Με αφορμή τον θεατρικό μονολόγο “Άρης“, έργο της Σοφίας Αδαμίδου σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη, συναντήσαμε τον Τάσο Σωτηράκη, που ερμηνεύει τον ομώνυμο ρόλο και συνομιλήσαμε μαζί του για την παράσταση κι όχι μόνο.
Συνέντευξη στην Αλεξία Λυμπέρη
-Φέτος σας απολαμβάνουμε στο μονόλογο “Άρης”, έργο το οποίο βασίζεται στην ιστορία και το έργο του Άρη Βελουχιώτη. Θεωρείται πως έχετε κοινά στοιχεία με τον ήρωα που υποδύεστε;
-Δεν μπορώ να φανταστώ ποιος θα μπορούσε να έχει κοινά στοιχεία με αυτή την προσωπικότητα. Ψήγματα ίσως. Κάθε ηθοποιός βέβαια, που καλείται να παίξει έναν ρόλο προσπαθεί να βρει αντιστοιχίες ανάμεσα σε εκείνον και τον ρόλο. Στοιχεία που θα τον φέρουν πιο κοντά στον στόχο του που δεν είναι άλλος από το να ζωντανέψει έναν ήρωα πάνω στη σκηνή.
Με τον Άρη είναι αυτό συν κάτι παραπάνω. Υπάρχει και ένα ιδεολογικό υπόβαθρο που είναι το πιο σημαντικό και χαρακτηριστικό στοιχείο αυτού του ρόλου. Αν είναι κάτι που μας ενώνει είναι αυτό. Χωρίς αυτή την ένωση δε θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε στη δημιουργία αυτού του έργου και αυτής της παράστασης. Άλλωστε αυτό που μας παρακίνησε όλους, όσοι δουλέψαμε για αυτήν την παράσταση, είναι η πίστη μας σε έναν συγκεκριμένο σκοπό με ανιδιοτέλεια και αγάπη.
–Πιστεύετε ότι το θέατρο επιτελεί εκπαιδευτικό ρόλο στις μέρες μας ή δίνετε περισσότερο βάση στην εμπορική σκηνοθετική προσέγγιση των παραστάσεων;
-Το θέατρο ανέκαθεν επιτελούσε εκπαιδευτικό ρόλο και έτσι, νομίζω, πρέπει να συνεχίσει να κάνει. Το θέατρο είναι παιδεία. Όπως κάθε μορφή τέχνης που σέβεται κι ενδιαφέρεται για την πνευματική, κοινωνική και πολιτική εκπαίδευση του ανθρώπου. Φανταστείτε πόσες Μήδειες θα υπήρχαν αν δεν υπήρχε η Μήδεια του Ευριπίδη και πόσα άλλα παραδείγματα που διδάσκουν ήθος και παιδεία. Όσον αφορά τη διαφορά μεταξύ εμπορικού και ποιοτικού ή του εμπορικού και του πνευματικού, πείτε το όπως θέλετε, αυτό πάλι είναι κάτι σχετικό.
Φανταστείτε πόσες Μήδειες θα υπήρχαν, αν δεν υπήρχε η Μήδεια του Ευριπίδη …
Μπορεί μια παράσταση να είναι ποιοτική και να γίνει εμπορική και το αντίθετο. Δε σημαίνει ότι μια προσέγγιση που θα γίνει πάνω σε μια παράσταση με σκοπό το κέρδος ότι θα το φέρει κιόλας. Σίγουρα υπάρχουν πολλές πειραματικές προσεγγίσεις ή αποδομήσεις κλασσικών έργων προς χάριν της αμεσότητας και της μεταφοράς τους στο σήμερα που θέλουν να προκαλέσουν το κοινό. Ακόμα όμως και εκεί υπάρχουν διαφορετικές ποιότητες από τον εκάστοτε σκηνοθέτη. Δεν μπορούν να λειτουργήσουν όλες… κι αυτές που λειτουργούν, σίγουρα δεν είναι τυχαίο που λειτουργούν.
-Προσωπικά λατρεύω τους μονολόγους, καθώς θεωρώ πως είναι το πιο δύσκολο έργο που καλείται να επιτελέσει ένας ηθοποιός. Μόνος του αναμετράται με τον εαυτό του επάνω στην σκηνή. Εσείς πώς αντιμετωπίσατε αυτή την πρόκληση;
-Είναι η πρώτη φορά που κάνω μονόλογο. Δε θα πω ότι ήμουν φοβισμένος τόσο, όσο προβληματισμένος, διότι ήταν κάτι τελείως άγνωστο. Με τις δοκιμές όμως και τον τρόπο που το αντιμετωπίσαμε με τον Βασίλη (Μπισμπίκης) το χάρηκα τόσο πολύ που κάθε δοκιμή και μετά κάθε παράσταση με έκανε να μπαίνω όλο και πιο πολύ σε αυτό το παιχνίδι.
