Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Η Ειρήνη Τσαλή είναι ένα πολύ “φρέσκο” κορίτσι γεμάτο ζωή. Θα μπορούσε να παρέμενε ένα golden girl στο Λονδίνο, όμως το κέρδισε η Αθήνα. Για πολλά χρόνο δούλευε στο εξωτερικό στο χώρο του real estate και τα τελευταία χρόνια κάνει το ίδιο στην Αθήνα έχοντας δημιουργήσει μια όμορφη οικογένεια και έχοντας αποκτήσει δύο παιδάκια.
Πρόσφατα εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο από τις εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ. Το βιβλίο είναι εύπεπτο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, που πραγματεύεται μια περίπτωση εταιρικής απάτης μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου έχοντας και μια «δόση» έρωτα και πονηριάς.
Συναντήσαμε την Ειρήνη που μας μίλησε με πάθος και αγάπη για το βιβλίο της.
-Ειρήνη, αν δεν κάνω λάθος το GOLDENGIRL είναι το πρώτο σου δημοσιευμένο βιβλίο. Πριν από αυτό έχεις γράψει και κάποιο άλλο βιβλίο, έχεις κάνει κι άλλες συγγραφικές προσπάθειες;
-Πράγματι, το GOLDEN GIRL είναι το πρώτο μου δημοσιευμένο βιβλίο και το πρώτο μου βιβλίο εν γένει. Ως παιδί και ως έφηβη μου άρεσε πάντα να καταγράφω τις σκέψεις μου, να συνθέτω κείμενα, ποιήματα και στίχους. Ήταν κάτι που γεννήθηκε μέσα μου από πολύ νωρίς σαν ανάγκη έκφρασης, σαν συντροφιά και σαν ψυχοθεραπεία συνάμα. Ποτέ όμως δεν είχα διανοηθεί ότι μπορώ να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο, άλλωστε δεν ήξερα πρακτικά πως το κάνουν αυτό οι συγγραφείς! Χρειάζονται σπουδές, διπλώματα, κάποιου είδους επιφοίτηση ίσως;
Ώσπου ήρθε μια εποχή, τον τελευταίο χρόνο της παραμονής μου στο Λονδίνο, που πιέστηκα πάρα πολύ σωματικά και ψυχολογικά κι όπως είχα συνηθίσει να κάνω σε όλες τις αντίστοιχες περιστάσεις της ζωής μου, προσπάθησα να βγάλω τα συναισθήματα μου στο χαρτί. Τότε λοιπόν, άρχισα να φαντάζομαι, πως αυτά που νιώθω θα μπορούσε να τα έχει νιώσει και ένα άλλο κορίτσι η οποία θα ήθελε πολύ να πει την ιστορία της. Μέσα από σκόρπιες κι ανοικοκύρευτες λέξεις, γεννήθηκε μια τρελή ιδέα: Να προσπαθήσω να γράψω μια ολόκληρη ιστορία!
-Μια αληθινή ιστορία εννοείς; Την προσωπική σου – ίσως- βιογραφία;
-Κατηγορηματικά όχι! Αυτό το βιβλίο δεν είναι η βιογραφία μου, άλλωστε αυτή θα ήταν μια κοινότυπη και ίσως βαρετή ιστορία!
Αντίθετα, η ιστορία της Ζωής Χατζή, της ηρωίδας μου, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα, ανατρεπτική και κινηματογραφική εκδοχή που μαγνητίζει τον αναγνώστη και τον κερδίζει, σελίδα με την σελίδα. Δεν μπορώ φυσικά να αρνηθώ πως το GOLDEN GIRL ενέχει κάποια αληθινά στοιχεία, άλλωστε πως μπορεί κανείς να αποστασιοποιηθεί από τα βιώματα του;
Οι εικόνες που έχω δει, τα μέρη που έχω περπατήσει, τα συναισθήματα που με έχουν διαπεράσει, οι άνθρωποι με τους οποίους έχω συναναστραφεί. Όλα όσα έχω ζήσει στο παρελθόν, συνθέτουν τον χαρακτήρα μου και με έχουν φέρει στο σήμερα. Τα υπόλοιπα, είναι απλά προϊόν μυθοπλασίας!
-Έτσι ξεκίνησες λοιπόν να γράφεις το πρώτο σου βιβλίο. Πόσο χρόνο σου πήρε να το ολοκληρώσεις;
-Πολύ! Δυστυχώς δεν μπορώ να ορίσω με ακρίβεια το απόλυτο διάστημα που κράτησε η συγγραφή. Ξεκινούσα να γράφω, σταματούσα, έκανα μεγάλα διαλείμματα, μετά το ξανάπιανα και πάει λέγοντας. Με άλλα λόγια, ναι μεν είχα την ακόρεστη κρυφή επιθυμία, όπως περιέγραψα παραπάνω, να πω μια ιστορία, αλλά από την άλλη δεν ήμουν «επαγγελματίας» συγγραφέας, δεν ήξερα πως ακριβώς γίνεται κι ούτε μπορούσα να φανταστώ πόσο μακριά θα φτάσω.
Νομίζω όμως πως ήταν καταλυτική η επιρροή του άντρα μου ενώ είχα γράψει καμιά εικοσαριά κεφαλαία περίπου. Μου είχε κάνει την εξής λογική ερώτηση: «Τι θα γίνει με κείνο το βιβλίο ρε Ειρήνη;;;». Και κάπως έτσι, αποφάσισα να στρωθώ για να το ολοκληρώσω. Το σκεπτικό ήταν πως ακόμα και αν δεν κατάφερνα ποτέ να το εκδώσω, τουλάχιστον να τελειώσω αυτό που ξεκίνησα!
-Κατάφερες όμως να το εκδόσεις τελικά. Πως έγινε αυτό, ήταν εύκολο;
-Αφού λοιπόν το έγραψα, το έδωσα σε τρεις ανθρώπους που εμπιστεύομαι την γνώμη τους για να το διαβάσουν. Αν μου έδιναν το πράσινο φως είχα αποφασίσει να κάνω το επόμενο βήμα, αν μου έλεγαν ευγενικά «άστο καλύτερα κοριτσάκι μου», δεν θα το τολμούσα.
Τα σχόλια ήρθαν γρήγορα και ήταν πολύ θετικά. Βασικά όλοι μου είπαν ότι ήταν ένα άρτιο, καλογραμμένο μυθιστόρημα, με χαρακτήρες και πλοκή που δεν είχαν κάτι να ζηλέψουν από τα «κανονικά» βιβλία και θα μπορούσε πολύ άνετα να σταθεί σε βιβλιοπωλείο.
Κι έτσι λοιπόν, το τύπωσα (δέκα φορές για την ακρίβεια στο τυπογραφείο της γειτονιάς μου που έκανε χρυσές δουλειές), το σταύρωσα για παν ενδεχόμενο και το έστειλα στους εκδοτικούς οίκους!
Ήμουν αλήθεια πολύ τυχερή που η πρώτη μου κιόλας δουλειά εκδόθηκε, υπάρχουν πολλά έργα που δεν κατάφεραν ποτέ να βρουν το δρόμο του τυπογραφείου. Και ακόμα πιο τυχερή είμαι που με επέλεξε ένας τόσο αξιόλογος εκδοτικός οίκος, το Μελάνι.
