Γράφει η Μαρία Δήμου
Η υπόθεση του «Menu» ακολουθεί ένα νεαρό ζευγάρι που επισκέπτεται ένα εκλεπτυσμένο εστιατόριο σε μια ερημική τοποθεσία. Όσοι το επισκέφτηκαν, έχουν δημιουργήσει θρύλο για τα πιάτα του και την μοναδική εμπειρία που αποκομίζουν από την συνολική παρουσίασή τους, επιβεβαιώνοντας πως δεν πρόκειται για ένα απλό μαγαζί με καλό φαγητό για λίγους, αλλά για εξαιρετικά λίγους, με τον σεφ Slowik (Ralph Fiennes) να επιμένει πως η τέχνη του δεν είναι για να την φας αλλά για να την γευτείς.
Στο εστιατόριο, οι καλεσμένοι γι’ αυτό το μενού είναι στριμωγμένοι σε μια αρκετά περιορισμένη λίστα με ονόματα και μοναδικό κανόνα αυτά να έρχονται δύο δύο. Ο Tyler λοιπόν (Nicholas Hoult), καθότι επιβάλλεται να συνοδεύεται από κάποιον, αλλάζει τελευταία στιγμή το +1 του και καταφτάνει στην κρουαζιέρα που θα τους οδηγήσει όλους στο εστιατόριο με την Margot, μια Anya-Taylor Joy για ακόμη μια φορά εκκεντρική και διαφορετική από τους υπόλοιπους καλεσμένους. Ολοφάνερα, δεν ανήκει εκεί. Όμως ο σεφ έχει ετοιμάσει κάτι θεσπέσιο για το εν λόγω μενού που θεωρεί πως ταιριάζει «γάντι» στους συγκεκριμένους πελάτες με μια πρωτότυπη έκπληξη -μεταξύ άλλων κατά την διάρκεια του γεύματος- που φυλάει αποκλειστικά για… επιδόρπιο!
Από την πρώτη κιόλας στιγμή γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η ομάδα των καλεσμένων ανήκει στην ελίτ, όπου άλλωστε απευθύνεται και η κουζίνα του Slowik γενικότερα. Ωστόσο, κανείς δεν μοιάζει τόσο ενθουσιασμένος όσο ο Tyler, όντας κι ο ίδιος ένας νέος φιλόδοξος μάγειρας, ο οποίος αδημονεί να δοκιμάσει την εκλεκτή κουζίνα του και να βιώσει αυτή την μυθική εμπειρία που φημολογείται ότι προσφέρει το εστιατόριο, το οποίο συν τοις άλλοις τυχαίνει να είναι κι ένα από τα καλύτερα του κόσμου.
Ο Mark Mylod, γνωστός για κωμωδίες όπως τα «Ali G Indahouse» και «What’s Your Number?», αλλάζει την ροή της φιλμογραφίας του, επιθυμώντας με το «Menu» να δώσει μια βαθύτερη διάσταση στην φιλμογραφία του, στηριζόμενος σε μια νέα τάση της μόδας του σινεμά που θέλει τα σημερινά του έργα να αναβλύζουν αλληγορίες και δη κοινωνικοπολιτικές. Εν προκειμένω, κινείται στην θεματολογία περί κοινωνικών τάξεων. Οι πλούσιοι πληρώνουν και η εργατική τάξη προσφέρει, σε ένα συνεχόμενο παιχνίδι αφεντικού-εργαζομένου, «πασπαλισμένο» με τα πιο δυσεύρετα υλικά.
Γκουρμέ πιάτα «σβήνουν» με αντίστοιχα διακοσμιμένα γκουρμέ κάδρα και χρώματα σε γαστρονομικούς τόνους κι εξωτικές γεύσεις που γαργαλάνε τον ουρανίσκο σου. Μια αρχική ιδέα, κατά την οποία ο ψυχολογικός τρόμος συνδέεται με την τέχνη του φαγητού, που εν τέλει σερβίρει τόσο όσο και ο σεφ στα πιάτα του. Η διαφήμισή του είναι τα εντυπωσιακά του συνοδευτικά αλλά η ουσία του σε αφήνει πεινασμένο.
