Η πικάντικη κωμωδία της Ταμάρ Κάμελ, «REDIAL», έρχεται στο θέατρο Άβατον, για λίγες παραστάσεις από την Κυριακή 25 Νοεμβρίου στις 19:00. Την παράσταση παρουσιάζει η ομάδα «The Same Room» και τη σκηνοθεσία υπογράφει η Όλγα Τζωρτζ.
Η υπόθεση: Η Ντομινίκ πασχίζει να βρει μια δουλειά στο Μπρόντγουεϊ ενώ η Κάσσι κερδίζει πολλά χρήματα σε μια χρηματοοικονομική εταιρεία στο Μανχάταν. Η Τζιλ, αν και ηθοποιός εν δράση, θέλει να έχει μια καλύτερη ζωή και να απελευθερωθεί από την κατάσταση της ανοχής και της μιζέριας των ηθοποιών του Μεγάλου Μήλου (Big Apple). Η Τάλια, ο βράχος της παρέας, οργανώνει μια συνάντηση για καταφέρουν να επικοινωνήσουν και πάλι ως φίλες. Όλες επικοινωνούν με τα τηλέφωνά τους, τα οποία χτυπούν ασταμάτητα. Θα συνεχίσουν να σπαταλούν την ενέργειά τους μέσα από τα τηλέφωνα ή θα επιλέξουν να βρεθούν και να ξανανιώσουν την ανθρώπινη σχέση, η οποία αλλοτριώνεται μέσα στη ζωή μεγαλούπολης;
Συνέντευξη στην Αλεξία Λυμπέρη
Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα του έργου συναντήσαμε τη Μυρτώ Παπά, την Αθηνά Χατζηαθανασίου και τη Φανή Κουλούρη για να τις γνωρίσουμε καλύτερα και να μας μιλήσουν για την παράσταση τους.
-Περιγράψτε μας με λίγα λόγια τις ηρωίδες που υποδύεστε.
Μυρτώ Παπά: Η Ντομινίκ είναι μία αξιαγάπητη, κοινωνικότατη, άνεργη ηθοποιός που προσπαθεί να βάλει σε μία τάξη τη ζωή της και να σταθεί στα πόδια της. Παράλληλα εθελοτυφλεί σχετικά με την αδιέξοδη κατάσταση της σχέσης της με έναν παντρεμένο άνδρα.
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Η Τάλια χαρακτηρίζεται ως ο «βράχος» της παρέας. Είναι υπερδραστήρια και δείχνει δυνατή. Είναι πάντα εκεί όταν οι φίλες της τη χρειάζονται. Χαίρεται να τις στηρίζει. Ωστόσο, το στήριγμα που προσφέρει με ευχαρίστηση στους άλλους είναι εκείνο που δεν έχει μάθει να ζητάει από εκείνους. Δείχνει ότι δε χρειάζεται βοήθεια και καταλήγει να αισθάνεται μόνη. Δεν παύει όμως να αναζητά τη δική της διέξοδο κι αυτό τη φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην αποδοχή του ότι «κανείς δεν είναι τέλειος».
Φανή Κουλούρη: Η Τζιλ είναι δυναμική, φιλόδοξη, ονειροπόλα. Εγκλωβίζετε κάποιες φορές ανάμεσα στα «θέλω» και τα «πρέπει». Είναι ηθοποιός, όπως και οι φίλες της, και προσπαθεί πολύ για το όνειρο της. Την ενδιαφέρει ιδιαίτερα η επιτυχία. Θέλει να αποδείξει την αξία της (κυρίως στον εαυτό της και στην μητέρα της). Όσο κι αν λέει ξανά και ξανά πως θα τα παρατήσει για μια «φυσιολογική» καριέρα, δεν το βάζει κάτω και δεν σταματάει να ελπίζει για τον ρόλο που θα της αλλάξει τη ζωή. Αγαπάει πολύ τις φίλες της και τις θεωρεί οικογένεια της.
