Γράφει ο Γιώργος Δήμος
Το λογοτεχνικό ντεμπούτο της Έμμα Κλάιν, «Τα Κορίτσια» (2016), ήταν ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα βιβλία των τελευταίων χρόνων, καθώς, λόγω της θεματολογίας του, αλλά και της οπτικής γωνίας από την οποία βλέπουμε την ιστορία να εκτυλίσσεται, ήταν επόμενο το βιβλίο να γίνει μπεστ σέλερ και να κερδίσει βραβεία. Η ιστορία, όπως φανερώνει άμεσα και ο τίτλος στα Αγγλικά («The Girls»), αναφέρεται στο διαβόητο καλτ του Τσάρλι Μάνσον και τα μέλη της αρρωστημένης «οικογένειάς» του (Manson Girls) τα οποία το 1969 σκότωσαν, σε μια από τις πιο φρικιαστικές εκρήξεις βίας στην ιστορία του Χόλυγουντ, πέντε άτομα, συμπεριλαμβανομένης της εγκύου συζύγου του σκηνοθέτη Ρόμαν Πολάνσκι, Σάρον Τέιτ.
Το βιβλίο είναι ένα «roman à clef» και έτσι οι χαρακτήρες δεν παρουσιάζονται με τα πραγματικά τους ονόματα, ενώ την ιστορία αφηγείται σε παρελθοντικό χρόνο η φανταστική χαρακτήρας, Ίβι Μπόιντ, μια μεσήλικη γυναίκα που το καλοκαίρι του 1969, όταν έγιναν οι φόνοι, ήταν 14 χρονών και είχε γίνει πρόσφατα «μέλος» της Οικογένειας, στην προσπάθειά της να ξεφύγει από τα προβλήματα στο σπίτι της, όπου ζούσε με τη χωρισμένη μητέρα της. Η ιστορία έχει περισσότερο ψυχολογικό και λιγότερο ιστορικό ενδιαφέρον, καθώς παράλληλα με αυτά τα λίγο-ή-πολύ γνωστά σε όλους γεγονότα, η Έμμα Κλάιν μας παραδίδει μια «coming-of-age» ιστορία ενός κοριτσιού που βρέθηκε στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή.
Η Ίβι, έχοντας προχωρήσει στη ζωή της μετά από την τραγωδία αυτή που βίωσε στα νεανικά της χρόνια, βρίσκεται σήμερα στο σπίτι του φίλου της, Νταν, στην Καλιφόρνια, όπου γνωρίζει, τυχαία, μια νύχτα, το γιό του και τη φίλη του, και στην καταπιεστική τους σχέση βρίσκει πολλά κοινά με τη δική της τραυματισμένη εφηβεία.
Ο γιός του Νταν, Τζούλιαν, έχει ακούσει για το παρελθόν της Ίβι στο ράντσο του Ράσελ (Μάνσον) και όταν το αναφέρει μπροστά της με θαυμασμό, την κάνει να θυμηθεί την περίοδο εκείνη και τις συνθήκες υπό τις οποίες γνώρισε εκείνον και τα κορίτσια. Η Κλάιν γυρίζει το χρόνο πίσω και βάζει την Ίβι να μας αφηγηθεί την πρώτη της γνωριμία με τη Σούζαν, μία από τις κοπέλες που σύχναζε στο σπίτι του Ράσελ, που έγινε τυχαία σε ένα πάρκο. Η Ίβι, εκείνη την περίοδο, δυσκολεύεται να συνηθίσει την καθημερινότητα κατά την οποία η μητέρα της προσπαθεί να βρει ένα νέο σύζυγο και στο πρόσωπο της Σούζαν βρίσκει μια ελευθερία που τη ζηλεύει.
Η Ίβι προέρχεται από μία σχετικά εύπορη οικογένεια, κυρίως χάρη στη γιαγιά της, η οποία υπήρξε σταρ του σινεμά και γι αυτό η μητέρα της και εκείνη ζουν σε ένα σχετικά μεγάλο σπίτι, στην Πεταλούμα. Η Κλάιν μας φανερώνει σταδιακά τα προβλήματα που συναντάει η Ίβι στο σχολείο, τους τσακωμούς της με τους πρώην φίλους της, αλλά και την οργή της απέναντι στους νέους φίλους της μητέρας της, που υποσυνείδητα βλέπει να θέλουν να πάρουν τη θέση του πατέρα της. Η Σούζαν, η Έλεν και τα άλλα κορίτσια, που έχουν μάλλον κοντινή ηλικία με την Ίβι, συμβολίζουν για εκείνη μια άνεση, αφενός με το σώμα και αφετέρου με τους άλλους ανθρώπους. Μια σειρά από τυχαία γεγονότα την κάνουν να τις πλησιάσει και τελικά να τις ακολουθήσει στο απομακρυσμένο ράντσο όπου μένουν, μαζί με τον Ράσελ και άλλες φιγούρες της αντικουλτούρας της δεκαετίας του 1960.
