Συνέντευξη στην Χριστίνα Πραβιτσιώτη
Έχοντας την καρδιά της πάντοτε ακουμπισμένη στη μουσική, η ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός Σοφία Μάντη συστήνεται στην «A» εξομολογούμενη πώς το καταφύγιο της τέχνης βοηθά να ξεπεράσει κανείς πολλούς σκοπέλους της ζωής.
Δεν κρύβει πώς υπήρξε για κείνη το ίδιο πολύτιμο με εκείνο της νοσηλευτικής, που ασκεί παράλληλα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Άλλωστε το αποκλειστική επιθυμία της στην πορεία της είναι η ανιδιοτελής προσφορά στο κοινωνικό σύνολο.
Όσο για το όνειρό της; Μας ανέφερε τα ακόλουθα: «Να τραγουδώ ως τα βαθιά γεράματα. Μ’ ονειρεύομαι με μια κιθάρα να «κοροϊδεύω» τον αλήτη χρόνο που άφησε στο πόστο του κενό, μέχρι να δώσουν τη θέση τους τα νιάτα στη σοφία».
-Σοφία, πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Το τραγούδι ήρθε στη ζωή μου, όπως ο ήλιος το καλοκαίρι. Με φώτισε από τα παιδικά μου χρόνια. Σε κάθε γιορτή, εκδρομή ή party του σχολείου έπαιρνα την κιθάρα μου και τραγουδούσα. Χαίρομαι που ακόμα είμαι τόσο ερωτευμένη μ’αυτή την τέχνη, γιατί όταν αγαπάς κάτι οφείλεις να το υπηρετείς με τη ψυχή σου.
-Ποιος υπήρξε κινητήριος μοχλός για να ξεκινήσεις την κιθάρα;
Ο πατέρας μου. Ουσιαστικά ήταν το όνειρο που δεν πραγμάτωσε ο ίδιος. Ήθελε τόσο πολύ να μάθει κιθάρα, αλλά εξαιτίας των δύσκολων συνθηκών της ζωής του δεν τα κατάφερε. Αυτή την αγάπη του, μου μετέδωσε με τόσο πάθος που ήταν σχεδόν μονόδρομος να μπω σ’ αυτόν τον υπέροχο δρόμο.
-Λίγους μήνες πριν υπέγραψες και το πρώτο δισκογραφικό σου συμβόλαιο. Πώς αισθάνεσαι;
Όταν έπιασα την πρώτη μου κιθάρα στα επτά μου, ήξερα ότι κάτι μαγικό θα συμβεί. Στην πορεία των χρόνων άρχισα να σκαρφίζομαι στιχάκια και να γράφω μουσικές. Ώσπου όντως πριν από λίγο καιρό ήρθε η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά με τίτλο “Απόφαση”.
Αισθάνομαι μεγάλη χαρά, τύχη, συγκίνηση και ευτυχία γι’ αυτή τη δημιουργία. Τα τραγούδια του cd υπογράφει εξ’ ολοκλήρου ένας εξαιρετικά ταλαντούχος συνθέτης με τεράστιο βιογραφικό, ο Δημήτρης Φάκος, με τον οποίο μοιραζόμαστε και ένα πολύ όμορφο κομμάτι.
-Όλα αυτά ενώ παράλληλα εργάζεσαι ως νοσηλεύτρια σε μεγάλο κρατικό νοσοκομείο.
-Ο μπαμπάς μου πάντα έλεγε: “Πάρε το πτυχίο να έχεις ένα “βραχιόλι” στο χέρι σου και έπειτα κάνε ο,τι θέλεις.” Το τήρησα και δεν το μετάνιωσα.
Η νοσηλευτική αποτέλεσε μία δικλίδα ασφαλείας στη ζωή μου, ενώ παράλληλα θεωρώ μοναδικό το ότι μπορώ να βοηθώ ουσιαστικά και πρακτικά ασθενείς.
Χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να “συναρμολογήσεις” σώμα και ψυχή.
-Πότε λοιπόν ξεκίνησε αυτό το διαφορετικό ταξίδι σου;
Ως νοσηλεύτρια εργάζομαι σχεδόν 20 χρόνια. Ξεκίνησα σ’ ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο και τα τελευταία 17, είμαι σ’ ένα μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο πρώτης γραμμής στην Αθήνα. Το επάγγελμά μας απαιτεί να έχεις καθαρό μυαλό, γερό στομάχι, ψυχραιμία, υπομονή και αντοχή. Είναι σπουδαίο να βοηθάς τους ανθρώπους με κάθε τρόπο.
Χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να “συναρμολογήσεις” σώμα και ψυχή. Εργάζομαι στο χειρουργείο, σ’ ένα πολύ απαιτητικό πόστο, τόσο σε σωματικό, όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Υπάρχουν πολλές δύσκολες στιγμές που ως επαγγελματίας πρέπει να διαχειριστείς.
-Είναι κάποιες στιγμές που να σε έχουν στιγματίσει;
Θυμάμαι ακόμα έναν 22χρονο, που αναγκαστήκαμε να του ακρωτηριάσουμε και τα δυο του πόδια ύστερα από ένα τροχαίο ή όταν ήμουν στη διάρκεια ενός χειρουργείου κι έμαθα ότι “έφυγε” ο μοναδικός Δημήτρης Μητροπάνος, τον οποίο γνώριζα και αγαπούσα πολύ.
-Έρχομαι και στο πρόσφατο cd σου με τίτλο “Απόφαση”. Ποια –θεωρείς για τον εαυτό σου- την πιο καθοριστική απόφαση που έχει πάρει;
Κάθε απόφαση που πήρα, ήταν φάρος για ένα βήμα ουσιαστικό, που με πήγε παρακάτω.
-Δεν έχεις κάνει λάθη;
Αλλοίμονο! Ποιος είναι αλάνθαστος; Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερο μάθημα από τα λάθη. Η διδακτέα ύλη τους είναι συνήθως δύσκολη, αλλά αν την περάσεις παίρνεις πτυχίο στη ζωή. Τα δικά μου σωστά και λάθη με έφεραν στην κυκλοφορία αυτού του δίσκου. Ήταν απόφαση ζωής, να μην ξεχάσω ποτέ το όνειρό μου.
Όταν με πήραν από τη δισκογραφική μου εταιρεία MLK και μου είπαν ότι είναι έτοιμο το cd, έβαλα τα κλάματα.
Δε μπορώ να σου περιγράψω τα συναισθήματα, όταν κράτησα το δισκάκι στα χέρια μου. Συνεχίζω ν’ απολαμβάνω ακόμα αυτό το μαγικό “ταξίδι”, που ξεκίνησε από το studio, συνεχίστηκε με τη παρουσίαση στη μουσική σκηνή Σφίγγα σε μια βραδιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ και ακόμα μου δημιουργεί συγκινήσεις.
Μ’ ονειρεύομαι με μια κιθάρα να «κοροϊδεύω» τον αλήτη χρόνο, που άφησε στο πόστο του κενό, μέχρι να δώσουν τη θέση τους τα νιάτα στη σοφία.
-Τι ονειρεύεσαι στη ζωή σου;
Να προσφέρω και να λαμβάνω ανιδιοτελώς αγάπη, να δημιουργώ κομμάτια, που θα αγγίζουν τις ψυχές των ακροατών και να τραγουδώ ως τα βαθιά γεράματα. Μ’ ονειρεύομαι με μια κιθάρα να «κοροϊδεύω» τον αλήτη χρόνο, που άφησε στο πόστο του κενό, μέχρι να δώσουν τη θέση τους τα νιάτα στη σοφία.
