Γράφει ο Γρηγόρης Γκινοσάτης

Κάποτε αυτή χώρα τα κατάφερε και με κάποιο τρόπο -δεν αφορά το παρόν κείμενο- και βγήκε από την περίοδο της δικτατορίας και μπήκε στην περίοδο που ονομάσαμε μεταπολίτευση.
Άρχισε λοιπόν αργά αλλά σταθερά να καλύπτει το χαμένο έδαφος στην pop κουλτούρα. Για την οποία είχε επιβληθεί, από αυτούς που επί χρόνια “τρέμανε” το διαφορετικό, μία ιδιαίτερη απαγόρευση έως και διαπόμπευση.

Δεν νομίζω να έχει υπάρξει μεγαλύτερη γελοιότητα από τους αστυνομικούς να μπουκάρουν στο γήπεδο της Λεωφόρου για να διακόψουν μία συναυλία επειδή ο τραγουδιστής κράταγε γαρύφαλλα.

Ποιός ήταν ο χωρικός που έδωσε την εντολή;

Τέλος πάντων, όσο προχωρούσε η δεκαετία του ’70 άρχισε να αναπτύσσεται η δισκογραφία. Χάρη σε νέους ανθρώπους που αγαπούσαν την σύγχρονη μουσική, και επάνδρωσαν τις τότε εταιρίες, κυκλοφόρησαν άπειροι δίσκοι από ξένους καλλιτέχνες και συγκροτήματα.

Ένα από τα γκρουπ που γνωρίσαμε τότε ήταν και οι Supertramp.

Η πρώτη μου επαφή με αυτούς έγινε σε ένα rock club της εποχής όπου παιζόντουσαν δύο συγκεκριμένα τραγούδια τους, το Lady από το Crisis? What Crisis? και το School από το Crime of the century.

Οι δίσκοι είχαν κυκλοφορήσει σε εμάς από την τότε CBS.
Το βρετανικό συγκρότημα είχε δημιουργηθεί το 1969 με την οικονομική συνδρομή ενός Ολλανδού εκατομμυριούχου. Μετά την εμπορική και μουσική αποτυχία των δύο πρώτων δίσκων τους και την αποτυχία τους να ενταχθούν στο prog rock, ειδικά ο δεύτερος δίσκος για μένα είναι στην κατηγορία “δεν ακούγεται”, ακολούθησαν αλλαγές στην σύνθεση που κατέληξαν στο σχήμα που θα τους οδηγούσε στην καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Rick Davies, Roger Hodgson, Dougie Thomson, Bob C. Benberg και John Helliwell.

Παρά τις φημολογούμενες αντιθέσεις του συνθετικού δίδυμου των δύο πρώτων. το γκρουπ από το ΄74 ξεκίνησε την κυκλοφορία 4 δίσκων που έμελλε να μείνουν στην ιστορία του rock τόσο για την καλλιτεχνική τους αξία όσο και για την αυξανόμενη εμπορική τους επιτυχία.

Ξεκινώντας με το Crime of the Century (1974) που περιλαμβάνει μερικά από τα καλύτερά τους κομμάτια όπως το αριστούργημα Hide in your cell, ακολούθησε το Crisis? What crisis? (1975). To άλμπουμ αν και στην αρχή δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα γιατί θεωρήθηκε ότι βγήκε βιαστικά για να συνεχίσει την επιτυχία του προηγούμενου τελικά πήρε την θέση που του αξίζει στην δισκογραφία του συγκροτήματος.

Το 1977 κυκλοφορεί το κατά την γνώμη μου κορυφαίο άλμπουμ τους Even in the Quietest Moments.…,κριτικός της εποχής είχε γράψει ότι είναι ότι θα είχαν κάνει οι BEATLES αν δεν είχαν διαλυθεί, που είναι και η αφορμή για το κείμενο αυτό. Έχουν περάσει σχεδόν 45 χρόνια που το αγόρασα,. Περάσανε και ακούσαμε τόσα πράγματα από τότε punk, new wave, grunge, stoner (μεγάλο κόλλημα), post ..και όμως αυτό τον δίσκο πάντα τον είχα σε αυτούς στην πρώτη σειρά της δισκοθήκης μαζί με τις καινούριες αγορές.

Η ιστορία μετά γνωστή. Μετακομίζουν στην Καλιφόρνια και έρχεται το Breakfast in America (1979). Επιτυχία καλλιτεχνική και εμπορική. Ερχόμαστε στο 1982 και το Famous last words….(προφητικό?). Ακολουθεί περιοδεία και έπειτα η αποχώρηση του  Hodgson. Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις μάλλον χάθηκε η χημεία. Στα επόμενα άλμπουμ του συγκροτήματος κάτι φαίνεται να λείπει. Όχι ότι είναι και κακοί απαραίτητα.

Το καλό με τους Supertramp είναι ότι είχαν μεγάλη ανταπόκριση και στην χώρα μας. Ειδικά σε μία εποχή που κυριαρχούσε η αναβίωση του ψευτορεμπέτικου.

Πάντα ήθελα να πιστεύω ότι δεν είμαστε μόνο κλαρίνο και σούβλες. Το κακό που έκανε ο εμπορικός ελληνικός κινηματογράφος δεκαετίας 60 και 70 είναι απίστευτο. και συνεχίζει επάξια η ιδιωτική πρωτοβουλία (τρομάρα της) στην τηλεόραση.

Τέλος πάντων μεγάλο συγκρότημα με ξεχωριστή θέση στην ιστορία της μουσικής. Όσοι τους ακούγατε κάντε ξανά έναν κόπο. και όσοι δεν …ακούστε τους.

Hide in Shell
………………..
Toο frightening, the fire’s becoming colder
Too beautiful, to think you’re getting older
You’re looking for someone to give an answer
But what you see is just an illusion
………………….