1η φωτογραφία: Περπατούσε μόνος του και ήταν σαν ένα με τα τσιμέντα. Ακινητούσε -πιο σωστά γραμμένο- μέσα στη μοναξιά του. Δεν μπορούσε να πλησιάσει κανέναν. Και μ’ αυτή την ποιητική διάθεση μιας μελαγχολίας γνωστής, απωθούνταν απ’ τους άλλους κατά τον τρόπο που η αρετή απωθούνταν απ’ τον κόσμο των ημερών του. Αυτός ο νέος άντρας είχε πνεύμα και το 2050 να μην έχεις μόνο κατώτερα ένστικτα σε έκανε ευάλωτο, θύμα, αφελή. Είχε σαν άμυνά του τον καφέ, σύμβολο για τον πολύ κόσμο, πίστευε εκείνος, μιας ατρόμητης ανεμελιάς. Λίγο πιο κάτω κρεμάστηκε με ανάερες κινήσεις σε μια θηλιά και αυτοκτόνησε γαλήνιος όσο ποτέ και δικαιωμένος.

2η φωτογραφία: Αυτός είναι ο Εκδικητής. Στα μάτια του της εξακτίνωσης του πράσινου συνάσσονται όλα οι βάλτοι μιας τοξικής Γης. Απ’ τις πολλές κακές επιρροές και άσχημες ενδοβολές αυτό το πρόσωπο ετοίμασε δηλητήριο που πετιέται μόλις δει κάποιον λακέ του καθεστώτος. Ο βάλτος στο βλέμμα του αλχημιστικά έφτιαξε απ’ τα πολιτισμικά σκατάδιάλυμα από Έμπολα, Yersinia Pestis, θανατηφόρους κορονοϊούς και κύτταρα σηπτικού σοκ. Όποιος κοιταχτεί από τούτο το κοίταγμα και δεχτεί το υγρό του, παθαίνει σχεδόν ακαριαία.

3η φωτογραφία: Μια γυναίκα απ’ αυτές που δεν έμαθα ποτέ να ξεχωρίζω αν είναι βιολογικά άνθρωποι ή πρόκειται για ρομπότ της εποχής μου (2050). [Άραγε θα διαβαστεί αυτό το ημερολόγιο; Θα δει κανείς αυτές τις φωτογραφίες;] Αυτή η γυναίκα είναι σαν ρέπλικα έργου τέχνης. Και ενώ στα ενδιαφέροντα των ανθρώπων δεν είναι πια η ομορφιά και η τέχνη, η εμφάνιση της μορφής της υποδηλοί μια νοσταλγία για κάποιες άλλες εποχές. Η θηλυκή αυτή παρουσία, η εικόνα της, με βοήθησε να κρατήσω φλογισμένη την αγάπη μου για την τέχνη. Κι ας είμαστε λίγοι οι καλλιτέχνες.

4η φωτογραφία: «Ομορφιά είναι η απρόοπτη συνάντηση πάνω σ’ ένα τραπέζι ανατομίας μιας ραπτομηχανής και μιας ομπρέλας ! (Comte de Lautreamont)»

5η φωτογραφία: Η τέχνη μου είναι να καταγράφω φωτογραφικά την ιστορική πραγματικότητα της εποχής μου. Κάθε έτος, κάθε μήνα. Οκτώβριος του 2050 και ένας γοητευτικός άντρας αλλά και με άγνωστες διαθέσεις κουβαλάει αυτά τα γνωστά βαλιτσάκια με τους οπλισμούς για περιεχόμενο τους. Χθες στις 10 Οκτωβρίου ένας απ’ αυτούς μπήκε σ’ ένα σχολείο και το αιματοκύλησε. Σκοτώθηκαν 250 μαθητές ηλικίας από 7-17 χρονών. Πλέον όλοι ζούνε γνωρίζοντας ότι ο θάνατος είναι μόνο ένας επιθανάτιος ρόγχος μακριά. Γι’ αυτό και ελάχιστοι άνθρωποι κάνουν όνειρα. Όνειρα έχουν μόνο οι ολιγάρχες.

