Το Mario Prassinos Museum στον περιφερειακό του Φιλοπάππου στην Αθήνα είναι πια γεγονός. Ο δικηγόρος και συλλέκτης έργων τέχνης, Στέλιος Γκαρίπης, στις ημέρες των περιορισμών και της καραντίνας εμπνεύστηκε και κατάφερε τελικά να πραγματοποιήσει την επιθυμία του, να κρατήσει δηλαδή το όνομα και το έργο του καλλιτέχνη, Mario Prassinos ζωντανό στην Αθήνα. Επέλεξε λοιπόν ένα αριστοκρατικό διαμέρισμα στην οδό Μινιάκ 18, το οποίο και διαμόρφωσε σε έναν χώρο τέχνης, μια σημαντική Gallery με έργα, σπάνια χειρόγραφα, εκατοντάδες εξαντλημένους καταλόγους, βιβλία και περιοδικά. Εξασφάλισε στους επισκέπτες την δυνατότητα να θαυμάσουν, να μελετήσουν, να ανατρέξουν σε συγγράμματα που αφορούν στο έργο του Mario Prassinos.
Ο φιλότεχνος δικηγόρος, κύριος Γκαρίπης, από πολύ νέος στο Παρίσι ξεκίνησε να ερευνά για τον Mario Prassinos, να ενημερώνεται και να μελετά τα έργα του και ρωτώντας φιλότεχνους στο Παρίσι ξεκίνησε δειλά-δειλά να αγοράζει έργα του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου. Η έννοια της «συλλογής», όπως μας ανέφερε, προέκυψε πολύ αργότερα από αυτή την περίοδο, όταν απορροφημένος από τα βιβλία του Carl Schmitt και του Michel Foucault, ο Mario Prassinos αποτελούσε πάντα το σκηνικό της ζωής του, με τα μαύρα αφηρημένα ή τα σουρεαλιστικά του έργα, επηρεάζοντας τη σκέψη του, τα συναισθήματά του, την αισθητική του.
Συναντήσαμε τον εμπνευστή και δημιουργό του Mario Prassinos Museum στο χώρο του και μιλήσαμε μαζί του.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
-Στέλιο, πώς ξεκίνησε ο θαυμασμός σας για τα έργα του Πράσινου;
-Είμαι δικηγόρος και κατά τα φοιτητικά μου χρόνια είχα εμβαθύνει στη συνταγματική θεωρία του Μεσοπολέμου. Συνακόλουθα, άρχισα να μελετώ το κίνημα Dada και τη σουρεαλιστική του μετεξέλιξη. Το παράδοξο είναι πως ο θαυμασμός μου για τα έργα του Πράσινου δεν ξεκίνησε από τα αφαιρετικά αλπικά τοπία και τα δέντρα του με τα οποία είναι γνωστός, αλλά με τη σουρεαλιστική στιγμή του, από το 1930 έως το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι μια περίοδος έντονη, αλλά διαρκεί λίγο και γι’ αυτό τη χαρακτηρίζω ως στιγμή.
Είναι βέβαια ιδιαίτερα ανήσυχη και χαρακτηρίζεται από τις στενές προσωπικές σχέσεις του Πράσινου με τα μέλη της ομάδας των σουρεαλιστών και την ιδιαίτερη χιουμοριστική σουρεαλιστική θεματογραφία. Ο σουρεαλιστής Πράσινος δεν αντιγράφει κανέναν και αποκαλύπτει το μυστήριο σε ασήμαντα πράγματα.
-Ποια χαρακτηριστικά της δουλειάς του σας κάνουν να τον θαυμάζετε ακόμα περισσότερο;
-Το κριτήριο για να κινήσει ένα έργο ζωγραφικής το ενδιαφέρον μου είναι ο λατινικός αφορισμός ut pictura poesis σε μια δική μου βιωματική ερμηνεία: με ενδιαφέρει η ζωγραφική που αναδύεται εκεί που η γλώσσα, τα βιβλία μου, αγγίζουν τα όριά τους. Κάθε έργο του Πράσινου που έχω στη συλλογή μου είναι μια αποτύπωση με εκπληκτική ακρίβεια της έντασης, μια ελικοειδής διαδρομή, ένα σύνολο αιχμηρών σημαδιών, μια σύγκρουση του φωτός και της σκιάς, με ξεκάθαρα οριοθετημένες ζώνες διέγερσης ή γαλήνης που διαπερνούν, όχι μόνο τη ματιά, αλλά και την ψυχή, καθώς παραπέμπει σε ένα υψηλό νόημα και δημιουργεί πεδία εσωτερικών αρχετύπων, είναι ένας συναισθητικός διάλογος με την πραγματικότητα, η συγκρότηση ανθρώπινων και όχι μόνο οπτικών ολοτήτων… είναι με μία λέξη συναρπαστικό.
