του ποιοτικού φαγητού, της… ψαγμένης μουσικής, της υψηλής αισθητικής, μας περιμένει στην καρδιά της Αθήνας, στο Μεταξουργείο, για μια all day εμπειρία!
Στεγασμένο σε ιστορικό κτήριο του 1860, με διακόσμηση που παραπέμπει στην Μπελ Επόκ, και πίνακες από Έλληνες και ξένους δημιουργούς διάσπαρτους στον χώρο, το LUX Athens καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις με την πρώτη ματιά!
Lux Athens
Lux Athens
Η δημιουργία του ατμοσφαιρικού αυτού πολυδιάστατου χώρου οφείλεται στην υπόσχεση που έδωσε –και κράτησε– ο σημερινός ιδιοκτήτης, Σπύρος Σμυρής, στην κόρη του, χορεύτρια κλασικού χορού και λάτρη της ταινίας «Burlesque», να δημιουργήσει έναν ανάλογο χώρο στην Ελλάδα.
«Ο χώρος χτίστηκε από τους πρώτους Γερμανούς έποικους επί Όθωνα γύρω στο 1860 και στέγασε το πρώτο επιπλοποιείο των Αθηνών, που έφτιαχνε τα έπιπλα για τα ανάκτορα και τα πλούσια σπίτια της εποχής» μας ενημερώσει ο κύριος Σμυρής.
Lux Athens
«Από τότε άλλαξε χρήσεις και μέχρι τις ημέρες μας λειτουργούσε κυρίως ως ταβερνείο και μπακάλικο. Μάλιστα, επειδή στον από κάτω δρόμο ήταν τα γραφεία της Finos Film, στο μαγαζί έρχονταν πολλοί καλλιτέχνες. Εδώ γράφτηκε ο σκελετός του σεναρίου για την ταινία “Της κακομοίρας”, με τον Κώστα Χατζηχρήστο. Η ταινία εμπνεύστηκε από αυτά που γίνονταν στο μαγαζί! Πολλοί καλλιτέχνες έρχονταν ως πελάτες, ανάμεσά τους η Αλίκη Βουγιουκλάκη, το πρώτο σπίτι της οποίας ήταν εδώ κοντά. Με την παρακμή της περιοχής το μαγαζί εγκαταλείφθηκε και σήμερα βρίσκεται στα χέρια μας, που αποφασίσαμε σε αυτή τη γειτονιά να κάνουμε κάτι αιρετικό!».
Lux Athens
Βαπτίστηκε LUX από το λατινικό «φως» και όπως μας εξηγεί ο κύριος Σμυρής η επιλογή του ονόματος δεν έγινε τυχαία. «Θέλαμε ο χώρος μας να έχει καλλιτεχνικό και πνευματικό φως! Διότι το LUX Athens δεν είναι απλώς ένα εστιατόριο… Είναι μουσική σκηνή, χώρος για μουσικοθεατρικές παραστάσεις. Είναι ένας πολυχώρος που μπορεί να χρησιμοποιηθεί το πρωί και από εταιρείες για μίνι συνέδρια που συνδυάζονται με φαγητό, διότι διαθέτουμε την κατάλληλη υλικοτεχνική υποδομή» αναφέρει και προσθέτει: «Επενδύουμε στην πολύ προσεγμένη μουσική, φιλοξενώντας στις live βραδιές μας πολύ ιδιαίτερα σχήματα. Από έντεχνο και ροκ μέχρι λυρικό τραγούδι και μουσικές γύρω από την άρπα. Φιλοξενούμε σχήματα που μπορεί να μην είναι εμπορικά αλλά ανεβάζουν ψηλά τον πήχη της ποιότητας στη μουσική και μπορεί να είναι περισσότερο αναγνωρίσιμα στο εξωτερικό από ό,τι στην Ελλάδα. Θέλουμε ανθρώπους που αγαπούν πολύ τη μουσική και είναι ένα βήμα μπροστά στη μουσική».
Lux Athens
Το LUX Athens είναι η ιδανική επιλογή και για τους λάτρεις του καλού φαγητού, από νωρίς το πρωί για πρωινό και brunch μέχρι αργά το βράδυ για ένα υπέροχο δείπνο, με ενημερωμένη κάβα κρασιών και δημιουργικά cocktails. Εγγύηση για τη νοστιμιά και την υψηλή ποιότητα των πιάτων αποτελεί η υπογραφή του σεφ Γιάννη Αλιφραγκή, που όπως αναφέρει στόχος του ίδιου και της ομάδας του είναι «φεύγοντας ο πελάτης να θυμάται το φαγητό μας».
Lux Athens
Η σύγχρονη ελληνική κουζίνα και οι συνταγές της βρίσκονται στο επίκεντρο της γαστρονομικής φιλοσοφίας του μαγαζιού. «Δύσκολα μπορώ να υποδείξω ποια είναι τα καλύτερα πιάτα μας, διότι όλα είναι φτιαγμένα με αγάπη και με τα καλύτερα υλικά της αγοράς. Από τις πιο δυνατές επιλογές μας είναι σίγουρα το σεβίτσε μάνγκο με φρέσκο ψάρι, το μιλφέιγ κολοκύθι, ο μπακαλιάρος με σκορδαλιά γλυκοπατάτας, η ταλιάτα από black angus, ο μοσχαρίσιος σιδηρόδρομος σιγομαγειρεμένος με ελαφριά σάλτσα ντομάτας, το ριζότο μανταρίνι με καραμελωμένο φρέσκο τόνο και πολλά άλλα ακόμα» αναφέρει ο σεφ.
