Η Γουίλι Βαν Ρόι γεννήθηκε το 1941 στη Χάγη της Ολλανδίας και μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο — μια εμπειρία που, όπως έλεγε η ίδια, της χάρισε ελευθερία. «Δεν πλήγωσα ανθρώπους που με αγαπούσαν. Αυτοί που με φρόντιζαν ήταν ξένοι· δεν ένιωθα πως τους χρωστούσα κάτι. Αν είχα μεγαλώσει με στοργικούς γονείς, ίσως να μην είχα ποτέ λόγο να επαναστατήσω».
Η ζωή της σημαδεύτηκε από περιπλανήσεις και δημιουργικές αναζητήσεις. Στο Λονδίνο, έγινε μούσα κορυφαίων φωτογράφων όπως ο Χέλμουτ Νιούτον και ο Ντέιβιντ Μπέιλι. Στο Παρίσι, εργάστηκε ως σχεδιάστρια μόδας για τον Ιβ Σεν Λοράν και τον Καρλ Λάγκερφελντ. Εκεί δημιούργησε και την εμβληματική Tunique Unique, που γνώρισε τεράστια επιτυχία και φορέθηκε από πολλές διασημότητες.
Τη δεκαετία του ’80, ζώντας στην Ισπανία, παρουσίασε τη δική της σειρά παπουτσιών, την οποία φόρεσαν προσωπικότητες όπως η Σερ, οι Pointer Sisters και η Μαντόνα. Το 1960 ταξίδεψε από την Ολλανδία μέχρι το Κατμαντού, ένα ταξίδι που αντικατοπτρίζει το ανήσυχο και ελεύθερο πνεύμα της. Το 1997 επέστρεψε στην Ολλανδία μετά από τρεις δεκαετίες στο εξωτερικό και αφοσιώθηκε στον σχεδιασμό αξεσουάρ.
Κατά τη δεκαετία του ’90, εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες, όπου για δύο χρόνια ήταν προσωπική σχεδιάστρια της Πόλα Αμπντούλ και συνεργάστηκε με πολλούς αστέρες της ποπ σκηνής. Δημιούργησε επίσης μια συλλογή κοσμημάτων που έγινε ανάρπαστη.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε στο Όρεγκον των ΗΠΑ, σε ένα αγρόκτημα, απολαμβάνοντας τη γαλήνη της φύσης και συνεχίζοντας να δημιουργεί χειροποίητα κοσμήματα, τα οποία διέθετε μέσω διαδικτύου.
Η Γουίλι Βαν Ρόι έφυγε από τη ζωή στις 9 Μαΐου 2025, όπως ανακοίνωσε η κόρη της μέσω Facebook. Υπήρξε μια καλλιτέχνις με ελεύθερο πνεύμα, που άφησε το αποτύπωμά της στη μόδα, την τέχνη και την ανεξαρτησία.
Ακολουθεί συνέντευξη που έδωσε το σουπερ μόντελ στο περιοδικό Please!
Πώς ήταν να μεγαλώνεις σε διαφορετικές εποχές και μέρη του κόσμου;
Η Willy Van Rooy, supermodel των 1970s και σχεδιάστρια αξεσουάρ, μας αφηγείται την εμπειρία της μεγαλώνοντας στη Χάγη, Ολλανδία, το 1959. μιλά για τον εαυτό της στα 18 της – από βόλτες με μηχανάκια στην εξοχή μέχρι προβολές πρωτοποριακών ταινιών με φίλους από τη σχολή καλών τεχνών…
-Willy, ήσουν περισσότερο “καλό κορίτσι” ή μια δύσκολη έφηβη;
-Είχα σίγουρα το δικό μου μυαλό, αλλά επειδή δεν ζούσα με τους γονείς μου [η Willy μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο], οι συνθήκες μου ήταν διαφορετικές. Ήμουν επαναστάτρια και πρέπει να ομολογήσω ότι κάποιες φορές ήμουν χαρούμενη που βρισκόμουν στο ορφανοτροφείο και δεν πλήγωνα ανθρώπους που αγαπούσα ή με αγαπούσαν. Αυτοί που με φρόντιζαν ήταν ουσιαστικά ξένοι, οπότε δεν ένιωθα ότι τους χρωστούσα κάτι. Την ίδια στιγμή, νομίζω πως αν ζούσα με στοργικούς γονείς δεν θα είχα λόγο να επαναστατήσω.
