«Το Αίμα της Μνήμης», γλυπτική έκθεση από τον Νίκο Ζήβα

Παρόμοια είναι και τα θέματα της κομμένης γέφυρας, του ρημαγμένου ερειπίου, του σχισμένου δέντρου, της γκρεμισμένης πόρτας… Τα αίτια ποικίλουν: φυσικές καταστροφές, πόλεμος, ή απλώς εν καιρώ ειρήνης εύκολη επιδίωξη οικονομικού κέρδους. Ερμηνείες και συμβολισμοί επίσης ποικίλουν (ματαιότητα των εγκοσμίων, πανδαμάτωρ χρόνος, αναπόφευκτο πεπρωμένο, αμαρτία και τιμωρία, φρίκη του πολέμου, άδικος θάνατος κ.α.),εκείνο όμως που μένει πάντοτε ίδιο είναι η αποτυπωμένη στην ύλη βία και η εικόνα θανάτου ή φόνου. Πληγές που στα μάρμαρα δεν επουλώνονται συντηρούν καλύτερα την ανάμνηση της μεγάλης κακοτυχίας, της τραγωδίας ή της ενίοτε ασυγχώρητης αφροσύνης.

Δεν είναι σπάνιες οι στιγμές που βλέποντας τα αποτυπώματα αυτής της βίας νομίζουμε ότι ακούμε την αντήχηση του σεισμού, του πυροβόλου, της σιδερένιας βαριάς ή του εκσκαφέα και καθώς οι πληγές χαίνουν μπροστά μας ανοικτές νομίζουμε ότι βλέπουμε αίματα να ρέουν από αυτά τα σώματα και ας είναι μαρμάρινα. Αλλά έτσι συμβαίνει με το αίμα της μνήμης… και έτσι «Το Αίμα της Μνήμης» είναι ένας εύλογος τίτλος για την γλυπτική έκθεση–εγκατάσταση των τραυματισμένων μαρμάρων του Νίκου Ζήβα, στον χώρο της συλλογής Μνημείων Νεώτερης Αρχιτεκτονικής της οικογένειας του Κωνσταντίνου Ζήβα και του Δήμου Χαλανδρίου που την συνδιαχειρίζεται.

Σ ‘αυτόν τον χώρο, γεννήθηκαν τα μάρμαρα αυτής της έκθεσης και φιλοξενούνται μαζί με πολλά άλλα, τα οποία διασώθηκαν ως αποσπάσματα από την λαίλαπα των κατεδαφίσεων εξ αιτίας της αντιπαροχής των μεταπολεμικών χρόνων και του «ήθους» που επικράτησε απέναντι στον νεώτερο πολιτισμό μας. Οι πληγές των εκθεμάτων (όλα από την συλλογή αποσπασμάτων νεότερης αρχιτεκτονικής της οικογένειας Ζήβα), παραπέμπουν επίσης στην ιστορική καταστροφή, που το περασμένο έτος συμπλήρωνε την εκατονταετή επέτειό της, αλλά και στις νεώτερες εθνικές μας περιπέτειες ή σε κάποια χοντρά μεταπολεμικά λάθη μας.