Για reality show ωραίο θα ήτανε θέμα
Θα τρέχανε οι φιλάνθρωποι να του χαρίσουν ψέμα
Θα έβρισκε δουλειά λεφτά και μια ευκαιρία
Φτάνει να συμμάζευε την τόση αδιαφορία
Μην εκτεθούν οι άνθρωποι εδώ είναι τώρα Ευρώπη
Για να χαθεί το αλλιώτικο υπάρχουν τώρα τρόποι.
Ξύπνησα και ο κόμπος της θλίψης στο λαιμό μου ήταν σαν χέρια που φύονται στην γη των τραυμάτων μου , σαν χέρια κάποιου δολοφόνου μέσα μου, που κακούργος αποπειράται κάθε απόγευμα να με δολοφονήσει. Χέρια αναρριχητικά φυτά, χέρια δόντια που θηλυκώνουν ακριβώς γύρω απ’ τον καταπτοημένο λαιμό μου και με αφήνουν άδειο από βλέμμα: νεκρός. Περνάει η ώρα και το ραντεβού -σαν να ‘ναι βιολογικό φαινόμενο- με τα δόντια χέρια- θα ισχύει και για σήμερα.
Στην ώρα τους όλα και όλοι. Το πρώτο κάλεσμα μιας κοινωνίας για να σε σώσει απ’ την αποξένωση είναι να της δώσεις για λύτρα την ολική συμμετοχή σου στο υφάδι της από κομφορμισμούς. Ανατροπή της θλίψης. Πάντα εντός της μοιάζει να είναι αιωνιότητα η απόγνωση. Ήρθε η καθαρίστρια σήμερα στο διαμέρισμα μου και για ελάχιστο ανασήκωσε από πάνω μου και τα βαριά και βρώμικα με λάσπη σεντόνια της κατήφειας. Πόσο ο ισορροπημένος ψυχικά σου θυμίζει την συναισθηματική σου αναπηρία;
Το απόγευμα στο παγκάκι μου (Φωτογραφία 1η , Φωτογραφία 2η), ένα ακόμη απόγευμα μέσα σ’ ένα μικρό, πολύ μικρό άλσος, και από μπροστά μου να περνούν άνθρωποι και ενέργειες της σκέψης μου. Δεν επισκέφτηκα την κατάθλιψη. Σπάνιο να ξεκουραζόμαστε απ’ το ριζικό μας. Κατά περιόδους σε μια πλακόστρωτη ανοιχτωσιά κυρίως φτωχολογιά , αν δω καμιά φορά κάποια καλοντυμένη και ψιμυθιωμένη κάνω δήθεν πως την φτύνω. Είναι το ύφος που παίρνουν οι του είδους της, τις ανυψώνει ανάμεσα σ’ εμάς τους έσχατους, προελαύνουν ακροποδητί για να μην ούτε καν μας ακραγγίξουν. Είναι όμορφα στο παγκάκι. Έχει αγγέλους πολλούς.
Γύρω γύρω πανέμορφα αγόρια, βυθισμένα σε ήπιες ποιότητες μελαγχολίας, λες Βρετανοί ποιητές της ρομαντικής σχολής. Ντυμένα τον έβενο με κάτασπρα πρόσωπα μαρμαίροντα στο σκούρο ενδυματολογικό τους φόντο. Άλικα χείλη. Και άγγελοι άντρες σαν του Βιμ Βέντερς στα Φτερά του Έρωτα, σαν ολοζώντανες ρεπλίκες από μεγάλες ζωγραφισμένες προσωπογραφίες (Φωτογραφία 3η). Πέρασε ένα τέτοιο αγόρι και είδε την κυρία Αντριάννα (Φωτογραφία 4η). Είναι πολύ γνωστή σ’ εκείνο το σημείο απ’ το παγκάκι μας που κάθεται. Την χαιρετάει πολύς κόσμος. Κάτι πονεμένοι που γι’ αναλγητικό τους διάλεξαν τα ναρκωτικά. Οι άγγελοι ποιητές και οι άγγελοι ρεπλίκες.