Όπως ο Μάνσον είχε επαφές με διάσημους μουσικούς της εποχής και ιδιαίτερα τον Ντένις Γουίλσον των Beach Boys, έτσι και στο βιβλίο της Κλάιν, ο Ράσελ είναι φίλος με τον Μιτς, ένα διάσημο μουσικό που του έχει υποσχεθεί να προωθήσει τη δουλειά του στην εταιρεία με την οποία έχει συμβόλαιο, ούτως ώστε να δεχτούν να κυκλοφορήσουν το νέο του δίσκο.
Τα κορίτσια γνωρίζουν τον Μιτς και ο Ράσελ του στέλνει μερικά για να περάσουν τη νύχτα μαζί του στη βίλα του, ένα εκ των οποίων είναι και η Ίβι. Σεξουαλικά άπειρη πριν γνωρίσει τα κορίτσια και τον Ράσελ, η Ίβι χάνει την παρθενιά της, πρώτα με τον ίδιο τον Ράσελ και στη συνέχεια κάνει σεξ με τον Μιτς και τη Σούζαν, το οποίο φαίνεται να τη ενθουσιάζει περισσότερο. Ενώ ο έρωτας της Ίβι για τη Σούζαν δεν διατυπώνεται ποτέ ξεκάθαρα, σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου υπάρχει κάτι παραπάνω από μια υπόνοια πως αυτό είναι που τη δελεάζει περισσότερο από οτιδήποτε στο να επισκέπτεται καθημερινά το ράντσο.
Η Κλάιν μας δείχνει βήμα-προς-βήμα την φθίνουσα πορεία που παίρνουν τα πράγματα, μέχρι το σημείο όπου γίνονται οι φόνοι. Η Σούζαν πείθει την Ίβι να μπουν κρυφά στο σπίτι ενός από τους γείτονές της και να γράψουν συνθήματα στους τοίχους, κάτι το οποίο οδηγεί στο να τιμωρηθεί η Ίβι από τη μητέρα της. Όταν, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, η πρωταγωνίστρια επιστρέφει στο ράντσο, κάποια πράγματα έχουν αλλάξει, όπως το γεγονός ότι η Σούζαν είναι μονίμως μαστουρωμένη με αμφεταμίνες, όμως εκείνο που έχει αλλάξει πιο πολύ απ’ όλα είναι ο τρόπος με τον οποίο η ίδια η Ίβι βλέπει το ράντσο (και την Οικογένεια κατά προέκταση), χωρίς τον αρχικό, δηλαδή, ενθουσιασμό που έκανε τα πάντα να μοιάζουν ιδανικά.
Η αλλαγή αυτή της Ίβι γίνεται σύντομα αντιληπτή, τόσο από τη Σούζαν, όσο και από τον Ράσελ και αυτό γίνεται καταλυτικός παράγοντας στο να μη την πάρουν τελικά μαζί τους πηγαίνοντας προς το σπίτι του Μιτς για να σκοτώσουν όποιον βρουν, χωρίς οίκτο.
Η Έμμα Κλάιν, γεννημένη το 1989, δεν θα μπορούσε να έχει γνώση από την αρχική εντύπωση που έκαναν οι φόνοι στο σπίτι 10050 Cielo Drive, το 1969. Παρόλα αυτά, όντας γεννημένη στην Καλιφόρνια, ήξερε πως ο Τσάρλι Μάνσον ήταν κάτι σαν στοιχειό για όσους είχαν την ηλικία των γονιών της. «Τα Κορίτσια» είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο μυθοπλασίας και η επαναπροσέγγιση του θέματος των δολοφονιών που διέπραξε η Οικογένεια Μάνσον είναι το ίδιο πετυχημένη με εκείνη του Κουέντιν Ταραντίνο, στην ταινία, «Κάποτε στο… Χόλιγουντ» (2019).