Ο Πάνος Κονδύλης μεγάλωσε ανάμεσα σε χρώματα, μολύβια, χάρακες και πλόττερ. Από μικρός τον ενθουσίαζαν οι τέχνες και ο κινηματογράφος. Έτσι, παράλληλα με τις σπουδές του στο Πολυτεχνείο, ξεκίνησε το κινηματογραφικό και καλλιτεχνικό του ταξίδι.
Τα τελευταία εννέα χρόνια έχει ζήσει σε τρεις διαφορετικές χώρες και έχει δουλέψει σε εννέα χώρες σε όλο τον κόσμο. Συνεργάζεται και μαθαίνει από τους καλύτερους επαγγελματίες του χώρου, πάντα γεμάτος αισιοδοξία και ενσυναίσθηση.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
-Πάνο, όταν συστήνεσαι, τι επάγγελμα από όλα λες ότι κάνεις;
-Χμ, είναι από τις πιο περίεργες στιγμές. Έχω βρεθεί αρκετές φορές να λέω το μακρόσυρτο “εργάζομαι κυρίως στον κινηματογράφο σαν μακιγιέρ ειδικών εφέ, αλλά κάνω και εικονογραφήσεις, concept design, γλυπτική. Α! κι έχω τελειώσει Αρχιτέκτων Μηχανικός στο Μετσόβιο”.
-Πολυτεχνείο, όπως όλη η οικογένεια σου. Πώς σκεφτόσουν τις σπουδές σου όταν ήσουν μικρός;
-Μεγάλωσα κυριολεκτικά ανάμεσα σε μολύβια, χάρακες, σχεδιαστήρια, και μετέπειτα σε πλόττερ και υπολογιστές. Πιστεύω πως σχεδίαζα αρκετά καλά, πολύ πριν φτιάξω όμορφο γραφικό χαρακτήρα στο σχολείο.
Έπειτα, βλέποντας πόσοι συμφοιτητές των γονιών μου και της αδερφής μου εργάζονταν εν τέλει σαν σκηνογράφοι, φωτογράφοι, σχεδιαστές σε κοστούμια, κοσμήματα και πολλά άλλα πράγματα, αλλά όχι σαν αρχιτέκτονες, μου έδωσε την ιδέα πως με αυτή την πολυπολυτεχνική σπουδή, έχεις τις βάσεις για να κάνεις τα πάντα!
Και τελειώνοντας το Πολυτεχνείο, πραγματικά είχα την πεποίθηση πως αν καταπιαστείς και επενδύσεις τις αντίστοιχες ώρες, μπορείς να κάνεις (σχεδόν) τα πάντα και κυρίως με σφαιρικό τρόπο σκέψης και με άλλο μάτι.
Θα υπάρχει κάτι να μαθαίνω μέχρι τα βαθιά γεράματα, οπότε αυτό με κρατάει ζωντανό
-Και ξαφνικά ασχολείσαι με το μακιγιάζ που «μεταμορφώνει». Πώς προέκυψε αυτό;
-Πάντα με συνάρπαζε ο κόσμος του κινηματογράφου. Την θεωρώ την κορυφαία διατομεακή εικαστική δημιουργία, τόσο για τον θεατή όσο και για τον εργαζόμενο.
Μια κινηματογραφική ταινία είναι σαν μια μικρογραφία μιας ουτοπικής κοινωνίας, όπου όλα τα διαφορετικά επαγγέλματα και χαρακτήρες, εργάζονται, διασκεδάζουν, πιέζονται και κλαίνε -ναι συμβαίνει συχνά- για ένα κοινό αποτέλεσμα.
Από μικρός, λοιπόν, ξεκινώντας με φιλμάκια, βρέθηκα να “παίζω” περισσότερο με τα εφέ, πρακτικά και ψηφιακά. Το ψηφιακό για την ώρα το χρησιμοποιώ μόνο στα αρχικά στάδια σύλληψης ενός χαρακτήρα, από καθαρή επιλογή. Περνάμε ούτως ή άλλως πολλές ώρες μπροστά από οθόνες, όποτε ήθελα κάτι που να χρησιμοποιώ το μάτι μου και τα χέρια μου για πολλές ώρες και όχι την οθόνη.