Ήρθε ένας που έσταζε προστασία γι’ αυτήν και μόνο. Μου έριξε κι εμένα μια ματιά και άρπαξα λίγο απ’ την πατρική στοργή του. Νέος και κούκλος μα έγραφε στα μάτια του κάτι που μ’ έκανε να βουρκώνω. Άλλες φορές κάθομαι στα χώματα και διαβάζω Κάφκα (Φωτογραφία 5η). Σ’ αυτή τη γη των μοναξιασμένων παρέα με την κα Αντριάννα, τον Γιάννη που ψάχνει να βρει έναν τόπο να μην υπάρχουν κακοί άνθρωποι, τον Κάφκα. Αυτά βλέπω και αυτά υπάρχουν για ‘μένα. Δεν είναι το παγκάκι μου και τα γύρω απ’ αυτό κάποιο κομμάτι απ’ τη γη της επαγγελίας, αλλά όπως και παντού ξεδιαλέγω αυτά που απαλύνουν τους πόνους μου.
Χθες επισκέφτηκαν την Αντριάννα πολλές άλλες ηλικιωμένες γυναίκες (Φωτογραφία 6η). Μου μιλούσαν κι εμένα και κοκκίνιζα. Μειλίχιες υπάρξεις. Και τα περιστέρια να απογειώνονται και να προσγειώνονται με αφορμές ανεξιχνίαστες (Φωτογραφία 7η έως και Φωτογραφία 9η). Ένας κουρελιάρης κρατούσε μια γάτα, προχθές αυτό, και ήταν σαν να είχε στα χέρια του τον Χριστό βρέφος. Το πρωί της αργίας της 28 ης Οκτωβρίου δεν πήγα στο παγάκι της μοναξιάς. Είχα ραντεβού με τον Γιάννη. Ένας άντρας που γνώρισα στο Planet Romeo -εφαρμογή γνωριμιών- και έδειξε κατανόηση στην μαύρη μου πλευρά και με αγκάλιασε και μου μίλησε σαν να έχει μπροστά του έναν άνθρωπο (Φωτογραφία 10η).
Οι συνάνθρωποι μου, οι πιο πολλοί, κλόνισαν την πίστη μου στον εαυτό μου. Καμμιά φορά αναρωτιέμαι αν είμαι κάτι τόσο τρομακτικό όσο ένας Λωτρεαμόν, αν είμαι τόσο ένα άθυρμα των τραυμάτων μου. Οι ουλές μου με τραβάνε, σκαλίζουν το ανάγλυφο του προσώπου μου. Και φοβάμαι πως φοβερίζω τους ανθρώπους. Πρωτεϊκός πάντα στη γνώμη μου γι’ αυτούς. Καμιά παρουσία βέβαια δεν παγιώνει κανέναν μέσα μου. Με πλησιάζουν, φωτομετρούν με βρίσκουν σκοτεινό και απομακρύνονται φευγαλέοι. Θα ξαναδώ τον Γιάννη απ’ το Planet Romeo; Μια ήπια μελαγχολία ξεκινά απ’ τα βάθη μου και αναρριχάται μαζεύοντας πίσσα, σαν μια καταστροφική χιονοστιβάδα που μαζεύει σε κάθε περιστροφή της και μάζες από χιόνι.
