Γλύπτρια και χαράκτρια που φιλοτεχνεί ένθετες παραστάσεις, υπέρθυρα, κρήνες, γούρνες, συντηρήτρια που ασχολείται με την πατίνα και την παλαίωση, ζωγράφος εμπνεόμενη από την ελληνική φύση, την θάλασσα και τον ελληνικό πολισμό, η εικαστικός Μαρίνα Αναστασοπούλου, μαθήτρια του καταξιωμένου διεθνώς ζωγράφου Άγγελου, μας μιλά για την αγάπη της για την τέχνη και τα μελλοντικά της σχέδια.

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

-Μαρίνα, πώς ξεκίνησες να ζωγραφίζεις;

-Ήμουν σε μικρή ηλικία και η μητέρα μου διατηρούσε κατάστημα βιβλιοπωλείο, αντικούλες , «η γωνιά του συλλέκτη» το έλεγε. Τότε που η Γλυφάδα ήταν γεμάτη τουρίστες όλο το χρόνο. Πολλά χειροποίητα αντικείμενα, ζωγραφική στο ύφασμα, ζωγραφική στο γυαλί, στο χαρτί.

Με έβαζε λοιπόν στη διαδικασία με απλά βήματα. Ζωγράφισε ένα κλαδάκι εδώ, ένα φύλλο εκεί… Ένα καλοκαίρι θυμάμαι αποτυπώναμε φόρμες πάνω σε ύφασμα και ζωγραφίζαμε τις κουρτίνες στο εξοχικό.

Ήμουν μόλις 11 ετών, όταν μας ανέλαβε ο κος Κόκκινος. Ήταν στο σχολείο Σταυράκη Γλυφάδας, μέχρι και αργότερα στο Γυμνάσιο.

-Εμπνέεσαι από την Ελληνική παραδοσιακή αρχιτεκτονική και τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό. Πώς αυτό αποτυπώνεται στη δουλειά σου;

-Μου αρέσουν οι αρχαιοελληνικοί ναοί όπως και τα μικρά εξωκλήσια αποτυπωμένα στον καμβά υπό το φως του ηλιοβασιλέματος. Μου αρέσει η Ελληνική παραδοσιακή αρχιτεκτονική υπό το φως του καταγάλανου Ελληνικού ουρανού μας σε όλες του τις εκφάνσεις.

-Είχες καλούς και σημαντικούς δασκάλους. Πώς πιστεύεις σε επηρέασαν;

-Οι δάσκαλοί μου με επηρέασαν πολύ, ο κος Κόκκινος μου έμαθε το σχέδιο, την προοπτική, τη μαγεία της μίξης των λαδιών. Μου έδωσε τις βάσεις, τη σιγουριά ότι ξέρω να ζωγραφίσω. Επέμενε πολύ για την εισαγωγή μου στην Καλών Τεχνών. Με τον κύριο Βαρβαρέσου, μεγαλύτερη πια, έμαθα και «κάθε μέρα έστω και λίγο να εξασκούμαι στην τέχνη μου».

Ο κύριος Λαζαρίδης μου δίδαξε την βυζαντινή αγιογραφία, πού είναι πολύ δύσκολη, καθώς οι κανόνες είναι πολλοί και συγκεκριμένοι. Πρέπει να είσαι και βαθιά θρησκευόμενος, έμαθα όμως πως προχωρούμε από το σκοτάδι προς το φως.

Ο κύριος Άγγελος όμως, ζωγράφος σημαντικός και καταξιωμένος διεθνώς, ήταν πραγματικά πολύ μεγάλος δάσκαλος.

Και αυτό δεν περιγράφεται με λόγια. Σκιές και φως, η μίξη των λαδιών, οι διαβαθμίσεις των χρωμάτων, η πειθαρχία να ξέρω πότε να συγκρατώ το χέρι μου μακριά από το πίνακα και φυσικά αξίες. Μεγάλο σχολείο ήταν το παλαιοπωλείο -εργαστήριο του πατέρα μου, όπου αισθανόμουν λες και ζούσα τους απόηχους της χρυσής εποχής του πολιτισμού της Ελλάδας. Εισέρρεαν απ’ όλη την Ελλάδα θαυμαστά πράγματα: κιούπια, κρεβάτια, έπιπλα περίτεχνα ή λαϊκά, σιδεριές, φορούσα, γούρνες πορτοσιες, υλικά προσεκτικά ξεμονταρισμένα από κατεδαφίσεις, να γλιτώσουν.

Και έρχονταν οι μετασκευές, οι προσαρμογές σε μέτρα πελατών και η μαγική τέχνη της σφυρηλάτησης του σιδήρου στη φωτιά. Ήταν για μένα σχολείο για τον Ελληνικό πολιτισμό.

-Από ποιους μεγάλους ζωγράφους έχεις δεχτεί επιρροές στη δουλειά σου;

-Θαυμάζω την δουλειά του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου, του Caravaggio, με αγριεύει αυτό πού αποτυπώνουν για την εποχή τους. Μου αρέσει ο Άγγελος ακριβώς γιατί αποτυπώνει την φωτεινή πλευρά της ζωής. Κοιτώντας τον πίνακα σου μένει ένα θετικό συναίσθημα, είναι και η απόδοση του φωτός μαγική. Μου αρέσει πολύ και η Καραβία, ο Λύτρας, ο Ράλλης όμως οι επιρροές μου είναι από τον Άγγελο, που αγαπώ και θαυμάζω.