-Προλάβατε -ίσως- να έρθετε σε επαφή μαζί του στα νεανικά σας χρόνια; Ίσως κάποιο μέλος της οικογένειας σας;
-Ο Πράσινος πέθανε στις 23 Οκτωβρίου του 1985 και εγώ γνώρισα το έργο του το 1993 όταν δούλευα ως φοιτητής στο δικηγορικό γραφείο στο Παρίσι ενός Γαλλοεβραίου θαυμαστή του. «Ο πρώτος επισκέπτης στην πρώτη ατομική έκθεση του Πράσινου το 1938, ήταν ο Πικάσο, με τον οποίο είχε συμμετάσχει σε ομαδική έκθεση το 1937», μου είχε πει χαρακτηριστικά…
-Στο Μουσείο έχετε συλλέξει σπάνιες φωτογραφίες και συλλεκτικά βιβλία που αναφέρονται στον Mario Prassinos, ιδανικό υλικό για όσους μελετούν το έργο του.
-Το Mario Prassinos Museum δεν είναι ένα άσπρο κουτί που λειτουργεί μόνο ως χώρος έκθεσης ωραίων έργων ενός σημαντικού καλλιτέχνη. Είναι ένας χώρος συνάντησης, μάζωξης, ένας χώρος στον οποίο όλοι αισθάνονται άνετα, ένας χώρος που αναδεικνύει το πώς μπορεί να λειτουργεί ένα ωραίο έργο τέχνης στην πραγματική ζωή, στη ζωή διαφορετικών ανθρώπων… και στον κάθε άνθρωπο δεν αρέσει μόνο ένα πράγμα, αλλά αρέσουν πολλά.
Στο Μουσείο υπάρχουν τα 250 βιβλία των οποίων έχει φιλοτεχνήσει το εξώφυλλο για τις εκδόσεις Gallimard, όπως η πρώτη έκδοση της Πανούκλας του Καμύ και του Βαρύ Χειμώνα του Ρεϊμόν Κενό, όλη η σειρά των βιβλίων της συλλογής «L’âge d’or » που διηύθυνε ο Henri Parissot και των οποίων τα εξώφυλλα επίσης είχε φιλοτεχνήσει ο Πράσινος, αλλά και τα βιβλία που εικονογράφησε, όπως το Κοράκι του Έντγκαρ Άλαν Πόε και ο Τοίχος του Σαρτρ, όλα τα βιβλία της αδελφής του, Gisèle (πχ η μετάφραση στα γαλλικά του Ζορμπά του Καζαντζάκη), η φωτογραφία του Man Ray του 1935, όταν ο Πράσινος παρουσίασε την 14χρονη αδελφή του Gisèle στον κύκλο των σουρεαλιστών, τον André Breton, τον Henri Parisot, τον Paul Eluard, τον Benjamin Peret τον René Char.
Επίσης, στο Μουσείο έχουν συγκεντρωθεί οι κατάλογοι από τις εκθέσεις του σε όλο τον κόσμο, τα βιβλία που έχει συγγράψει, τα βιβλία και άρθρα που έχουν γραφτεί για το έργο του Πράσινου.