Από τις 10 έως τις 20 Οκτωβρίου στον φιλόξενο χώρο του LUX Athens θα ακούγονται μουσικές από την avant-garde σκηνή, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Μικρό Παρίσι που γίνεται στην περιοχή, ενώ τις Παρασκευές από τις 11/10 στη σκηνή ανεβαίνει ο Θοδωρής Κοτονιάς.
H Ταινιοθήκη της Ελλάδος με χαρά ανακοινώνει το πρώτο μεγάλο αφιέρωμα του 13ου Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας στην πρωτοπόρο σκηνοθέτρια Αντουανέττα Αγγελίδη, θέλοντας να τιμήσει τη μακρόχρονη κινηματογραφική συνεισφορά της.
5-18 Δεκεμβρίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος
Η ιδιοσυγκρασιακή δημιουργός και απόλυτη εκπρόσωπος του πειραματικού και πρωτοποριακού σινεμά στην Ελλάδα, τον περασμένο Μάϊο, τιμήθηκε με το μεγαλύτερο βραβείο πειραματικού σινεμά στον κόσμο, από τα Anthology Film Archives της Νέας Υόρκης, το Ground Glass Award του 2024, «για την εξαιρετική συνεισφορά στο χώρο της πειραματικής τέχνης, για την οργιαστικά ευφάνταστη συνεισφορά της στην αισθητική του φεμινιστικού κινηματογράφου και για την αφοσίωσή της στο σινεμά ως ερευνητικό μέσο».
Στο 13ο ΦΠΚΑ θα προβληθούν και οι τέσσερις εμβληματικές πειραματικές ταινίες της Κλέφτης ή η πραγματικότητα (2001), Οι ώρες – Μια τετράγωνη ταινία (1995), Τόπος (1985), Idées Fixes / Dies Irae (Παραλλαγές στο ίδιο θέμα) (1977), καθώς και δύο μικρού μήκους δουλειές της: Ώρα μεσημεριού (2006) και 121280 Ritual (1980/2008).
Θα παιχτεί επίσης το ντοκιμαντέρ Έμμονες ώρες στον τόπο της πραγματικότητας – Εξομολογήσεις της Αντουανέττας Αγγελίδη (ή ένα δοκίμιο για το βλέμμα της) που γύρισε η κόρη της Ρέα Βαλντέν το 2022 .
Το πρόγραμμα, το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου, περιλαμβάνει Masterclass της Αντουανέττας Αγγελίδη (5 μ.μ.), και αμέσως μετά Διάλογο για το έργο της.
Συνομιλούν οι: Αθηνά Αθανασίου – καθηγήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Κοσμήτορας της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών, Πάντειο Πανεπιστήμιο, Ρέα Βαλντέν – επίκουρη καθηγήτρια Σκηνοθεσίας και Μοντάζ, Τμήμα Ψηφιακών Τεχνών και Κινηματογράφου, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Φιλ Ιερόπουλος – σκηνοθέτης, καλλιτέχνης και ερευνητής, Σάββας Μιχαήλ – συγγραφέας, και Έλενα Χαμαλίδη – αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας Τέχνης, Τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας, Ιόνιο Πανεπιστήμιο.
Θα ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση με το κοινό. Την εκδήλωση διευθύνει η Ρέα Βαλντέν.
Παραλλαγές στο ίδιο θέμα [Variations on the Same Subject] Website Extra C (Αντουανέττα Αγγελίδη)
Αντουανέττα Αγγελίδη– Η Αρχιτεκτονική του ονείρου
Η Αντουανέττα Αγγελίδη είναι μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του μοντερνισμού στον ελληνικό κινηματογράφο και συγκεκριμένα του φεμινιστικού πειραματικού κινηματογράφου. Βαθιά πολιτικοποιημένη και μυημένη σε ριζοσπαστικά διανοητικά ρεύματα, όπως η ψυχανάλυση, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 κατασκευάζει αρχιτεκτονικά μια οπτική γλώσσα που αποδομεί την πατριαρχική αναπαράσταση των γυναικών, αλλά και προσφέρει ποιητικές εικόνες μιας παράδοξης αφύπνισης, μέσω του ονείρου και του ανοίκειου, στους βυθούς του ασυνειδήτου και της επιθυμίας.
Στην πρώτη ασπρόμαυρη ταινία της Idées Fixes / Dies Irae (Παραλλαγές στο ίδιο θέμα) (1977), όπου καταγγέλλει την εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος, διαφαίνεται ήδη η δεξιοτεχνία της Αγγελίδη στην εικαστική σύνθεση του κινηματογραφικού κάδρου, αλλά και στην ενορχήστρωση της γλώσσας, του θορύβου και της σιωπής. Στην ταινία Τόπος (1985), η δημιουργός κατασκευάζει ονειρικά τοπία με ζωγραφικές αναφορές στο έργο του Μαζάτσο και του Μπαλτίς, και παίζει κι εδώ με την πολυφωνία και τη σιωπή.