6η φωτογραφία: Ένας εξωπραγματικά όμορφος κενός χώρος. Ένας απ’ αυτούς που φτιάχνονται απλά και μόνο για να υπάρχουν σαν μεταρσιωτικοί της συλλογικής μελαγχολίας. Αντί για δέντρα.

7η φωτογραφία και 8η φωτογραφία: Το σπίτι μου κι εγώ. Είκοσι τετραγωνικά μέτρα. Κουρτίνες, σκοτάδια, ήλιος, καμπινέδες , ντους, καρέκλες, για όλα ένα δωμάτιο. Λες και πέρασε κάποιος τυφώνας μέσα του και αποδιοργάνωσε την όποια αρχιτεκτονική λογική. Νομίζω πως το ξεμπλοκάρισμα του εντέρου μου δίπλα στο κρεβάτι μου ορίζει τους τροπισμούς των ενυπνίων ονείρων μου. Σε εγρήγορση δεν ονειρεύτηκα ποτέ. Και τα όνειρα της κατάκλισης έχουν την μουντάδα των κοπράνων. Μοιράστηκα στις ανώριμες ηλικίες μου κάποιες επιθυμίες για όνειρα με κάτι λυκοφιλίες μου και φυσικά ξαστόχησα σε όλα. Μιλάμε για δεκαετίες πριν. Η μνήμη μου ανακαλεί αυτές τις χαζές εποχές σαν να έχουν περάσει αιώνες. Τα βράδια στο σπίτι μου σκηνοθετούνται γαμήσια σαν χορογραφίες. Μόνο έτσι αποφεύγεις το κάταγμα απ’ την πρόσκρουση με τα ατάκτως στρυμωγμένα. Τα σπίτια των ανθρώπων σαν χώροι στάθμευσης για λίγη ξεκούραση και φυσικές βιολογικές ανάγκες.

9η φωτογραφία: Ένας όμορφος άντρας. Και με στολισμένους τους αστραγάλους του. Το πράσινο τζιν και τα γκρίζα μαλλιά του σε μια ενορχήστρωση χρωμάτων ασυνήθιστη για άλλους ανθρώπους της ηλικίας του. Άλλη μια, εικάζω, ρέπλικα έργου τέχνης και μάλιστα σε γειτονιά που συχνάζουν πιτσιρικάδες με μαχαίρια και drugs. Αυτή η αντίστιξη κυνισμού και ψηγμάτων ρομαντισμού κάνει τον άντρα που απαθανάτισα ακόμη πιο ξεχωριστό.

10η φωτογραφία: Σχήματα καλειδοσκοπικά, χαοτικά, fractals, νιφάδες χιονιού, ταξιδεύουν το μάτι μου του παρία στις εξόδους απ’ τον αλγεινό κόσμο γύρω μου. Αλλά δεν γελάω , αυτή η πόλη, μια σαν της άλλες, μ’ αφήνει στην ακραία απόληξη της οδού διαφυγής μετέωρο και αναποφάσιστο για το salto mortale.

11η φωτογραφία: Ο άνθρωπος χλωρίδα. Εξωτικό και σκοτεινό δέντρο. Παλιά τον ήξερα. Τώρα πια έχει μια ομορφιά ιδιαίτερη. Για μένα που είμαι των νυχτόβιων πλασμάτων, ετούτος ο απαθανατισμένος έχει πλουμίδια αλιευμένα μόνο από βυθούς ανεξερεύνητων θαλασσών. Για μένα είναι πανέμορφος. Η δυστοπία είναι η σειρήνα που πάντα θα με καλεί θανάσιμα και συνάμα σαν ερωτικά.