Το απόγευμα στο παγκάκι. Εγώ η κυρία Αντριάννα, οι γάτες και οι φωλιές του (Φωτογραφία 11η έως και Φωτογραφία 13η), τα περιστέρια. Έχει ένα περίεργο φως εκεί πέρα. Δεν μας ενοχλεί ποτέ. Μοιάζει σαν την ομίχλη. Κατεβαίνει γύρω μας και ιαίνει τα μάτια μας. Βραδιάζει πιο γρήγορα. Αλλά το φως μας μένει σαν άυλη ύπαρξη που κατανοεί. Δεν πρόλαβα να κάνω και πολλά πράγματα. Ήπια ένα συσκευασμένο καφέ που αγόρασα από ένα περίπτερο και κάπνισα μερικά τσιγάρα. Η κυρία Αντριάννα μιλούσε στο κινητό της. Θέλω να σκορπίσω όλα τα νέφη απ’ το μυαλό της προς τα έξω. Την συνήθισα πια και μπορεί να την αγαπώ. Ονειρευόμουν γνωριμίες με φίλους απ’ το Planet Romeo. Κι ενώ μπροστά μου περνούσαν τεκνά και σεξ , εγώ επέμενα στη φιλία. Το σεξ είναι δεύτερη προτεραιότητα. Μαυρίζει γρήγορα πάλι.
Μαύρο… Παγκάκι και σήμερα τ’ απόγευμα. Παίρνω τα βραδινά ταβόρ από τώρα. Θέλω να είμαι ήρεμα με τους αγγέλους μου εκεί, την κυρία Αντριάννα…αφήνω τ’ αποσιωπητικά, ίσως κάποια ευχάριστη έκπληξη…και έρχεται ένας άνθρωπος, τον ήξερε η κυρία Αντριάννα, κουβαλούσε πάνω του όλες τις γάγγραινες και όλες τις απλυσιές του κόσμου. Κάθε σκαρδαμυγμός προς το μέρος του με λύγιζε όλο και πιο βαθιά προς την μύχια πίστη μου πως τούτος ο κόσμος τέλειωσε. Η κυρία Αντριάννα είπε την ιστορία του στις φίλες της και ήταν η πιο τραγική ιστορία που άκουσα ποτέ.
Την φορτώθηκα στην πλάτη μου και έφυγα. Σαν να είχα ήδη αυτοχειριαστεί, πήρα τον αδερφό μου τηλέφωνο και του είπα τί είδα (Φωτογραφία 14η). Και του είπα πως ο αβοήθητος, ο πραγματικά αβοήθητος δεν θα λυτρωθεί ποτέ, γιατί δεν ξέρει άλλο απ’ τον πόνο του. Λακές των πολιτικών δεν δύναται να γίνει. Ο Χριστός πήγε στο Ζακχαίο. Δεν έγινε το ανάποδο. Ας είναι αυτή η παράγραφος μια προσευχή που θα εκπληρωθεί και θα μεταρσιώσει ό,τι έχει γκρεμισμένο μέσα του αυτός ο γνώριμος στο παγκάκι της μοναξιάς. Έχει πολλά λουλούδια στο μικροσκοπικό άλσος γύρω απ’ το παγκάκι μου.
Τα χώματα είναι στρωμένα με καρπούς αγνώστων μου δέντρων. Μόνο αυτούς απ’ τις ροδιές ξεχωρίζω. Κάποιοι καρποί μοιάζουν να κουβαλάνε μέσα τους πολλή ομορφιά (Φωτογραφία 15η έως και Φωτογραφία 17η). Η κατάθλιψη μαραζώνει και σμικρύνεται στην αντιπαραβολή της με την ωραιότητα όπως τα δόντια του σαστισμένου βρικόλακα μπροστά στο σταυρό υποχωρούν προς τις θήκες τους. Κατάφερα το βράδυ και συναντήθηκα με τον Φίλιππο.
Το γνώρισα στο Planet Romeo. Τα είπαμε στο παγκάκι με τα πρόσωπα μας να σελαγίζουν στο σεληνόφως (Φωτογραφία 18η). Μετά πήγαμε σπίτι μου και με ερωτική διάθεση αγκάλιασα την παλάμη του μέσα στη δική μου. «Πάει καιρός που είχα να το κάνω αυτό», του είπα και θρυαλλίδες έρωτα έσβησαν πριν να πυροδοτήσουν. Φόβος αγχωτικός. Θα ξαναδώ τον Φίλιππό; Η ίδια ερώτηση με άλλα ονόματα. Προτίμησα να σκέφτομαι τον παγκάκι μου πριν αποτολμήσω μια ίσως βεβιασμένη προσπάθεια να επικοινωνήσω μαζί του.
