Ο Τάσος Νούσιας, γνωστός σε όλους μας από την επιτυχημένη τηλεοπτική παραγωγή “Το Νησί”, έχει συμμετάσχει σε ποικίλες σειρές και θεατρικές παραστάσεις. Έχει δοκιμαστεί σε όλα τα είδη θεάτρου, από κωμωδίες μέχρι αρχαίο ελληνικό δράμα και έχει τιμηθεί δύο φορές με βραβείο ερμηνείας, για τη συμμέτοχή του στη ταινία «Απόντες» του Νίκου Γραμματικού (Β’ ανδρικού ρόλου) και στη ταινία μικρού μήκους «Το Πέρασμα» του Γιάννη Κατσάμπουλα (Α’ ανδρικό ρόλο).
Φέτος, τον συναντάμε για πρώτη φορά σε μονόλογο και πιο συγκεκριμένα στο ρόλο του Ριχάρδου Β‘, σε σκηνοθεσία Μαρλέν Καμίνσκυ.
Συνέντευξη στην Αλεξία Λυμπέρη
Βρεθήκαμε μαζί του, πριν την παράσταση, στο φουαγιέ του θεάτρου Άλφα.Ιδέα και μας μίλησε για το ρόλο που ενσαρκώνει, τη ζωή του και τα μελλοντικά του σχέδια.
-Πιστεύετε ότι έχετε κοινά στοιχεία με τον Ριχάρδο Β’; Αν ναι, με ποια από τα χαρακτηριστικά του Σαιξπηρικού βασιλιά ταυτίζεστε;
Πιστεύω ότι έχω κοινά στοιχεία με την κοσμοθεωρία του Ριχάρδου Β’ και με τη διαδρομή του, κυρίως από τη συντριβή του και μετά. Όλοι οι άνθρωποι αποκτούμε εξουσία με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, κι ας μην είμαστε βασιλιάδες. Είτε στο άμεσο περιβάλλον μας, είτε στα ίδια μας τα παιδιά, είτε στις παρέες μας, είτε στον εργασιακό μας χώρο…
Γενικά οι άνθρωποι διακατέχονται από ποιότητες που διακατέχεται κι ο Ριχάρδος. Και η εξουσία τους αρέσει και από τη ματαιοδοξία τρέφονται και η μισαλλοδοξία τους διακατέχει, ο φθόνος, γενικά η κυριαρχία αρέσει στον άνθρωπο και τον ξεχωρίζει, η έπαρση, η αλαζονεία…
Οπότε ως προς αυτό το κομμάτι σίγουρα έχω λαθέψει κι εγώ και προσπαθώ να βρω το βηματισμό μου λίγο πριν το “επίκειται”, πριν την παράδοση την ολοκληρωτική στο δημιουργό, όποιος κι αν είναι αυτός…
Άρα, η σύνδεση με τον Ριχάρδο Β’ είναι σε ένα υπαρξιακό επίπεδο, στον αναστοχασμό του ιδίου μετά την απόλυτη πτώση του.
-Ο Ριχάρδος Β’ εξαιτίας των προβλημάτων του βασιλείου του, παρέδωσε ο ίδιος το θρόνο του στο ξάδερφό του Μπόλινγκμπροκ. Συμφωνείτε με τη στάση του αυτή; Εσείς στη θέση του πως θα πράττατε;
Ο Ριχάρδος βρίσκεται σε κίνηση ματ υπό σκακιστικούς όρους. Δεν είχε άλλη επιλογή, δεν είχε άλλο δρόμο από το να παραδώσει στέμμα. Ίσως να είναι κι ο μόνος βασιλιάς που παρέδωσε ο ίδιος το στέμμα του.
Αναγκάστηκε διότι τον αφήσαν όλοι για πολλούς λόγους: για τη συνολική του στάση, για την ανωριμότητά του, για τις λάθος αποφάσεις του και για την κατασπατάληση των ταμείων. Στέγνωσε όλο το βασίλειο και έγινε εξαιρετικά αντιπαθής, ακόμα και στη βάση του λαού. Έτσι, γίνεται μία τομή στην ιστορία του βασιλείου της Αγγλίας, αλλά νομίζω ότι μεταλαμπαδεύτηκε και στα άλλα βασίλεια ανά τον κόσμο.