-Ταυτίζεστε με τις ηρωίδες;
Μυρτώ Παπά: Νομίζω ότι και οι τέσσερις ηρωίδες του έργου είναι αντιπροσωπευτικές διαφορετικών ‘τύπων’ σύγχρονων γυναικών που υπάρχουν σε κάθε παρέα. Η ταύτισή μου με την Ντομινίκ είναι πολυεπίπεδη, γεγονός που με έκανε να νιώσω εξαρχής την ανάγκη να την υποδυθώ. Αλλά σίγουρα αναγνωρίζω στοιχεία του εαυτού μου και στις άλλες τρεις ηρωίδες του έργου.
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Νομίζω ένας ηθοποιός βρίσκει κοινά σημεία με τον οποιονδήποτε ρόλο. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι ακόμη πιο εύκολο, γιατί η Τάλια είναι νέα ηθοποιός και, μάλιστα, στην ίδια ηλικία με εμένα, σε μία μεγάλη πόλη με ξέφρενους ρυθμούς. Βλέπω σε πολλά σημεία τον εαυτό μου, αλλά αυτό είναι και λόγω του δυνατού κειμένου της κυρίας Κάμελ. Είναι τόσο αληθινό, που μία νεαρή γυναίκα σε αναζήτηση μπορεί να ταυτιστεί απόλυτα.
Φανή Κουλούρη: Ως ένα βαθμό μπορώ να πω ότι ταυτίζομαι με την Τζιλ. Και μόνο το γεγονός ότι είναι ηθοποιός και εκφράζει κάποιες από τις δυσκολίες του επαγγέλματος, όπως και τα άγχη και τις ανασφάλειες που προκαλούνται μέσα στη ζωή ενός ηθοποιού, σίγουρα μου δίνει τη δυνατότητα να κατανοήσω βαθύτερα κάποιες από τις ανάγκες που εκφράζονται στο κείμενο. Το έργο σαν σύνολο πραγματεύεται ανθρώπινες αξίες, φοβίες, ανάγκες, σχέσεις πράγμα που καθιστά αδύνατη την έλλειψη ταύτισης με τους χαρακτήρες γενικώς, και νομίζω ότι θα το καταλάβει και το κοινό αμέσως.
-Το γεγονός ότι πανευρωπαϊκά θα ερμηνεύσετε πρώτες τους ρόλους του έργου, σας επιφορτίζει με περισσότερο άγχος;
Μυρτώ Παπά: Δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω ως άγχος. Θεωρώ ότι η δουλειά του ηθοποιού είναι μία διαρκής εξερεύνηση της ανθρώπινης φύσης και πρέπει να γίνεται με ενθουσιασμό, όχι άγχος. Όλα τα έργα που έρχονται στα χέρια μου τα αντιμετωπίζω πάντα με την ίδια χαρά και ανυπομονησία, ανεξαρτήτως του αν είναι πρώτη ή εκατοστή φορά που ανεβαίνουν.
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Το ότι θα ερμηνεύσουμε το έργο πρώτες στην Ευρώπη έχει σαφώς μία δυσκολία, γιατί το έργο αφορά την αμερικάνικη πραγματικότητα. Κληθήκαμε, αφενός, να μην αλλοιώσουμε τις ιδιαιτερότητες της αμερικάνικης κοινωνίας και αφετέρου, να το επεξεργαστούμε ώστε να έχει κάτι να πει στο ελληνικό κοινό. Ευτυχώς, η σκηνοθέτης μας με τις έξυπνες επιλογές και οδηγίες της, μας απάλλαξε από επιπρόσθετο άγχος όσον αφορά αυτό το κομμάτι.
Φανή Κουλούρη: Δεν θα το έλεγα. Ο ενθουσιασμός είναι εντονότερος από το άγχος θεωρώ. Έχουμε προετοιμαστεί πολύ και αγαπήσαμε το κείμενο πολύ. Εμπιστεύομαι πολύ την ομάδα μας και τη δουλειά που έχουμε κάνει όλοι μαζί.