Η μια απόφαση έφερε την άλλη. Και έκανα ένα προπαρασκευαστικό εργαστήρι αισθητικού μακιγιάζ (με την Κατερίνα Κυριακού) και κατά την διάρκεια του erasmus μου στο Παρίσι, ξεκίνησα να δουλεύω σε κινηματογραφικά σετ και editorials.
Πολλά βιβλία, ατελείωτες ώρες και επένδυση χρόνου για εκμάθηση νέων τεχνικών και δουλειά. Συνεχίζω και φυσικά ακόμα μαθαίνω. Θα υπάρχει κάτι να μαθαίνω μέχρι τα βαθιά γεράματα, οπότε αυτό με κρατάει ζωντανό.
-2011 – Ο Bon Jovi στην Αθήνα…
-Πιτσιρικάδες ακόμα, βρέθηκα στην συναυλία του Bon Jovi, σαν μακιγιέρ των πολύ καλών μου φίλων Brothers in Plugs. Εγώ βρίσκομαι πρώτο support της συναυλίας. Η όλη εμπειρία μιας και ήταν η πρώτη μιας τέτοιας μεγάλης διάστασης, ήταν απίστευτη. Και στο πίσω μέρος του μυαλού μου σκεφτόμουν παρόμοιες που θα έρθουν, εάν συνεχίσω την σκληρή δουλειά με υπομονή κι επιμονή.
-2014 – Η Lady Gaga στην Αθήνα…
-Ήταν μια από τις φορές που πραγματικά θα ήθελα να είμαι backstage. Το show ήταν εκπληκτικό. Βρισκόμουν κυρίως στο VIP Lounge σε ένα pre concert event που είχε διοργανωθεί τότε, με σκοπό να βάψω εκλεκτούς καλεσμένους.
-Ποιους διάσημους έχεις «βάψει»;
-Έχω συνεργαστεί μεταξύ άλλων με την Charlotte Gainsbourg, την Catherine McCormack, τον Vinnie Jones, των David Morrissey, Holly Earl, τον Ελληνοαυστραλό Costas Mandylor, Wade Briggs, και στην Ελλάδα έχω συνεργαστεί μεταξύ άλλων με την Zoe Corraface, Λένα Παπαληγούρα, Ελένη Αποστολοπούλου, Ορφέα Αυγουστίδη κ.α.
Πέρα βέβαια από τους ηθοποιούς έχω συνεργαστεί στενά και με εξαιρετικούς επαγγελματίες του χώρου, όπως ο σκηνοθέτης Paul Verhoeven, (basic instinct, robocop) ο hair designer βραβευμένος με Όσκαρ Giorgio Gregorini (suicide squadο), ο makeup designer, Vittorio Sodano (apocalypto) και πολλούς άλλους που είναι δύσκολο να απαριθμήσω.
-Τηλεόραση στο εξωτερικό. Πόσο πιεστικό και απαιτητικό είναι αυτό το εγχείρημα;
-Γενικά οι ρυθμοί στο εξωτερικό (όπου και κατά 99% έχω δουλέψει προς το παρόν) είναι διαφορετικοί.
Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση δεν είναι μόνο Τέχνη αλλά είναι και business. Πολλή μεγαλύτερη η πίεση, ωράρια που σε γονατίζουν και γενικά μια “όμορφη παράνοια”. Λέω «όμορφη» σε εισαγωγικά γιατί δεν είναι για ευαίσθητα στομάχια αλλά πρέπει να συνδυάζει κάποιος να έχει και άλλα skills, πνευματικά και ψυχολογικά.
Βέβαια αντίστοιχα υπάρχει και η αντίστοιχη καλλιτεχνική και οικονομική ικανοποίηση που αντισταθμίζει την μεγάλη πίεση.
