Tης Μαρίας Μπασμπαγιάννη (Instagram: ipolinstinplage)

Με τη “Σειρήνα του Μισισιπή” (Πρωτότυπος τίτλος: “La sirène du Mississippi”), ο Φρανσουά Τρυφώ ακολουθεί τα βήματα του Χίτσκοκ, δημιουργώντας μια ιστορία μυστηρίου, με έντονο το αισθηματικό στοιχείο. Πράγματι, η ταινία του Τριφό είναι μόνο στην αρχή μια ιστορία με βασικό άξονα το μυστήριο των προθέσεων της ηρωίδας της Κατρίν Ντενέβ. Αφού αποκαλυφθεί τελικά η αιτία των πράξεών της, η όλη ιστορία εξελίσσεται σε μια υπόθεση καταδίωξης, κρυφτού από τις αρχές και κυρίως, αγάπης μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, στην αρχή οχι αμοιβαίας.

Ο Τρυφω ήταν έντονα επηρεασμένος και από τον Ρενουάρ και από τον Χίτσκοκ

Ο Τρυφώ, κατά τον Χίτσκοκ στον “Δεσμώτη του ιλίγγου”, δείχνει την ιστορία μιας γυναίκας που παίρνει την ταυτότητα μιας άλλης, επειδή κάποιος άλλος την ανάγκασε. Μόνο που ο Τριφό δεν μπλέκει καθόλου το υπερφυσικό στοιχείο, κι εστιάζει ακόμη περισσότερο στο κομμάτι των ανθρώπινων σχέσεων. Ναι, κι αυτός χειρίζεται εξαιρετικά το σασπένς, που δημιουργεί και το σενάριο, κι αυτός δημιουργεί συνέχεια υποψία στους θεατές, πως κάτι άσχημο πρόκειται να συμβεί, με τη μουσική του Αντουάν Ντιαμέλ. Αλλά το κομμάτι της ιστορίας που αφορά εγκλήματα, είναι για τον Τριφό πολύ λιγότερο σημαντικό απ’την εξέλιξη της σχέσης του ζευγαριού Μπελμοντό – Ντενέβ.

Ο Τρυφώ εδώ, δείχνει εις βάθος την ανάπτυξη της σχέσης δύο ανθρώπων, τα εμπόδια που αυτή αντιμετωπίζει, μέχρι το γλυκόπικρο τέλος. Στην ιστορία αυτή, η σχέση θα καταλήξει ουσιαστικά αντίστροφη, με τον άνθρωπο που προηγουμένως ενδιαφερόταν περισσότερο για τα χρήματα παρά για τον άλλον, να δείχνει αγάπη, και αυτόν που προηγουμένως έδειχνε αγάπη κάθε στιγμή, ανεξάρτητα από τις πράξεις του άλλου, να δέχεται, απογοητευμένος, ότι οι δηλώσεις αγάπης του συντρόφου του, πια αληθεύουν. Κι αυτά μπορούν να συμβούν, για τον Τριφό. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά στο έργο του, που σχέση δεν τελειώνει αίσια. Είχαμε ήδη το “Αντουάν και Κολέτ”.

Ο Τρυφώ αγαπάει τις ιστορίες σχέσεων με αίσιο τέλος, αλλά είναι ρεαλιστής, ξέρει πως αυτό δεν υπάρχει πάντα, και δη στην περίπτωση των χαρακτήρων αυτού του έργου.

Αγάπη για τον Τρυφώ, είναι η αφοσίωση στον άλλον, η στήριξη, η δράση με σκοπό την προστασία του άλλου. Για τον Τριφό, ο φόνος για να προστατευτεί ο άλλος, εφόσον είναι η μόνη δυνατή λύση, είναι δεκτός. Μα δεν θα δοξάσει ποτέ τη βία, δε θα την κάνει θέαμα, θα την κινηματογραφήσει εντελώς απομυθοποιητικά, σαν τον Σαμπρόλ ή τον Ρενουάρ, ως διάδοχος του οποίου παρουσιάζεται στους τίτλους αρχής, αφιερώνοντας το έργο σ’αυτόν. Κι όντως, οι δύο τους έχουν κοινά, από το ενδιαφέρον τους για τους λιγότερο προνομιούχους, το οποίο δείχνει εδώ ο Τριφό με την γεμάτη κατανόηση αντιμετώπιση της πρωταγωνίστριας, λόγω του παρελθόντος της, μεχρι την τρυφερότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τους ερωτευμένους, όπως κάνει ο Τριφό και εδώ, κι όπως κάνει ο Ρενουάρ στο “Η Έλενα και οι άντρες της”.

