Η Βάσια Αργέντη είναι παιδαγωγός, ηθοποιός, δασκάλα θεάτρου, συγγραφέας, σκηνοθέτης, απόφοιτη της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, αλλά και της Σχολής Αθηνών Δραματικής Τέχνης με Κρατική Πιστοποίηση, κάτοχος 3 Μεταπτυχιακών Διπλωμάτων (Έρευνας, Εξειδίκευσης Αγωγής του Θεάτρου σε παιδιά και νέους και Δημιουργικής Γραφής/Συγγραφής) και πολλών σεμιναριακών πιστοποιήσεων.

Φέτος, έχουμε τη χαρά να παρακολουθούμε δύο έργα της, σε συγγραφή και σκηνοθεσία της ιδίας, το “Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ” και τον μονόλογο “Κάτι λύπη” στο Θέατρο Αλκμήνη.

Βρεθήκαμε με την ίδια στα παρασκήνια του θεάτρου και μας μίλησε τόσο για τα έργα της, όσο και για προσωπικές της σκέψης κι ανησυχίες. Με εγκαρδιότητα, προσήνεια και χαμόγελο δεν δίστασε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας.

Συνέντευξη στην Αλεξία Λυμπέρη

-Σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας, δασκάλα θεάτρου κι ένα βιογραφικό που δεν έχει τέλος, αλλά πάνω απ’ όλα γυναίκα και μητέρα…

Το γεγονός ότι είστε γυναίκα πιστεύετε ότι μπορεί να φέρει δυσκολίες ή διευκολύνσεις στο επάγγελμά σας;

Αν θελήσω να απαντήσω αναλύοντας τους σκοπέλους που αντιμετωπίζει μία γυναίκα, θα μοιάζει πως νομιμοποιώ στο δικό μου κόσμο τη διαφορετική αντιμετώπιση που δείχνουν οι άνθρωποι απέναντι στα δύο φύλα. Οι δυσκολίες ή διευκολύνσεις που μου φέρνει η ζωή είναι παρόμοιες με εκείνες που συναντούν όλοι οι άνθρωποι στον μικρόκοσμο που υπάρχουν, που εργάζονται.

Η μία εκ των ιδιοτήτων μου βέβαια είναι μία πολύ προσωπική υπόθεση. Βρίσκομαι με την ψυχή μου, τις σκέψεις μου, τις δικές μου εμβαθύνσεις σε καταστάσεις και πράγματα, μάχομαι με εμένα την ίδια και γράφω. Μόνο μην με ρωτήσετε γιατί γράφω.

-Φέτος, μέσω της παράστασης “Νούρα ένα πένθιμο μπλούζ” θίγετε το προσφυγικό πρόβλημα μέσω μιας διπλής ματιάς, ενός νέου με ηθικά διλήμματα και μιας πρόσφυγα που αποζητά μια ανθρώπινη ζωή σε μια ξένη χώρα.

Εσείς πιστεύετε ότι στην εποχή που διανύουμε υπάρχει ο ειλικρινής σεβασμός του ανθρώπου απέναντι στο συνάνθρωπο;

Αυθόρμητα μου βγαίνει να πω «όχι», αλλά θα φανώ αφοριστική και δεν το θέλω. Σίγουρα υπάρχουν συλλογικότητες, ομάδες, ατομικότητες που πάλλονται καθημερινά με το άδικο και επιδιώκουν έναν καλύτερο και ομορφότερο αύριο ~ ίσο ~ για όλους τους ανθρώπους. Έχω συναντήσει τέτοιες μορφές ανθρωπιστικού χαρακτήρα και έχω υπάρξει μέρος τους. Ωστόσο, με θλίβει που βλέπω μεγάλο μέρος της κοινωνίας, της οποίας υπάρχουμε κι εμείς, να ξεχνά την ανθρώπινη εκείνη πλευρά που θα όφειλε να είναι ο φωτεινός οδηγός στη ζωή του.