Έχω κάνει κάποια concept για το pilot του Britannia, και έπειτα έχω βρεθεί στην προετοιμασία (ως γλύπτης προσθετικών) για τις σειρές που αναμένονται όπως Domina και Anna (καθώς και στο σετ της πολυαναμενόμενης σειράς του Amazon Prime “Maradonna Sueno Bendito”.
-Έχεις δουλέψει σε fashion shows στο εξωτερικό…
-Στην αρχή-αρχή της καριέρας μου, εν έτει 2011-2012 δούλεψα σε κάποια fashion shows της Paris Fashion week, για μερικούς οίκους, φυσικά σαν makeup artist, υπό τις οδηγίες της καταπληκτικής makeup designer Victoria Perrin.
Θα μου άρεσε να ξαναβρεθώ σε κάποιο fashion show, ειδικά αν έχει να δώσει το κάτι παραπάνω αισθητικά και καλλιτεχνικά σαν παρουσίαση.
Μέχρι τότε το 90% μου είναι στον κινηματογράφο.
-Θέατρο και παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Επίδαυρος, μιούζικαλ. Μοιράσου τις εμπειρίες σου με τους αναγνώστες μας.
-Επίσης, μια από τις πρώτες μου δουλειές ήταν να σχεδιάσω το μακιγιάζ στην παράσταση της καταπληκτικής σκηνοθέτιδας Νατάσσας Τριανταφύλλη, “Αντιγόνη” που ήταν στο πλαίσιο του φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και παρουσιάστηκε στο Μπενάκη.
Αντίστοιχα, μια καταπληκτική παράσταση στο Παρίσι, η Golfo, του Α. Γιάννου και Ε. Αποστολοπουλου, με την Zoe Corraface.
Τέλος, μια από τις όμορφες αναμνήσεις είναι ένα παιδικό μιούζικαλ, επίσης στο Παρίσι, από τον καλό μου φίλο Michael Gaetano, που τώρα έχει γυρίσει στην πατρίδα του την Νέα Υόρκη σε off-brodway πρότζεκτς και αναμένεται να ξανασυνεργαστούμε.
-Οι τελευταίες σου δουλειές είναι το «Jetski» και το «The Lost Daughter». Μίλησέ μας για τις δουλειές αυτές.
-Για το «The Lost Daughter», το οποίο γυρίστηκε στην Ελλάδα, εργάστηκα υπό τις οδηγίες της εκπληκτικής επαγγελματία, Εύης Ζαφειροπούλου και σχεδίασα τα τατουάζ των χαρακτήρων των Dakota Jonhson και Oliver Jackson Cohen, καθώς και κάποια προσθετικά για την ταινία, όπου και συνεργάστηκα με την συνεργάτιδά μου, Χαρά Βασιλειάδου για αυτά.
Δεν βρέθηκα στο σετ αφενός λόγω περιορισμών covid και αφετέρου γιατί προετοιμαζόμουν για το Jetski.
Το «Jetski» ήταν μια φανταστική εμπειρία. Δυο μήνες γυρισμάτων στην ανοιχτή θάλασσα! Είναι μια ταινία που ο καταπληκτικός σκηνοθέτης της, James Nunn, φιλοδοξεί να την βάλει να σταθεί επάξια απέναντι στο ιστορικό «Jaws».
Σε αυτή την ταινία συνυπογράφω τον σχεδιασμό και την κατασκευή καθώς και την καθημερινή εφαρμογή των προσθετικών (και ήταν πολλά) με την εδώ και χρόνια συνεργάτιδά μου, Stefania Piovesan.
Αναμένουμε κάποια reshoots τον Μάϊο, και εντός του 2021 λογικά θα βγει στις αίθουσες, καθώς έχει ήδη πάρει και διανομή σε πλατφόρμες.
-Ασχολείσαι με ζωγραφική, γλυπτική, εικονογράφηση βιβλίων. Μίλησέ μας για αυτές τις δουλειές σου.
-Όλα αυτά «έρχονται» πάντα μαζί μου ό,τι και να κάνω, όταν έχω ελεύθερο χρόνο ή προσπαθώ να βρίσκομαι με την οικογένεια μου και με την σύντροφό μου, Velia ή βρίσκομαι στο εργαστήριο μου να δημιουργήσω δουλειά από το μηδέν.