Πάνω στη σκηνή δε μου λείπει ο συμπαίκτης μου. Δε νιώθω καθόλου μόνος μου. Δεν είμαι μόνος μου. Μέσα σε μιάμιση ώρα ζωντανεύει ένας ολόκληρος κόσμος γύρω μου που η πρόκληση, όπως αναφέρατε, οδηγείται σε άλλα επίπεδα και όχι στη δυσκολία του να υπάρχεις μόνος σου στη σκηνή. Η πρόκληση για μένα είναι πως αυτό θα παραμένει ζωντανό κάθε μέρα και με τι τρόπο, από παράσταση σε παράσταση, θα το κάνω να μοιάζει καινούργιο.
-Κάθε θεατρική παράσταση δεν είναι ποτέ η ίδια με την επόμενη. Επίσης, έχετε δηλώσει πως δοκιμάζετε κατά καιρούς διαφορετικές προσεγγίσεις σε ορισμένα σημεία της παράστασης, ώστε να δείτε τις αντιδράσεις του κοινού. Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας τα συμπεράσματά σας από τον πειραματισμό αυτό;
-Δεν δοκιμάζω διαφορετικές προσεγγίσεις για να δω τις αντιδράσεις του κοινού. Δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα για να προχωράω βήμα βήμα την παράσταση σε άλλες ποιότητες κι ατμόσφαιρες όσον αφορά την υποκριτική μου. Αυτό μπορεί να επηρεάσει και έναν θεατή που έχει ξαναδεί την παράσταση.
Το κοινό αντιδράει σε κάποιες πολύ συγκεκριμένες σκηνές της παράστασης και είναι λογικό διότι πρόκειται για σκηνές μεγάλης συγκινησιακής έντασης. Μην ξεχνάτε ότι το έργο βασίζεται σε ιστορικά και πολιτικά στοιχεία της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Γεγονότα που δε σε αφήνουν αδιάφορο είτε τα ξέρεις, είτε όχι.
Εδώ κιόλας θέλω να πω ότι ο τρόπος που έχει γράψει η Σοφία (Αδαμίδου) αυτό το έργο σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, εάν κάποιος δεν γνωρίζει αυτήν την ιστορική περίοδο της Ελλάδος, αξίζει τον κόπο να ψάξει να την μελετήσει.
-Έχετε λάβει αρνητικές κριτικές αναφορικά με την ερμηνευτική σας προσέγγιση στο ρόλο του Άρη; Αν ναι, πως τις αντιμετωπίσατε;
-Ειλικρινά είναι τόσο λίγες! Αυτό δεν σημαίνει ότι μου είναι αδιάφορες. Απλά όταν οι περισσότερες είναι θετικές κρατιέσαι από αυτές και παλεύεις να γίνεις καλύτερος για να δικαιώσεις το αίσθημα του κόσμου που έρχεται στο θέατρο για να «συναντήσει» τον Άρη.
Πραγματικά δεν ήταν εύκολο να προσεγγίσω ως ηθοποιός τη μεγάλη αυτή μορφή της ιστορίας. Όχι απλώς επειδή είναι ένα πραγματικό πρόσωπο και ακόμη ζει στη μνήμη κάποιων ανθρώπων που τον συνάντησαν -και στους νεότερους είναι τόσο ζωντανή η εικόνα του- αλλά επειδή είναι μια σχεδόν λατρευτική μορφή από τη μία κι από την άλλη μια πολυεπίπεδη προσωπικότητα.
Το γεγονός ότι ο κόσμος αγκάλιασε αυτή την παράσταση με τόση θέρμη δίνει σε όλους μας μεγάλη χαρά. Σημαίνει ότι κάτι σημαντικό έχει συμβεί. Κάτι που μας αφορά όλους.
