Γράφει η Αλεξία Λυμπέρη
Πρόσφατα παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση “Με λένε Έμμα” στο Σύγχρονο Θέατρο, από την Ομάδα Νάμα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη. Πρόκειται για τη θεατρική μεταφορά του έργου “People, Places and Things” του Ντάνκαν ΜακΜίλαν, το οποίο παρουσιάζει με αφοπλιστική ειλικρίνεια, το πρόβλημα της εξάρτησης από τις ναρκωτικές ουσίες και το αλκοόλ.
Λίγα λόγια για το έργο
Το έργο ξεκινά με την πρωταγωνίστρια να υποδύεται επί σκηνής τη Νίνα στο Γλάρο του Τσέχωφ, χάνει τη λογική της, βρισκόμενη σε σύγχυση. Παραμιλά και τελικά καταρρέει μπροστά στο κοινό. Αυτό το περιστατικό αποτελεί την αφορμή για να ζητήσει ιατρική βοήθεια, καθώς για να μπορέσει να εργαστεί ξανά ως ηθοποιός πρέπει να προσκομίσει μία βεβαίωση ότι δεν αποτελεί δημόσιο κίνδυνο και το ταξίδι ξεκινά…
Ένα ταξίδι με διπλό στόχο, αρχικά την αποτοξίνωση του οργανισμού από τις ουσίες, το οποίο διαρκεί δέκα μέρες και έπειτα, η ψυχολογική υποστήριξη του ατόμου ώστε να αντιληφθεί τις αιτίες που το οδήγησαν σε αυτή τη συμπεριφορά, διάρκειας το λιγότερο είκοσι οχτώ ημερών. Όμως για να πετύχει το ταξίδι αυτό χρειάζεται απόλυτη ειλικρίνεια κι αποδοχή της κατάστασης. Δεν μπορεί κανείς να βοηθήσει εάν το ίδιο το άτομο δεν παραδεχθεί την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και να ζητήσει βοήθεια από ειδικούς.
Κι έτσι, η Νίνα, η Έμμα, η Σάρα, δηλαδή η πρωταγωνίστρια, βρίσκεται σε μια κλινική αποτοξίνωσης, όπου καλείται να λάβει μέρος σε ομαδικές συνεδρίες, να μοιραστεί την ιστορία της ζωής της, να έρθει πιο κοντά στην ιδέα μιας ανώτερης ύπαρξης που μας καθοδηγεί και να εξασκηθεί σε μελλοντικές πράξεις που θα λάβουν χώρα στη ζωή της μετά την έξοδό της από την κλινική.
Το πρόγραμμα της κλινικής ακολουθεί την αρχή ότι αντί οι ασθενείς να παραδέχονται ότι είναι ανήμποροι απέναντι στο αλκοόλ ή στις ουσίες, παραδέχονται ότι είναι ανίσχυροι απέναντι σε ανθρώπους, μέρη και πράγματα. Άνθρωποι που τους ωθούν στην υποτροπή, μέρη που συσχετίζονται με τη χρήση, πράγματα που ενεργοποιούν την πρότερη συμπεριφορά.
Με λένε Έμμα και είμαι αλκοολική και ναρκομανής
Ένα έργο το οποίο μας ενημερώνει τόσο για ψυχολογικούς όρους ερμηνείας συμπεριφορών, όπως την έννοια της προβολής, όπου αποδίδουμε χαρακτηριστικά οικείων μας προσώπων σε πρόσωπα τα οποία ασκούν κάποιου είδους εξουσίας σε μας, όσο και για υπαρξιακά ζητήματα τα οποία κατά διαστήματα όλους μας έχουν απασχολήσει, ενώ παράλληλα ερχόμαστε πιο κοντά στην άγνωστη πλευρά της ψυχολογίας των εξαρτημένων από ουσίες ατόμων. Άτομα τα οποία δεν είναι τραγουδιστές ή ηθοποιοί, αλλά απλοί άνθρωποι όπως εμείς, με αδύναμο χαρακτήρα, οι οποίοι βρίσκουν δυσκολίες στην αντιμετώπιση της ζωής.
Είμαστε εθισμένοι επειδή έχουμε ένα τοξικό συνδυασμό χαμηλής αυτοεκτίμησης και μεγαλοπρέπειας
Η Έμμα επέλεξε την υποκριτική επειδή πίστευε ότι μέσω των ρόλων που ερμηνεύει μπορεί να ζήσει εκατό ζωές, να ξεφύγει από την πραγματικότητα, να ξεχάσει τις δυσκολίες της πραγματικής ζωής. Και φυσικά σε αυτή την προσπάθεια συντέλεσαν και οι ουσίες, ώστε να τη βοηθήσουν να μην σκέφτεται, να μην αισθάνεται.
Αν δεν είμαι σε χαρακτήρα δεν είμαι σίγουρη ότι είμαι πραγματικά εδώ. Είμαι ήδη νεκρή. Είμαι ένα τίποτα. Θέλω να ζω εκατό ζωές, να είμαι παντού και να παλεύω ενάντια στον απειροελάχιστο χρόνο που έχουμε σε αυτόν τον πλανήτη
Θα τα καταφέρει η Έμμα να αποφοιτήσει από την κλινική, να πάρει τη βεβαίωση και να εργαστεί ξανά ως ηθοποιός;
Θα τα καταφέρει να βγει νικήτρια στον αγώνα της κατά των ουσιών; Οι γονείς της τι ρόλο θα παίξουν σε αυτή της την προσπάθεια;
Θα τα καταφέρει να ενταχθεί στον πραγματικό κόσμο και να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που ενέχει; Μερικά μόνο από τα ερωτήματα που θα απαντηθούν επί σκηνής.
