Συνέντευξη με τη δημοσιογραφική ομάδα του @artviews
Η εικαστική γραφή της Σύλβιας Αντωνιάδη χαρακτηρίζεται από υπερρεαλιστική προσέγγιση της θεματολογίας της με έντονο το στοιχείο του σαρκασμού, τα φωτεινά χρώματα και την ζωηρή αφήγηση.
Η Αντωνιάδη έχει σπουδάσει Μόδα και Ιστορία του Κοστουμιού καθώς και κλασικό τραγούδι, που την εμπνέουν ιδιαίτερα στη ζωγραφική της. Λογοτεχνικά έργα και συγγραφείς, libretti όπερας και κινήματα τέχνης αποτελούν επίσης πηγές έμπνευσης της καταξιωμένης εικαστικού.
Εμείς στο Αrtviews μιλήσαμε μαζί της για τις πανδημίες ως πηγή έμπνευσης του καλλιτέχνη.
-Σύλβια, ποιο γνωστό έργο σύγχρονης τέχνης θα επέλεγες για να περιγράψεις την πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε με την πανδημία του κορωνοιού;
-Στο μυαλό μου έρχεται ο πίνακας του 1957 της Ρεμέδιος Βάρο με τίτλο “Vagabond”.
Ο περιπλανώμενος τυχοδιώκτης, έχοντας διανύσει τον δρόμο της Ιστορίας μέσα σ’ έναν ιδιωτικό αυτοεγκλεισμό, συνεχίζει με αυτονομία την πορεία του. Όμως, είναι δεμένος με τις ανάγκες του φέροντας πάνω του τα σύμβολα μιας νοσταλγίας. Διακρίνουμε το πορτρέτο ενός αγαπημένου προσώπου δίπλα στα διαλεχτά του βιβλία. Τη γλάστρα όπου ανθίζει ένα ρόδο στην καρδιά πλάι σε μαγειρικά σκεύη. Σαν τον σύγχρονο άνθρωπο της εποχής μας ξεγελάει τον εαυτό του. Ενώ υποτίθεται πως είναι ανεξάρτητος μέσα στην ερμητική του χλαίνη φέρει ταυτόχρονα την τρυφερότητα ενός ροζ ρόδου στο στήθος. Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος, είναι μόνος. Πορεύεται με την θερμή ανάσα της γάτας στα πόδια του, ίσως σαν υποκατάστατο της παρουσίας μίας συντρόφου. Η μακάρια ζέστη της μήτρας που τον νάρκωνε βαθιά πριν γεννηθεί είναι η ασύνειδη επιθυμία της ψυχής.
Ο γνώστης, ο τεχνολογικά εξελιγμένος άνθρωπος σήμερα δεν είναι ευτυχισμένος και η αυτονομία που επιδεικνύει είναι ταυτόσημη με τη μοναξιά.
Θα φτάσει άραγε η ώρα που θα αναρωτηθεί γιατί απομονώθηκε ή η θλίψη θα τον κρατήσει υπνωτισμένο μέσα στις μηχανικές επαναλήψεις του ώσπου να αδρανήσει;
-Ποιο έργο δικό σας εκφράζει αυτή τη φάση της απομόνωσης και του φόβου που διανύουμε;
-Συναφές για μένα ψυχολογικά με αυτή την χρονική περίοδο είναι ένα αυτοπορτρέτο του 1999. Απεικονίζει μία αληθινή μου στιγμή. Βρίσκομαι στο υπόγειο του Βρετανικού Μουσείου και φιλώ στο στόμα μία αιγυπτιακή σαρκοφάγο. Με περιβάλλουν οι στίχοι από την Ηρωδιάδα του Μαλαρμέ: «Ω τελευταίο θέλγητρο, ναι, το ξέρω είμαι μόνη.»
Την ώρα εκείνη προσκυνώ και λατρεύω ένα λαξεμένο μάρμαρο, μία συμπαγή ύλη που δίνει υπόσταση στο άυλο. Η σύνδεσή μου με τη μορφή του ασάλευτου αιώνιου είναι η ελευθερία. Η συνείδηση αυτή είναι η αταραξία ως απάντηση στα φαινόμενα.