Ο κόσμος αρέσκεται στο να αγκαλιάζει την εύκολη μάθηση, εκείνη που απορροφά έτοιμες σκέψεις, πληροφορίες, που ενθαρρύνουν τις αδυναμίες τους και δεν ενισχύουν τις αρετές τους. Και ως γνωστόν η ημιμάθεια, η έλλειψη εσωτερικού κόπου και η μη καταπονημένη σκέψη είναι στοιχεία που μετατρέπουν τον άνθρωπο σε κάτι «επικίνδυνο».

Αν και έχουμε όλα τα εχέγγυα ως λαός, ειδικά εμείς εδώ στην Ελλάδα (που έχει περάσει τόσα και ο κόσμος της αλλά και ο τόπος της), ώστε να ενεργοποιείται η ευαισθησία μας ως προς τον άνθρωπο, γινόμαστε κάτι άλλο, άοσμο, ασύμμετρο, αφύσικο και πολύ «μικρό». Κ

αι όπως είπε ο Μίλλερ (κάπως παραφρασμένο) πριν από εμένα στο θεατρικό του κείμενο «Σπασμένο Γυαλί», όσο υπάρχουν άνθρωποι να ανέχονται και να υποστηρίζουν τέτοιες ασχήμιες, ο άνθρωπος που τις παράγει δεν θα αλλάξει ποτέ.

–Έχουμε τη χαρά να παρακολουθούμε το βραβευμένο με τιμητική διάκριση Γιάννη Χαντέλη στο μονόλογο “Κάτι λύπη”, σε κείμενο, σκηνοθεσία και σκηνική επιμέλεια δική σας. Ένα κείμενο το οποίο πραγματεύεται τη μοναξιά.

Πως έχετε βιώσει την έννοια της μοναξιάς στη ζωή σας;

Δύσκολη ερώτηση. Δύσκολη ως προς την αναγκαιότητα που «επιδεικνύει»: να μην φοβόμαστε να πούμε πόσο μόνοι έχουμε νιώσει ή νιώθουμε! Πόσο αναγκαίο είναι να τη μοιραζόμαστε τη μοναξιά μας και να μην έχουμε αναστολές.
Καταρχάς, την έχω βιώσει με πολλούς τρόπους, σε πολλά επίπεδα και σε πολλές μορφές. Όμως έχω καταλήξει πως η μοναξιά δεν είναι μονάχα εκείνο το θλιβερό συναίσθημα που θρηνεί κανείς που τη βιώνει, υπάρχει και μία άλλη της πλευρά λιγότερο οδυνηρή , να όπως έγραφε ο αγαπημένος μου Ρίλκε «από την πλατιά μελωδία της ζωής ο μοναχικός ακούει αυτό που δεν ακούει κανείς». Θαρρώ πως τη χρειαζόμαστε, την έχουμε ανάγκη, κι αν μας επισκέπτεται σε στιγμές που δεν δυνάμεθα να τη διαχειριστούμε, πρέπει να βρίσκουμε εκείνη τη δύναμη που θα την μετατρέψει σε ένα δημιουργικό παρόν.

Σίγουρα «ακούγοντάς» με κανείς, θα ισχυριστεί πως μιλώ για τη μοναξιά σαν να μην φέρει τον πόνο μαζί της, σαν να είναι κάτι  εύκολο και πως μιλώ εκ του ασφαλούς. Πριν 14 μήνες βρέθηκα σε ένα δωμάτιο εντατικής μη γνωρίζοντας αν θα ξανά βγω από εκεί μέσα. Και εκεί, όσο κι αν πονούν ή υποφέρουν οι δικοί σου άνθρωποι αδιαμφησβήτητα για εσένα, είσαι σε μία μάχη ολομόναχος, εσύ με εσένα!

Η μοναξιά δίνει το παρών της και δείχνει το σκληρό της πρόσωπο. Αλλά να σας πω κάτι; Την αγαπώ αυτή τη μορφή «δυστυχίας». Αυτή γεννά τη δημιουργία πολλές φορές και την καλύτερη πτυχή του εαυτού μας.

-Σε προηγούμενες συνεντεύξεις σας έχετε δηλώσει ότι ως άνθρωπος είστε πολύ οργανωτική και θα πρόσθετα και τελειομανής, όσον αφορά στη δουλειά σας.