-Για ποιους λόγους θα προτρέπατε το θεατή να ‘ρθει να δει την παράσταση;
Μυρτώ Παπά: Διότι θα ταυτιστεί με όλους τους ρόλους ξεχωριστά και ίσως με κάποιον που του ταιριάζει περισσότερο ακόμα πιο πολύ. Διότι θα δει έναν ‘καθρέφτη’ της σύγχρονης καθημερινότητας της γενιάς στην οποία ανήκω και εγώ, των γύρω στα 30. Η γενιά αυτή, για διάφορους λόγους, έχει προβλήματα στις διαπροσωπικές της σχέσεις, δυσκολία ενηλικίωσης, αλλά και τόσο ανάγκη να νοιώσει ότι είναι αποδεχτή και μπορεί να δημιουργήσει. Διότι όλοι οι συντελεστές της παράστασης έχουν φροντίσει ώστε το αποτέλεσμα που θα δουν οι θεατές να είναι ειλικρινές, καθαρό και άμεσο. Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα!
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Το Redial είναι ένα έργο αληθινό. Η κυρία Κάμελ ταξίδεψε στα άδυτα της γυναικείας ψυχολογίας και, δανειζόμενη στοιχεία από την πραγματική ζωή, έφτιαξε μία παρέα γυναικών με ρεαλιστικούς, καθόλου ωραιοποιημένους χαρακτήρες, οι οποίοι υπάρχουν σε κάθε παρέα. Ο θεατής θα γελάσει βλέποντας κομμάτια της δικής του καθημερινότητας και σε κάθε περίπτωση θα περάσει υπέροχα, γιατί θα μπει για λίγο στην όμορφη γυναικεία παρέα μας.
Φανή Κουλούρη: Για μένα η μαγεία αυτού του κειμένου βρίσκεται στην αλήθεια πίσω από αυτό. Μιλάμε για πραγματικούς ανθρώπους, με πραγματικούς στόχους, με αληθινά άγχη. Γενικώς με μαγεύουν τα κείμενα που έχουν αλήθεια μέσα τους. Οι θεατές, όπως κι εμείς, μπορούν να δουν κομμάτια τους μέσα από τις γυναίκες που υποδυόμαστε. Είναι επίκαιρο, είναι ειλικρινές, είναι αστείο, είναι συγκινητικό. Κυλάει από μέσα του ζωή.
-Σε ποιο κοινό πιστεύετε ότι απευθύνεται το έργο;
Μυρτώ Παπά: Δεν υπάρχει διακριτή κατηγορία κοινού στην οποία απευθύνεται. Άλλωστε υπάρχουν κατηγορίες; Πιστεύω ότι από κάθε έργο μπορεί να έχει προσλαμβάνουσες ο κάθε θεατής, ο οποίος έχει τη διάθεση να δει και να ακούσει πραγματικά αυτά που θέλει να πει ο εκάστοτε συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός.
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Να σας πω την αλήθεια, για κάποιο διάστημα, πίστευα ότι το έργο απευθύνεται κατά βάση στο γυναικείο κοινό, καθώς μία γυναίκα μπορεί πραγματικά να δει τον εαυτό της μέσα σ’ αυτό. Παρ’ όλα αυτά, μπορεί να φέρει το αντρικό κοινό πιο κοντά, όχι στη λύση του γρίφου που αποτελεί το γυναικείο μυαλό φυσικά, αλλά στην αναγνώριση των γυναικείων συμπεριφορών. Και μην ξεχνάμε ότι το έργο πηγαίνει πέρα από τη γυναικεία ψυχολογία, με προβληματισμούς πάνω απ’ όλα ανθρώπινους και άρα, αφορά όλους.
Φανή Κουλούρη: Συμφωνώ απολύτως με τα κορίτσια. Δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω.
-Στο έργο βλέπουμε και τις δυσκολίες του επαγγέλματος του ηθοποιού. Εάν δεν ακολουθούσατε το επάγγελμα αυτό, πως αλλιώς φαντάζεστε την επαγγελματική σας πορεία;
Μυρτώ Παπά: Στη χώρα μας ένα μικρό μέρος ηθοποιών ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με την ηθοποιία. Δεν χρειάζεται να το φανταστώ, ήδη εργάζομαι ως ηθοποιός, τραγουδίστρια και μηχανικός! Πιστεύω ειλικρινά ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει πολλές ‘ταυτότητες’, αρκεί να αγαπάει όλα όσα έχει επιλέξει να κάνει.
