Γράφει η Μαρία Δήμου
Στο «Phantom of the Paradise» του Brian De Palma, ο Winslow Leach (William Finley), ένας πολλά υποσχόμενος συνθέτης, διατίθεται να πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο προκειμένου να αφήσει μια ταλαντούχα, αναδυόμενη, τραγουδίστρια να πάρει στα χέρια της την πολύτιμη σύνθεσή του. Δίχως δεύτερη σκέψη για το ταλέντο που πρόκειται να αναδειχτεί με την βοήθειά του, θυσιάζει το παρουσιαστικό του και αχρηστεύει επ’ αορίστου το ταλέντο του προκειμένου να δώσει το ελεύθερο στην νεαρή καλλιτέχνιδα να θριαμβεύσει στην διαβολική δισκογραφική του Swan («Death Records»), καθιστώντας τον ίδιο του τον εαυτό, αιώνιο φυλακισμένο στα τάρταρα της μουσικής βιομηχανίας, πουλώντας ανενδοίαστα την τέχνη του.
Πορνεία, διαφθορά, σαδισμός και αιματοχυσία, είναι μόνο λίγα από εκείνα στα οποία άτυπα συμφωνεί ώστε να “σώσει” την αγνή ψυχή μιας εκ των προτεινόμενων τραγουδιστριών και να την αφήσει να λάμψει εις βάρος του ή ακόμη καλύτερα να την αφήσει να ολοκληρώσει και να συνεχίσει το ανεκπλήρωτο μουσικό του έργο, στο οποίο έχει αφιερωθεί, ακόμη κι αν αυτό σημάνει την ολική καταστροφή του. Τα έχει πλέον χάσει όλα, όμως το μόνο που έχει απομείνει είναι μια ελπιδοφόρα νότα, που μπορεί να πιάσει αποκλειστικά η Phoenix (Jessica Harper).
O Winslow, σταδιακά χάνει ολοκληρωτικά την ανθρώπινη υπόστασή του και την ξεπουλάει για ένα κομμάτι από την φήμη του ταλαντούχου ονόματός του, το οποίο πλέον κρύβεται πίσω από ένα μυστήριο, του οποίου έχει καταβάλει η αποκρουστική μορφή του, η οποία δεν θα μπορούσε παρά να αφανιστεί πια από την κοινή θέα. Όμως, δεν οφείλεται ο ίδιος για την τραγική του κατάληξη. Τα πράγματα ήρθαν κατά έναν αλλόκοτα, φυσικά επόμενο, τρόπο ως εδώ.
Ο μεγαλοπαραγωγός Swan, έκλεψε την μουσική του και τον φυλάκισε αδίκως με ψευδείς κατηγορίες. Ο Winslow, επιστρέφει μανιωδώς στο πελώριο, μοντέρνο κτίριο της «Death Records» ώστε να πάρει πίσω αυτό που του ανήκει, όμως εκεί, λαμβάνει χώρα ένα απρόσμενα δυσάρεστο ατύχημα, που θα τον αφήσει για πάντα παραμορφωμένο. Είναι εκείνο το επιπλέον βήμα, εκείνο το όριο που παραβίασε. Άλλωστε όπως λέγεται, η περιέργεια σκότωσε την γάτα. Ωστόσο, αυτό που εξίσου λέγεται είναι πως η ελπίδα πεθαίνει πάντοτε τελευταία.
Ένας κατατρεγμένος καλλιτέχνης, περιπλανιέται απεγνωσμένος και αβοήθητος στα γιγαντιαία, εκσυγχρονισμένα κτήρια της μεγαλοπρεπούς Νέας Υόρκης, σε οπερετικούς ρυθμούς. Ένας άνθρωπος που επιχείρησε να τα κερδίσει όλα και δεν έμεινε με τίποτα. Μια κόλαση σε μορφή άπιαστου ονείρου, το οποίο όλοι παλεύουν να πιάσουν, ακόμη κι αν αυτό τους στερήσει την εναπομένουσα αξιοπρέπειά τους. Ένα μάτσο άγουρα πουλιά δίχως φτερά, πιστεύουν στο “πέταγμα” που θα αποτελέσει το σημείο καμπής της επερχόμενης καριέρας τους ή αλλιώς την αρχή του τέλους τους.