Τέλος, υπάρχει το εξαντλημένο μυθιστόρημα στα ελληνικά του πατέρα του Πράσινου, Λύσανδρου, ο Σομάλης, που μιλά το 1932 για μια ζωή σαν τη ζωή των δέντρων… «Ήταν η ώρα που ο άνθρωπος για μια στιγμή βγαίνοντας απ’ τον τόπο και το χρόνο, ζει μέσα στα πάντα, παύει νανε μια ιστορία ξέχωρη, κ’ είνε γλυκός ο χαμός τούτος, γλυκός όπως μια τέλεια ανάπαψη, χωρίς την παραμικρή εναντίωση από πουθενά. Ο Σομάλης πέρασε μια τέτοια κατάσταση, ξεχασμένος μπροστά στο παράθυρο. Φαντάστηκε πως κάτι όμοιο θα ήταν η ύπαρξη των δέντρων, που τάβλεπε τώρα ν’ αργοκινιούνται στον αέρα που δρόσιζε. Τέτοια να κυλούσε η ζωή του, ν’ αποκοιμιόταν παντοτινά ο Σομάλης, ό,τι μέσα του θυμόνταν και καταλάβαινε κ΄έκρινε, ό,τι λυπόνταν κι ό,τι επιθυμούσε»… τα δέντρα που δεν κρύβουν το δάσος ζωγράφισε ο Πράσινος, δέντρα της μνήμης, δέντρα που μοιάζουν με τα κύματα την ώρα που σκάνε στα βράχια και φεύγουν προς τον ουρανό, είναι κάποια από τα έργα που παρουσιάζουμε στην έκθεση στο Μουσείο μέχρι τις 31 Ιανουαρίου 2023.
Η τέχνη δεν εξαντλείται σε μια εμπορική αξία, η τέχνη είναι αισθητική και η αισθητική είναι ζήτημα ηθικής, για το οποίο απαιτείται και προσπάθεια και πίστη.
-Πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε Μουσείο με τα έργα του;
-Κατά τη διάρκεια των εγκλεισμών μας λόγω της πανδημίας, νομίζω πως όλοι μας συνειδητοποιήσαμε το έλλειμα αισθητικής και διανόησης στη σύγχρονη Ελλάδα. Ένας από τους λόγους είναι πως οι Έλληνες δεν βλέπουν και δεν ξέρουν να βλέπουν Τέχνη. Θεώρησα πως στη μετά πανδημία εποχή που δε θα έχει καμία σχέση με την προ πανδημίας εποχή, ο Πράσινος μπορεί να ανοίξει τα μάτια των Ελλήνων και να τους διδάξει να βλέπουν τέχνη. Η τέχνη δεν εξαντλείται σε μια εμπορική αξία, η τέχνη είναι αισθητική και η αισθητική είναι ζήτημα ηθικής, για το οποίο απαιτείται και προσπάθεια και πίστη. Πιστεύω πως ο Πράσινος, με τη ζωγραφική, τα γραπτά και κυρίως με το παράδειγμα της ζωής του, μπορεί να το πετύχει… είναι ένα παράδειγμα διανοούμενου που μπορούμε να εμπιστευθούμε.
Για τον λόγο αυτό επέλεξα να προτείνω ένα μουσείο αφιερωμένο στον Πράσινο και να το οργανώσω με τον συγκεκριμένο τρόπο. Παρουσιάζω έργα του Πράσινου, ο οποίος ήταν μια αποκάλυψη για εμένα όταν πρωτοείδα έργο του το 1992 στο Παρίσι. Με τον Πράσινο κατάλαβα ότι η ζωγραφική, δεν είναι γραφιστική, δεν είναι εικόνα, αλλά όλα είναι στο άγγιγμα του ζωγράφου και στην απόλαυση που προσφέρει να αγναντεύεις τα πράγματα. Οι πίνακές του είναι το είδος των πινάκων που επιβεβαιώνουν την αποστολή μου στον χώρο της Τέχνης: δεν είμαι ιστορικός τέχνης – να μιλώ για το περιβάλλον – ούτε εξηγητής – να ερμηνεύω τις εικόνες, όχι!
Πίστευα ότι η αποστολή μου ήταν να κάνω τον κόσμο να αγαπήσει αυτό που είναι πιο ωραίο. Δεν έκανα σπουδές στο αντικείμενο της Τέχνης και ανέπτυξα μόνος τη θεώρησή μου για την Τέχνη. Το κρυμμένο νόημα των πινάκων, η αντήχησή τους με την κοινωνία δε με ενδιέφερε όταν ήμουν φοιτητής, μόνο το ερώτημα του ωραίου με είχε κυριεύσει. Ωστόσο με το Μουσείο σηματοδοτώ μια αλλαγή στην πορεία μου εμβαθύνοντας στο κάθε έργο, στην εποχή του Πράσινου, τις συνθήκες της ζωής του, τις συναναστροφές του, διαβάζω τα έργα του σαν ένα γρίφο, αναζητώντας έννοιες και σύμβολα στις εικόνες, βλέπω τα κλαδιά των δέντρων του άλλοτε σαν χαρακιές και άλλοτε σαν κομμάτια του σταυρού του μαρτυρίου.
