Η οικία Καλλισπέρη βρίσκεται μέσα σε οικόπεδο έκτασης 1330τμ. με τη βόρεια πλευρά του να φτάνει μέχρι την Διονυσίου Αρεοπαγίτου και να συναντά τα θεμέλια της ρωμαϊκής οικίας Πρόκλου. Πρόκειται για διώροφο, εντυπωσιακό στις αναλογίες του κτίριο με ημιυπόγειο, κτισμένο πάνω στην οικοδομική γραμμή των δύο δρόμων. Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός του είναι ευρηματικός, καθώς δίνει την εντύπωση ότι αποτελείται από δύο διαφορετικά κτίρια που ενώνονται με έναν ξεχωριστό και κυκλικό σε κάτοψη όγκο. Η ιδιαίτερη αυτή διαμόρφωση της γωνίας συναντάται, όχι πολύ συχνά είναι η αλήθεια, και σε άλλες κατοικίες της εποχής αυτής, όπως στο κτίριο πρώην ιδιοκτησίας Οικονομάκου στην Καλαμάτα, ή και ακόμα σε κτίρια μικτής χρήσης. Εδώ όμως ο μεγάλου μεγέθους γωνιακός όγκος δίνει έναν εμβληματικό χαρακτήρα στο κτίριο, που καθηλώνει το βλέμμα των περιπατητών, εμπνέοντας μάλιστα τις επόμενες γενιές αρχιτεκτόνων στην αναζήτηση ποικίλων λύσεων για την απότμηση των γωνιακών κτιρίων.

Στις δύο όψεις της οικίας αναπτύσσονται συμμετρικά και στους δύο ορόφους τα μεγάλα ανοίγματα, παράθυρα στον πρώτο και θύρες στο δεύτερο. Οι εξώστες, που στηρίζονται σε φουρούσια, είναι όλοι στενοί και ορθογώνιοι, εκτός από τον συνεχόμενο εξώστη που βρίσκεται στην απότμηση της γωνίας και ακολουθεί την καμπύλη μορφή της. Κι ενώ πρόκειται για μια πέτρινη οικοδομή, εφαρμόζονται, νέα υλικά στην κατασκευή, που έχουν ήδη εμφανιστεί δειλά δειλά στην αρχή του αιώνα αυτού. Έτσι, χρησιμοποιείται εδώ σίδηρος στα πρέκια και οπλισμένο σκυρόδεμα στα δάπεδα ή στα κιγκλιδώματα των εξωστών. Πέρα πάντως από τα απλά περιθυρώματα, οι όψεις του κτιρίου δεν φέρουν άλλα διακοσμητικά στοιχεία, σα να μην ήθελε ο αρχιτέκτονας να κλέψει κάτι από την αίγλη των μνημείων της Ακρόπολης, που βρίσκονται τόσο κοντά. Δεν παραλείπει όμως να κατασκευάσει μια εντυπωσιακή, νεοκλασικού ρυθμού, κεντρική είσοδο στην οδό Παρθενώνος, όπου ψευδοπαραστάδες και αέτωμα πλαισιώνουν την ξύλινη εξώθυρα και τον φωταγωγό, φτάνοντας τόσο ψηλά, όσο οι πόρτες του δεύτερου ορόφου.

Το μνημειακό χαρακτήρα του κτιρίου συμπληρώνουν μορφολογικά στοιχεία νεογοτθικού ρυθμού. Έναν ρυθμό, που η Αθήνα γνώριζε ήδη από το 19ο αιώνα, κυρίως μέσα από τα κτίσματα της Δούκισσας της Πλακεντίας και της οικίας Σαριπόλου στην Πατησίων και εξακολουθούσε να τη γοητεύει μέχρι και τη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα.

Έτσι, στη στέψη του κτιρίου τοποθετούνται επάλξεις και  στη δυτική πλευρά με θέα στον ανθόκηπο ανοίγονται οξυκόρυφα παράθυρα. Στην πλευρά αυτή, εξάλλου, βρίσκεται και η μεγάλη βεράντα του σπιτιού με τις πανύψηλες, ραβδωτές κολώνες της να δίνουν μια αίσθηση ραδινότητας στο οίκημα, χαρακτηριστικό κι αυτό της γοτθικής αρχιτεκτονικής.

Μέχρι το 1930 το σπίτι επεκτάθηκε στη βόρεια πλευρά και στον κήπο κατασκευάστηκε ένα πρόσκτισμα, το οποίο η ιδιοκτήτριά του ονειρευόταν να λειτουργήσει ως νηπιαγωγείο. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Γ. Καλλισπέρης πεθαίνει και η αδελφή του κληροδοτεί την περιουσία τους στο κράτος με την ευχή να αξιοποιηθεί για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Για το σπίτι της οδού Παρθενώνος αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. Μετά το θάνατο της Σ. Καλλισπέρη το 1953, το σπίτι ερημώνεται, χάνοντας στα χρόνια που ακολούθησαν κάθε ευκαιρία για την ανάδειξή του, παρά τα μεγαλόπνοα σχέδια που εκπονήθηκαν για την περιοχή της Ακρόπολης λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Σήμερα, ερειπωμένο και απογυμνωμένο, δείχνει τρομακτικά απόκοσμο σε μια γειτονιά γεμάτη κόσμο, επιβεβαιώνοντας το πογκρόμ του αρχιτεκτονικού παρελθόντος μας. Εξελίσσουμε την πόλη μας αλλά χωρίς ιστορική μνήμη, χωρίς σεβασμό στους κατοίκους που την έζησαν και πριν από μας, την καταστρέφουμε, την εγκαταλείπουμε και ενθουσιαζόμαστε με ουρανοξύστες, ως μοναδικές τάχα επενδύσεις για το αστικό μας περιβάλλον.