Υποτίθεται πως όλοι τους βρίσκονται εκεί σαν ένα είδος τιμωρίας για τις πράξεις τους, ένα concept βγαλμένο από «Ιστορίες από την Κρύπτη», παρ’ όλα αυτά λίγοι είναι που καταλαβαίνουμε γιατί αξίζουν μια τέτοια θέση. Έστω, όμως, ότι καθένας τους έχει παρανομήσει ή και βλάψει προκειμένου να φτάσει ή να διατηρήσει το κοινωνικό του status, είναι ενοχλητικά ολοφάνερο αλλά όχι σωστά τεκμηριωμένο το γιατί κάποια πρόσωπα όπως ο Tyler ή τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα που δειπνούν μαζί απόψε, στ’ αλήθεια τιμωρούνται.
Χρειάζονται άραγε όλοι οι «κακοί» στον άδικο αυτό κόσμο έναν σεφ σαν τον Slowik για να τους βάλει στην θέση τους; Ή μήπως να τους εκδικηθεί σκληρά; Ή κι απλά να τους μαλώσει; Αν ναι, δεν γίνεται στ’ αλήθεια τίποτα απ’ όλα αυτά παρά γεννιούνται ακόμη περισσότερα ερωτηματικά, με βασικότερο τον ρόλο της πρωταγωνίστριας. Όπως αργότερα αποδεικνύεται, η Margot δεν είναι αληθινά αυτή που λέει πως είναι (κάπου εδώ ξεκινούν να βγάζουν νόημα τα άβολα βλέμματα που μοιραζόταν μέχρι τώρα με τον Tyler σαν να τον γνωρίζει πρώτη φορά), αλλά μαθαίνουμε πως κι εκείνη όπως και ο Slowik προσφέρει τις υπηρεσίες της στους μοχθηρούς πλουσίους, απλώς με λίγο διαφορετικό τρόπο.
Συνεπώς, αν ο Slowik είναι το ίδιο κακός με τους πελάτες του, τότε αυτή σε τι διαφέρει και πού κατατάσσεται; Είναι με τους μεν ή με τους δε; Της αξίζει να μείνει έγκλειστη παρέα με όλους τους άλλους ή να δραπετεύσει; Αφού παίρνει τον τίτλο της πρωταγωνίστριας, μάλλον η απάντηση τείνει προς το δεύτερο, αλλά αν ισχύει κάτι τέτοιο από την άλλη, ο Slowik γιατί παίρνει εκείνον του κακού αν και οι δυο τους «σερβίρουν» τα ίδια πρόσωπα; Ποικίλα αναπάντητα ερωτήματα, που δυστυχώς δεν θα απαντηθούν στο τέλος.
Το «Menu» όπως και το ίδιο το μενού του Slowik είναι μια ταινία που απευθύνεται σε εκείνους που «καταλαβαίνουν», έχουν ενσυναίσθηση και τους διακατέχει διαρκώς ένα επαναστατικό πνεύμα. Πρώτα κόντρα στις φυλετικές διακρίσεις, τώρα στο χρήμα και την εξουσία και πάντοτε στο κατεστημένο. Μια ταινία, που επιχειρεί ανεπιτυχώς να «παίξει» με το μυαλό σου, καταλήγοντας να παίξει με την νοημοσύνη σου, με παράξενους κι άλλοτε κλισέ, όμως σίγουρα ανόητους διαλόγους και σαχλή πλοκή, λίγη δράση, λίγο σασπένς, καθόλου μυστήριο, βαρετό χιούμορ, ξεδιπλώνοντας… καμία αλληγορία.
Δείτε εδώ το trailer της ταινίας «Menu»:
