Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Διαισθανόμαστε, ότι ο ζωγράφος Άγγελος Ραζής με τα έργα του διηγείται μικρές ιστορίες προσπαθώντας, να αναγάγει τα οικεία και ευτελή αντικείμενα που μας περιβάλλουν σε μικρά λατρευτικά τοτέμ. Ο καταξιωμένος εικαστικός εστιάζει επίμονα την προσοχή του στους χώρους, όπου ζει και κινείται παρουσιάζοντας εσωτερικά δωματίων, έχοντας αφήσει πάντα ένα παράθυρο ανοικτό στον εξωτερικό κόσμο. Στη ζωγραφική του μικρά, καθημερινά αντικείμενα, αποκτούν πρωταγωνιστικό ρόλο και αναδεικνύουν μοναδικά το εσωτερικό τους φως. Εσωτερικός και εξωτερικός χώρος διασυνδέονται με καθοδηγητικό παράγοντα τις διαδρομές του φωτός.
Ο Άγγελος Ραζής σκηνοθετεί τα θέματα της εικόνας του, σκηνογραφεί τις ιστορίες του, απογειώνοντας τις εικαστικές του προτάσεις. Παρατηρεί με ενδιαφέρον το οικείο περιβάλλον και εκδηλώνεται με ρεαλιστικούς όρους, χωρίς να λείπουν οι συμβολικές προεκτάσεις. Η καταβύθιση στον εσώτερο εαυτό λειτουργεί ως γέφυρα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Τα παλιά ξύλινα παιχνίδια, απομεινάρια μιας άλλης εποχής, τα πάνινα παπούτσια, μάρτυρες της ανθρώπινης απουσίας, οι ολοζώντανες νεκρές φύσεις, τα αγαπημένα καφενεία του, χώροι συνάθροισης που ακυρώνουν τη μοναξιά, εκφράζουν τον ποιητικό ρεαλισμό του ζωγράφου. Όσο για τα διάπλατα ανοιχτά παράθυρα, με τις αποσπασματικές εικόνες των τοπίων, των λιμανιών, των δρόμων, δεν είναι παρά η ασίγαστη διάθεση του ζωγράφου να επικοινωνήσει και να συναντήσει το φως.
“Πιστεύω πως τα παλιά, καθημερινά, ευτελή αντικείμενα εχουν πολλές ιστορίες να διηγηθουν”
– Κύριε Ραζή, τα έργα σας διηγούνται ιστορίες. Θα θέλατε να μας μιλήσετε γι αυτά;
Πράγματι. Μέσα από τα έργα μου διηγούμαι ιστορίες σε κάποια από τα οποία μπορεί η συνέχειά τους να περνάει και στο επόμενο έργο. Ωστόσο, δεν μου αρέσει να βάζω τίτλους ούτε στα έργα ούτε στις εκθέσεις μου. Θέλω η φαντασία του θεατή να είναι ελεύθερη και αν το επιλέξει να δώσει εκείνος τον δικό του τίτλο. Πιστεύω πως τα παλιά, καθημερινά, ευτελή αντικείμενα έχουν πολλές ιστορίες να διηγηθούν. Προσπαθώ μέσα από τη ζωγραφική και τον φωτισμό να τα μεταμορφώσω σε μικρά λατρευτικά τοτέμ, σε σύγχρονα προσευχητάρια, ή αναθήματα. Μου είναι πολύ δύσκολο να πετάξω παλιά αντικείμενα. Για μένα όλα αυτά είναι πηγές έμπνευσης και δημιουργίας. Μια κούκλα, ένα στεφάνι, ένα πιατάκι, μια θήκη για κλειδιά, μετατρέπονται σε «αγάλματα», όταν πέσει πάνω τους μια δέσμη φωτός. Σε αυτήν τη μετουσίωση μέσω του φωτός εστιάζω στη ζωγραφική μου.
“Ζωγραφίζω χωρίς σκοπιμότητες με μοναδικό στόχο την τερψη του θεατη”
– Ποια είναι η γνώμη σας για την παράδοση;
Αγαπώ την παράδοση στο σημείο που μας βοηθά να κάνουμε το επόμενο βήμα μας. Παρακολουθώ ωστόσο και τη σύγχρονη τέχνη και με ενδιαφέρει. Ζωγραφίζω χωρίς σκοπιμότητες με μοναδικό στόχο την τέρψη του θεατή, και του δημιουργού βεβαίως. Θέλω όταν κάποιος έχει ένα έργο μου στο σπίτι του να περνάει καλά μαζί του και να γίνεται μέρος της καθημερινότητάς του. Να παίζει κατά κάποιον τρόπο τον ρόλο των εικόνων που μας συνόδευαν παλιά. Να βοηθά στην ανάταση της ψυχή του θεατή του. Σέβομαι και τιμώ τους μεγάλους παλιούς ζωγράφους, αφουγκράζομαι την τέχνη τους, ωστόσο κάνω μια δική μου ζωγραφική που θέλω να πιστεύω ότι βάζει ένα λιθαράκι στην πορεία της τέχνης.
– Έχουμε παρατηρήσει ότι δεν κάνετε συχνά εκθέσεις…
Καθόλου συχνά. Η προηγούμενη έκθεσή μου ήταν το 2004. Η ενασχόληση με τη ζωγραφική όμως είναι καθημερινή υπόθεση.
– Ποια διαδικασία ακολουθείτε για να ζωγραφίσετε;
Κατ’ αρχάς, ζωγραφίζω πάντα εντός του εργαστηρίου μου. Δεν ζωγραφίζω ποτέ έξω. Παλιότερα μπορεί να πήγαινα στο ύπαιθρο για να συλλέξω εικόνες, πλέον όμως δεν το κάνω. Όταν θέλω να ζωγραφίσω στήνω τα αντικείμενα που επιλέγω, τα φωτίζω με τον κατάλληλο τρόπο και με το μολυβάκι αρχίζω να σχεδιάζω. Πολύ συχνά ζωγραφίζω και από μνήμης. Αγαπημένο μου θέμα είναι τα καφενεία, οι εσωτερικοί χώροι γενικότερα, οι οποίοι περικλείουν τη ζωή, την κίνηση των ανθρώπων. Μου αρέσει η επανάληψη και η ρουτίνα της καθημερινότητας. Θέλω να βρίσκομαι στις ίδιες συνθήκες και μέσα σ αυτές να ονειρεύομαι.
* Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην axianews