Μετά την πτώση του Ριχάρδου άρχισαν να υπολογίζουν τον κόσμο για πρώτη φορά! Δεν είναι μόνο ο Μπόλινγκμπροκ είναι και ο λαός ο οποίος τον άφησε.
Τότε ο λαός ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με τη βασιλεία, ακόμα κι αν ήσουν ο χειρότερος! Εδώ γύρισε την πλάτη στο Ριχάρδο και ο ίδιος του ο λαός!
Νομίζω ότι ο μόνος δρόμος ήταν να παραδώσει το στέμμα του. Πέθανε μέσα στη φυλακή, προφανώς από ασιτία.
-Το έργο σκηνοθετεί η σύζυγός σας, Μαρλέν Καμίνσκι. Κατά πόσο η προσωπική σας σχέση επηρέασε θετικά το αποτέλεσμα της παράστασης;
Όταν συζείς με έναν άνθρωπο, ωριμάζεις μαζί του και στη ζωή και στο κομμάτι της τέχνης εν προκειμένω. Κάνουμε την ίδια δουλειά και επειδή εμείς γνωριστήκαμε μέσω της δουλειάς, κατά καιρούς βρισκόμαστε μαζί είτε παίζοντας, είτε «συνπαίζοντας», είτε δημιουργώντας πράγματα.
Γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά ο ένας τον άλλον, προέκυψε αυτό το έργο. Η Μαρλέν ένιωθε την προσωπική ανάγκη να σκηνοθετήσει κάτι που αγαπάει πολύ και που εγώ αγαπάω το ίδιο πολύ. Οπότε και οι δύο είπαμε να αναλάβουμε αυτό το έργο με αυτή την πύκνωση, να το επεξεργαστούμε δραματουργικά και να το βάλουμε να δουλέψει επί σκηνής.
Ευτυχίσαμε με όλες τις εντάσεις οι οποίες μπορούν να υπάρξουν σε όλες τις δουλειές, διότι δεν είμαστε και μικροί. Είμαστε πια ώριμοι, έχουμε τη γνώση και την εμπειρία ώστε να μην μεταφέρουμε το ένα πεδίο βολής της εργασίας, στο άλλο πεδίο βολής της ζωής.
Συνολικά η συνεργασία μας ήταν και δύσκολη, αλλά και εξαιρετικά δημιουργική!
-Πως αισθάνεστε μετά από κάθε σας παράσταση όταν επιστρέφετε στο καμαρίνι σας;
Λυτρωμένος, σαν τον ήρωα. Διαβαίνει κανείς ένα ταξίδι μιάμισης ώρας, πολύ πυκνό, πολύ έντονο, ψυχικά και σωματικά. Οπότε όταν επέρχεται το φινάλε, λυτρώνομαι μέσω ενός εξαιρετικού μονολόγου κατά τον οποίο αποτιμά τη διαδρομή του.
Είναι η στιγμή που ο ήρωας αφήνει πίσω του πλούτη, βασιλεία κι οποιαδήποτε δόξα, και τιμή εν ζωή.
Νομίζω ότι ζω με τον ίδιο τρόπο. Ζω έναν αιφνίδιο θάνατο και φεύγω για το καμαρίνι αβαρής. Ειδικά αν έχουνε παιχτεί οι περισσότερες ποιότητες που φέρει το έργο επί σκηνής, από αυτές που έχουμε αποφασίσει δηλαδή και έχουμε συμφωνήσει ότι πρέπει να παιχτούν ως καμβάς, ως παρτιτούρα, είναι ακόμα καλύτερα.
Υπάρχει πάντα η πιθανότητα ορισμένα σημεία του έργου να είναι λιγότερο δυνατά ή εννοημένα, διότι παίζω μιάμιση ώρα σχεδόν σολιστικά.
Λυτρωμένος κι αβαρής αισθάνομαι όταν επιστρέφω στο καμαρίνι, λυτρωμένος κι αβαρής!