Βέβαια αυτή η εμβάθυνση και αναζήτηση ενέχει τον κίνδυνο να απομακρυνθεί κανείς από τη μεγάλη έκσταση που προκαλεί η ζωγραφική του Πράσινου, κάτι που προσπαθώ να αποφύγω διοργανώνοντας συνεχώς εκθέσεις του για να εκτίθεται η ματιά των επισκεπτών σε νέες εικόνες. Η ευαισθησία της ματιάς είναι πιστεύω κάτι που καλλιεργείται και αυτό προσπαθώ να μεταδώσω.
Ένας πίνακας δεν είναι ένα δοκίμιο που πρέπει να το καταλάβουμε, είναι μόνο ένας ωραίος στοίχος που τα λέει όλα και ο οποίος πρέπει να σε κυριεύσει. Η ιδέα είναι να προσφέρω τη θέαση της κομψότητας. Κάθε στοιχείο φέρει μέσα του το περιβάλλον και τις συνθήκες στις οποίες έχει εξελιχθεί. Προσπαθώ να επιτύχω μια αρμονία μεταξύ των έργων και να αποφύγω κάθε βαρύτητα. Αναζητώ μια φυσική ρευστότητα που σημαίνει πως κάθε έργο έχει επιλεγεί για την ξεχωριστή ομορφιά του και την ομορφιά που μπορεί να προσθέσει στο σύνολο της έκθεσης. Αισθάνομαι ευτυχής που πειραματίζομαι να μεταμορφώσω έναν πίνακα του Πράσινου σε κάτι άλλο, λόγω της αλληλεπίδρασης με τα υπόλοιπα έργα της έκθεσης.
-Πώς δέχτηκε η οικογένειά του Mario Prassinos την απόφασή σας να ιδρύσετε μουσείο γι’ αυτόν;
-Η ένσταση της κόρης του Κατρίν είναι πως ο Πράσινος δεν είχε καμία σχέση με την Αθήνα και πως το Μουσείο του έπρεπε να το κάνω στο Παρίσι. Το Mario Prassinos Museum δεν φιλοδοξεί να υποκαταστήσει την κληρονόμο του έργου και κόρη του, αλλά να καταστήσει το έργο του προσβάσιμο στο ελληνικό κοινό και να μη βυθιστεί στη λησμονιά.
-Τελικά ο Πράσινος είναι Έλληνας ή Γάλλος;
-Ο Πράσινος και ο Δημήτρης Γαλάνης είναι οι δύο ζωγράφοι που πρόσφερε η Ελλάδα στο École de Paris. Ο Πράσινος γεννήθηκε το 1916 Έλληνας στην Κωνσταντινούπολη, την οποία αναγκάστηκε να εγκαταλείψει σε ηλικία 6 ετών τον Νοέμβριο του 1922, λόγω της Μικρασιατικής Καταστροφής και της ελληνικής καταγωγής του. Η οικογένειά του μετακόμισε στο Παρίσι και ο Πράσινος εντάχθηκε στη γαλλική κοινωνία, πολέμησε ως εθελοντής με τον γαλλικό στρατό στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, απέκτησε γαλλικό διαβατήριο, τιμήθηκε από το γαλλικό κράτος και, σύμφωνα με την Κατρίν Πράσινος, αισθανόταν Γάλλος κάτι το οποίο πρέπει να σεβαστούμε. Βέβαια, στο λογαριασμό του Πράσινου Museum στο Instagram, αναρτήθηκε ο κατάλογος από μια έκθεση υπό την αιγίδα της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο το 1960, με 12 Έλληνες καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων είναι και ο Πράσινος…
Η συλλογή μου είναι η προσπάθεια ενός δικηγόρου να επιτύχει να ξαναενώσει τη ζωή του με την ομορφιά
