Γράφει η Λιάνα Ζωζά

“Στο χυδαίο αυτό καρναβάλι, εφόρεσα αληθινή πορφύρα, στέμμα από καθαρό, ατόφιο χρυσάφι, ύψωσα ένα σκήπτρο πάνω από τα πλήθη κ’ επήγαινα ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Έχανα τη συνείδηση του περιβάλλοντος, αλλά επήγαινα σαν υπνοβάτης, ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή.

Οι παλιάτσοι έτρεχαν μπροστά μου ή εχόρευαν γύρω δαιμονισμένα. Εφώναζαν, εχτυπούσαν. Αλλά εγώ επήγαινα βλέποντας τα σύννεφα και ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Δυσκολότατα επροχωρούσα. Με τους αγκώνες άνοιγα τόπο, αφήνοντας πίσω μου ράκη. Αποσταμένος, ματωμένος, στάθηκα κάπου. Στον ήλιο έσπαζαν οι καγχασμοί των άλλων.

Κ’ ήμουν γυμνός. Γέρνοντας βαθιά, σαν τσακισμένο δέντρο, άκουσα για τελευταία φορά την εσωτερική μου φωνή.”-Κώστας Καρυωτάκης, “Φυγή”

Το Καρναβάλι σε όλο τον κόσμο είναι συνυφασμένο με τις λαϊκές εκδηλώσεις, στις οποίες κυριαρχούν η διασκέδαση, το χιούμορ και βέβαια σε κυρίαρχο ρόλο η μεταμφίεση, το “μασκάρεμα”. Στην τέχνη αποτελεί ένα δημοφιλές θέμα που το συναντάμε συχνά σε έργα διάσημων ζωγράφων, έργα που περιγράφουν σκηνές Καρναβαλιού ή συχνά απεικονίζουν τους πρωταγωνιστές της Commedia del’Arte τον Αρλεκίνο και τον Πιερότο.

Στο έργο του Giovanni Domenico Tiepolo (1727–1804), A Dance in the Country (76,5×120 cm), η σκηνή περιγράφει μια ηθοποιό να χορεύει με έναν νεαρό άνδρα, που φορά την παραδοσιακή φορεσιά της Commedia dell’Arte. O Giovanni Domenico Tiepolo έχει απεικονίσει σε αρκετά έργα του ανάλογες σκηνές.

Ο Peter Bruegel ο πρεσβύτερος (1526 –1569), γνωστός για τα τοπία του και τις αγροτικές σκηνές δημιούργησε το έργο με τον χαρακτηριστικό τίτλο “The Fight Between Carnival and Lent” (1599), στο οποίο περιγράφεται μια παραδοσιακή γιορτή Καρναβαλιού, όπως αυτή γιορτάζεται στη Νότια Ολλανδία. Από τη μία πλευρά το πανδοχείο και από την άλλη η εκκλησία αποτελούν πόλους ελξης για τους παρευρισκόμενους, αλλά και διαμάχης μεταξύ της απόλαυσης και της νηστείας.

Στο έργο Mardi Gras (1888), του Paul Cézanne (1839-1906) βλέπουμε έναν Πιερότο και έναν Αρλεκίνο, που είναι ο γιος του ζωγράφου και ο φίλος του που ποζάρουν στο ατελιέ του.

Ο Pablo Picasso (1881 – 1973), χρησιμοποιεί τον Αρλεκίνο σε πολλά έργα του με τρόπο συμβολικό και σχεδόν εμμονικό. Επιλέγω ένα από αυτά που είναι της ροζ περιόδου και έχει τον τίτλο Acrobat and Young Harlequin (1905).

Το έργο The Harlequin’s Carnival (1924/1925) του Joan Miro (1893–1983), είναι ένα από τα πιό γνωστά έργα του ζωγράφου με πρωταγωνιστή και εδώ τον Αρλεκίνο συμβολικό και λυπημένο σύμφωνα με τον τρόπο που τον αναπαριστά, ενώ γύρω του χορεύουν και διασκεδάζουν.

Και τέλος, στην ελληνική τέχνη το “Καρναβάλι στην Αθήνα” (1892) του Νικόλαου Γύζη (1842-1900), δίνει μια χαρακτηριστική σκηνή της γιορτής του ελληνικού καρναβαλιού της εποχής.