Ο Τρυφώ ήταν έντονα επηρεασμένος και από τον Ρενουάρ και από τον Χίτσκοκ, και πατώντας στα χνάρια τους δημιουργεί εδώ μια ταινία για ανθρώπους των οποίων η στάση προς τον άλλο αλλάζει, για ταυτότητες που αποκαλύπτονται, για θυσίες που γινονται για την αγάπη. Σ’αυτό το έργο, που φαίνεται να αφορά το μυστήριο και το έγκλημα, μα ουσιαστικά αφορά τις σχέσεις που δημιουργούνται πριν και μετά την αποκάλυψη του μυστηρίου, πριν και μετά τη διάπραξη των εγκλημάτων, ο Τρυφώ δείχνει, όχι για πρώτη φορά – είχε προηγηθεί το έξοχο “Κλεμμένα φιλιά”, μεταξύ άλλων – πως οι ιστορίες ανθρώπινων σχέσεων με βάθος, είναι η ειδικότητά του.

Ο Φρανσουά Τρυφώ (François Roland Truffaut, 6 Φεβρουαρίου 1932 – 21 Οκτωβρίου 1984) ήταν Γάλλος κριτικός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός του κινηματογράφου, από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του γαλλικού νέου κύματος.

Με τη βοήθεια του θεωρητικού του κινηματογράφου Αντρέ Μπαζέν, άρχισε να γράφει κριτικές στο περιοδικό Cahiers du cinema, με το οποίο, μαζί άλλους συναδέλφους του, άνοιξαν τον δρόμο για το νέο κύμα και τον μη εμπορικό κινηματογράφο. Με την μικρού μήκους ταινία του Les Mistons (1958), και θέμα την σεξουαλική αφύπνιση μιας ομάδας νεαρών, έθεσε στην πράξη τις θεωρίες του, τις οποίες συνέχισε στην ημιαυτοβιογραφική, μεγάλου μήκους ταινία του, Τα 400 χτυπήματα (Les Quatres Cents Coups, 1959), μία γεμάτη ειλικρίνεια αλλά και ποίηση ταινία, που κέρδισε το βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών, κάτι που τον καθιέρωσε ως τον κατεξοχήν ηγέτη του πρωτοεμφανιζόμενου νέου κύματος (nouvelle vague).

Συνεχίζει την ιστορία του αγοριού από την πρώτη του ταινία με άλλες ταινίες. Το 1962 ένα μικρό επεισόδιο (Ο έρωτας στα είκοσι, 1962). Τότε ο Αντουάν Ντουανέλ (Ζαν-Πιερ Λεό) ερωτεύεται τη Κριστίν (Κλοντ Ζαντ) (Κλεμμένα φιλιά, 1968]. Η Αντουάν και η Κριστίν παντρεύονται (Παράνομο κρεβάτι, 1970). Ο Αντουάν και η Κριστίν διαζευγνύονται (Η αγάπη το βάζει στα πόδια, 1979). Ο κύκλος είναι μοναδικός στην ιστορία του κινηματογράφου. Έτσι, ο Τρυφώ και η Κλοντ Ζαντ προσλήφθηκαν και μετά την κινηματογράφηση το 1968.

Ακολούθησαν οι ταινίες Πυροβολείτε τον πιανίστα (Tirez sur le pianiste, 1960), αναφορά αλλά και ανατροπή των γκανγκστερικών ταινιών Απολαύστε το κορμί μου (Jules et Jim, 1961) γύρω από τις ιδιόμορφες σχέσεις ενός ερωτικού τριγώνου, Φαρενάιτ 451 (Fahrenheit 451, 1966), εξαιρετική μεταφορά στην οθόνη του βιβλίου επιστημονικής φαντασίας του Ρέι Μπράντμπερι, που ο Τρυφώ γύρισε στην Αγγλία το Η νύφη φορούσε μαύρα (La mariée etait en noir, 1967), μία παραλλαγή του αμερικανικού φιλμ νουάρ, ταινίες που επέβαλαν τον Τρυφώ ως έναν ξεχωριστό και εντελώς πρωτότυπο δημιουργό.

Πολιτικές απόψεις
Ο Τρυφώ δεν εξέφραζε ποτέ πολιτικές απόψεις μέσα από τις ταινίες του. Ακόμα και την περίοδο του Μάη του ’68 ο Τρυφώ απέρριψε τον στρατευμένο και πολιτικοποιημένο κινηματογράφο και συνέχισε με το ξεκάθαρα δικό του στυλ. Σε μία συνέντευξή του το 1980 στο περιοδικό ‘Cahiers du Cinema’ αναφέρει χαρακτηριστικά για τις πεποιθήσεις του τα εξής:

“Πολιτικά οι ιδέες μου με οδηγούν προς την αριστερά. Αυτό όμως δεν εκφράζεται στις ταινίες μου, ίσως επειδή μου φαίνεται ότι βάζουν πολύ αίσθημα στην πολιτική, ενώ πιστεύω ότι δεν πρέπει να είναι κανείς στην αριστερά επειδή αυτό είναι συμπαθητικό και της μόδας, αλλά επειδή είναι πιο δίκαιο. Το σλόγκαν <<όλα είναι πολιτική>> δεν μ’ αρέσει γιατί, αν όλα είναι πολιτική, τίποτα δεν είναι πολιτική”.

πηγή βιογραφίας: wiki