Γράφει η Μαρία – Χριστίνα Μπακλαβά

Φτάνοντας την πρώτη μέρα στον Βόλο και ανάμεσα σε βαλίτσες και ανυπομονησία για τις πολυπόθητες διακοπές που μόλις άρχισαν, αναπόφευκτα σκόνταψε η ματιά μου στο εικαστικό καλωσόρισμα μιας τσακισμένης πλώρης καϊκιού να με υποδέχεται στο λόμπι του ξενοδοχείου. Και είναι η στιγμή που το σαράκι του δημοσιογράφου αρχίζει και σε κατατρώει λέγοντάς σου πως εδώ υπάρχει θέμα… Βγάζω από τη τσάντα μου το κινητό, τραβάω μια-δυο φωτογραφίες, καθώς και το όνομα και το τηλέφωνο του καλλιτέχνη που βρήκα σε ένα χαρτί και μια καινούργια ιστορία μόλις άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου…

Mεράκι

Ο Θανάσης Μαυραντζάς, γεννημένος τον Μάρτη του 1967 στον Βόλο, σπούδασε μηχανολόγος και φωτογράφος, μουσικός, ταξιδευτής και καπετάνιος. Καταφέρνει δε το ζωγραφικό του ταλέντο, να αγκαλιάζεται αρμονικά με όλα τα άλλα. Ζει και εργάζεται σε ένα εργαστήρι στην άκρη του Παγασητικού, μαζί με τη γυναίκα του Ελένη και τα τρία τους παιδιά. Η ζωή του όλη είναι όλα αυτά που σκέπτεται και δημιουργεί. «Άλλοι το λένε τέχνη, άλλοι μεράκι και άλλοι πως πιάνουν τα χέρια μου». Για εκείνον, όμως, σίγουρα είναι η ψυχή του.

Η καταγωγή του από οικογένεια σιδηρουργών τον προίκισε με τη γνώση του μετάλλου, αλλά και την ιδιαίτερη ικανότητα να συνομιλεί με τις πέτρες, το ξύλο και τον καμβά.

Ένθερμη υποδοχή

Ο κόσμος της τέχνης υποδέχτηκε ένθερμα το έργο του Θανάση Μαυραντζά και το επιβράβευσε πολλές φορές όπως και τον εικαστικό διαγωνισμό Feedhope όπου συμμετείχε με το έργο «Το κλειδί της ψυχής».

Ένα διαρκές ταξίδεμα από τη φωτογραφία στη ζωγραφική και από εκεί στη γλυπτική και την εγκατάσταση. Εικαστικά ερεθίσματα δέχεται από το ελληνικό τοπίο, τη θάλασσα και τα καράβια της. Η θάλασσα είναι ο καμβάς και πάντα η μούσα του δημιουργού. Κι εκείνη τον ευχαριστεί με τα δώρα της που κάθε τόσο ξεβράζει στα ακρογιάλια της… Ξύλα σμιλεμένα και θαλασσοδαρμένα από την αλμύρα της, δίχτυα που κόπηκαν στη μάχη του άνισου, μέσα από τη φαντασία του ξαναστήνουν νέα σκηνικά, έτοιμα προς νέους πλόες.

Εσωτερικοί δρόμοι

Πλώρες σπασμένων καϊκιών, σχοινιά και άλμπουρα, στήνουν σκηνικό για νέα ταξίδια. Στο πολυτάραχο ταξίδι τους βρίσκουν νέους προορισμούς, δίνοντας το παράδειγμα στο κοινό του να ακολουθήσει τους εσωτερικούς εκείνους δρόμους που θα το οδηγήσουν σε νέες περιπέτειες και γνώσεις. «Μα πάντα στο τέλος υπάρχει το αραξοβόλι στο ήρεμο Αιγαίο του μυαλού μας», λέει χαρακτηριστικά ο καλλιτέχνης. Έργα μεικτής τεχνικής, γλυπτικής και ζωγραφικής, από υλικά που ο εικαστικός έχει συλλέξει από τη θάλασσα όλο τον χειμώνα. Με τη μυρωδιά της αλμύρας ακόμη νωπή πάνω στα έργα του, ο Θανάσης Μαυραντζάς διηγείται το αναπόφευκτο του ταξιδιού.

«Τα χρώματα της Ελλάδας περιμένουν παντού και δίνονται πλέρια… Απλώνεις το χέρι σου και σε τραβάν στη βάρκα. Έχεις ανέβει και το κύμα σου έχει δώσει τον ρυθμό. Αφήνεσαι». Βαριά υλικά, ενίοτε σε αποσύνθεση, δρομολογούν ένα νέο ταξίδι σμιλεμένο από τη θάλασσα και τον βοριά. Ένα ταξίδι που ακυρώνει όλους τους χάρτες, γιατί το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι…».

Διαρκής διαπραγμάτευση

Στα μεγάλου μεγέθους έργα του Θανάση Μαυραντζά –18 διαβρωμένα έργα, αλλά και 18 άφθαρτοι κρίνοι– το θέμα της διάβρωσης είναι σε διαπραγμάτευση. Τόσο επιφανειακά –ως μέσο πάνω στον καμβά από λαμαρίνα, όσο και εκ των έσω– δίνοντας έμφαση στη φιλοσοφική διάσταση του θέματος. Το γυμνό γυναικείο σώμα κυριαρχεί ως θέμα στην πλειοψηφία των έργων του, ως κολοσσιαίες προσωπικότητες. Η φωτιά και η θάλασσα και το ευάλωτο σύνορό τους με τον κόσμο, εκτεθειμένο, απειλούμενο από τον κρυπτονίτη τους, την ηθική, κοινωνική, θρησκευτική, αισθητική και πολιτική διάβρωση.

Η γέννηση και μετά η ενηλικίωση, ως αργή χημική διαδικασία, ως διαδρομή με σταθμούς και σταυροδρόμια. Η χρήση αντικειμένων –όπως οι χειροπέδες και οι αλυσίδες– και αρχιτεκτονικών στοιχείων, εκτός του ότι προσδίδουν την τρίτη διάσταση στα έργα, δίνουν έμφαση στους ποικίλους σταθμούς της ενηλικίωσης, στις μάχες για την απελευθέρωση από μια διαβρωμένη, ύπουλη και αργή κατάσταση αιχμαλωσίας, στην εξερεύνηση ενός καταφυγίου.

Κλείνοντας αυτή τη γνωριμία δεν έχεις παρά να κλείσεις το μάτι στον ζωγραφιστό γλάρο της πλώρης λέγοντάς του καλά ταξίδια στους αιθέρες…