Γράφει η Αιμιλία Φλώρου
(Not a review…just my point of view)
Σημείωμα της παράστασης
Το τελευταίο έργο του Νιλ Σάιμον “Roses dilemma” παρουσιάζεται – για πρώτη φορά στην Ελλάδα – στο θέατρο Αλκμήνη, από το Σάββατο 14 Οκτωβρίου, σε μετάφραση - απόδοση Ρένας Ρίγγα και σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου με τον τίτλο ”Θα σε δω στον παράδεισο”.
Η Άννα Αδριανού αναλαμβάνει τον ρόλο της Ρόουζ, ο Γιώργης Κοντοπόδης τον ρόλο του Ουάλς, ενώ στους δύο άλλους ρόλους του έργου συναντάμε δύο νέους ηθοποιούς τη Δανάη Καλοπήτα (Αρλέν) και τον Νίκο Καραγιαννίδη (Τζων)
Λίγα λόγια για το έργο
Η Ρόουζ, μία θεατρική συγγραφέας η οποία έχει αποσυρθεί πλέον στο εξοχικό της μαζί με την πάντα πιστή γραμματέα της, αναπολεί τις μέρες που ζούσε με τον μεγάλο και μοναδικό έρωτα της ζωής της, τον Ουάλς, ο οποίος έχει πεθάνει εδώ και αρκετά χρόνια. διάσημος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων εκείνος, με τεράστια καριέρα που έχει στιγματίσει τη ζωή της Ρόουζ.
Μόνο που αυτή η σχέση διέπεται από μία ιδιαίτερη λεπτομέρεια … η Ρόουζ συνεχίζει να συνομιλεί με τον Ουάλς, συνεχίζει να συμβουλεύεται τον Ουάλς, συνεχίζει να κάνει έρωτα με τον Ουάλς… συνεχίζει να ζει μαζί με τον Ουάλς.
Οι άνθρωποι τριγύρω της δεν αντιλαμβάνονται την παρουσία του νεκρού συγγραφέα, μέχρι που – αναπόφευκτα – έρχεται η στιγμή που πρέπει να συνυπάρξουν στο ίδιο δωμάτιο μαζί του, εξαιτίας μιας…ιδιαίτερης συνθήκης.
Η Αρλέν, γραμματέας της Ρόουζ, αντιπαθούσε τον Oυάλς τόσο όσο ζούσε όσο και μετά θάνατον, κάτι που κάνει την ατμόσφαιρα ακόμα πιο εκρηκτική.
Ο νεαρός Τζων, που έρχεται για να ολοκληρώσει το τελευταίο και ημιτελές έργο του Ουάλς, υπό την καθοδήγηση του ίδιου μέσω της Ρόουζ, δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτά που συμβαίνουν γύρω του.
Και όλες αυτές οι αντιφάσεις εντείνονται όσο προχωράει το έργο, προκαλώντας ακόμα περισσότερο γέλιο, οξύμωρες καταστάσεις, παρεξηγήσεις και εξάρσεις, μέχρι φυσικά να έρθει η στιγμή της λύτρωσης για τη Ρόουζ λίγο πριν το συγκινητικό φινάλε.
Από την παράσταση ‘’Θα σε δω στον παράδεισο’’ του Νιλ Σάιμον
Ποιο είναι τελικά και όντως έχει μέγεθος η αγάπη; Υπάρχει ο απόλυτος έρωτας; Πως τον βιώνει ο καθένας από εμάς; Λειτουργεί αποτρεπτικά από την εξέλιξή μας ή μας ωθεί με τη σαρωτική του δύναμη σε νέους προορισμούς; Και αν το σώμα χαθεί παραμένει να μας ορίζει με την ίδια δυναμική; Χάνεται ή σου φανερώνεται; Διοχετεύεται στο σύμπαν; Επιστρέφει; Σε καλεί; Και η μοναξιά; Σε τι όρια μπορεί να φτάσουν τα παιχνίδια του νου που σου σκαρώνει;
Το υπέροχο κείμενο του Νιλ Σάιμον, που συνδυάζει έντονα τη συγκίνηση και το λεπτό αισθητικά εγκεφαλικό χιούμορ, σε μια ζεστή θεατρική απόδοση από την Ρένα Ρίγγα που σκηνοθετεί ο εμπειρότατος Αλέξανδρος Λιακόπουλος, καταφέρνει να μας κάνει να αναρωτηθούμε στα παραπάνω πολυσύνθετα και δύσκολα ερωτήματα με τον πιο εύστοχο και διεισδυτικό τρόπο.