Οι Ώρες-Μία τετράγωνη ταινία (1995) αντλούν από παιδικές μνήμες και τραύματα, καθώς και από ιστορικές εμπειρίες του αντιδικτατορικού αγώνα, και δείχνουν τη λυτρωτική αξία της καλλιτεχνικής αυτo-έκφρασης. Στο Κλέφτης ή η πραγματικότητα (2001), οι διεργασίες του ονείρου τέμνονται με τις διεργασίες του πένθους και η ταινία είναι μια κινηματογραφική σύνθεση υψηλής εικαστικής αξίας. Θα προβληθούν επίσης οι μικρού μήκους ταινίες Ώρα μεσημεριού (2006), μια σπουδή στη Γκραντίβα με στοιχεία από την τέχνη της περφόρμανς, καθώς και το 121280 Ritual (1980/2008), όπου οι εικόνες της εγκυμονούσας Αγγελίδη επενδύονται με ένα ποιητικό ηχοτοπίο.
Τέλος, θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ της κόρης και συνεργάτη της Αγγελίδη Ρέας Βαλντέν, Έμμονες ώρες στον τόπο της πραγματικότητας – Εξομολογήσεις της Αντουανέττας Αγγελίδη (ή ένα δοκίμιο για το βλέμμα της) (2022), όπου η πρωτοπόρος δημιουργός αφηγείται τις πρωτοποριακές πρακτικές της, τα προσωπικά και πολιτικά τραύματά της, τη σχέση της με τον φεμινισμό, καθώς και την υφέρπουσα τύφλωση και τις μεταμοσχεύσεις ματιών που της προσέφεραν ένα «νέο βλέμμα». Αξίζει να σημειωθεί, ότι τα αμερικανικά Anthology Film Archives βραβεύσαν το 2024 την Αγγελίδη για την εξαιρετική συνεισφορά της στο χώρο της πειραματικής τέχνης.
121280 Ritual
Who is Who
Η Aντουανέττα Αγγελίδη (γεν.1950, 30 Απριλίου) είναι πρωτοπόρος του φεμινιστικού και avant-garde κινηματογράφου στην Ελλάδα, και εικαστικός. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, σκηνοθεσία και μοντάζ στο Institut des Hautes Etudes Cinématographiques (I.D.H.E.C.) στο Παρίσι, και θεωρία κινηματογράφου με τον Christian Metz.
Το έργο της περιλαμβάνει τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες – Idées Fixes / Dies Irae (Παραλλαγές στο ίδιο θέμα, 1977), Τόπος (1985), Οι ώρες – Μια τετράγωνη ταινία (1995) και Κλέφτης ή η Πραγματικότητα (2001) –, καθώς και μικρού μήκους ταινίες και εικαστικές εγκαταστάσεις. Δουλειά της έχει προβληθεί σε διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ και σε μουσεία σύγχρονης τέχνης, αλλά και στις αίθουσες κι στην εθνική τηλεόραση. Χρησιμοποιεί την ιστορία της τέχνης και τα όνειρά της ως πρώτη ύλη για τη δουλειά της, «απομακρυνόμενη από την πραγματικότητα για να πλησιάσει το Πραγματικό».
Η αντιστροφή και η αντιπαράθεση των κωδίκων, καθώς και ο μηχανισμός του ονείρου και το ανοίκειο, αποτελούν κεντρικές δημιουργικές στρατηγικές της. Η περιπλοκότητα της κινηματογραφικής ετερογένειας και η αφηγηματική πολλαπλότητα των διαφορετικών φιλμικών στοιχείων χαρακτηρίζουν τη δουλειά της. Δίδαξε για χρόνια σκηνοθεσία στο Τμήμα Κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, καθώς και στα Πανεπιστήμια της Πάτρας, της Θεσσαλίας και του Αιγαίου.
Μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, και ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και του Women in Film and Television Greece. Τιμητικό αφιέρωμα στο έργο της συμπεριλήφθηκε στο 46ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, όπου και της απένειμαν τον Χρυσό Αλέξανδρο για τη συνολική της προσφορά στον κινηματογράφο.
Τιμητικό αφιέρωμα στο έργο της συμπεριλήφθηκε επίσης στο Prismatic Ground Festival (2024) στα Anthology Film Archives στην Νέα Υόρκη, όπου της απένειμαν το Ground Glass Award για την εξαιρετική συνεισφορά της στο πεδίο των πειραματικών τεχνών. Ένας τόμος για το έργο της στα ελληνικά εκδόθηκε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ενώ ο τόμος στα αγγλικά ReFocus: The Films of Antoinetta Angelidi εκδόθηκε στη σειρά ReFocus: The International Directors Series του Edinburgh University Press. Η μυστική εξομολόγηση για τη ζωή και το έργο της, Έμμονες ώρες στον τόπο της πραγματικότητας (2022), γυρίστηκε από την κόρη της Ρέα Βαλντέν.
Με αφορμή τα 80 χρόνια από την απονομή του Όσκαρ στην Κατίνα Παξινού, το ΜορφωτικόΊδρυμα Εθνικής Τραπέζης εγκαινιάζει τη συνεργασία του με την Ταινιοθήκη της Ελλάδος με ένα αφιέρωμα στην κινηματογραφική καριέρα της μεγάλης Ελληνίδας ηθοποιού.
Διεξαγωγή 17-20 Οκτωβρίου στην Ταινιοθήκη Ελλάδος.
