H Weirdwave, από τις 1 Φεβρουαρίου, παρουσιάζει την ταινία Πλάνο 75 της Τσι Χαγιακάουα, μια απίστευτη δυστοπική ιστορία για ένα μέλλον όπου οι ηλικιωμένοι άνω των 75 ενθαρρύνονται να υποβληθούν σε ευθανασία, ως «αντιπαραγωγικοί», ώστε η κοινωνία να πάψει να γερνά.
Στη συγκλονιστική αυτή δυστοπία η τρίτη ηλικία αντιμετωπίζεται σαν ένα βάρος που θέλουμε να απαλλαγούμε από αυτό.
Επίσημη συμμετοχή στο Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών. Ειδική μνεία της επιτροπής για τη Χρυσή Κάμερα (καλύτερο ντεμπούτο). Η ταινία αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Ιαπωνίας για τα 95α Όσκαρ, και προβλήθηκε στο 63 ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης όπου απέσπασε το Ειδικό βραβείο της Κριτικής Επιτροπής για Καλύτερη Σκηνοθεσία – Χάλκινος Αλέξανδρος, το βραβείο της Κριτικής Επιτροπής της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) και το βραβείο «Ανθρώπινες Αξίες» του Τηλεοπτικού Σταθμού της Βουλής των Ελλήνων.
Μια αξέχαστη ιστορία ζωής και θανάτου κι ένα από τα πιο εντυπωσιακά ντεμπούτα των τελευταίων χρόνων.
Eδώ θα βρείτε το τρέϊλερ:
ΥΠΟΘΕΣΗ
Σε μια δυστοπική Ιαπωνία το κυβερνητικό πρόγραμμα «Πλάνο 75» παροτρύνει τους ηλικιωμένους πολίτες άνω των 75, να επιλέξουν οικειοθελώς την ευθανασία, ως λύση στο πρόβλημα μιας ολοένα και πιο γερασμένης κοινωνίας, στην οποία συνεχώς αυξάνονται τα εγκλήματα μίσους με θύματα γέρους. Μια ηλικιωμένη γυναίκα με περιορισμένα μέσα επιβίωσης, ένας πραγματιστής «πωλητής» του Πλάνου 75 και μια νεαρή εργαζόμενη από τις Φιλιππίνες αντιμετωπίζουν διλήμματα ζωής και θανάτου.
Μια υπόκωφα ανατρεπτική και ταυτόχρονα παγερή ματιά σε μια στυγνή μελλοντική κοινωνία, που ξεσκεπάζει την ομορφιά και την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής, πίσω από τη βιτρίνα της φιλαγαθίας. Με σπάνια διορατικότητα, διεισδυτικότητα και ευαισθησία, η σκηνοθέτρια αναπαριστά μια (διόλου απίθανη) δυστοπία, όπου η τρίτη ηλικία αντιμετωπίζεται απάνθρωπα και η ανθρώπινη ζωή δεν ενοείται ως τίποτα παραπάνω από ένα εμπόρευμα.
Ένα μάθημα ουμανισμού κι ένα σχόλιο γύρω από το πώς αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες το δικαίωμα των υπερηλίκων σε μια αξιοπρεπή ζωή -και για το πόσο ακριβό έχουν κάνει αυτό το δικαίωμα. Στην ταινία άλλωστε το δικαίωμα επιλογής των ηλικιωμένων είναι επιφανειακό –στην πραγματικότητα η ανάγκη είναι που τους οδηγεί στην απόφαση να κάνουν ευθανασία.
Στο Πλάνο 75 η νεοφιλελεύθερη ιαπωνική κοινωνία επιδιώκει να «ξαλαφρώσει» από το βάρος των γέρων που εμποδίζουν την οικονομική της ανάπτυξη και παραγωγικότητα, έτσι αυτοί καταλήγουν να θεωρούν χρέος τους το να πεθάνουν. Στην Ιαπωνία άλλωστε η έννοια της αυτοθυσίας και του χρέους είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη, και, όπως λέει η γιαπωνέζα σκηνοθέτης, «στην ταινία το κράτος το εκμεταλλεύεται αυτό με ένα απάνθρωπο σύστημα». Ταυτόχρονα, «οι δεσμοί της οικογένειας στην χώρα έχουν πάψει να είναι τόσο ισχυροί τα τελευταία χρόνια, οδηγώντας σε μια κοινωνία απάθειας, χωρίς ενσυναίσθηση».
