Γράφει η Μαρία Δήμου
Ο Woody Allen -όντας εκπληκτικά ενεργός από την δεκαετία του ’70 έως και σήμερα- μας ταξιδεύει ανά καιρούς σε διάφορους μαγευτικούς προορισμούς, κουλτούρες και περιπέτειες, συστήνοντάς μας σε ενίοτε αδιάφορους κι άλλοτε αινιγματικούς, συναρπαστικούς χαρακτήρες. Για τους ονειροπόλους φανατικούς του που δεν χορταίνουν να φιλοσοφούν, να αναπολούν και να ταξιδεύουν κάθε φορά σε μια νέα ειδυλλιακή τοποθεσία (είτε πρόκειται για την λαμπερή Νέα Υόρκη είτε για την αρχοντική, Ευρωπαϊκή επαρχεία), οι καλλιτεχνικές ανησυχίες του εκκεντρικού, νευρωτικού και ανήσυχου σεναριογράφου, σκηνοθέτη και ηθοποιού, επιφυλάσσουν σχεδόν πάντοτε εκπλήξεις για κάθε λογής θεατή.
Στο «Magic in the Moonlight» μεταφερόμαστε στην Γαλλική Ριβιέρα του ’20. Ο Stanley, ένας καταξιωμένος ταχυδακτυλουργός, ταξιδεύει με τον στενό του φίλο και συνεργάτη στην πανέμορφη Γαλλική εξοχή με σκοπό να ξεσκεπάσει μια νεαρή “απατεώνισσα” που λέγεται πως έχει ξεσηκώσει τα μυαλά μιας εύπορης οικογένειας με τις πλαστές της ικανότητες να διαβάζει την σκέψη. Είναι όμως τόσο γοητευτική και τελικά τόσο ακριβής στους χρησμούς της, που ίσως και να ξεπερνούν το έργο του Stanley, το οποίο -αν μη τι άλλο- βασίζεται σε τίποτα άλλο παρά ιδιοφυή τεχνάσματα.
Στο «Magic in the Moonlight», ο Colin Firth για ακόμη μια φορά φλερτάρει με χαρακτήρα της Jane Austen, με την απαραίτητη υπερηφάνεια και άπλετο εγωισμό, ώστε να μπορέσει να αποδεχτεί πως υπάρχει κάτι σε αυτό τον κόσμο το οποίο δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή του. Όμως η Sophie (Emma Stone) δεν είναι μια Elizabeth Bennett. Είναι φιλόδοξη και διψασμένη για ζωή, αλλά δεν κρατάει τα όνειρά της για την ίδια. Έχει θέση ως απώτερο σκοπό, αν όχι να ξεγελάσει τον Stanley, σίγουρα να τον κάνει να ανακτήσει εκείνη την χαμένη του όρεξη για να ζήσει κι όχι να επιβιώνει, να ανακαλύψει, να μάθει, να γελάσει ούτως ώστε να είναι αληθινά ευτυχής, όπως αυτό το ταπεινό καλοκαίρι.
Η χημεία του Firth με την Stone, ανέλπιστα καθηλωτική, το σενάριο πλούσιο από φλογερές ατάκες και δυναμισμό, μια τσαχπίνικη αύρα ανακατεμένη με την αυστηρή αλλά παράλληλα ανάλαφρη ελίτ της δεκαετίας και όλα αυτά σε συνδυασμό με μια γνήσια προσπάθεια του παραγωγικού Woody Allen να προσφέρει το κάτι παραπάνω στο εν λόγω εγχείρημα, υπό μια παραμυθένια κουκλίστικη φωτογραφία δια χειρός, Darius Khondji. Χωρίς φυσικά να λείπει και η ανάλογη σήμα κατατεθέν, νοσταλγική μουσική να ντύνει το φανταχτερή ανώτερη τάξη, την οποία τόσο αγαπά ο σκηνοθέτης να καυτηριάζει.
Όσο διασκεδαστικός κι αν είναι ο στομφώδης τρόπος του Stanley να διαχειρίζεται τις περιστάσεις της ζωής του, υπάρχει πάντοτε χώρος να ανακαλύψει κάθε φορά και από κάτι καινούργιο που θα αναστατώσει την αυτοπεποίθησή του. Υπάρχουν, όμως, πολύ περισσότερες ομορφιές στον αχανή αυτό κόσμο, όταν κανείς αφήσει για λίγο τον εγωισμό του στην άκρη και αφεθεί ολοκληρωτικά στην μαγεία του αγνώστου. Κι αυτό έχει την χαρά να το γευτεί με τον πιο γλυκό και παραμυθένιο τρόπο. Έναν αντισυμβατικό έρωτα.
«Magic in the Moonlight» (2014), Woody Allen