-Ποιους άλλους σύγχρονους καλλιτέχνες θαυμάζεις και έχεις στη συλλογή σου;
-Συλλέγω χωρίς κανένα σχέδιο στο μυαλό μου, ή καλύτερα, το σχέδιό μου είναι να μην έχω κανένα σχέδιο. Δεν αγοράζω έργα με βάση κάποια ιδέα στο μυαλό μου ή την υπογραφή που τα συνοδεύει, αλλά με ένστικτο και έρωτα. Η συλλογή μου είναι η προσπάθεια ενός δικηγόρου να επιτύχει να ξαναενώσει τη ζωή του με την ομορφιά – επί του προκειμένου, την ομορφιά που γεννιέται από την τέχνη – την οποία ομορφιά προσδοκώ ως κάτι ιδεατό. Έτσι η συλλογή μου έχει έργα που δημιουργήθηκαν από τον Master of the Antwerp Adoration, τον Φλαμανδό ζωγράφο του 1500 που ανακάλυψα κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών μου σπουδών στο Βέλγιο, έως τον street artist Jonone, που γνώρισα στο Παρίσι πριν λίγα χρόνια. Από τους σύγχρονους καλλιτέχνες της συλλογής μου που θαυμάζω και ως ανθρώπους και ως καλλιτέχνες, ενδεικτικά θα ανέφερα τον Karel Appel, τον Antonio Segui, τον Antoni Tapies και από τους Έλληνες, τον Κώστα Λούστα, τον Νίκο Στεφάνου…
-Πώς βλέπετε τη σύγχρονη Τέχνη στις μέρες μας;
-Από το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και έως τον Φεβρουάριο του 2020, ζούσαμε στην εποχή της απόλυτης υπεροχής του ανθρώπου και το στοίχημα της σύγχρονης τέχνης ήταν κατά τη γνώμη μου η προσφορά των μέσων που εξέφραζαν αυτή την κατάσταση. Και αυτό κατάφερε να πετύχει ο Πράσινος, που εγκατέλειψε τον σουρεαλισμό και από το 1947 και μετά επικοινωνούσε με τη ζωγραφική του νοήματα που δεν μπορούσαν να επικοινωνηθούν με άλλα μέσα.
Μετά τον Φεβρουάριο του 2020 η ανθρωπότητα εισήλθε σε μια περίοδο ξαφνικών και σε αργή κίνηση καταστροφών με πιο πρόσφατο τον τυφώνα ανάμεικτο με χιόνι στις ΗΠΑ και τον Καναδά… ωστόσο η παράσταση πρέπει να συνεχιστεί… αν τελειώσει ο κόσμος, ας τελειώσει όμορφα… το ανθρώπινο πνεύμα, όπως εκφράζεται μέσα από την τέχνη, επιμένει να ευδοκιμεί γιατί η τέχνη είναι η ανθρώπινη ψυχή αποτυπωμένη για μελλοντική κατανάλωση, είναι ο τρόπος που συνομιλούμε ο ένας με τον άλλο μεταξύ γενεών, τόπων και πέρα από το θάνατο… και σύγχρονη τέχνη, δεν είναι σίγουρα η τέχνη του τέλους της τέχνης, ούτε είναι μόνο εικόνες, αλλά κάτι ουσιώδες… είναι η ανθρώπινη ψυχή των καταστάσεων που ζούμε σήμερα.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που σε όλες τις μεγάλες φουάρ σύγχρονης τέχνης που επισκέφθηκα τη χρονιά που μας πέρασε, στη Βασιλεία, το Λονδίνο και το Παρίσι παρατήρησα μια δυναμική επιστροφή τόσο της ζωγραφικής ως μέσο, όσο και της φύσης ως θέμα.