Όλα με κύκλωσαν πάλι. Πως δεν είμαι καλός γιος , πως λείπω τα χρόνια που έπρεπε να συνεισφέρω μια αγάπη προς τη μητέρα μου στα πρότυπα της αντιπελάργησης. Ύστερα πάλι χαρά. Γράφω, ναι, γράφω! Με πονούσε το κεφάλι μου, τα ψυχοσωματικά συμπτώματα δεν γινόταν αισθητά με τούτο τον εξορθολογισμένο ιατρικό όρο, τα ένιωθα σαν πιθανούς καρκίνους, σαν θανατηφόρο κορωνοϊό, έφτανα στο σημείο να πιστεύω πως ήμουν κατειλημμένος απ’ τον Σατανά. Ήθελα το παγκάκι μου (Φωτογραφία 19η, Φωτογραφία 20η). Ήθελα την κυρία Αντριάννα.
Ήταν και κάτι νύχτες στο παγκάκι που απλά ήθελα να κοιμηθώ εκεί. Μπορεί να το κάνω και να έρθουν κάποιοι να με αναισθητοποιήσουν και να αφαιρέσουν τα ζωτικά μου όργανα. Να τα πουλήσουν στην μαύρη αγορά ενώ εγώ θα κείτομαι νεκρός και ανεύρετος παντοτινά. Ίσως κάποιοι μαυροντυμένοι ρακοσυλλέκτες να μ’ έβρισκαν και και να σκορπούσαν τα κομμάτια της αποσύνθεσης μου ως τα πλέον άχρηστα γι’ αυτούς ευρήματα (Φωτογραφία 21η). Και τί δεν έκανα για να καταλύσω την μοναξιά μου. Είμαι ένας μόνος, ξένος, σ’ αυτή τη γη όλα μου φαίνονται παράλογα. Κανείς δεν θα νοιαζόταν. Όπως κανείς δεν νοιάστηκε ποτέ του αν κάποιοι από μας ζούμε ή έχουμε πεθάνει. Ίσως να είμαι ήδη νεκρός και δεν το έχω καταλάβει.
*Οι φωτογραφίες πωλούνται 50 Ευρώ/1φωτογραφία. Τυπώνονται αποκλειστικά μια
φορά στο φωτογραφικό κέντρο Φωτόδεσμος (Ακαδημίας 57, Αθήνα) και τις
υπογράφω με ιδιόχειρη υπογραφή. Δεν έχω δικαίωμα να τις εκτυπώσω πάλι ούτε για
κάποια μελλοντική έκθεση Φωτογραφίας. Μπορώ να χρησιμοποιώ μόνο όσες δεν
έχουν διατεθεί.
Τα έργα τέχνης και οι εικόνες που συνοδεύουν κάποιες απ’ τις φωτογραφίες μου δίνονται δωρεάν μαζί με την αγορά της αντίστοιχης φωτογραφίας. Οι φωτογραφίες για λόγους ιστορικούς διαφυλάσσονται στο ψηφιακό μου αρχείο και μόνο εκεί. Με ενδιαφέρει η φωτογραφία ως «έργο ζωγραφικής». Το χαρτί της εκτύπωσης είναι το Fujicolor Crystal Archive Paper Supreme και οι διαστάσεις του 30Χ20 cm. Τις φωτογραφίες συνοδεύει και το κείμενο που έχει γραφτεί γι’ αυτές. Όποιος ενδιαφέρεται για κάποια απ’ αυτές, ας επικοινωνήσει μαζί μου. Αποστολές σε όλη την Ελλάδα.
E-mail: [email protected]
Κινητό: 6944048472
Σταθερό: 2121044374
Φώτης Θαλασσινός, Αθήνα, Καλλιθέα.