12η φωτογραφία: Παιδιά τσαμπουκάδες. Κωλόπαιδα. Όλοι πια μυημένοι στη ματσίλα και της εκπόρνευση. Πιο εύκολα πετυχαίνει ο παραδομένος στο κακό, δηλαδή η πλειοψηφία, παρά οι ολίγοι που αντιστέκονται στην μυριόστομη κατρακύλα της ανθρωπότητας. Η βία , ο εκχυδαϊσμός, η πορνογραφικοποίηση των δημόσιων χώρων, ο θάνατος και οι αναπαραστάσεις του σε παιδικές κατά τ’ άλλα κατασκευές, εμφυσούν την πιο αμείλικτη ραδιουργία σαν μέθοδο οικονομικού πλουτισμού στον άνθρωπο και της πιο νεαρής ηλικίας.

13η φωτογραφία και 14η φωτογραφία: Μια γυναίκα κι αυτή με όπλα στην τσάντα της. Ντυμένη ό,τι πιο space woman κυκλοφορεί στις αγορές. Πολύ μπροστά από το 2050. Στα αυτιά της τα κλασικά καλώδια συνεννόησης με το αρχηγείο της. Μια γυναίκα τιμωρός. Εκδικήτρια ενάντια σε όσα και όσους κοροϊδεύουν το καλό. Αμαζόνα. Απόγονος του Joker. Σπάνια συναντάς τέτοιους ανθρώπους. Κάποια στιγμή γύρισε και είδε με γλυκύτητα προς το μέρος μου να τη φωτογραφίζω. Το εκτίμησα ιδιαίτερα. Προσεύχομαι στην εικόνα της.

15η φωτογραφία: Το μετρό τρέχει με 150 χλμ/ώρα. Μέσο μεταφοράς απαραίτητο στους αυτόχειρες. Γραμμές αίματος διατρέχουν τις γραμμές πάνω στις οποίες κινούνται οι ταχείες. (Είμαι τόσο άσχημα σήμερα 12/10 και όμως μπορώ και γράφω για την εποχή μου.) Δεν κυκλοφορούν παρά οι πιο φτωχοί με το μετρό. Μπορεί να κολλήσεις οτιδήποτε σε κάποιο βαγόνι του. Μπορεί να σε κλέψουν και να σε δολοφονήσουν. Τίποτα δεν συγκρατεί το μίσος. Όλοι έχουν μάθει να μισούν. Το μίσος είναι πια συνυφασμένο με την ευφυία κάποιου. Οι γαλιφιές, οι σκευωρίες, οι τρικλοποδιές και πρωτίστως η ικανότητα κάποιου να επιδίδεται σ’ αυτά είναι απαραίτητα για να γίνει εργάτης. Μέσα στα τούνελ του μετρό ακούω τον τρόμο μου για τον κόσμο που ζω. Αν θα πεθάνω, θα πεθάνω από τρόμο και από σοκ.

16η φωτογραφία: Ένας τυπάς. Ξέρει σίγουρα να πολεμάει. Το μυώδες σώμα του φανερώνει πλούσια ερωτική ζωή. Είναι πολύ θελκτικός και η στάση του σώματος του δείχνει αυτοπεποίθηση που μπορεί να προστατεύσει αδυνάμους μέσα στην εμβέλεια της. Όταν τον φωτογράφιζα σ’ αυτή την παρηκμασμένη πόλη ήμουν σίγουρος πως είχε ξεφύγει με κάποιο τρόπο και συναριθμούνταν μαζί με τους ελάχιστους αγγέλους των δρόμων.

17η φωτογραφία: Μια φάτσα, προστατευμένη εκεί απ’ τις αρμόδιες υπηρεσίες, ζωγραφισμένη σ’ έναν τοίχο του της δεκαετίας του 2020. Προανάκρουσμα της ασχήμιας, ασχήμια που όντας ελκυστική στους κατοίκους της τότε παλαιότερης πόλης, τελικά επωαζόταν και μέσα τους- για να γίνει ο μύχιος πόθος τους πραγματικός λίγες δεκαετίες πιο μετά. Η εκτός ελέγχου κατάσταση στην πόλη έφερε στην επιφάνεια τους σημερινούς λαδέμπορες. Πλέον σ’ αυτήν όλα ήταν πιθανά και απίθανα.