-Θεωρείτε την Τέχνη επένδυση;
-Για πολλούς Έλληνες η συλλογή έργων τέχνης είναι κάτι κακό, μια ανούσια πολυτέλεια, μια υπερβολική αναζήτηση απόλαυσης κάτι πολύ ηδονιστικό. Εγώ προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι για την επενδυτική διάσταση των έργων τέχνης διότι σκοπός μου δεν είναι να πωλήσω τα έργα της συλλογής μου, αλλά να χτίσω μια συλλογή μουσειακού επιπέδου. Προσπαθώ να μη σταματήσω να συλλέγω γιατί αν σταματήσω να συλλέγω, θα ανήκω στο παρελθόν, στην ιστορία. Πιστεύω πως κάθε πολίτης έχει καθήκον να αγοράζει τα αυθεντικά έργα τέχνης που μπορεί να αντέξει οικονομικά. Αυτό όμως που βλέπω στις διεθνείς αγορές τη χρονιά που μας πέρασε είναι ένα ξέσπασμα στις αγορές τέχνης.
Οι νέοι billionaires εισέρχονται στο χώρο των διεθνών συλλεκτών έργων τέχνης και αγοράζουν τέχνη, πολλή τέχνη. Το 2022 ίσως είναι η καλύτερη χρονιά όλων των εποχών για τις διεθνείς αγορές Τέχνης, με συνεχή ρεκόρ στις τιμές πώλησης των ζωγράφων, στους τζίρους των οίκων δημοπρασιών που ξεπέρασαν τα 64 δισεκατομμύρια και τις πωλήσεις στις φουάρ. Με την αγορά και τις αξίες των ακινήτων να υποχωρούν με γοργά βήματα, τις τιμές των μετοχών να κινούνται σε αβύσσους και την φούσκα των bitcoins να σκάει με κρότο, μόνο οι αγορές τέχνης αποδεικνύονται ασφαλές καταφύγιο για όσους γνωρίζουν να αγοράζουν. Μοναδική εξαίρεση νομίζω παγκοσμίως είναι η ελληνική αγορά τέχνης, που πληρώνει το τίμημα των παθογενειών της, παθογένειες γνωστές σε όλους μας, αλλά για τις οποίες ποτέ κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ειλικρινά.
Who is Who
Ο Μάριος Πράσινος γεννήθηκε το 1916 στην Κωνσταντινούπολη σε μια ελληνοϊταλική οικογένεια που είχε εγκατασταθεί από καιρό στην Τουρκία. Το 1920 γεννιέται η αδελφή του Ζιζέλ. Το 1922 η οικογένεια εγκαταλείπει το καθεστώς του Ατατούρκ και αυτοεξορίζεται στη Γαλλία.
Από τα εφηβικά του ακόμα χρόνια, ο Μάριος Πράσινος γράφει κείμενα φανταστικά, πολύ κοντινά στο σουρεαλισμό. Ποτέ δεν θα πάψει να γράφει, σχετικά με τη λογοτεχνία, το σχέδιο, την ταπισερί, τη φωτογραφία, κλπ.
Το 1970, γράφει «Les Pretextats», χρονικό της επεξεργασίας της σειράς των ομωνύμων έργων. Το 1976, ξεκινά τη σύνταξη του δεύτερου βιβλίου του, «La Colline tatouee», που δημοσιεύεται το 1983 στις εκδόσεις Grasset.
Θέατρο
Το 1946, εκτελεί την πρώτη του σκηνογραφία για τον Ζαν Βιλάρ και το Πρώτο Φεστιβάλ της Αβινιόν. Θα ακολουθήσουν πολυάριθμες σκηνογραφίες, για τον Ζαν Βιλάρ και το Εθνικό Δημοτικό Θέατρο , τη Σκάλα του Μιλάνου, το Εθνικό Θέατρο Μασσαλίας, την Όπερα της Αβινιόν.
Το 1948, πρώτη έκθεση στη Galerie de France, στο Παρίσι, όπου θα εκθέτει τακτικά ως το 1976.
Το 1951, ο Μάριος Πράσινος αγοράζει ένα σπίτι στην Eygalieres της Προβηγκίας. Εκεί ξεκινά μια καθημερινή δουλειά, να σχεδιάζει τις Alpilles, λοφοσειρά που εκτείνεται στα νότια του σπιτιού του, και φιλοτεχνεί τις πρώτες του ταπισερί. Θα δημιουργήσει πάνω από 150.
Το 1956, ο Μάριος Πράσινος πραγματοποιεί την πρώτη του έκθεση ταπισερί στη Γκαλερί La Demeure, όπου θα εκθέτει τακτικά ως το 1975.