Θα ήθελα τα έργα μου να αποκτούν δική τους υπόσταση, να προσφέρουν ξεκούραση και απόλαυση για τα μάτια αυτών που τα αποκτούν και τα εκθέτουν σε άλλα βλέμματα

-Ποιες είναι οι θεματολογίες που έχεις ασχοληθεί;

-Αγαπώ πολύ τις ελιές, τις αιωνόβιες ελιές σε όλες τις εποχές του χρόνου, με χορτάρι πράσινο, χρυσόξανθο τον Ιούλιο, με παπαρούνες κλαδεμένες ή ακλάδευτες, φορτωμένες με καρπό ή όχι.

Μου αρέσουν οι αρχαιοελληνικοί ναοί, τα ξωκλήσια υπό το φως του ηλιοβασιλέματος. Στοιχεία που παραπέμπουν στον Ελληνικό πολιτισμό μέσα στην υπέροχη Ελληνική φύση, κάτω από τον καθαρό ουρανό ή γεμάτο σύννεφα.

-Μίλησέ μας για τις τελευταίες σου δουλειές;

-Οι τελευταίες μου δουλειές ήταν μια πρόκληση μεγάλη. Ήταν η προσπάθεια της απόδοσης του μεγαλείου των Ελλήνων ενωμένων υπό το φόβο εξωτερικής απειλής. «Υπέρ άνω ό αγών». Οι λίγοι Έλληνες απέναντι στους πολλούς, είτε αυτοί ήταν οι Πέρσες ή οι Τούρκοι ή ο Χίτλερ.

Το μεγαλείο, η δύναμη της ψυχής, της θέλησης να προστατευτούν τα ιερά, η πατρίδα. Η τελευταία μου δουλειά λοιπόν ήταν η συμμετοχή μου στο επετειακό έτος 2500 ετών Θερμοπύλες- Σαλαμίνα του Ιδρύματος Βαρδινογιάννη με τρία έργα.

Το πρώτο «ο Θρήσκων στρατιώτης», πεσών στις Θερμοπύλες αποκαμωμένος πάνω στην ασπίδα του πεσμένος στο έδαφος. Στοιχείο που μόλις είδα στο αέτωμα αρχαίου ναού της θεάς Αθηνάς με διαπέρασε το δέος.

Το δεύτερο έργο μια θαλασσογραφία που δείχνει τις Ελληνικές τριήρεις σε στοίχιση στα στενά της Σαλαμίνας περιμένοντας τον αλαζόνα Ξέρξη να πέσει στην παγίδα που του είχε στήσει ο Θεμιστοκλής παρασύροντας τα βαριά σκαριά των Περσών στο στενό κόλπο.

Το τρίτο επίσης θαλασσογραφία που δείχνει εμβολισμό. Παρασυρμένος ο Περσικός στόλος με ουραγό τον τοπικό άνεμο γνωστό των Ελλήνων μα άγνωστο των Περσών, που προκαλούσε θαλασσοταραχή και αστάθεια στα ογκώδη Περσικό πλοία, μέρος του σχεδίου των πολυμήχανων Ελλήνων, που τα πλοία τους ελαφρά και ευέλικτα έμεναν ανεπηρέαστα.

-Πόσο εύκολα αποχωρίζεσαι κάποιο έργο σου;

-Πόσο εύκολα ή πόσο δύσκολα; Το συναίσθημα του αποχωρισμού ίσως μοιάζει με αυτό που μεγαλώνοντας παιδί, έρχεται η ώρα που το προετοιμάζεις και προετοιμάζεσαι, το ξεκρεμάς για να το αφήσεις να συνεχίσει την δική του πορεία στη ζωή.

Θα ήθελα τα έργα μου να αποκτούν δική τους υπόσταση, να προσφέρουν ξεκούραση και απόλαυση για τα μάτια αυτών που τα αποκτούν και τα εκθέτουν σε άλλα βλέμματα. Αυτό μου το κάνει ευκολότερο έως και ικανοποιητικό.

-Μελλοντικά σου σχέδια.

-Το μόνο σίγουρο και μας το δίδαξε αυτή η πανδημία, είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε μελλοντικά σχέδια.

Θα ήθελα να έχω την δυνατότητα να ζωγραφίζω την ομορφιά, να βλέπω τα παιδιά να μεγαλώνουν σε ένα υγιή κόσμο. Μπορώ να κάνω όνειρα και να προσπαθώ να πράττω το καλύτερο δυνατόν για τον εαυτό μου, για το περιβάλλον, για το πλανήτη μας. Θα ήθελα να μπορώ να λειτουργήσω για το καλύτερο, μην μπορώντας να αγνοήσω τα παραδείγματα των αγώνων πού μας άφησαν ως κληρονομιά οι πρόγονοι μας.