Αυτά τα δύο σας χαρακτηριστικά εκδηλώνονται και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής σας;

Ναι, ναι , ναι , ναι! Ειδικά αυτό με την τελειομανία μου το έχει επισημάνει πολύς κόσμος που έχει δει τις παραστάσεις μας. Νομίζω πως θα πρέπει να απευθυνθείτε στους ηθοποιούς μου.

Είμαι ικανή να σταθώ σε μία λεπτομέρεια (φαινομενικά ασήμαντη σε εσάς) για πάρα πολλή ώρα! Το σημαντικό είναι πως στην ιδιωτική μου ζωή δεν επιβάλλω αυτή τη μορφή ψυχαναγκασμού και στους γύρω μου.

-Έχετε διαβάσει/ ακούσει αρνητικές κριτικές ή σχόλια για τη δουλειά σας; Αν ναι, πως το διαχειριστήκατε εντός σας;

Μέχρι τώρα μας έχει αγκαλιάσει ο κόσμος και εσείς οι δημοσιογράφοι. Δεν έχει τύχει να χρειαστεί να διαχειριστούμε μία κακή κριτική. Τουλάχιστον κάτι που να μας φέρει σε δύσκολη θέση. Ωστόσο, από τη στιγμή που εκθέτουμε τους εαυτούς μας με πολλούς τρόπους, πρέπει να είμαστε και σε θέση να ζούμε με αυτά.

Κάποια να τα προσπερνάμε  και κάποια ίσως να χρειάζονται μία δεύτερη ανάγνωση! Το μόνο που με ενοχλεί πραγματικά είναι η κακοπροαίρετη κακή κριτική! Διότι, είναι θεμιτό να μην αρέσουν όλα σε όλους, αλλά η εκάστοτε προαίρεση που θα ειπωθεί ή γραφτεί κάτι, είναι που τοποθετεί το αντίστοιχο πρόσημο.

-Και τα δύο σας έργα που παρακολουθούμε φέτος έχουν ως πηγή έμπνευσης τον άνθρωπο, τα συναισθήματα αυτού και τις αξίες που φέρει. Πως θα χαρακτηρίζατε το σύγχρονο άνθρωπο;

Άπληστο! Μονωμένο σε ένα στυγνό φαίνεσθαι. Ανακαλύπτει πλανήτες, φτάνει στον Άρη και δεν έχει φτάσει ακόμη να ανακαλύψει τον ίδιο του τον εαυτό. Πιστεύω πολύ στον άνθρωπο και στη δύναμη του, αλλά ο ίδιος για κάποιον λόγο εγκαταλείπει τους δύσκολους δρόμους και αναλώνεται στο εύκολο, στο επιφανειακό, στο «έτσι έτυχε» , στο «και τί έγινε».

Μοιάζει αυτή η συμπεριφορά με μία μορφή σπασμωδικής ενέργειας αυτοσυντήρησης, γιατί δεν έχει μάθει στους πιο βαθείς «τουρισμούς».
Και μην ξεχνάμε πως από την ατομικότητα γεννιέται η όποια μορφή ρατσισμού και αρνητικού συμπεριφορικού πλαισίου. Όταν ο άνθρωπος δεν ξεγυμνώνεται , δεν χτίζει με αγάπη τον εαυτό του, πώς θα αγαπήσει τους γύρω του;

Μακάρι να γνώριζε ο άνθρωπος πόσο σημαντική είναι η αγάπη και πόσο κερδισμένος είναι όταν αγαπά ο ίδιος και σέβεται, παρά όταν αγαπιέται ο ίδιος!

-Πιστεύετε ότι η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι προδιαγραμμένη από τη μοίρα ή τη διαμορφώνουμε εμείς μέσω των επιλογών μας;

Δεν ξέρω γιατί πολλοί από εμάς όταν αναφερόμαστε στη μοίρα, της τοποθετούμε ένα αρνητικό πρόσημο. Μοίρα σημαίνει αυτό που μοιράζεται, είτε είναι καλό είτε κακό… και πώς μπορεί να είναι κακό όταν αυτό που μοιράζεται, είναι οι μέρες, που δίνονται σε έναν άνθρωπο, είναι οι ευτυχίες (που φυσικά δεν είναι μία), είναι οι λύπες, οι χαρές, οι αγκαλιές…κι ό,τι άλλο συνεπάγεται από τη μυρωδιά που αφήνει η ζωή στο πέρασμα της.