Κατίνα Παξινού. Η Ελληνίδα που κατέκτησε το Χόλιγουντ. Με αφορμή τα 80 χρόνια από τη βράβευσή της με Όσκαρ, το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης και η Ταινιοθήκη της Ελλάδος παρουσιάζουν ένα αφιέρωμα στις σημαντικότερες κινηματογραφικές επιτυχίες της μεγάλης τραγωδού: Για ποιον χτυπά η καμπάνα, Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, Ο Ρόκο και τα αδέρφια του, Το Νησί της Αφροδίτης.
Από την Πέμπτη 17 Οκτωβρίου έως και την Κυριακή 20 Οκτωβρίου, η Ταινιοθήκη, θα προβάλει τέσσερις ταινίες και ένα ντοκιμαντέρ (δύο επεισόδια του Παρασκηνίου αφιερωμένα στην Κατίνα Παξινού), δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να γνωρίσει μια άλλη όψη της κορυφαίας ερμηνεύτριας και να ξαναθυμηθεί μερικά από τα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης στα οποία συμπρωταγωνίστησε με ιερά τέρατα του κινηματογράφου: τον Αλέν Ντελόν, την Κλαούντια Καρντινάλε, την Ίνγκριντ Μπέργκμαν και τον Γκάρι Κούπερ.
Αφιέρωμα στην Κατίνα Παξινού
Μία ευκαιρία να δούμε εμβληματικές ταινίες όπως ο Ρόκο και τ’αδέλφια του του Λουκίνο Βισκόντι, αλλά και το Για ποιον χτυπά η καμπάνα, βασισμένο στο φημισμένο μυθιστόρημα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Για την ερμηνεία της αυτή, η Κατίνα Παξινού έγινε η πρώτη ηθοποιός που κέρδισε ταυτόχρονα Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα Β’ Ρόλου και μαζί η πρώτη Ελληνίδα που τιμήθηκε με Όσκαρ.
Ενσαρκώνοντας υποδειγματικά μία μεγάλη γκάμα από ρόλους μάνας, όπως στην κινηματογραφική απόδοση του έργου του Ευγένιου Ο’ Νιλ Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, αλλά και στο Νησί της Αφροδίτης, τη μοναδική ελληνόφωνη ταινία της, η Κατίνα Παξινού άφησε το ανεξίτηλο στίγμα της (και) στη μεγάλη οθόνη.
Για ποιον χτυπά η καμπάνα (Images courtesy of Park Circus/Universal)
Για ποιον χτυπά η καμπάνα / For whom the bell tolls (1943, ΗΠΑ)
Σκηνοθεσία: Sam Wood Σενάριο: Dudley Nichols, από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Ernest Hemingway Παίζουν: Gary Cooper, Ingrid Bergman, Akim Tamiroff, Κατίνα Παξινού, Arturo de Cordova, Vladimir Sokoloff, Fortunio Bonanova
Φωτογραφία: Ray Rennahan Μουσική: Victor Young Διάρκεια: 170΄
Το 1937, o Αμερικανός Ρόμπερτ Τζόρνταν, ειδικός στα εκρηκτικά, φτάνει στη μαστιζόμενη από τον Εμφύλιο Πόλεμο Ισπανία προκειμένου να πολεμήσει για τη δημοκρατία. Ενώνεται στα βουνά με την ομάδα του Πάμπλο και της Πιλάρ και αναλαμβάνει την επικίνδυνη αποστολή να ανατινάξει μια στρατηγικής θέσης γέφυρα που βρίσκεται υπό τον έλεγχο των φασιστών. Στην ομάδα των παρτιζάνων βρίσκεται και η Μαρία, μια αθώα και φοβισμένη κοπέλα που προκαλεί το ενδιαφέρον του Ρόμπερτ. Καθώς η πορεία στα βουνά συνεχίζεται και οι μάχες γίνονται όλο και σκληρότερες, η συμπάθεια των δύο εξελίσσεται σε μεγάλο έρωτα.
Παρθενικός κινηματογραφικός ρόλος για την Κατίνα Παξινού, η οποία και κατακτά μια θέση στην Ιστορία ως η πρώτη ηθοποιός που κέρδισε ταυτόχρονα Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα Β’ Ρόλου, και μαζί ως η πρώτη Ελληνίδα που τιμήθηκε με Όσκαρ. Υποψήφιο για εννέα συνολικά Όσκαρ, το φιλμ προσαρμόζει στην οθόνη το φημισμένο μυθιστόρημα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, γραμμένο στα 1939 στην Κούβα, όταν ο συγγραφέας είχε ήδη πάρει μέρος στον Ισπανικό Εμφύλιο με τις διεθνείς ταξιαρχίες. Στην κανονική της εμπορική διανομή, η ταινία είχε προβληθεί περικομμένη στα 134 λεπτά από τα αρχικά 170, κάτι που ίσχυε μέχρι την αποκατάστασή της τη δεκαετία του 1990. Στην Ισπανία ήταν απαγορευμένη μέχρι το 1978.
Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα (Φωτογράφος Alexander Kahle)
Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα / Mourning becomes Electra (1947, ΗΠΑ)
Σκηνοθεσία: Dudley Nichols Σενάριο: Dudley Nichols, από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Eugene O’Neill Παίζουν: Rosalind Russel, Michael Redgrave, Raymond Massey, Κατίνα Παξινού, Kirk Douglas, Leo Genn, Nancy Coleman, Sara Allgood
Φωτογραφία: George Barnes Μουσική: Richard Hageman Διάρκεια: 159΄
Αμέσως μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου στις ΗΠΑ, ο στρατηγός Έζρα Μάνον επιστρέφει στο σπίτι του, στη Νέα Αγγλία. Όμως στην οικία των Μάνον, με το σκοτεινό παρελθόν και την νοσηρή σχέση με τη ζωή, υπάρχουν πολλές ανοιχτές πληγές. Η παθολογική αγάπη της γυναίκας του Έζρα, Κριστίν Μάνον, για τον γιο της, Όριν, η προβληματική της συμβίωση με την κόρη της, Λαβίνια, και η παρεμβολή ενός τρίτου προσώπου στη ζωή τους διευρύνουν τον κύκλο μίσους, εκδίκησης και καταστροφικού έρωτα που ήδη εμποτίζει το παρελθόν της οικογένειας και θα ολοκληρωθεί μόνο με την τιμωρία όσων εμπλέκονται σε αυτόν.
Ως δόλια μητέρα, η Κατίνα Παξινού είναι μια άλλη Κλυταιμνήστρα σε αυτή την μεγαλειώδη διασκευή στην οθόνη του ομώνυμου θεατρικού έργου (1931) του Ευγένιου Ο’ Νιλ, ο οποίος μετέφερε ουσιαστικά την «Ορέστεια» του Αισχύλου στη μετεμφυλιακή Αμερική του 1865. Γεμάτες ένταση και ερμηνευτική δεινότητα είναι οι σκηνές των λεκτικών της αναμετρήσεων με την Ρόζαλιντ Ράσελ, η οποία, στον ρόλο της κόρης και συνάμα αντίζηλής της Λαβίνια, προτάθηκε για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, όπως προτάθηκε και ο Μάικλ Ρέντγκρεϊβ, ως ο γιος της οικογενείας Όριν, για εκείνον του Α’ Ανδρικού.
Ο Ρόκο και τ’ αδέλφια του (Φωτογράφος Franco Fedeli)
Ο Ρόκο και τ΄αδέλφια του / Rocco e i suoi fratelli (1960, Ιταλία-Γαλλία)
Σκηνοθεσία: Luchino Visconti Σενάριο:Luchino Visconti, Suso Cecchi D’Amico Παίζουν: Alain Delon, Renato Salvatori, Σπύρος Φωκάς, Κατίνα Παξινού, Annie Girardot, Claudia Cardinale, Max Cartier, Nino Castelnuovo, Roger Hanin, Adriana Asti
Φωτογραφία: Giuseppe Rotunno Μουσική: Nino Rota Διάρκεια: 179΄
Μετά τον θάνατο του άντρα της, η Ροζάρια μετακομίζει με τους τέσσερις γιους της από τον ιταλικό νότο στο Μιλάνο, όπου ζει ο μεγαλύτερος γιος της, προς αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης. Όμως η προσαρμογή της οικογένειας στις συνθήκες διαβίωσης στην πόλη θα γίνει ακόμη πιο οδυνηρή, όταν δύο από τα αδέλφια θα ερωτευτούν την ίδια γυναίκα, μια ιερόδουλη.
Το αριστούργημα του Visconti, που τιμήθηκε, μεταξύ πολλών άλλων, με το Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής και το Βραβείο FIPRESCI στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας το 1960, σηματοδοτεί το οριστικό πέρασμα του κορυφαίου Ιταλού δημιουργού από το νεορεαλιστικό σινεμά, που τόσο πιστά υπηρέτησε, στον μοντερνισμό πού δονείται εκείνα τα χρόνια σε όλη την Ευρώπη. Η Κατίνα Παξινού υποδύεται την απεγνωσμένη χήρα μητέρα σε τούτο το αδρό, παλλόμενο πορτρέτο της Ιταλίας των μεγάλων κοινωνικών αλλαγών, ο Σπύρος Φωκάς, ως ένας από τους γιους, είναι ο έτερος Έλληνας στο εντυπωσιακό καστ, ενώ ο πρόσφατα χαμένος Αλέν Ντελόν εμφανίζεται για πρώτη φορά ως πρωταγωνιστής, την ίδια χρονιά με το «Γυμνοί στον ήλιο» του Ρενέ Κλεμάν.
Ένας αγωνιστής της ΕΟΚΑ, ο Κυριακούλης, συλλαμβάνεται από τους Άγγλους και οι συναγωνιστές του, για να εκδικηθούν, απαγάγουν τον Ντέιβιντ, τον γιο μιας Αγγλίδας, φίλης του Βρετανού διοικητή του νησιού. Η κόρη της Αγγλίδας και ένας παλιός της φίλος λοχαγός, μαζί με έναν διπλωμάτη, προσπαθούν να βοηθήσουν τον Ντέιβιντ, οργανώνοντας την απόδραση του Κύπριου. Τελικά, μετά την αποτυχία του σχεδίου απόδρασής του, ο Κύπριος αγωνιστής θα κρεμαστεί από τους Άγγλους, αλλά η μητέρα του δεν θα επιτρέψει στους συμπατριώτες της να κάνουν το ίδιο στον Άγγλο αιχμάλωτό τους.