Φεστιβάλ Κανών 2022, Ένα Κάποιο Βλέμμα
Ειδική μνεία καλύτερου ντεμπούτου της επιτροπής για τη
Χρυσή Κάμερα
* 63 ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Χάλκινος Αλέξανδρος
* Επίσημη πρόταση της Ιαπωνίας για τα Όσκαρ
Στο φιλμ, όλα γίνονται με μια εντυπωσιακή ευγένεια και κομψότητα που κάνει το κρατικό αυτό έγκλημα πιο τρομακτικό. «Στην Ιαπωνία σήμερα, μπορεί να μην εφαρμόζεται το Πλάνο 75, αλλά όλα όσα δείχνουμε στην ταινία είναι αληθινά, όπως ας πούμε το ότι τόσοι ηλικιωμένοι είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν λόγω της ανασφάλειας που τους προκαλεί το σύστημα συνταξιοδότησης, το ότι δυσκολεύονται να βρουν ένα σπίτι να ζήσουν και ότι νοιώθουν στο περιθώριο της κοινωνίας. Εξαιτίας ενός αισθήματος ντροπής διστάζουν να απευθυνθούν στην πρόνοια και όλη αυτή η πίεση τους κάνει να νοιώθουν άχρηστοι, ένα βάρος για την οικογένειά τους, τους φίλους τους και την κοινωνία».
Οι Ιάπωνες έχουν μια έμφυτη αξιοπρέπεια, «και καθώς τα μίντια προβάλλουν πολύ αυτόν τον φόβο για μια κοινωνία που γερνάει, η ανησυχία των ανθρώπων αυξάνεται. Ακόμα και οι νέοι ανησυχούν για τη ζωή τους μετά την συνταξιοδότηση. Τα μηνύματα της κυβέρνησης προς τον κόσμο είναι «βοήθησε μόνος σου τον εαυτό σου».
Στην ταινία «θέλησα να δείξω μια κοινωνία που βάζει σε προτεραιότητα την οικονομία και την παραγωγικότητα έναντι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Όμως το να εξαλείφεις τους «αντιπαραγωγικούς», είναι μια έννοια πολύ κοντά σε αυτή του φασισμού»….Μια αξέχαστη ιστορία ζωής και θανάτου κι ένα από τα πιο εντυπωσιακά ντεμπούτα των τελευταίων χρόνων…
Η Τσι Χαγιακάουα γεννήθηκε στο Τόκιο και σπούδασε φωτογραφί στη Σχολή Εικαστικών Τεχνών της Νέας Υόρκης. Το 2018 γύρισε το Πλάνο 75 σε μια πρώτη, μικρού μήκους εκδοχή που αποτέλεσε το πρώτο μέρος της σπονδυλωτής ταινίας Ten Years Japan με παραγωγό τον διεθνώς αναγνωρισμένο σκηνοθέτη Χιροκάζου Κόρε- έντα. Το Ten Years Japan έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ της Μπουσάν το 2018, βρήκε διανομή στους κινηματογράφους και προβλήθηκε σε πολυάριθμα φεστιβάλ ανά την υφήλιο.
Πλάνο 75 (“Plan 75”, Ιαπωνία-Γαλλία-Φιλιππίνες, Κατάρ, 2022, 112′).
Σκηνοθεσία: Τσι Χαγιακάουα
Σενάριο: Τσι Χαγιακάουα, Τζέισον Γκρέι
Ηθοποιοί: Chieko Baisho, Hayato Isomura, Stefanie Arianne,
Yuumi Kawai, Taka Takao