Οι Μοίρες σύμφωνα με τον Ησίοδο ήταν τρεις, είναι όπως μας είναι γνώριμες.  Εμένα να πω την αλήθεια μου ταιριάζει ο χαρακτηρισμός του Πλάτωνα (στην Πολιτεία). Τις αναφέρει ως κόρες της Ανάγκης. Εμείς οι άνθρωποι, έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι, σε κάτι που μας καθορίζει. Γίνεται το απάγκιο μας κι ας μην το έχουμε δει ή αγγίξει ποτέ.

Οπότε και οι τρεις αυτές, τόσο δυναμικές γυναίκες, είναι μέσα μας… Εμείς είμαστε τα πάντα θεωρώ, το καλό και το κακό…εμείς καθορίζουμε τα κομμάτια μας, την ευτυχία μας. Οπότε με έναν περίεργο τρόπο πιστεύω στη συνύπαρξη της μοίρας με τις προσωπικές μας ανάγκες.

-Αν είχατε τη δυνατότητα να γυρίσετε το χρόνο πίσω, θα αλλάζατε κάτι στη ζωή σας;

Αυτός ο άυλος χρόνος που μας οδηγεί σταθερά προς τα εμπρός. Όλεθρος πολλές φορές  αυτή η αδυναμία να τον αγγίξουμε, να τον επεξεργαστούμε, να επέμβουμε. Σίγουρα πολλές φορές το έχω σκεφτεί · το να μπορούσα να τον κάνω ό,τι θέλω.
Νομίζω ότι αυτά που θα άλλαζα, μπορώ να τα αλλάξω και τώρα όμως. Αφορούν εμένα, κυρίως δικά μου εσωτερικά θέματα! Σε αυτά δεν παίζει ρόλο ο χρόνος, μα εμείς οι ίδιοι και η ανάγκη μας να γίνουμε καλύτεροι! Αν το έχουμε αποφασίσει, τότε μπορούμε σε όλες τις στιγμές του χρόνου.

-Μελλοντικά τι άλλο να περιμένουμε από εσάς;

Με αγχώνετε! Σχεδιάζουμε ήδη τον επόμενο χειμώνα. Γράφω κάτι καινούριο, αλλά δεν είναι η ώρα να μιλήσω γι’ αυτό!

info παραστάσεων

Κάτι λύπη

Παρστάσεις: Από 8 Φεβρουαρίου και κάθε Παρασκευή στις 19:00 για 6 παραστάσεις

Διάρκεια: 60′ (χωρίς διάλειμμα)

Γενική Είσοδος: 10€

Θέατρο Αλκμήνη | Αλκμήνης 8 | Γκάζι |210 3428650 | www.theatro.gr

Προπώληση: https://www.viva.gr

Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ

Παραστάσεις: έως Κυριακή των Βαΐων 21 Απριλίου 2019, κάθε Κυριακή στις 21:00 

Διάρκεια: 85’ (χωρίς διάλειμμα)

Τιμές Εισιτηρίων: Γενική Είσοδος:13€, Φοιτητικό: 10€,  Ατέλειες ηθοποιών: 8€ (βάσει διαθεσιμότητας) 
Ειδικές τιμές για σχολεία και γκρουπ κατόπιν επικοινωνίας.

Πληροφορίες: Πρωινές και απογευματινές παραστάσεις για Γυμνάσια, Λύκεια, Συλλόγους και Δήμους κατόπιν συνεννόησης

Θέατρο Αλκμήνη | Αλκμήνης 8| Γκάζι|210 3428650|www.theatro.gr

Προπώληση: https://www.viva.gr

**Αν  επιλέξετε να δείτε και τις 2 παραγωγές τότε το εισιτήριο διαμορφώνεται στα 18€ και για τα 2 έργα