Στον ρόλο της χαροκαμένης μάνας, η Κατίνα Παξινού ερμηνεύει εδώ τον ένα και μοναδικό της ελληνόφωνο ρόλο στον κινηματογράφο. Το σενάριο διασκεύασε ο Έλληνας ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Αλέξης Πάρνης από το ομώνυμο θεατρικό του έργο, το οποίο είχε σαρώσει το 1960 την τότε ΕΣΣΔ με… 22.000 παραστάσεις σε 175 θέατρα της Σοβιετικής Ένωσης και των υπόλοιπων Λαϊκών Δημοκρατιών. Τρία χρόνια μετά, ο Πάρνης επέστρεψε στην Ελλάδα με ειδική άδεια της κυβέρνησης και το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά και στη χώρα μας από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, με σκηνοθέτη τον Αλέξη Σολομό και πρωταγωνίστρια την Κυβέλη.
Παρασκήνιο / Αφιέρωμα στην Κατίνα Παξινού
Παρασκήνιο: Αφιέρωμα στην Κατίνα Παξινού (2001, Ελλάδα)
Ένα πλήρες πορτρέτο της Κατίνας Παξινού, έτσι όπως το σκιαγράφησε η θρυλική εκπομπή πολιτισμού των Λάκη Παπαστάθη και Τάκη Χατζόπουλου «Παρασκήνιο» σε δύο επεισόδιά της στην ΕΡΤ, το 2001. Οι μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν και εργάστηκαν δίπλα της, καθώς και ένα σπάνιο αρχειακό υλικό μορφοποιούν την προσωπικότητα και την καριέρα της μεγάλης Ελληνίδας τραγωδού.
Μεταξύ άλλων, ο εγγονός της Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, η χορογράφος Μαρία Χορς και οι ηθοποιοί Ελένη Χατζηαργύρη και Κώστας Καστανάς συνθέτουν την εικόνα του ανθρώπου και του καλλιτέχνη μέσα από την αφήγηση των αναμνήσεών τους, ενώ παρεμβάλλονται αποσπάσματα από θεατρικές παραστάσεις της, πλούσιο φωτογραφικό υλικό, ηχητικά ντοκουμέντα, πλάνα από ερασιτεχνικές λήψεις από ταξίδια αναψυχής ή σκηνές από το αφιέρωμα του BBC στη ζωή και την καριέρα της βραβευμένης με Όσκαρ Πειραιώτισσας.
Info
Μουσείο Παξινού-Μινωτή
Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης είναι διαχειριστής του Κληροδοτήματος Αλέξη Μινωτή εις μνήμην Κατίνας Παξινού στο πλαίσιο του οποίου λειτουργεί το Μουσείο Παξινού Μινωτή, στο Μέγαρο Εϋνάρδου (Αγ. Κων/νου 20).
Το Μουσείο δέχεται επισκέψεις κατόπιν ραντεβού.
Για το επόμενο χρονικό διάστημα έχουν προγραμματιστεί οι ακόλουθες ξεναγήσεις: 15 Οκτωβρίου, 22 Οκτωβρίου, 19 Νοεμβρίου και 10 Δεκεμβρίου, ώρα 11.00 – 12.30. Αριθμός συμμετεχόντων: μέχρι 20 άτομα. Απαραίτητη η κράτηση θέσης στο [email protected].
Πρόγραμμα προβολών
Πέμπτη 17/10
19:30 Για ποιον χτυπά η καμπάνα / For whom the bell tolls (1943, ΗΠΑ, 170΄)
Σκηνοθεσία: Sam Wood
Προλογίζει η κριτικός κινηματογράφου Πόλυ Λυκούργου
Παρασκευή 18/10
20:00 Ο Ρόκο και τ΄αδέλφια του / Rocco e i suoi fratelli (1960, Ιταλία-Γαλλία, 179΄) Σκηνοθεσία: Luchino Visconti
Προλογίζει ο κριτικός κινηματογράφου Ιάσονας Τριανταφυλλίδης
Σάββατο 19/10
20:00 Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα / Mourning becomes Electra (1947, ΗΠΑ, 159΄)
Σκηνοθεσία: Dudley Nichols
Προλογίζει η διευθύντρια σπουδών της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου Δηώ Καγγελάρη
Κυριακή 20/10 20:00 Το νησί της Αφροδίτης (1969, Ελλάδα-Κύπρος, 95΄)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Σκαλενάκης
Προλογίζει ο διευθυντής φωτογραφίας Νίκος Καβουκίδης
22:00 Παρασκήνιο: Αφιέρωμα στην Κατίνα Παξινού, α’ και β’ μέρος (2001, Ελλάδα, 102΄)
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δημογεροντάκης, Κώστας Μαχαίρας
Προβολή με ελεύθερη είσοδο
Εισιτήρια 6 ευρώ (γενική είσοδος).
Η Ταινιοθήκη της Ελλάδας προσφέρει την δυνατότητα online κράτησης εισιτηρίων στη διεύθυνση: https://tickets.tainiothiki.gr/
Στην έκθεση στην γκαλερί Κalfayan που διαρκεί έως τις 2 Νοεμβρίου παρουσιάζονται αντιπροσωπευτικά έργα του Βλάση Κανιάρη (1928-2011) από τις δεκαετίες 1950-1980: γλυπτά, έργα από τη σειρά των ‘Τοίχων’ και μνημειακές γλυπτικές εγκαταστάσεις.