Με οδηγό αυτήν την ευφυώς συναισθηματική παράσταση και σκαλίζοντας λίγο μέσα στην ψυχή του, ο καθένας μπορεί να πάρει σύμφωνα με ότι τον ορίζει ως ύπαρξη μικρές ή και μεγάλες απαντήσεις….Και πάλι εδώ συναντάς την ουσία και το σκοπό της τέχνης του θεάτρου…
Από την παράσταση ‘’Θα σε δω στον παράδεισο’’ του Νιλ Σάιμον
Με ένα ανεπιτήδευτα ρεαλιστικό σκηνικό που επιμελήθηκε ο Μιχάλης Παπαδόπουλος μας υποδέχθηκαν οι συντελεστές της παράστασης μεταφέροντάς μας σε ένα παραλιακό εξοχικό υπό τους ήχους της θάλασσας. Τόσο αληθινά ζεστό, ταυτόσημο με την τρυφερότητα της ιδιοσυγκρασίας της Ρόουζ, με τη συνδρομή του φωτισμού να λειτουργεί ως ανάσα του σκηνικού, τοποθετηθήκαμε με τρόπο αβίαστο στο “σύμπαν” της.
Και τι να τολμήσουμε να πούμε πραγματικά για την κα Άννα Αδριανού;
Με το που εμφανίστηκε ως Ρόουζ γέμισε η σκηνή από θεατρική εμπειρία. Με ένα βλέμμα μεστό, συνοδοιπόρο των λέξεων του κειμένου, συνδυάζοντας άπλετη τρυφερότητα με δυναμισμό, φωτεινή παρουσία, καθοδηγούσε με σιγουριά το κοινό αδιόρατα και διακριτικά με απόλυτη ασφάλεια μεταξύ έντονης συγκίνησης και γέλιου.
Ο Γιωργής Κοντοπόδης στο ρόλο του Ουάλς απέδειξε για άλλη μία φορά πως είναι ένας καλλιτέχνης πολυδιάστατος έτοιμος να ανταποκριθεί σε κάθε είδος ρόλου είτε δραματικού είτε κωμικού. Στο ρόλο αυτό καταφέρνει και δημιουργεί αόρατες γέφυρες σε επίπεδο συγκινησιακό στον θεατή…Μία κίνησή του, μία έκφραση του προσώπου του, η εναλλαγή του ηχοχρώματος της φωνής του μας περνά από το γέλιο στο δάκρυ και αντίθετα. Με απόλυτη θεατρική κομψότητα, ισορροπία έκφρασης, χωρίς κανένα στοιχείο επιτήδευσης σου θυμίζει ηθοποιούς παλαιάς κοπής που με μία κίνηση ή ένα βλέμμα πατώντας πάνω στο κείμενο το κάνουνε δικό τους μεταφέροντας την ουσία του και όλο το συναίσθημα που κρύβει.
Συγκινητική στην παρουσία της και η Δανάη Καλοπήτα ως Αρλέν κατάφερε να δώσει και να κρύψει συναίσθημα ως απαιτούσε ο ρόλος. Λεπτή γραμμή και δύσκολη ισορροπία στην οποία θαυμαστά αντεπεξήλθε με ταυτόχρονες έντονες στιγμές βιτριολικού χιούμορ που μας έκανε να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή την παρουσία της.
Απολαυστικός ο Νίκος Καραγιαννίδης μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στη σκηνή καταφέρνοντας να περιμένουμε την επόμενη φορά που θα μας κάνει να γελάσουμε από καρδιάς με τη ματιά του, την τοποθέτηση του σώματός του, τη γεμάτη ζωντάνια εκφραστικότητα του.
Τέσσερις μοναδικές ερμηνείες που αποτελούν παράδειγμα για το πως πρέπει να λειτουργεί επί σκηνής μία θεατρική ομάδα με απόλυτη σύμπνοια, αρμονία και δημιουργική αλληλεπίδραση. Η χημεία μεταξύ των ηθοποιών στη θεατρική αυτή παράσταση και η συμβολή στον παλμό της είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί περάσει απαρατήρητο και αποτελεί ένα μεγάλο στοιχείο της δυναμικής αυτής της θεατρικής δημιουργίας.
….Και τελικά, ισορροπημένο και επιδέξια καθοδηγημένο από την μοναδική σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου έρχεται και πάλι το μαγικό του θεάτρου να μας παρασύρει και να αναβιώσει, να ανακαλέσει παλμούς και όλα εκείνα τα αδίκως ξεχασμένα ανεκτίμητα συναισθήματά, ωθώντας μας να δώσουμε την πιο γλυκιά αγκαλιά στους ανθρώπους που αγαπάμε…
Μία θεατρική δημιουργία που ισορροπεί χαρισματικά μεταξύ συγκίνησης και γέλιου…Χάδι να ανεβάζει τη στάθμη της αγάπης….
Από την παράσταση ‘’Θα σε δω στον παράδεισο’’ του Νιλ Σάιμον