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ηθοποιοί τόσο στην Αμερική, όσο και εδώ είναι αδιαμφισβήτητες. Έχω κάνει διάφορες δουλειές στο παρελθόν, δούλεψα ως δικηγόρος, αεροσυνοδός και άλλα πολλά, για να μπορέσω να έχω τη δυνατότητα να καθορίζω τις θεατρικές επιλογές μου σήμερα. Δε φοβάμαι να κάνω οποιαδήποτε δουλειά πια. Αλλά, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το θέατρο αυτή τη στιγμή.
Φανή Κουλούρη: Το θέατρο και η υποκριτική από τότε που μπήκαν στην ζωή μου, πάντα ήταν μονόδρομος. Είναι κάτι που με μαγεύει σε ακραίο βαθμό, με ηλεκτρίζει. Δεν ξέρω ποιά καριέρα θα επέλεγα αν δεν ήμουν ηθοποιός. Σίγουρα κάτι το οποίο θα είχε πάλι κέντρο τον άνθρωπο.
-Και οι τέσσερις ηρωίδες συμβουλεύονται ψυχίατρο – ψυχαναλυτή. Είναι ταμπού στη χώρα μας να παραδεχθεί κάποιος ανοιχτά ότι λαμβάνει ψυχιατρική καθοδήγηση;
Μυρτώ Παπά: Δεν νομίζω ότι υπάρχει τέτοιο ταμπού πλέον. Ευτυχώς.
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Προσωπικά πιστευώ ότι δυστυχώς στη χώρα μας αρκετές φορές η ψυχοθεραπεία είναι ταμπού. Τοποθετεί την ταμπέλα «έχει πρόβλημα» και οδηγεί και στη σχετική περιθωριοποίηση. Ωστόσο, αυτό σταδιακά αρχίζει να αλλάζει. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι απευθύνονται σε ψυχολόγους για καθοδήγηση. Όλο και περισσότεροι αρχίζουν να το λένε. Στον καλλιτεχνικό χώρο έχει αρχίσει να καταργείται αυτό το ταμπού. Αναμένω πως σύντομα θα καταργηθεί και γενικότερα. Θέλει χρόνο.
Φανή Κουλούρη: Θεωρώ, επίσης, πως σε κάποιο βαθμό παραμένει ταμπού στην Ελλάδα η ψυχιατρική καθοδήγηση. Σίγουρα υπάρχει μια πρόοδος σχετικά με το θέμα «ψυχανάλυση», αλλά δεν πιστεύω πως είναι αρκετή. Γενικώς στην Ελλάδα πολλές φορές αισθάνομαι πως υπάρχει μια ντροπή γύρω από την παραδοχή πως ο άνθρωπος έχει ανασφάλειες, φοβίες –άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο- και σίγουρα αυτό δημιουργεί μια μεγαλύτερη δυσκολία στην αναζήτηση βοήθειας μέσω κάποιου ειδικού. Όπως παρόμοια πράττουμε και με την αναγνώριση κάποιας ψυχιατρικής φύσεως ανάγκη.
-Η Τάλια, η Ντομινίκ, η Κάσσι και η Τζιλ είναι τέσσερις φίλες που επικοινωνούν συνεχώς στο τηλέφωνο για να συζητήσουν ότι τις απασχολεί. Κατά τη γνώμη σας είναι δύσκολο να κρατηθεί μία πραγματική φιλία στην εποχή μας όταν όλοι έχουμε επιφορτιστεί καθημερινά με χιλιάδες υποχρεώσεις; Έχουμε χρόνο για να δούμε από κοντά τους φίλους μας και να ασχοληθούμε με ότι πραγματικά τους απασχολεί;
Μυρτώ Παπά: Όπως τα βλέπω εγώ τα πράγματα, η πραγματική φιλία δεν έχει να κάνει με το πόσες ώρες βλέπεις τον άλλον ή πόσες μέρες θα μεσολαβήσουν μέχρι να συναντηθείς μαζί του. Έχει να κάνει με το να είσαι διαθέσιμος πραγματικά, να αφουγκραστείς τί ανάγκες έχει, να είσαι εκεί γι’ αυτόν και να αφήνεσαι και εσύ στο να του πεις τί πραγματικά σε απασχολεί. Σαφώς όλοι θα προτιμούσαμε, σε έναν ιδανικό κόσμο, να μιλάγαμε πάντα στους φίλους μας πρόσωπο με πρόσωπο με τις ώρες, αλλά οι ανάγκες της καθημερινότητας και οι πολλαπλοί ρόλοι μας στη ζωή δεν το επιτρέπουν. Άρα με αυτή την έννοια, ευτυχώς που η τεχνολογία επιτρέπει πολλούς διαφορετικούς τρόπους επικοινωνίας!