-Έχετε δηλώσει ότι πάντα επιθυμούσατε να αναμετρηθείτε μόνος στη σκηνή με τις αντοχές σας με έναν μονόλογο. Τώρα που πραγματοποιήθηκε η επιθυμία σας αυτή με επιτυχία θα το τολμούσατε ξανά στο εγγύς μέλλον;
Καταρχάς το έργο ανεβαίνει για είκοσι μόνο παραστάσεις, οπότε ουσιαστικά μέσα σε είκοσι παραστάσεις δεν μπορεί να εξαντληθεί ούτε η σχέση σου με το κοινό, ούτε η σχέση σου με το κείμενο.
Ουσιαστικά αρχίζεις κι ωριμάζεις με το κείμενο και βρίσκεσαι στην ενηλικίωσή του μετά από είκοσι παραστάσεις. Δηλαδή, σαν να βρισκόσουν στην ηλικία μηδέν κι έφτασες στα είκοσι σου χρόνια. Οπότε για να φτάσουμε στην ενήλικη ζωή του έργου, θα επιστρέψουμε ξανά, είτε λίγο αργότερα, είτε θα περιοδεύσουμε με αυτή τη δουλειά, είτε θα φύγουμε εκτός Ελλάδος. Το μέλλον θα δείξει ποια θα είναι η τύχη του έργου.
Προς στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα κάνω μετά, ή αν θα επιχειρήσω ξανά ένα μονόλογο, εφόσον η σχέση μου με το έργο είναι στο κομμάτι του έρωτα ακόμα, είναι πολύ αρχική. Μεγαλώνουμε μαζί, δεν έχει εξαντληθεί, δεν ήρθε η ώρα να απεκδυθώ το κουστούμι του Ριχάρδου.
Ο μονόλογος είναι το μόνο είδος το οποίο δεν είχα υπηρετήσει. Έχω υπηρετήσει την τραγωδία, την κωμωδία, διάφορα θεατρικά είδη, φάρσα, δραματικό ρεπερτόριο πιο σύγχρονο, ιστορικά κομμάτια, μιούζικαλ.
Φέτος είναι η χρονιά του κλασσικού ρεπερτορίου! Μετά το Ριχάρδο Β’ έρχεται και ο Τσέχωφ …. Εντελώς διαφορετικός από τον Σαίξπηρ, σαφώς εντελώς άλλη γραφή, εντελώς άλλα ζητούμενα. Έχουμε πλέον μεταβεί στον εικοστό αιώνα, έχουμε φύγει από τα κείμενα των μεγάλων στοχαστών ήδη, αλλά έχουμε έρθει πιο πολύ στο ανθρωποκεντρικό κομμάτι και στο τι συμβαίνει σε ένα ψυχικό – ψυχολογικό επίπεδο.
Τα μεγάλα κείμενα των πρώιμων κλασικών είναι πιο οικουμενικά και πιο άρρηκτα συνδεδεμένα με το Θεό. Άρα, ο μονόλογος ήταν ένα μεγάλο στοίχημα για μένα, διότι είναι ο πιο αυστηρός πρωταθλητισμός. Δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας, δεν μπορείς να κρατηθείς από τον συμπαίχτη, παρόλο που ο Αλέξανδρος είναι εξαιρετικός.
Ο μονόλογος έχει όγκους πραγμάτων οι οποίοι απαιτούν άρτια φυσική κατάσταση. Η παράσταση με τις απαιτήσεις που έχει κι έτσι όπως είναι δομημένη -η δική μας τουλάχιστον- δεν έρχεται εις πέρας διαφορετικά.
Πρέπει το κείμενο να περάσει στο θεατή με τον πιο άμεσο και καθαρό τρόπο, ένα κείμενο με τη δική του πυκνότητα. Είναι μεγάλη σπουδή το πως διαχειρίζεσαι ένα κείμενο, το ποιόν του, πως μέσω αυτού καταφέρνεις να διατηρείς αμείωτη την προσοχή του θεατή και να τον κρατάς σε εγρήγορση, να τον συνδέεις μαζί σου για μιάμιση ώρα… γιατί εν αρχή είναι ο λόγος!