18η φωτογραφία και 19η φωτογραφία: Σαν πανκιό ένας νέος της τρίτης ηλικίας. Νοερά μέσα στον μεγάλο κόσμο που του προσφέρουν όλες αυτές οι καλωδιώσεις στο σώμα. Στις σχετικά ασφαλείς ζώνες διαμονής στην πόλη το προσδόκιμο ζωής έχει πια φτάσει τα 200 έτη. Αλλού είναι 70, αλλού 20. Κάποιον ας πούμε τον ξεκοίλιασε η μητέρα του στα 18 του, πήρε την καρδιά του και είπε στον γιατρό να την βάλει να χτυπάει δίπλα στη δική της. Όπου η καθημερινότητα ήταν το έγκλημα, ελαττώνονταν και οι πιθανότητες να μακροημερεύσει κάποιος. Αυτά τα ξέρουμε, σκεφτόμουν την Ζυράννα Ζατέλη που στα 99 της έτη έγραφε ακόμη και είχα κι εγώ έναν άνθρωπο απ’ τον παλιό κόσμο να νοιάζεται για μένα. Και τί άνθρωπος; η Ζυράννα δεν ήταν παρίας. Νομίζω η μόνη ευγενής που ένιωσε πως υπάρχω μέσα στο φάσμα των ορατών υπάρξεων.

20η φωτογραφία: Ένα δωμάτιο διακοσμημένο με vintage γιρλάντες από παλιά καλώδια του ηλεκτρικού και πίνακες με ηλεκτρικές ασφάλειες.

21η φωτογραφία: Αυτός ο άντρας πήγαινε με το όχημα του σ’ αυτό το δρόμο που για δύο χρόνια έκανα skateboard. Το ταχύτατο πέρασμα του μπροστά απ’ τον φωτογραφικό μου φακό λειτούργησε για λίγο σαν σκίρτημα αναπόλησης, σαν -να μπω και σε πιο ρομαντικές αλήθειες- το πίεστρο για τους δακρυϊκούς αδένες μου να ρεύσουν τα υγρά τους. Η νοσταλγία, οι αναπολήσεις για τα παλιά με ξέσκιζαν. Η κατάθλιψη μου εκείνες τις μέρες ήταν μόνη της. Μέσα στην μεγαλειώδη αγριότητα της. Κανένας δεν ήταν να της μαλακώσει τις επιθέσεις. Πάντα ξένος και οπουδήποτε.

22η φωτογραφία: Οι κουπαστές, οι σκάλες, οι πόρτες, οτιδήποτε οδηγεί από κάπου σ’ ένα αλλού, είναι μερικές μόνο απ’ τις φωτογραφικές μου εμμονές.

23η φωτογραφία: Ο μεσήλικας πανκ λάμνει για την επιβίωση του.