Το 1958, πρώτη διαμονή στην Ελλάδα. Μετά από μια κρουαζιέρα στα νησιά του Αιγαίου με τον Αλμπέρ Καμύ και τον Μισέλ Γκαλιμάρ, νοικιάζει για μερικούς μήνες ένα σπίτι στις Σπέτσες, όπου η διαμονή του θα αποδειχθεί καθοριστική για τη μελλοντική του δουλειά. Εκείνη τη χρονιά αρχίζει τη σειρά του με τα κυπαρίσσια των Σπετσών, της οποίας την κατάληξη θα αποτελέσει ο πίνακας «Μελτέμι», το 1959.
Πορτρέτα
Από το 1962 και μετά, συνεχίζει τη δουλειά πάνω στην προσωπογραφία, την οποία είχε ξεκινήσει στη δεκαετία του ’40. Αυτή τη φορά, πρόκειται για το σκαρίφημα του πορτρέτου της τραγουδίστριας Μπέσι Σμιθ. Στη συνέχεια καταπιάνεται με τις προσωπογραφίες της οικογενείας του. Για να ξεκινήσει, διαλέγει τον παππού του, Pretextat. Από το 1972 ως το 1974, το θέμα των Pretextats εμφανίζει ποικίλες εκδοχές: τους Proprotextats, όπου η εικόνα του παππού αναμειγνύεται με την εικόνα του Propro, του σκύλου του ζωγράφου, και τους Peretextats, μείγμα της προσωπογραφίας του πατέρα του, μιας μάσκας Μπαουλέ και της εικόνας της Σινδόνης του Τορίνου. Η σειρά με τη Σινδόνη ολοκληρώνεται το 1974 και 75. Τα σχέδια αυτά, σε μεγάλο σχήμα, με σινική μελάνη, σκιαγραφούν το πορτρέτο του πατέρα του, Λύσανδρου.
Γλυπτική
Ο Μάριος Πράσινος φιλοτεχνεί ήδη από το 1932 τα πρώτα του γλυπτά, που εμπνεύστηκε ελεύθερα από τα αφρικανικά αντικείμενα τα οποία μπορούσε να δει κανείς την εποχή εκείνη στο Μουσείο του Ανθρώπου στο Παρίσι, ή στη Γκαλερί του Πιερ Βεριτέ.
Στις αρχές του 1970, ενώ τον απασχολεί πάντοτε η απεικόνιση της οικογενείας του, αρχίζει να φιλοτεχνεί γλυπτά από πηλό, εκ των οποίων ορισμένα θα χυθούν σε μπρούντζο. Πρόκειται κυρίως για ομάδες ατόμων, για φαιδρές μορφές που συνουσιάζονται.
Τα τουρκικά τοπία
Τα τουρκικά τοπία δημιουργούνται μεταξύ 1970 και 1981. «Είναι μια ανάμνηση των παιδικών χρόνων. Η εξοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη είναι σχετικά επίπεδη και διάσπαρτη με μεμονωμένες συστάδες δέντρων. Θέλησα να αναπαραστήσω την εικόνα αυτή του ορίζοντα που τέμνεται από ένα δέντρο το οποίο αναδεικνύεται κόντρα στο φως.» (Απόσπασμα από μια συνέντευξη στον Ζ.- Λ. Φεριέ το 1972.)
Το 1976, πρώτη έκθεση των τουρκικών τοπίων στη Galerie de France, έπειτα, το 1980, στη Galerie Nationale du Grand Palais. Από το 1980 και ως το θάνατό του, ο Μάριος Πράσινος αφιερώνει τη δουλειά του στη σειρά με τα δέντρα, ζωγραφική με λάδι σε χαρτί, των οποίων την κατάληξη θα αποτελέσουν οι πίνακες του Μαρτυρίου. Κοσμούν το Παρεκκλήσιο Notre Dame de Pitie, στο Saint Remy της Προβηγκίας, και αποτελούν τμήμα της δωρεάς των 108 έργων του Μάριου Πράσινου προς το γαλλικό Κράτος το 1985, χρονιά του θανάτου του.
Πολυάριθμες εκθέσεις στη Γαλλία και σε άλλες χώρες.