Η έκθεση, που αποτελεί την τέταρτη ατομική παρουσίαση έργων του καλλιτέχνη στην γκαλερί, φωτίζει μία ακόμα πλευρά του πολυδιάστατου έργου του Βλάση Κανιάρη, ο οποίος είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες εικαστικούς της Μεταπολεμικής περιόδου. Το 2009 οι Kalfayan Galleries παρουσίασαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα την ιστορικής σημασίας εγκατάσταση με τον τίτλο ‘Arrivederci-Willkommen-1976’ που διαπραγματεύεται το θέμα της μετανάστευσης.
Ο Βλάσης Κανιάρης υπήρξε πάντοτε οξυδερκής παρατηρητής του ιστορικο-κοινωνικού γίγνεσθαι σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Ανήκε στη γενιά των Ελλήνων καλλιτεχνών που έδρασαν την περίοδο του ’60 και του ’70 στην Ιταλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Δημιούργησε μία καθαρά προσωπική εικαστική γλώσσα, τολμώντας να πειραματιστεί με ποικίλα εκφραστικά μέσα, έξω από τα κυρίαρχα ρεύματα της εποχής του.
Το ενδιαφέρον του Κανιάρη για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος στην καθημερινότητά του, ήταν εμφανές από τα πρώτα έργα του. Το τρομερό δυστύχημα στην Marcinelle του Βελγίου το 1957, όπου περίπου 400 Ιταλοί ανθρακωρύχοι έχασαν τη ζωή τους, είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας σειράς αφηρημένων ζωγραφικών έργων, στα οποία προσπάθησε να αποτυπώσει την έντονη συναισθηματική φόρτιση που του προκάλεσε το γεγονός αυτό.
Τρία χρόνια αργότερα, στη σειρά έργων με τον τίτλο “Walls”, επιχείρησε να ανακατασκευάσει την ατμόσφαιρα της Αθήνας κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Τη δεκαετία του ’60 εισάγει στο έργο του τη χρήση αντικειμένων της καθημερινότητας, και από τη δεκαετία του 1970 και μετά, η ανθρώπινη μορφή εδραιώνεται ως βασική θεματική στο έργο του. Οι πρώτες εγκαταστάσεις δημιουργήθηκαν το 1971 όταν η προσοχή του καλλιτέχνη στράφηκε στο πρόβλημα της αυξανόμενης ροής οικονομικών μεταναστών στη Γερμανία.
Σε αυτά τα έργα ο καλλιτέχνης εντάσσει αντικείμενα που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν στην καθημερινή τους ζωή – καρέκλες και παιχνίδια, ποδήλατα, βαλίτσες – προσπαθώντας δια μέσου μιας προσωπικής παρατήρησης να ανακατασκευάσει ατομικές ιστορίες, όνειρα και αλήθειες, το βάρος της οικονομικής ανέχειας. Στα περιβάλλοντα του Κανιάρη είναι έντονη η αίσθηση της αποξένωσης, ενώ ταυτόχρονα επισημαίνεται η δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος όταν έρχεται αντιμέτωπο με κατεστραμμένα όνειρα και απογοητεύσεις.
Το 1988, ο Βλάσης Κανιάρης, μαζί με τον Νίκο Κεσσανλή, εκπροσώπησαν την Ελλάδα στη Μπιενάλε της Βενετίας, και το 1997 παρουσίασε το έργο του στην Documenta. Το έργο του έχει παρουσιαστεί σε πλήθος εκθέσεων στην Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική. Έργα του βρίσκονται σε σημεντικές ιδιωτικές και μουσειακές συλλογές συμπεριλαμβανομένων των Pinakothek Der Moderne (Μόναχο), Museum am Ostwall Dortmund, Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris, Kunstmuseum Bochum και Tate Moden (Λονδίνο).
Πριναπό πολλάχρόνια μία αγαπημένη μου φίλη έκανε το Bachelorette της σε ένα όμορφο ξενοδοχείο, όχι μακριά από την Αθήνα, που ονομάζεται Mitsis Galini, όπου διασκεδάσαμε πολύ.Καθώςπερνούσαντα χρόνια, ένιωσαότι ήρθε ηώρανα ξαναεπισκεφτώ αυτό το αξιοσημείωτο μέρος με μια νέα ιδιότητα, αυτή της δημοσιογράφου!
Mitsis Galini Hotel
Φωλιασμένοσεένα ήσυχοπαραθαλάσσιοπεριβάλλονστα ΚαμέναΒούρλα, το Mitsis Galini καλωσορίζει τους επισκέπτες με υπηρεσίες all-inclusive και ημιδιατροφής που εξυπηρετούν κάθε ουρανίσκο. Αυτήτη φορά επιλέξαμε το all inclusive.Λειτουργώντας όλοτο χρόνο, το ξενοδοχείο διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα ιαματικά λουτρά στον κόσμο, που εκτείνεται σε 3.000 τ.μ. και διαθέτει θερμικές πισίνες και μια ποικιλία θεραπειών που συνδυάζουν άψογα τον Θερμαλισμό και τη θαλασσοθεραπεία.Με224δωμάτιακαι σουίτες που προσφέρουν εκπληκτική θέα είτε στο βουνό είτε στη θάλασσα, μαζί με 2 εστιατόρια και 2 μπαρ ανοιχτά καθημερινά, το Mitsis Galini είναι ένα καταφύγιο για όλες τις εποχές.