-Μετά το «νησί» και την «κλινική περίπτωση», δεν σας απολαύσαμε ξανά στην τηλεόραση. Είναι στα μελλοντικά σας σχέδια η μικρή οθόνη;
Αυτές είναι οι δύο τελευταίες μου δουλειές στην τηλεόραση, και οι δύο στο MEGA CHANEL. Προηγήθηκε το “νησί” και μετά ήρθε η “κλινική περίπτωση”.
Άλλαξα είδος ως προσωπική ανάγκη να υποδυθώ ένας εντελώς κόντρα ρόλο και να μην τυποποιηθώ στα μάτια των θεατών.
Πέρασα από το δράμα στην κωμωδία, δια μέσου ενός πολύ περιθωριακού τύπου στην κλινική περίπτωση, ρόλο τον οποίο διασκέδασα πάρα πολύ! Ήταν λυτρωτικό για μένα αυτό το κοντράστ!
Υπήρχε μεγάλη αγωνία αν θα πετύχει η ύπαρξη του χαρακτήρα αυτού στην τηλεόραση, γιατί ήταν πολύ περίεργος τύπος και έντονη η γραμμή στην οποία αποφασίσαμε να παιχτεί ο ρόλος. Παρόλα αυτά πέτυχε! Καμιά φορά βλέπω το σίριαλ ακόμα και τώρα από απόσταση πλέον, και γελάω!
Μετά ήρθε η κατάρρευση της τηλεόρασης δυστυχώς! Η πλήρης κατάρρευση! Την τελευταία πενταετία τα κανάλια αλλάξαν χέρια, αναδιοργανώθηκαν. Υπήρχε μια αναταραχή, πάρα πολλά χρέη, υποχρεώσεις ή οποιοιδήποτε άλλοι παράγοντες, οπότε ατονήσαν οι παραγωγές πάρα πολύ!
Διασώθηκαν κάποιες παραγωγές στην Κύπρο και στην Ελλάδα, σε καθημερινό επίπεδο, είδος με το οποίο δεν έχω ασχοληθεί ποτέ!
Η καθημερινή τηλεοπτική σειρά είναι πολύ factory για μένα. Έχω βρεθεί σε δουλειές που γειτνιάζουν στις κινηματογραφικές, εννοώ μονοκάμερες, εβδομαδιαίες, που έχουν μία άλλη φροντίδα σε επίπεδο παραγωγής… δεν θα έκανα καθημερινό.
Τώρα αρχίζει δειλά – δειλά και το τοπίο αλλάζει ξανά στην τηλεόραση, για παράδειγμα τώρα ξεκινάει “Η Ζωή εν τάφω” του Μυριβήλη στην ΕΡΤ, του Τάσου Ψαρρά.
Σιγά – σιγά βελτιώνεται και πάλι το επίπεδο, επειδή έχουμε εξαιρετικούς ηθοποιούς, τεχνικούς και σκηνοθέτες… Οπότε, αν μου προταθεί κάτι που να θέλω να το κάνω, θα δεχτώ.
-Έχετε μετανιώσει ποτέ που ακολουθήσατε επαγγελματικά τον τομέα της υποκριτικής; Εάν δεν γινόσασταν ηθοποιός με ποιό άλλο επάγγελμα πιστεύετε ότι θα μπορούσατε να είχατε ασχοληθεί;
Όχι, δεν το ‘χω μετανιώσει, καθώς ζω από αυτό και θεωρώ ότι ήταν η σωστή απόφαση. Η ζωή μου έχει αποκτήσει εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον με την υποκριτική. Έχω βιώσει εξαιρετικές καταστάσεις, έχω γνωρίσει ανθρώπους, έχω μάθει και μαθαίνω συνέχεια…
Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, και βρισκόμουν ξανά στο δίλημμα των 18, νομίζω πως τον ίδιο δρόμο θα ακολουθούσα. Αν παρόλα αυτά, δεν πετύχαινε, αν δεν περνούσα στη δραματική σχολή, αν δεν πραγματωνόταν το όνειρό μου, είχα δύο εναλλακτικές επιλογές: είτε τη γυμναστική ακαδημία, είτε θα γινόμουν μηχανολόγος βιομηχανικής παραγωγής – τορναδόρος.