-Υπήρχε κάποιο ρούχο που δεν αποχωριζόσουν ποτέ;
-Είχα ένα vintage αμερικάνικο στρατιωτικό παλτό που φορούσα συνέχεια γιατί με έκανε να νιώθω πολύ καλά. Έγινε μάλιστα κάτι σαν μόδα ανάμεσα στους φίλους μου από την Ακαδημία Καλών Τεχνών, όπου σπούδαζα. Επίσης, δεν έβγαινα ποτέ χωρίς μαύρο μακιγιάζ στα μάτια. Πολύ μαύρο!
-Τι μουσική άκουγες εκείνη την εποχή;
-Δεν υπήρχαν ακόμη οι Beatles ή οι Rolling Stones ή ο Bob Dylan, αλλά ήμουν – και είμαι ακόμη – φαν της τζαζ. Άκουγα πολύ Billie Holiday, ήταν η αγαπημένη μου, αλλά και Chet Baker, Miles Davis και άλλους. Είχα δει πολλούς σπουδαίους καλλιτέχνες της τζαζ σε συναυλίες τότε.
-Πώς θα περιέγραφες το στιλ σου ως έφηβη με λίγα λόγια;
-Διαφορετικό, φτιαγμένο από μένα, υπαρξιστικό.
-Πώς περνούσες τις μέρες σου έξω από το σχολείο;
-Δεν είχα πολύ χρόνο εκτός σχολείου, καθώς έπρεπε να ταξιδεύω καθημερινά από τη Χάγη στο Ρότερνταμ για να πάω στην τάξη. Αλλά επειδή είμαι περίεργο άτομο, μου άρεσε να επισκέπτομαι μουσεία και εκθέσεις, να διαβάζω βιβλία και περιοδικά, να βλέπω πρωτοποριακές ταινίες, να φτιάχνω ρούχα και να πηγαίνω στο καφέ για να γιορτάζω τη ζωή με τους φίλους μου.
-Ποια ήταν η σχέση σου με τα αδέλφια σου;
-Κανονική αλλά και όχι τόσο κανονική, καθώς μεγαλώσαμε σε ορφανοτροφείο και ήταν σε άλλη ομάδα. Η σχέση μας ήταν πάντα καλή, αλλά ίσως τότε να μην ήμασταν πολύ κοντά.
-Πώς ήταν η κοινωνική σου ζωή; Είχες παρέα;
-Ναι, είχαμε μια παρέα – κυρίως καλλιτέχνες: συγγραφείς, ζωγράφους, γλύπτες, φωτογράφους κ.ά. Ήμασταν όλοι τόσο νέοι και μερικοί από εμάς ακόμη φοιτούσαμε στη σχολή. Κάναμε παρέα στα καφέ και πίναμε μπύρες.
-Ποια ήταν η μεγαλύτερη πράξη επανάστασής σου;
-Η μεγαλύτερή μου επανάσταση ήταν όταν πήγα σε ένα πάρτι που δεν μου επιτρεπόταν να πάω. Έπρεπε να κλέψω το κλειδί της εισόδου για να μπορέσω να επιστρέψω τη νύχτα και έφυγα κρυφά. Ήταν ένα υπέροχο πάρτι και όλα πήγαν καλά, αλλά μία από τις κοπέλες στο ορφανοτροφείο – μάλλον από ζήλια – με κατέδωσε, και τελικά πέρασα τρεις μήνες σε αναμορφωτήριο σε ένα παλιό κάστρο, όπου τη νύχτα κοιμόμασταν σε κελί… Μεγάλη ιστορία.
-Ποια ήταν η μεγαλύτερη φιλοδοξία σου εκείνη την εποχή;
-Ήθελα να δω τον κόσμο. Ονειρευόμουν να ταξιδέψω σε διάφορα μέρη… και το έκανα. Άλλη μια μεγάλη ιστορία!
-Πώς μπήκες τελικά στον χώρο της μόδας και συνεργάστηκες με τον Helmut Newton;
-Όταν αποφάσισα να γίνω μοντέλο και πήγα στο Λονδίνο το 1967, το πρακτορείο μου με έστειλε στη Vogue. Είπα στη διευθύντρια ότι μου άρεσαν οι φωτογραφίες του Helmut Newton και ότι θα ήθελα να δουλέψω μαζί του. Ήμουν 26. Την επόμενη φορά που ήρθε ο Helmut στο Λονδίνο, με σύστησαν σε αυτόν στα γραφεία της Vogue, και από τότε με έκλεινε σχεδόν κάθε μέρα, στο Λονδίνο και στο Παρίσι. Στην πρώτη μας φωτογράφιση, που ήταν για τη Vogue, μου είπε ότι ήμουν «φυσικό ταλέντο»…
Μετάφραση από το περιοδικό Please