Ο Swan (Paul Williams), από την άλλη, ένας αδυσώπητος, μουσικός παραγωγός, που περικλείεται από γυναίκες, πλούτη και δόξα. Το όνομά του, είναι ο νούμερο ένα οδηγός για τους νεαρούς καλλιτέχνες, που φυσικά δεν σκοπεύουν να σταματήσουν πουθενά έως ότου να εκπληρώσουν τα όνειρά τους. Έχει την ζωή που όλοι θα αποζητούσαν και όλοι θα ζήλευαν. Ενώ, ο Winslow, τερατόμορφος, για πάντα εγκλωβισμένος σε έναν ατελείωτο εφιάλτη που θα του στοιχίσει την σκληρή του διαμονή στην κόλαση, ενώ ήλπιζε για έναν Παράδεισο.
Ο Brian De Palma, δημιουργεί ένα έπος, μια ανατριχιαστική ιστορία τρόμου για την τερατώδη μουσική βιομηχανία αλλά και μια νοσταλγική, σκοτεινή, ροκ όπερα, που δεν θα είχε τίποτα να ζηλέψει από κανένα «Rocky Horror Picture Show», αξίζοντας όλη την φήμη που έχει και δεν έχει πάρει. Αναδιαμορφώνει μια 70’s μορφή της κολάσεως, από την οποία όλοι θα ήθελαν να πάρουν μια γεύση. Ο πρωταγωνιστής μεταμορφώνεται σε ένα εκσυγχρονισμένο «Φάντασμα της Όπερας», αντικατοπτρίζοντας το τρομακτικό πρόσωπο της αλήθειας, την μοναδική απεχθή μορφή στην ελκυστική και γκλαμουράτη “βρωμιά” της showbiz.
Το «Phantom of the Paradise» αποτελεί ένα κράμα εξαιρετικά υψηλής αισθητικής, μια υπέροχη, διεισδυτική ματιά στην συμμαχία του κλασικού και του μοντέρνου της εποχής, μια δυσάρεστη περιήγηση στον κάτω κόσμο αλλά και μια τρομακτική απεικόνιση του Διαβόλου και της απήχησής του, η οποία ξελογιάζει τους φιλόδοξους αρτίστες, οδηγώντας τους σε όλων των ειδών τις ακολασίες με απώτερο σκοπό μια “Χρυσή” καριέρα. Ο πρωταγωνιστής όμως δεν δόθηκε εις γνώσιν του στην τερατώδη του δύναμη. Ούτε υπέγραψε καμία συμφωνία εφ’ όρου ζωής. Ήξερε ποιος είναι, τι ζητάει και τι έχει να προσφέρει. Απλώς έτυχε να περάσει από το λάθος μέρος την λάθος στιγμή. Ή μήπως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται; Ίσως, η αίγλη του ονόματος της «Death Records» να έχει πραγματικά ισχυρή επίδραση στο νέο αίμα των καλλιτεχνών.
Έπειτα από ένα πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα στην καριέρα του, ο Brian De Palma, καλωσορίζει την μετέπειτα εκτόξευσή της, δημιουργώντας, ίσως, την καλύτερη ταινία του ως τώρα. Δεν μοιάζει με τίποτα από ό,τι έκανε έκτοτε ούτε και με τίποτα που έχει κάνει έως τώρα, βάζοντας κατά συνέπεια την υπογραφή του σε ένα project, επηρεασμένο από τα πάντα όντας παράλληλα όμοιο με κανένα, ούτε της εποχής του, ούτε κι εκείνης που ανέδειξε χάρη στην επιρροή που άσκησε στον χώρο του.