Ασχολούμουν με τον πρωταθλητισμό από πολύ νωρίς κι αγαπούσα το πεδίο της γυμναστικής ακαδημίας, και το μηχανολογικό πεδίο εξίσου, καθώς ήταν δική μου επιλογή η ενασχόλησή μου μαζί του στο τεχνικό λύκειο, όπου ήρθα σε επαφή με πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, όπως δικές μου προσωπικές μηχανές, πρακτικές απολήξεις με χειροποίητα πράγματα κ.ά.
-Στις μέρες μας είναι συχνό φαινόμενο πολλοί ηθοποιοί να ασχολούνται με την πολιτική. Έχετε σκεφτεί τον εαυτό σας στο ρόλο του πολιτικού;
Θα ξεκινήσω με την αξιωματική αρχή “Ποτέ μην λες ποτέ”. Αλλά η αλήθεια είναι ότι απεχθάνομαι τους κομματικούς μηχανισμούς – όπως ο διάολος το θυμίαμα-, διότι θεωρώ ότι οπαδοποιούν τους ανθρώπους και μάχονται μόνο για την επιβίωσή τους.
Τα κόμματα, ως μηχανισμοί, πλάθουν μες το νου τους τη μεγάλη εικόνα, την εθνολογική, την ταυτοτική, αυτό που ορίζεται ως πατρίδα, ως χώρος. Στο χώρο αυτό ο καθένας ευαγγελίζεται ότι φέρει κάποια ιδεολογία, αλλά γενικά ούτως ή άλλως ο καθένας μπορεί να έχει όποια ιδεολογία θέλει.
Τα δικά μου ζητήματα είναι αξιακά, δεν είναι ούτε ιδεολογικά, ούτε θρησκειολογικά… είναι αξιακά!
Είναι η συνεννόηση των κοινωνιών στη βάση τους, στις αποφάσεις που λαμβάνουν και ο τρόπος με τον οποίο τηρούν τις αποφάσεις αυτές, οι στάσεις τους συνολικά.
Συνεπώς, κανένας κομματικός σχηματισμός δεν εξυπηρετεί το δικό μου όραμα για αυτό που λέω κοινωνία ανθρώπων, γιατί αναγκαστικά θα αρχίσεις να διαπλέκεσαι. Να διαπλέκεσαι με τον αρχηγό σου, ή με τον άλλον που έχει πουλήσει περισσότερη εκδούλευση.
Σε ιδανικές συνθήκες εγώ θα έβλεπα ένα μοντέλο αυτοδιαχείρισης της εξέλιξης της αμεσοδημοκρατίας. Ένα τέτοιο εγχείρημα θέλει ωριμότητα από την πλειονότητα των ανθρώπων που απαρτίζουν το κοινωνικό σύνολο, το οποίο δεν γνωρίζω πόσο εφικτό είναι.
Οι μικρότερες κοινωνίες το καταφέρνουν, αυτές που έχουν φίλαρχο ακόμη, στις οποίες μέσω ενός αξιακού αξιωματικού τρόπου, παραδίδεται η διοίκηση στον πιο ώριμο, στον πιο σοφό, τον οποίο συναντάς κάθε μέρα και τον γνωρίζεις.
Δεν τον φυλάνε 150 και 200 άνθρωποι. Άρα, διαφαίνεται ότι είμαι αντίθετος και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε όλους τους ομαδικούς τρόπους διοίκησης.
Θεωρώ ότι οι άνθρωποι άλλαζαν και αντάλλαζαν πάντα πολιτισμό και κομμάτια που ενδιέφεραν τη βάση των ανθρώπων και συνεχώς διάφοροι αρχηγίσκοι, αρπακτικοί και παρανοϊκοί, όπως ο Ριχάρδος Β’, είτε από κληρονομικό δικαίωμα, είτε από μεγαλομανία, ανακάτευαν με τον χειρότερο τρόπο τη διαβίωση των ανθρώπων ανά τα πέρατα.
