Γράφει ο Γρηγόρης Γκινοσάτης

Ξεκινάς να κάνεις μετακόμιση και μπροστά σου εμφανίζονται όλα τα πράγματα, που σε διάφορες περιόδους της ζωής σου, σου δημιούργησαν ένα είδος εξάρτησης. Όπως μαζεύεις τα μουσικά περιοδικά, παίρνεις στα χέρια σου τυχαία το τεύχος νο 51 του ΠΟΠ&ΡΟΚ.

Είμαστε στο 1982, Μάιος. Η αλλαγή έχει ήδη έρθει. Η κασέτα παίζει ακόμα σημαντικό ρόλο στη μουσική και παρά το ότι θεωρείται υπεύθυνη (home taping) για τον θάνατο της μουσικής (που δεν θα συμβεί ποτέ) θα συνεχίσει να υπάρχει μέχρι σήμερα. Το βινύλιο μεσουρανεί.

Ξεφυλλίζοντας το τεύχος, που έχει και τον όρο hifi στον τίτλο, η μία ανάμνηση διαδέχεται την άλλη. Κασέτες από φίρμες που συναγωνιζόντουσαν ποιά έχει την καλύτερη απόδοση (maxell, basf, denon, χρωμίου, μεταλλικές κλπ), κασετόφωνα φορητά, διαφημίσεις καταστημάτων πώλησης συνόλων hifi. Μέσα στο αστικό όνειρο της ανερχόμενης οικονομικά, αλλά όχι πάντα και πνευματικά, ελληνικής οικογένειας υπήρχε έστω, και σαν έπιπλο, το στερεοφωνικό η τηλεόραση είχε προηγηθεί. Πανάκριβα τότε. Τα έφερνε κάτι φορές και ο θείος ναυτικός. Δασμοί βλέπετε, εξαγωγή συναλλάγματος το έλεγαν.

Τώρα στα μουσικά. Τα λίγα περιοδικά του είδους στην χώρα μας ήταν από τους βασικούς φορείς ενημέρωσης. Μαζί με τις ραδιοφωνικές εκπομπές, γνωστές και μη εξαιρετέες. Η κυκλοφορία του συγκεκριμένου τεύχους συμπίπτει με το αποκορύφωμα της καριέρας του Βαγγέλη Παπαθανασίου-βραβείο Oscar για την μουσική επένδυση των Δρόμων της Φωτιάς και άνοδος του στην πρώτη θέση του καταλόγου των δίσκων στις ΗΠΑ, οπότε και περιλαμβάνεται τηλεφωνική συνέντευξη του δημιουργού.

Το άρθρο του αρχισυντάκτη αφορούσε δύο τόσο σημαντικές για την εποχή ταινίες, αφενός την οσκαρική Κόρη του Ανθρακορύχου του Μαικλ Αμπτ με την καταπληκτική Σισσυ Σπάισεκ στον ρόλο της Λωρέττα Λυν, της μεγαλύτερης ίσως τραγουδίστριας της κάντρυ, στην ζωή της οποίας είναι αφιερωμένη η ταινία αφετέρου την punk κωμωδία του Τζων Γουώτερς Πολυέστερ με την θρυλική Ντιβάιν.

Επίσης πέρα από τα τρέχοντα νέα της εποχής υπήρχε η σελίδα της jazz αλλά και της άλλης μουσικής. Τα βασικά άρθρα αφορούσαν τους DURAN DURAN που μέσα από την τάση των νεορομαντικών ξεκινούσαν να κατακτήσουν τον κόσμο, τους SIMON n GARFANKEL με αφορμή την περίφημη συναυλία τους στο CENTRAL PARK και την κυκλοφορία του live album.

Ένα σημαντικό αφιέρωμα στο kraut rock την τόσο σημαντική σκηνή που προσέφερε τόσο σημαντικά γκρουπ ( CAN, ASHRA TEMPLE, AMON DUUL, NEU κλπ). Εκεί τα πρώτα χρόνια των 80s ξεκίνησε το κυνήγι δίσκων που είχαν μείνει στην αφάνεια η είχαν απλώς ξεχαστεί της δεκαετίας του 60 και του 70. Ψυχεδέλεια, γκαράζ, progressive κυκλοφορούσαν σε επανεκδόσεις τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Στις επανεκδόσεις αυτές συμμετείχε και η χώρα μας χάρη στο μεράκι των παιδιών του δισκάδικου των Αμπελοκήπων (New Wave). Το φαινόμενο επαναλήφθηκε και μια εικοσαετία αργότερα με βιβλιογραφική υποστήριξη (VERNON JOYNSON, JULIAN COPE κλπ).

Είχα ξεχάσει ότι το συγκεκριμένο περιοδικό είχε ασχοληθεί με την STATIK. Αγγλική δισκογραφική στον χώρο του εναλλακτικού. Η συλλογή της “Your Secret is Safe with us”  με άγνωστα συγκροτήματα από την αγγλική επαρχία είχε προκαλέσει αίσθηση ακόμα και εδώ.

Στις τάξεις της είχε Birthday Party, Dead Kennedys κλπ και βέβαια Positive Noise (ακούστε το HEART OF DARKNESS). H εταιρία δημιούργημα του Laurie Dunn.

Κάπου εκεί στην σελίδα 84 να και οι PLJ BAND με το Armageddon.

Στις δε σελίδες της δισκοκριτικής τι να πω; Μέσα σε όλα κριτική για το δίσκο των TVC (ναι ελληνική μπάντα).

Δεν ξέρω αν ήταν καλύτερη η χειρότερη εκείνη η εποχή. Η παρελθοντολογία γενικώς δεν είναι του γούστου μου. Θα πω ότι ήταν διαφορετική. Κλείνοντας την αναφορά μου αυτή θα πω ότι η μεγαλύτερη απόλαυση του να ξεφυλλίζεις παλαιά περιοδικά είναι οι διαφημίσεις. Αποτελούν αποτύπωμα. Ειδικά αν έχεις ζήσει την εποχή.

Να πω και κάτι για σήμερα. TAR πιο βαρετή, αδιάφορη, άχου και δεν με νοιάζει ταινία για φέτος δεν έχω δεί. Όσοι την πατήσαμε και πήγαμε βοήθειά μας. Οι υπόλοιποι μακρυά. Για γέλια. Η δε πρωταγωνίστρια…. ωραίο το τράβηγμα…πέτυχε.

Και κάτι τελευταίο για την κοινωνία μας. Αν είσαι μαύρος προαγωγός τότε τρως 12 χρόνια και μέσα. Αν είσαι λευκός μπάτσος τότε τα ήθελε μωρέ η τύπισσα, οπότε τρως πέντε λέει με αναστολή και έξω για το ξανακάνεις. Για την ίδια υπόθεση. Μπράβο κυρία ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.

Dancing with tears in my eyes.