Γράφει η Αιμιλία Φλώρου
(Not a review…just my point of view)
Δύο ζευγάρια, τέσσερις άνθρωποι, δύο παράλληλες ιστορίες: Ενός οδηγού φορτηγού που δεν εργάζεται πια και της πρώην γυναίκας του, που πρόσφατα μένει παράλυτη και ενός υπερόπτη πλούσιου μορφωμένου νεαρού με εγκεφαλική παράλυση και της νέας του φροντίστριας.
Φαινομενικά κοινή συνισταμένη, στις ιστορίες που διαδραματίζονται, η σωματική αναπηρία, και η διάσταση που δίνει στη ζωή η κοινωνική τάξη που ανήκει ο καθένας ή η καταγωγή του. Ανακαλύπτεις, όμως, εν τέλει ότι ο κοινός τόπος των ιστοριών είναι η εσωτερική αναπηρία και δυσαρμονία της ύπαρξης των πρωταγωνιστών, πληροφορία η οποία ξεδιπλώνεται αριστουργηματικά κατά τη διάρκεια του έργου μπροστά στα μάτια των θεατών ως επίτευγμα της ομάδας του Θωμά Μοσχόπουλου.
Οι πρωταγωνιστές βρίσκονται αντιμέτωποι με την ύπαρξη ενός’’ λαβωμένου’’ σώματος και των συνεπειών που αυτή συνεπάγεται στην καθημερινότητά τους. Η προβληματική αυτή όμως αποδυναμώνεται και αφανίζεται για το κοινό που παρακολουθεί την παράσταση, σαν να μην υπήρχε ποτέ, καθώς υπερκαλύπτεται από την ισχυρότατη αστάθεια και δυσαρμονία του ‘’είναι’’, της ‘’λαβωμένης” εν τέλει ψυχής των χαρακτήρων.
Μέσα από την παράλληλη εξέλιξη των ιστοριών ο οικονομικά εύρωστος εξισώνεται με τον μη έχοντα, όπως επίσης ο άνθρωπος που πάσχει το σώμα του εξισώνεται αντίστοιχα με τον άνθρωπο που πάσχει η ψυχή του. Η εξίσωση αυτή πραγματώνεται στο πλαίσιο της κοινής αναζήτησης των δύο αντίθετων πλευρών για ουσιαστική επικοινωνία, ψυχική ταύτιση και στήριξη.
Βλέπουμε ανθρώπους να μάχονται κατά της απομόνωσης που επιβάλλει η σκληρότητα της ζωής και της αμείλικτης καθημερινότητας. Ανθρώπους που λυσσαλέα διεκδικούν τη συντροφιά, τον έρωτα την αγάπη, την αίσθηση ότι κάποιος βρίσκεται εκεί γι’ αυτούς και τους περιμένει όταν κλείνει η πόρτα του διαμερίσματος. Στις συνθήκες που μας επιβάλλονται από τον ρυθμό και τον σύγχρονο τρόπος ζωής προστίθεται, και αυτό προβάλλεται εύστοχα μέσα από το έργο, και η σημασία του παράγοντα των προσωπικών επιλογών και αποφάσεων που σχηματοποιούν και καθορίζουν εν τέλει την ύπαρξη μας και τον τρόπο που ζούμε.
Ο σκηνοθέτης Θωμάς Μοσχόπουλος επέστρεψε για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Πόρτα με το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο της Πολωνο-αμερικανίδας Μαρτίνα Μάγιοκ.
Το σπουδαίο αυτό έργο της Μαρτίνα Μάγιοκ προήλθε από την ανάπτυξη του μονόπρακτου, John, Who’s Here from Cambridge του 2015, όπου στην αρχική μορφή των δύο χαρακτήρων η συγγραφέας προσέθεσε ένα δεύτερο ζευγάρι. Έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Wiliamstown Theatre Theatre Festival, στη Μασαχουσέτη στις 29 Ιουνίου 2016. Στη συνέχεια, ανέβηκε στο New York City Center σε μία παραγωγή του Manhattan Theatre Club, που άνοιξε επίσημα στις 7 Ιουνίου 2017. Εκτός από το Πούλιτζερ, το Cost of Living έχει κερδίσει δύο βραβεία Lucille Lortel Awards.
Οι δύο πλέον ιστορίες διαδραματίζονται παράλληλα με απαράμιλλη ομαλότητα και ροή στην εναλλαγή τους, κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Με έναν ευρηματικά ήσυχο τρόπο και ταυτόχρονα απόλυτης αισθητικής ισορροπίας, οι πρωταγωνιστές ενσωματώνονται ως φυσικές παρουσίες στην ιστορία του άλλου ζευγαριού, γεγονός που καταδεικνύει τη σκηνοθετική “μαεστρία’’ του Θωμά Μοσχόπουλου.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών Μελαχρινού Βελέντζα, Αμαλίας Καβάλη, Ειρήνης Μακρή και Φώτη Στρατηγού μας καθήλωσαν από την πρώτη στιγμή αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά ότι η άριστη ποιότητα του έμψυχου υλικού υπό την καθοδήγηση, εν προκειμένω, της αδιαμφισβήτητης σκηνοθετικής εμπειρίας δημιουργούν “μαγεία”.
Σκηνοθεσία και ερμηνείες τοποθετημένες μέσα σ’ έναν χώρο όπου φωτισμός, σκηνικά και κουστούμια πλέκονται αριστοτεχνικά ως επιλογές μέσα στα “μη” χρώματα του άσπρου του γκρι και του μαύρου, προβάλλοντας εύστοχα, ακόμα περισσότερο, το αδιέξοδο και τη σκληρότητα που βιώνουν οι πρωταγωνιστές.
Το χρώμα όμως μπαίνει στο σκηνικό χαμηλόφωνα, αιφνιδιαστικά, απρόσκλητα, αρκεί να μπορείς να το διακρίνεις μέσα από ένα καφέ ξύλινο πιάνο και τη μουσική του, μέσα από ένα κόκκινο πάνω στην ετικέτα ενός κρασιού, μέσα από τον αντικατοπτρισμό των κόκκινων θέσεων του θεάτρου σε ένα καθρέπτη που βρίσκεται στο βάθος του σκηνικού…..θυμίζοντας σου ότι η ευτυχία είναι εκεί, υπάρχει, βρίσκεται μπροστά σου όπως και το χαμένο χρώμα του σκηνικού. Αν και ανακατεμένη στη σκληρότητα έρχεται στα μάτια, στη ζωή, σε ανύποπτους χρόνους αρκεί να έχεις τη διάθεση να την αναζητήσεις.
Και όλες αυτές οι σκέψεις ορμώμενες από μια παράσταση πραγματικά τρυφερή, δυνατή, σκληρή, σπαρακτική που ευχόμαστε να την ξαναδούμε, καθώς ολοκληρώθηκαν για φέτος οι παραστάσεις, από μια ομάδα με θεατρική δεινότητα που ωθεί τον θεατή να ακούσει καλύτερα τον εαυτό του…
Συντελεστές
Συγγραφέας: Μαρτίνα Μάγιοκ
Μετάφραση- Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνικά -Κοστούμια: Βασίλης Παπατσαρούχας
Σχεδιασμός Φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ρωμανός Μαρούδης
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Video: Βασίλης Παπατσαρούχας
Παίζουν
Μελαχρινός Βελέντζας, Αμαλία Καβάλη Ειρήνη Μακρή, Φώτης Στρατηγός