Είναι ένα κομμάτι στο οποίο η ανθρωπότητα θέλει πολλή δουλειά για το διαχειριστεί. Δεν λύνεται.
-Μιλήστε μας για τα μελλοντικά σας σχέδια. Πού αλλού θα σας απολαύσουμε φέτος μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων του Ριχάρδου Β’;
Τσέχωφ, στο έργο “Θείος Βάνιας” όπου υποδύομαι το γιατρό, για όσους γνωρίζουν το έργο.
Εντελώς διαφορετικό πεδίο από τον Σαίξπηρ, το έργο του Τσέχωφ έχει να κάνει με τη διασκέδαση της ανίας των ανθρώπων… σε μία στέπα, σε ένα εξοχικό με τριάντα δωμάτια, όπου βρίσκονται όλοι μαζί και “τρώνε” τα συκώτια τους… φαινόμενα πιο σύγχρονων κοινωνιών, αλλά εξαιρετικό διαχρονικής κλασσικής ομορφιάς έργο.
Ο γιατρός είναι οραματιστής, είναι ο πρώτος ίσως που μιλάει για τα δάση και την καταστροφή τους στις αρχές του 20ου αιώνα, για τη σχέση που έχει ο άνθρωπος με το φυσικό περιβάλλον, τον τρόπο που το απογυμνώνει έτσι αδέκαστα, τη σύγκρουση που έχει με τη φύση του και με όλων των ειδών των ερώτων που εμπλέκονται σε αυτή (τα φλερτ κτλ).
Δεν προκόβει κανείς όταν κόβεται η σχέση με αυτό που ονομάζουμε Διονυσιακό παγανιστικό, δηλαδή με τη φύση των ανθρώπων. Διανύουμε την πρώτη περίοδο της βιομηχανοποίησης, όπου ο άνθρωπος εκδηλώνει τα πιο δυνατά του ένστικτα, ισοπεδώνει το σύμπαν και έτσι ισοπεδώνεται κι αυτός, με τον ίδιο τρόπο.
Είχαν ήδη εμφανιστεί οι τράπεζες στη ζωή των ανθρώπων. Το κείμενο του έργου έχει φοβερό χιούμορ, φοβερή οξυδέρκεια, και το οδηγεί σπουδαία ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος το γνωρίζει πολύ καλά, καθώς το έχει μεταφράσει κιόλας ο ίδιος. Θα βρίσκομαι λοιπόν εκεί.
info παράστασης
Θείος Βάνιας – ΑΝΤΟΝ ΠΑΒΛΟΒΙΤΣ ΤΣΕΧΩΦ
Σκηνοθεσία: ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΜΟΥΛΗ
Πρεμιέρα: 22 Νοεμβρίου 2018
Ημέρες Παραστάσεων: Τετάρτη, Πέμπτη & Παρασκευή 20:30, Σάββατο 18:00 και 21:00, Κυριακή 19:00
Εισιτήρια:
Διακεκριμένη: 30 € | Α’ Ζώνη: 25 € – Φοιτητικό-Ανέργων: 20 € | B’ Ζώνη: 20 € – Φοιτητικό-Ανέργων: 15 € | Γ’ Ζώνη: 15 € – Φοιτητικό-Ανέργων: 10 €
Προπώληση εισιτηρίων: ταμείο Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά : 210 4143 310,
www.viva.gr, 2109213310
Ώρες Ταμείου Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά:
Δευτέρα: ΑΡΓΕΙ
Τρίτη έως Παρασκευή: 10.00 – 14.00 και 18:00 – 21:00
Σάββατο: 16.00 – 21.00
Κυριακή: 16.00 – 20:00
Πληροφορίες:
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Τηλ.: 210 4143 310 | www.dithepi.gr
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη, Πέμπτη & Παρασκευή 20:30
Σάββατο 18:00 και 21:00
Κυριακή 19:00