Ένα έργο το οποίο παρουσιάζει την ωμή πραγματικότητα, χωρίς καμία προσπάθεια ωραιοποίησης αυτής, ένα έργο που θα έπρεπε να παρακολουθήσουν όλοι οι έφηβοι, ώστε να αντικρίσουν το πως καταλήγει ένας άνθρωπος που μπλέκει με τις ουσίες.
Η παράσταση
Η μετάφραση του έργου του Γιώργου Χατζηνικολάου, είναι ακριβής, ακολουθώντας πιστά το πρωτότυπο κείμενο. Ελάχιστες σκηνές έχουν παραληφθεί, χωρίς να αφαιρείται τίποτα συνολικά από την ουσία του κειμένου.
Τα δε σκηνικά του ιδίου, απλά αλλά λειτουργικά βοηθούν την οπτική ολοκλήρωση της πλοκής του έργου, ενώ το δωμάτιο των παιδικών χρόνων της ηθοποιού αποτελεί πραγματική έκπληξη για τους θεατές η λεπτομερής κατασκευή αυτού.
Τα κουστούμια του ιδίου, απλά καθημερινά ρούχα, σύμφωνα με τη σύγχρονη οπτική του έργου.
Η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη, άρτια αισθητικά, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες, κι αλληλουχία σκηνών που δεν μπερδεύουν, ούτε δυσχεραίνουν το θεατή από την παρακολούθηση της πλοκής της υπόθεσης.
Η Μαίρη Μηνά, στο ρόλο της Έμμα, καταφέρνει να είναι άλλοτε απόμακρη συναισθηματικά όσο απαιτεί ο ρόλος, και άλλοτε οργισμένη με την ίδια τη ζωή. Σε ένα απαιτητικό ρόλο καταφέρνει να τα φέρει εις πέρας μέσω μιας επαγγελματικής ερμηνείας.
Η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, στο ρόλο της γιατρού, θεραπεύτριας, μητέρας της Έμμας, σύμβαση η οποία κρατήθηκε από τις θεατρικές οδηγίες του Ντάνκαν ΜακΜίλαν που ήθελε την ίδια ηθοποιό να υποδύεται τους τρεις αυτούς ρόλους, ερμηνευτικά κι εκφραστικά εξαιρετική, σε ένα δύσκολο εγχείρημα ερμηνείας πολλαπλών ρόλων.
Οι δε Κώστας Ξυκομηνός (Πι/Πατέρας), Χάρης Τζωρτζάκης (Μαρκ/ανσάμπλ), Ανδρέας Κοντόπουλος (Πωλ/ανσάμπλ), Γιάννης Λεάκος (Κόνσταντιν/Φόρεστ/ανσάμπλ), Ιωάννα Τζίκα (Λώρα/ανσάμπλ), Μαρίτα Τζατζαδάκη (Τζόντι/ανσάμπλ), Έλενα Βάκαλη (Σάρον/ανσάμπλ) και Λένα Μποζάκη (ανσάμπλ) ανεξαιρέτως ερμήνευσαν τους ρόλους τους με εκφραστικότητα, πειστικότητα και ρεαλισμό.
Τα μόνα ίσως- κατά την άποψή μας- μελανά σημεία της παράστασης ήταν η πλαισίωση αυτής με video art, το οποίο θεωρήσαμε περιττό, καθώς δεν προσέφερε τίποτα στην εξέλιξη της πλοκής του έργου, καθώς επίσης η μουσική η οποία εκβίαζε το συναίσθημα του θεατή και κάποιες σκληρές σκηνές, όπως η κλοπή των ρούχων της Έμμας στην κλινική, οι οποίες μετατράπηκαν σε χορευτικό. Θα θέλαμε η ωμή πραγματικότητα να μην ωραιοποιείται ως εικόνα μέσω περιττών καλλωπιστικών στοιχείων. Παρόλο που κατανοούμε τη χρησιμότητα αυτών ως μέσω χαλάρωσης του θεατή, σε ένα τέτοιο έργο που παρουσιάζει την ωμή πραγματικότητα, τα θεωρήσαμε περιττά.
Συνολικά πρόκειται για μια εξαίσια δουλειά, μια ολοκληρωμένη παράσταση, με παρουσίαση ολοκληρωμένων χαρακτήρων επί σκηνής, που θα μας προβληματίσει και θα μας ευαισθητοποιήσει όλους.
Ιδανικοί παράσταση για όλους και ειδικά για τους έφηβους.
Οι ναρκωτικές ουσίες και το αλκοόλ είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις σε έναν κόσμο σπασμένο;
info παράστασης
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 9:15μ.μ. & Πέμπτη στις 9:00μ.μ., Σάββατο 6:15μ.μ, Κυριακή 6:00μ.μ
Χώρος: Σύγχρονο Θέατρο
Διεύθυνση: Ευμολπιδών 45
Τηλέφωνο: 210 3464380
Site: www.sychronotheatro.gr
Email: [email protected]
Facebook: https://www.facebook.com/sychronotheatro/
Η παράσταση «Με λένε Έμμα» του Ντάνκαν ΜακΜίλαν από την Ομάδα Νάμα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, παίρνει παράταση παραστάσεων λόγω επιτυχίας στο Σύγχρονο Θέατρο έως τις 31 Μαρτίου.
Εξασφαλίστε έγκαιρα τα εισιτήριά σας στο https://www.viva.gr/tickets/theater/sixrono-theatro-kerameikos/me-lene-emma/