Πέραν των εικονογραφήσεων που είναι πιο “δουλειές”, όσον αφορά στην ζωγραφική και την γλυπτική, δουλεύω σε κάποια προσωπικά προτζεκτς, που σκοπεύω εντός της επομένης πενταετίας να τα εκθέσω σε κάποια γκαλερί της Ελλάδας ή του εξωτερικού.
Αισιοδοξία και επιμονή να έχουμε και θα “λευτερωθούμε”
-Τι σε εξιτάρει περισσότερο για να μεταμορφώνεις έναν ηθοποιό;
-Αρχικά η αφήγηση. Είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να δημιουργήσει ή να χαλάσει την αφήγηση μιας ταινίας το μακιγιάζ (όπως και τα μαλλιά και τα κοστούμια). Πολύ “απλές” επιλογές όπως το ύψος που θα κοπεί η φαβορίτα σε έναν άνδρα, το σχήμα των φρυδιών ή μια μικρή ανεπαίσθητη ουλή, δημιουργούν ασυνείδητα ολόκληρο το background του χαρακτήρα, το οποίο μπορεί να μην παρουσιαστεί ποτέ μέσα στην ταινία, και όμως μένει χαραγμένο στην εικόνα που θα έχει ο θεατής.
Φυσικά, όταν μιλάμε για πλήρεις μεταμορφώσεις εκεί πια υπάρχει άλλη δημιουργική διαδικασία, που εμπεριέχει και πολύ εξειδικευμένες τεχνικές, όπου κάθε μέρα είναι μια πρόκληση για να «βγει» σωστά και κυρίως να μην φανεί ποτέ “ψεύτικο”.
-Από όλες αυτές τις χώρες που έχεις γυρίσει και ζήσει, σε ποια σου αρέσει περισσότερο να ζεις και να δουλεύεις;
-Να ζω, αδιαμφισβήτητα στην Ελλάδα και την Αθήνα. Όσα και να έχω πει και εγώ ο ίδιος, η ποιότητα ζωής που μπορείς να έχεις εδώ δεν συγκρίνεται με τις χώρες που έχω ζήσει καιρό (Γαλλία και Ιταλία). Να δουλεύω δεν έχω προτίμηση, προς στιγμήν. Έχω βρεθεί για δουλειά σε 8 διαφορετικές χώρες, και μου αρέσει να αλλάζει συχνά! Τώρα προετοιμάζομαι για την 9η.
-Σχέδια για το μέλλον, όσο επιτρέπουν οι συνθήκες.
-Ο Μάρτιος -αν δεν αλλάξει κάτι λόγω των συνθηκών- θα με βρει στην Σερβία για μια ταινία, που δεν μπορώ ακόμα να αποκαλύψω ποια, να φτιάχνω τα προσθετικά και να κάνω μακιγιάζ στο πλευρό της designer Εύης Ζαφειροπούλου.
Από εκεί και πέρα σχέδια πολλά. Η περίοδος κινηματογραφικά είναι αρκετά καλή σε όλη την Ευρώπη και είμαι σε επαφές με κάποια μεγάλα πρότζεκτς.
Προσωπικά, προετοιμάζω την πρώτη μου ταινία μικρού μήκους σαν παραγωγός και ετοιμάζουμε κάποια δημιουργικά πρότζεκτς με τους φίλους και συνεργάτες σκηνοθέτη Γιώργο Κουτλή και ηθοποιό Βασίλη Μαγουλιώτη ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα σχέδια που τρέχουν είτε μέσα στο μυαλό μου είτε σε ένα από τα πολλά τετράδια σημειώσεων και σκίτσων.
Αισιοδοξία και επιμονή να έχουμε και θα “λευτερωθούμε”. Ηρεμία στην ψυχή, παρά τις επιταγές της “κοινωνίας της πληροφορίας” και οι συνθήκες θα ευδοκιμήσουν για πολλούς, ιδανικά για όλους.