Γράφει η Αιμιλία Φλώρου
(not a review…just my point of view)
Πόσο μικρή είναι η διαδρομή της μετάβασης από τα μονοπάτια της λογικής μέχρι να φτάσεις στο σημείο να ‘’αυτοανακηρυχθείς’’ βασιλιάς. Πόσα μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος νους και η ψυχή ώστε να μην μπερδέψει την πραγματικότητα με το παράλογο του ψυχισμού του.
Μήπως τελικά η τρέλα είναι το όχημα διαφυγής από την πραγματικότητα που πονά, ταλαιπωρεί, απογοητεύει, δημιουργεί προσχώματα στην ευτυχία, μας πιέζει μέσα από τη καθημερινότητα να περνάμε από τοίχους και να λαβωνόμαστε ανέλπιδα.
Μήπως στο πεδίο της ψυχικής παραφοράς και εκτροπής εκφραζόμαστε απερίφραστα, ανθρώπινα, πραγματοποιούμε τα όνειρά μας ελευθερωνόμαστε από την απογοήτευση του τίποτα, του ανέφικτου, της αυτοματαίωσης.
Ο Νικολάι Γκόγκολ μέσα από το έργο του το ‘’Ημερολόγιο ενός τρελού’’, πιάνει το χέρι μας και μας οδηγεί βήμα βήμα στην αφήγηση του υποκειμένου του σε πρώτο πρόσωπο που οδοιπορεί από τον κόσμο της λογικής σταδιακά , κλιμακωτά και βαθμιαία στον κόσμο της ψύχωσης.
Το έργο μας εντάσσει στην πραγματικότητα ενός δημοσίου υπαλλήλου, του Αξέντι Ιβάνοβιτς Προπίτσιν. Ο Αξέντι μας κάνει ακροατές και άμεσους κοινωνούς της καθημερινότητας του, των σκέψεων του και των εσωτερικών διαλόγων του. Οι σκέψεις του δίνονται απροκάλυπτα στο κοινό, το οποίο παρακολουθεί τη σταδιακή μετάλλαξη αυτών από σκέψεις λογικού εξ αρχής προβληματισμού σε συνειρμούς και διατυπώσεις ψυχικής εκτροπής. Η παραφορά όμως στο μυαλό του Αξέντι είναι η πραγματικότητα του, η αλήθεια του και μέσα σε αυτήν ξορκίζει το τέλμα της καθημερινότητας, της ανάγκης του για εξέλιξη, της επιθυμίας του για έρωτα που ποτέ δεν έρχονται.
Εκεί στην παραδοχή του ανέλπιδου το ευαίσθητο μυαλό αλλάζει πορεία..
Το μοναδικό αυτό έργο της παγκόσμιας δραματουργίας σκηνοθετεί και παραδίδει θαυμάσια στο κοινό ολοκληρωμένο στη σκηνική του σύνθεση και απόδοση ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Πασσάς, σφυρηλατώντας με απόλυτη ακρίβεια την προσωπικότητα του Αξέντι Ιβάνοβιτς Προπίτσιν που υποδύεται ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης.
Μέσα σε ένα μυσταγωγικό, λιτό αλλά ταυτόχρονα μοναδικής πρωτοτυπίας σκηνικό σε ιδέα της Σοφίας Καραγιάννη χειροπιαστά υλοποιημένο από τον Κώστα Αβραμιώτη, οριοθετείται η δράση του πρωταγωνιστή. Το σκηνικό αυτό ταυτίζεται και αντανακλά τον ψυχισμό του και δίνει τη δυνατότητα στο θεατρικό κοινό μέσα από τη λειτουργική πρακτική του πολυμορφία να αντιληφθεί το οξύμωρο του εγκλωβισμένου ελεύθερου χαρακτήρα του πρωταγωνιστή.
Ο χαρακτήρας του Αξέντι Ιβάνοβιτς Προπίτσιν χαρίζεται στο κοινό απλόχερα με τον πιο ειλικρινή και άμεσο τρόπο από τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη σε επίπεδο καθηλωτικό ως προς την ρεαλιστική του ερμηνεία. Με την τελετουργικά ολοκληρωμένη αυτή απόδοση του ρόλου, και με μία παραδοχή ότι ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης μεταλλάσσεται στη σκηνή με έναν θαυμαστό και όλο ψυχή τρόπο, οι θεατές γίνονται κοινωνοί της αποδόμησης της εγκράτειας της ανθρώπινης λογικής, της σταδιακής της πορείας προς την ψυχική εκτροπή και την κατανόηση των βηματισμών του ανθρώπου στη λογική της τρέλας.
Μία παράσταση που άξιζε όλο της το ένθερμο, ασταμάτητο χειροκρότημα…
Συντελεστές
Συγγραφέας: Νικολάι Γκόγκολ
Σκηνοθεσία-μουσική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Πασσάς
Μετάφραση-διασκευή: Ομάδα GAFF
Ιδέα σκηνικού: Σοφία Καραγιάννη
Κατασκευαστής σκηνικού: Κώστας Αβραμιώτης
Κοστούμια: Ομάδα Gaff
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Τρέιλερ: Στέφανος Κοσμίδης
Info
Από 22.10.22 έως και 15.1.2023
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Σάββατο 18.15 και Κυριακή 21.15
Θέατρο επί Κολωνώ
Ναυπλίου 12, Αθήνα 104 44
21 0513 8067