-Ο Alec Guinness είχε δηλώσει: “Καλύτερα να δίνεις παράσταση μπροστά σε άδειες καρέκλες, παρά σε άδεια πρόσωπα”. Σας έχει τύχει σε παράστασή σας να μην έχει κόσμο στο θέατρο; Αν ναι, σας επηρέασε το γεγονός αυτό;
Τ-ο κοινό πάντα παίζει ρόλο, κακά τα ψέμματα. Έχει τύχει πριν χρόνια να παίξω μπροστά σε δύο θεατές. Ήταν η χρονιά με τα γεγονότα του Γρηγορόπολου. Τότε τα θέατρα της Αθήνας είχαν πάθει μεγάλη ζημιά. Έτυχε λοιπόν εμείς να παίξουμε μια μέρα με δύο θεατές που είχαν έρθει να δουν τη συγκεκριμένη παράσταση από την Κύπρο. Παίξαμε κανονικά. Σεβαστήκαμε αυτούς τους δύο ανθρώπους, που μας έκαναν την τιμή να έρθουν. Θα το ξανάκανα.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να παίζεις σε άδεια καθίσματα. Αρχίζουν και περνούν άλλες σκέψεις στο μυαλό που δεν είναι καλλιτεχνικές. Μη γελιόμαστε. Είμαστε ηθοποιοί, αλλά πέρα από την τέχνη είμαστε και εργαζόμενοι και όπως όλος ο κόσμος έχουμε και εμείς υποχρεώσεις κι ανάγκες.
Οι άδειες καρέκλες δε σε αφήνουν αδιάφορο. Στον Άρη έχει τύχει ελάχιστες φορές μόνο, τον Φλεβάρη της πρώτης σεζόν, να παίξω με λιγότερους θεατές, από ότι συνήθως. Ήταν σαν εκκλησίασμα. Μια απίστευτη ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε από τους ίδιους τους θεατές. Ευτυχώς δεν έχω νιώσει σ’ αυτή την παράσταση άδεια πρόσωπα, αλλά γεμάτα πάντα.
-Σε ποιο θεατρόφιλο κοινό πιστεύετε ότι απευθύνεται η συγκεκριμένη παράσταση;
-Σε όλους. Ο Άρης είναι ένα αμιγώς πολιτικό – ιστορικό έργο. Είναι όμως ένα έργο που αφορά όλους ανεξαρτήτως ιδεολογίας και ηλικίας.
Το να φτιάχναμε ένα έργο για συγκεκριμένο ή στοχευμένο κοινό δε έχει κανένα νόημα. Άλλωστε το θέατρο απευθύνεται σε όλους κι όχι στους λίγους. Κι αυτή η παράσταση το πέτυχε. Είναι συγκινητικό ότι οι θεατές είναι όλων των ηλικιών, και όχι περισσότερες γυναίκες που είναι κατά κύριο λόγο το θεατρόφιλο κοινό. Άντρες, γυναίκες, νέοι, αλλά και παιδιά. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.
-Έχετε δηλώσει πως γίνατε μουσικός κι έπειτα ηθοποιός επειδή λατρεύετε τη σκηνή. Μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας εκτός σκηνής;
-Όχι. Είναι το μόνο που δεν μπορώ να φανταστώ. Σε ότι αφορά το να μην μπορώ να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή, η φαντασία μου στερεύει.
-Μελλοντικά σας σχέδια.
-Το πρώτο είναι ότι ελπίζω να βρω τον απαιτούμενο χρόνο να ασχοληθώ με τα μουσικά μου που έχουν μείνει πίσω.
Σε ότι αφορά το θέατρο, μετά την περιοδεία του “Άρη”, συνεχίζουμε και πάλι από Οκτώβρη τις παραστάσεις μας στον Τεχνοχώρο Cartel για τρίτη σεζόν και σιγά σιγά θα μπούμε στη διαδικασία των δοκιμών για τα “Κόκκινα φανάρια” που θα σκηνοθετήσει ο Βασίλης Μπισμπίκης και θα ανέβει πλέον με τον καινούργιο χρόνο.
Παράλληλα, από το φθινόπωρο, θα ανέβει ξανά η “Γέρμα” σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου. Μόλις τελειώσαμε τις παραστάσεις μας από το θέατρο Θησείον για αυτήν τη σεζόν και συνεχίζουμε πάλι με τη νέα.
info παράστασης
«Άρης» της Σοφίας Αδαμίδου
Έναρξη Περιοδείας: Σάββατο 15 Ιουνίου, στις 21:15
Δημοτικός Κινηματογράφος Καισαριανής«ΑΙΟΛΙΑ»
(Φιλαδέλφειας και Σολωμονίδου, Καισαριανή, τηλ. 21 0724 7600).
Προπώληση Εισιτηρίων μέσω Viva.gr και στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Καισαριανής (Υμηττού 57 και Εθν. Αντίστασης, Τηλέφωνο Επικοινωνίας 210 75 17 922), Δευτέρα έως Παρασκευή 14:00-20:00