24η φωτογραφία έως και 28η φωτογραφία: Σίδερα και καθόλου χώματα. Αυτός ο κόσμος έχασε την μνήμη της προέλευσης του. Γενικότερα τη μνήμη του. Κι αφού δεν έχει μνήμη δεν μαθαίνει ποτέ. Πορεύεται αενάως προς το κακό και αυτό πραγματώνει στις εκδηλώσεις του… Κι εγώ ρέπω αρκετές φορές προς το κακό αλλά θυμάμαι πάντα την μορφή του πατέρα μου, φάντασμα που υποτονθορύζει μέσα στα όνειρα μου και πάντα λέει , «τα κέρδισα όλα με το σταυρό στο χέρι», έτσι πράττω κι εγώ. Γι’ αυτό έμεινα παρίας. Ο Εμμανουήλ, ο Χριστός του πάλαι ποτέ, έζησε για σαράντα μέρες στα χώματα ακούγοντας τους εκστατικούς τριγμούς του κοσμικού δερβίση μας: της Γης. Αυτός ο ήχος του έδωσε το μέτρο, την αρμονία, την ολιγάρκεια…όλα τα απαυγάσματα. Μια φορά που είχα βρεθεί στο ιπτάμενο ταξί ενός μύστη, εκείνος μου είπε , «οι σοφοί ξέρουν πως όσοι αποκαλύπτουν την αλήθεια στους λαούς, δολοφονούνται». Μια πρόρρηση για την ζωή μου του παρία. Με αναγνώρισε στο βλέμμα. Μόλις τελειώσω αυτό το κείμενο θα περιμένω τη σειρά μου. Μόνο χαρμάνια σαν του δικού μου του μυαλού μπορούν να δώσουν φωνές και μορφές προγόνων, βγαλμένες από παλιοσίδερα, προς τον κόσμο. Τούτο το κείμενο ας είναι ο εγερσίνεκρος ήχος για όσους ζωντανούς νεκρούς τύχει και το κοιτάξουν. Αν δεν υπάρχει μνήμη, δεν υπάρχει ελπίδα.

29η φωτογραφία: Ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Κάθυγρο από υγρασία που περονιάζει όποιον εισέλθει εντός του. Προφανώς σ’ αυτό το τρομακτικό υπόλειμμα κατοικίας μαζεύονται τα υγρά απ’ τις διαρροές των σπιτιών της είκοσι ορόφων πολυκατοικίας που στηρίζεται επικινδύνως σ’ αυτό. Μια φορά και μη αντέχοντας την καύλα, τράβηξα μαλακία εκεί μέσα.

30η φωτογραφία: Την ώρα που πέρναγε αυτός ο παιδαράς από μπροστά μου και πριν τον απαθανατίσω, σκεφτόμουν ανομολόγητα πράγματα. Αν και ήμουν στην τρίτη ηλικία, διατηρούσα τη φιληδονία, την φρεσκάδα και την καύλα, το γυμνασμένο σώμα και την φαντασία αλώβητα. Νομίζω πως πρέπει να μείνω στην λυρική γραφή. Πριν αρχίσουν να παρεισφρέουν στο κείμενο όροι από σεξουαλικές παραφιλίες. Να ξέρετε πως η τέχνη μου υπήρξε πάντα αυτή της επαφής μου με το ανθρώπινο ασυνείδητο. . . κι εκεί, σ’ αυτόν τον ψυχικό τόπο, ακμάζουν όλες οι απωθημένες ανθρώπινες διαστροφές. Μου δόθηκε σαν μεγάλο κομμάτι του ριζικού μου -εννοώ είμαι προορισμένος- η αποστολή της φωταγώγησης του πιο πηχτού σκοταδιού. Είναι μια σαγηνευτική τέχνη η τέχνη του ασυνειδήτου.

31η φωτογραφία: Η τεχνολογία υπήρξε πάντα εντυπωσιακή, η κατανάλωση της εύκολη απόφαση, αποπλανά τον αγοραστή και τον μπολιάζει με λήθη, μνήμη κοντή και αντικοινωνικότητα.

32 φωτογραφία: Είχε ένα ρυθμό στο βάδισμα αυτό ο άντρας. Και όχι μόνο. Μπορώ να γράψω, καθώς αναθυμάμαι την κίνηση του, είχε ντυθεί έτσι ώστε να αναδεικνύεται η δεξιότητα του σε ενσώματους αναπαλμούς αισιοδοξίας. Μια ωραία εικόνα στην πόλη που όλα κείτονται έκπτωτα.