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Διανύουμε μία περίοδο όπου το βασικό μέσο επικοινωνίας είναι τα κινητά μας. Μπορούν να είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για να διατηρούνται οι σχέσεις σε εγρήγορση. Η Αθήνα είχε πάντα περιορισμένο χρόνο. Όπως και η Νέα Υόρκη στο έργο. Μην ξεχνάμε ότι το έργο γράφτηκε το 2003. Ωστόσο, μπορεί να γίνει επικίνδυνο για τη φιλία, όταν υποκαταστήσει την άμεση επικοινωνία. Όταν βρισκόμαστε με τους φίλους μας ένας κίνδυνος είναι τα κινητά μας πάνω στο τραπέζι… Στη δική μου ηλικία θεωρώ ότι οι ισορροπίες διατηρούνται και η πραγματική φιλία δεν απειλείται. Δε γνωρίζω αν γίνεται το ίδιο και σε μικρότερες ηλικίες που μάθανε εξαρχής αυτόν τον τρόπο.
Φανή Κουλούρη: Συμφωνώ απόλυτα με τα κορίτσια. Δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω.
–Τα μελλοντικά σας σχέδια
Μυρτώ Παπά: Πολλά! Βασικότερο όλων να είμαι πάντα μέρος παραστάσεων σαν το Redial, με συνεργάτες που κανείς χαίρεται να δουλεύει. Θα ήθελα να συνεχίσω να συνεργάζομαι με την ομάδα ‘Τhe Same Room’, υπό την καθοδήγηση της σκηνοθέτιδάς μας, Όλγας Τζωρτζ, καθώς η προσέγγιση της ομάδας πάνω στα έργα και στην παρουσίασή τους με ενδιαφέρει πάρα πολύ προσωπικά. Κατά τα άλλα, φέτος θα αρχίσω από τον Ιανουάριο να εμφανίζομαι ξανά σε μουσικές σκηνές της Αθήνας, ενώ την άνοιξη θα συμμετάσχω σε μία κινηματογραφική παραγωγή για την οποία ανυπομονώ!
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Τελειώνω φέτος το μεταπτυχιακό μου στις Θεατρικές Σπουδές στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κύπρου, με κατεύθυνση Σκηνοθεσία και Υποκριτική. Δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει. Γράφω και έκανα και την πρώτη μου σκηνοθεσία, θα ήθελα να συνεχίσω. Θα ήθελα να συνεχίσω να είμαι ηθοποιός, αν και η λέξη ηθοποιός είναι ένας τίτλος κάπως βαρύς. Καθορίζεται από τα χιλιόμετρα. Οπότε στα σχέδια μου είναι να διανύω χιλιόμετρα…
Φανή Κουλούρη: Προς το παρόν συγκεντρώνομαι στο Redial. Μου αρέσει να ζω το τώρα και να δίνω το εκατό τοις εκατό της ενέργειας μου στο εκάστοτε πρότζεκτ. Μόλις γύρισα από την Νέα Υόρκη και είμαι πολύ χαρούμενη που κάνω το ντεμπούτο μου στην Ελλάδα με ένα τόσο όμορφο έργο και μια τόσο υπέροχη ομάδα.
info παράστασης
Παραστάσεις: Από τις 25 Νοεμβρίου μέχρι τις 27 Ιανουαρίου 2019 Κάθε Κυριακή
Έναρξη παράστασης: 19:00
Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Τιμή εισιτηρίου: 15 €, 12 € μειωμένο
Προπώληση μέσω viva.gr https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-avaton/redial/
Θέατρο Άβατον: Ευπατριδών 3, Γκάζι
Τηλ.: 210.341.2689