Mitsis Galini Hotel
Η τοποθεσίατου ξενοδοχείου συνδυάζεικάτιπραγματικά μοναδικό. Απότη μία πλευρά έχετε τη θάλασσα, με τα πανέμορφα ελληνικά καταγάλανα νερά και από την άλλη πλευρά κοιτάζετε το καταπράσινο βουνό, το οποίο είναι γεμάτο βλάστηση, ενώ αναπνέετε φρέσκο καθαρό οξυγόνο.Η σουίταπου επιλέξαμεήταν στραμμένηπρος τη θάλασσα, αλλά η πλευρά στην πισίνα που καθόμουν, ήταν στραμμένη προς το βουνό, οπότε συνδύασα και τα δύο ιδιαίτερα αξιοθέατα.Η αλήθειαείναι ότιήταντόσοαναζωογονητικόκαι ταυτόχρονα τόσο χαλαρωτικό που μου έδωσε εικόνες για να θυμάμαι όλο το χειμώνα!
Mitsis Galini Hotel
Τα δωμάτιαείναι πολύ ευρύχωρακαι καθαρά.Τα ξύλιναέπιπλακαιτο μαρμάρινομπάνιοήταντα αγαπημένα μου.Αυτόπου με εξέπληξεπερισσότερο, ήταντο γεγονός ότι οι καθαρίστριες, όλες ευγενικές και γλυκές, ήταν εκεί αργά το βράδυ φροντίζοντας όλες οι εγκαταστάσεις αυτού του τεράστιου ξενοδοχείου να είναι απολύτως τέλειες!
Mitsis Galini Hotel
Για να μην αναφέρω τον τεράστιο μπουφέ, όπου το πιο νόστιμο φαγητό “μας χαιρετούσε” κάθε φορά που μπαίναμε στο εστιατόριο! Χοιρινό, κοτόπουλο, διάφορες σαλάτες, ψάρια και πολλά επιδόρπια και παγωτά συνοδεύονταν από το υπέροχο κρασί και τα κρύα ποτά. Το να παίρνουμε πρωινό απολαμβάνοντας την θέα στην πισίναήταντο καλύτερο ξεκίνημα της ημέρας.Πίσωαπό τον μπουφέ, υπήρχαν πάντα σεφ για να προετοιμάσουν εξατομικευμένο φαγητό ακριβώς μπροστά μας.Οι λάτρεις του κρέατοςείχανμια μοναδικήεμπειρία δείπνουστο εστιατόριο μπροστά στην παραλία, σε ένα κομψό και μοντέρνο περιβάλλον, που προσέφερε μια μεγάλη ποικιλία από πιάτα υπογραφής.
Καθημερινάμετά το γεύμα, απολάμβανατο IsabellaBeachbar, το οποίο ήταν ακριβώς δίπλα στην παραλία, περιτριγυρισμένο από τους ανθισμένους κήπους, με δροσιστικά ποτά και δημιουργικά κοκτέιλ!Κάποιοι αγαπούννακάνουν μια μικρή περιήγησημε βάρκαστα Λιχαδονήσια, τα Μπαρμπάντοςτης Ελλάδας, αλλάαφού μείναμεμόνο 3ημέρεςθαπροσπαθήσουμενα το δοκιμάσουμε την επόμενη φορά που θα επισκεφτούμε αυτόν τον όμορφο παράδεισο.
Το MitsisGaliniείναι ένα πολυτελές ξενοδοχείο 5*, το οποίο προσφέρει υπηρεσίες all-inclusive και ημιδιατροφής, σε μια παραθαλάσσια και ήσυχη τοποθεσία στα Καμένα Βούρλα, 150 χλμ.βόρεια της Αθήνας.Μεπισίνεςμε ιαματικόνερό, ιαματικό σπα, καταπράσινους κήπους με μονοπάτια πεζοπορίας, το ξενοδοχείο προσφέρει την τέλεια χαλαρωτική ατμόσφαιρα.Το θέρετρο λειτουργείόλοτο χρόνο.
Στιςεγκαταστάσειςτου το ξενοδοχείο διαθέτειένααπό τα μεγαλύτερα ιαματικά λουτρά στον κόσμο, που εκτείνεται σε 3.000 τ.μ. με θερμικές πισίνες και ένα ευρύ φάσμα περιποιήσεων.Το ιαματικόσπα τοεπισκέπτονταιάνθρωποιαπό όλο τον κόσμο.Είχαέναπολύ χαλαρωτικόμασάζκαιμετά επισκέφτηκατις πισίνες.Μίαμε θαλασσινόνερό η οποία μου άρεσε και την χρησιμοποίησα και μία άλλη με radio την οποία χρησιμοποιούν κυρίως οι ηλικιωμένοι και είναι ιδανική για διάφορες παθήσεις.Το MitsisGaliniείναιτο απόλυτο5* Wellness Spa retreatστην ΚεντρικήΕλλάδαπου πρέπεινα επισκεφθείτε!
Οι φωτογραφίες είναι ευγενική προσφοράτου Mitsis Galini hotel!
Γράφει ο Κώστας Ευαγγελάτος,
Ζωγράφος, Λογοτέχνης, Θεωρητικός της τέχνης
Ο Μωρίς ντε Βλαμένκ / Maurice de Vlaminck γεννήθηκε το 1876 στο Παρίσι. Ο πατέρας του ήταν...
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