33η φωτογραφία: Η τεχνολογία είναι υπέροχη πάντα μέσα απ’ τον φωτογραφικό φακό. Τα χρώματα στις μεγάλες διαφημιστικές οθόνες στις βιτρίνες των καταστημάτων δείχνουν την φτώχεια μου. Φανερώνουν τους λόγους για τους οποίους οι συγκαιρινοί μου διαλέγουν να με αποκλείσουν απ’ τις σέχτες τους. Και όμως τους ξέρω όλους καλά και τους αγαπώ. Η γνώση σε πάει μέχρι την αγάπη. Η κατανόηση είναι προστάδιο αυτής. Ξέρω τον κόσμο. Και η σύγχυση του είναι σπαραξικάρδια.

34η φωτογραφία: Ο προφήτης είδε τους φοίνικες στην πλευρά της πόλης με τα

παραπήγματα από περασμένες δεκαετίες. Είχαν φυτρώσει και σηματοδοτούσαν μια τρόπον τινά ζώνη του λυκόφωτος. Εκεί πέρα ο προφήτης είδε όλες τις ιστορίες που δεν ειπώθηκαν και δεν καταγράφηκαν σε κανένα καταγραφικό μέσο. Ξεκίνησε να λέει, αυτή τη φορά κοιτώντας με και με ποιητική διάθεση, « τίποτα δεν έχει σημασία παρά μόνο οι παρίες, θα διδάξω τις ιστορίες των φτωχών».

35η φωτογραφία έως και 38η φωτογραφία: Ο Θεός είναι ένας ξένος άνθρωπος που τερετίζει διάφορα, αντλημένα απ’ τον ψυχωσικό του κόσμο, και μ’ ένα ακατάτακτο, αινιγματικό τρόπο ευεργετεί όσους τον ακούν. Και αυτός ο θεός απαντάται με πολλές μορφές, σαν να μην είναι μοναδικός αλλά πληθώρα Ναι, υπάρχουν άγνωστοι θεοί εκεί έξω, μορφές που σε κάποια τυχαία διασταύρωση μας θα μας δώσουν την υπερβατική εμπειρία της συνάντησης με το συμπαντικό πνεύμα. Ο θεός είναι αυτές οι φαινομενικά τυχαίες συναντήσεις.

39η φωτογραφία: Χάι τεκ γκόμενος προελαύνει.

40η φωτογραφία: Ο χρονοταξιδιώτης προς το παρελθόν αναλάμβανε μόνο αιτήματα που

ήταν απ’ τους φυσικούς νόμους μπορετό να κάνει. Τον φώναξα με φωνή παράκλησης, του έδωσα το γράμμα και τον δίσκο με τις φωτογραφίες και εκείνος μου δώρισε από οίκτο την παράδοση του φακέλου μου σε συγκεκριμένο μέσο ενημέρωσης του 2022.

*Οι φωτογραφίες πωλούνται 50 Ευρώ/1φωτογραφία. Τυπώνονται αποκλειστικά μια φορά στο φωτογραφικό κέντρο Φωτόδεσμος (Ακαδημίας 57, Αθήνα) και τις υπογράφω με ιδιόχειρη υπογραφή. Δεν έχω δικαίωμα να τις εκτυπώσω πάλι ούτε για κάποια μελλοντική έκθεση Φωτογραφίας. Μπορώ να χρησιμοποιώ μόνο όσες δεν έχουν διατεθεί. Τα έργα τέχνης και οι εικόνες που συνοδεύουν κάποιες απ’ τις φωτογραφίες μου δίνονται δωρεάν μαζί με την αγορά της αντίστοιχης φωτογραφίας.

Οι φωτογραφίες για λόγους ιστορικούς διαφυλάσσονται στο ψηφιακό μου αρχείο και μόνο εκεί. Με ενδιαφέρει η φωτογραφία ως «έργο ζωγραφικής». Το χαρτί της εκτύπωσης είναι το Fujicolor Crystal Archive Paper Supreme και οι διαστάσεις του 30Χ20 cm. Τις φωτογραφίες συνοδεύει και το κείμενο που έχει γραφτεί γι’ αυτές. Όποιος ενδιαφέρεται για κάποια απ’ αυτές, ας επικοινωνήσει μαζί μου. Αποστολές σε όλη την Ελλάδα.